Ik heb afstand gedaan van het jonge paard (in 2011). Dat was al een enorme opluchting ondanks dat het maken van de keuze me zwaar viel. Vorig jaar (zomer 2014) heb ik mijn oudje in moeten laten slapen en de keuze gemaakt om geen nieuw paard meer te kopen.
Heb me echt afgevraagd waarom ik de hobby niet meer leuk vond en het niet meer kriebelde als ik een paard zag. Ik miste echt het gevoel van op kunnen stappen en ongecompliceerd weg kunnen rijden.
Moest terug denken aan de pony die ik als 14 jarige heb bijgereden. Op dat ras gaan zoeken en tja toen zag ik een plaatje van een merrie. Gaan kijken en verkocht. Nog geen 3 weken nadat ik heel hard had geroepen dat de paardenhobby over en uit was stond de merrie op stal. Het is een grote D pony van een ras wat zowel voor kinderen als volwassenen geschikt is. Allround en doorgaans ongecompliceerd.
Ondanks dat ze nog vrij jong is en best wel een tutmiep heb ik weer zoveel plezier in het rijden.
Nu ik haar heb staan weet ik hoeveel waarheid er zit in de woorden van Lorette. De hobby is te duur en te tijdrovend om er geen plezier van te hebben.
Afscheid nemen is vervelend, maar ook niet meer dan dat.
Gun jezelf én het paard het scheiden van jullie wegen en kies iets wat past bij jullie huidige situatie.
) zij Is een stuk minder onzeker en braver en ik ben niet bang meer, maar ik Had dan ook niemand met wie ik rekening hoefde te houden. Heb geen kinderen die er ook op wilden rijden dan Had mijn keus heel anders geweest denk ik.


.. Haar instructrice gaat dus regelmatig met haar te paard of met fiets mee om mijn kennis over haar angst te helpen)