Ik kreeg mijn eerste pony toen ik 11 jaar oud was. Mijn ouders hebben alles voor de pony betaald.
Nog steeds geen dag spijt van gehad. Verantwoording voor mijn beestjes staat altijd op nummer 1, dus ook tijdens mijn -vriendjes-uitgaan-periode stond ik de volgende dag om 8 uur 's ochtends met een kater uit te mesten.. elk weekend weer. Niet altijd leuk voor vriendinnen die wilde blijven slapen, ik moest altijd vroeg op.
Toen ik 17 was kwam mijn tweede paard. De aankoop deden mijn ouders, de rest moest ik zelf financieren. Dat werd dus een bijbaantje. Daar heeft school flink onder moeten lijden, van het VWO naar HAVO gegaan omdat ik naast school alleen maar bij de paarden was en werkte. En ernaast ook nog tijd voor je vriendinnen maken.. dat is niet makkelijk als je ook nog leren moet. Dus wat dat betreft, school en sociale contacten hebben er zeker onder geleden. Nog altijd geen moment spijt van gehad, want mijn passie ligt bij de paarden, dat wist ik op jonge leeftijd al.
Met hakken over de sloot mijn havo gehaald, ernaast nog altijd gewerkt, en zo zijn ook paard 3 en 4 erbij gekomen rond mijn 19ste jaar. Inmiddels had ik ook een vriend gekregen, die wist vanaf het begin af aan al niet beter, dus die weet dat mijn leven om de paarden heen draait

Niet altijd leuk, vakanties zijn veel moeilijker te plannen, maar goed, waar een wil is, is een weg..
Omdat paarden veel tijd en geld kosten, ben ik toch gaan zoeken naar een manier om van mijn hobby mijn werk te maken. Nu ben ik 25 jaar, heb ik inmiddels een pensionstal op Paddock Paradise basis in Pijnacker, en een stal in De Lier waar ik mijn eigen 9 paarden & pony's ook op natuurlijke basis gehuisvest heb. Hier geef ik bitloze Centered Riding lessen op en buitenritten. En natuurlijk rij ik zelf nog op 1 van de paarden, die niet ik niet voor de lessen gebruik maar voor mijzelf hou...
Een kinderdroom die nu al uit gekomen is. En nog veel meer plannen voor de toekomst. Ik moet toegeven, ik heb gemiddeld genomen veel energie, werk dag en nacht en 7 dagen in de week. Maar, doe wel wat ik het liefste doe, en ben mijn ouders nog altijd dankbaar dat ik op mijn 11de levensjaar mijn eerste pony kreeg.. die ik uiteraard nog steeds bij me heb.
Zo zie je maar hoe het lopen kan. Als ik het met twee stallen vol paarden zelf voor elkaar krijgen kan, dan zou het met 1 pony toch zeker moeten lukken, lijkt me!
Zolang je maar eerlijk naar jezelf kijken kan, of je elke dag een paar uur tijd voor je dier vrijmaken wil, misschien wel voor 20 jaar lang..