Geplaatst: 09-09-16 19:34 
Een aantal jaren had ik een schatje van een paard, hinniken als ze me zag, altijd willen kroelen, een beetje een tutje en ze vond het al snel: te hard, te hoog of te lastig.
Ik vond het heel moeilijk om toe te geven, omdat ze zo lief was, maar ik voelde geen klik en heb haar verkocht.
Mijn once in a lifetime paard is een nu 25 jarige merrie die ik vanaf haar 4e heb, stoer, brutaal en heeft echt haar eigen paardenleven, maar als ze me even aankijkt en dan ruw als schuurpaal gebruikt, dan weet ik dat ze ook heel veel om mij geeft.
Samen brengen we het beste in elkaar naar boven, als ze in een cross wat twijfelde, dan hoefde ik maar te denken: dat kunnen wij! en dan ging ze er voor en aan de andere kant, als ik voor een examen moest rijden en het gevoel had flauw te zullen vallen van de zenuwen, dan was het echt alsof ze mijn hand pakte en zei: we zijn samen, dit komt goed!
In de dressuur heb ik heel wat keren van juryleden te horen gekregen dat ik meer uit het paard haalde dan er in zat, maar ik denk dat je met een paard zo in elkaar op kunt gaan dat je beiden boven jezelf uit kan stijgen.
Ik heb al zo'n 25 jaar meerdere paarden en bij sommige groeit het wel, als een paard die eigenschappen in zich heeft waar jij van houdt, dan kan dit zich ontwikkelen, maar wat er niet in zit, kan je ook niet ontwikkelen, dus soms komt het nooit.
Ik vraag mezelf altijd af of ik het paard, als het iets zou krijgen wat niet meer overgaat, evengoed graag zou blijven verzorgen, is het antwoord nee, dan verkoop ik het dier en probeer ik iemand te zoeken die die eigenschappen juist wel zoekt in een paard, binnen een half jaar weet ik dit wel.
Achja, ik was dan ook redelijk penny toen ik jonger was. 
