Missen van een overleden pony
Moderators: C_arola, Essie73, Coby, balance, Firelight, Dyonne, Neonlight, Sica, NadjaNadja
- Xantha
-
- Berichten: 4631
- Geregistreerd: 03-04-02
- Woonplaats: zoetermeer
Geplaatst: 22-06-03 22:48
Ook ik ben mijn pony verloren, is alweer twee en een half jaar geleden. Hij is in mijn armen gestorven( longbloeding) Nog heb ik er verdriet van, wat bij mij helpt is praten en herinneringen met anderen ophalen, de leuke herinneringen. Op een moment krijgt het een plaatsje in je hart, vergeten doe ik hem nooit en hij blijft altijd mijn nr 1. Al krijg ik nog zo veel andere paarden,hij houdt altijd dat speciale plekje. Ik wens je heel veel sterkte toe en als je er behoefte aan hebt praat er dan over, echte paardenmensen begrijpen dat wel en anders stuur je mij maar een PB!
Hou je taai
Liefs Jolynn
- appielover
-
- Berichten: 78
- Geregistreerd: 09-06-03
- Woonplaats: aalst
Geplaatst: 22-06-03 23:09
Ze was snachts mishandeld en we hebben de hele dag gevochten voor haar het leek weer goed te gaan dus ging ik even naar huis om te eten en me op te frissen en toen we terug kwamen had ik haar aan het halster ze klapte ineenkeer achterover en was dood zomaar.
je staat zo machteloos vooral bij mishandeling je bent boos en verdrietig en in alle staten!!!
We hebben sectie laten verichten en het bleek dat er zovaak in haar buik was getrapt dat ze een gescheurde maag had !!
De manege eigenaar zei s' ochtends dat het wel goed zou komen dus daar vertrouwde ik met mijn stomme kop op.
Nu vinden ze het gek als ik bij mijn eigen pony's bij elk ditje en datje de veearts bel.
Ja zoiets blijft je altijd bij en verwerken tja maanden gaat het goed maar uit het niets ..... zit je er toch weer om te janken.
Heel veel succes met het verwerken maar probeer vooral de goede en de fijne dingen van je pony te herineren.
- Solvej
-
- Berichten: 7802
- Geregistreerd: 04-03-03
- Woonplaats: Landgraaf
Geplaatst: 23-06-03 00:30
heel veel sterkte meid!
- Tanja
-
- Berichten: 21539
- Geregistreerd: 14-04-01
- Woonplaats: Mantinge
Geplaatst: 23-06-03 01:45
Zoals Botervlieg zegt, praten en janken, gooi het er allemaal maar uit!
Ik praat nog steeds met Dorret, heb nu 5 paardjes maar hij blijft toch in mijn gedachten als ontzettend speciaal, ze zijn allemaal speciaal op hun eigen manier maar hij...........
Ik heb destijds een bundeltje gemaakt met speciale foto's van hem en bij iedere foto een verhaaltje, opmerking en/of een gedicht van mij bijgeschreven. Het was moeilijk om dat te maken maar daarin heb ik zo ontzettend veel persoonlijke gevoelens zitten en deze bundel is nu gewoon mijn uitlaatklep, is het al jaren. De enige die deze bundel ooit heeft gezien is mijn vriend omdat hij veel weet van mijn situatie in die tijd maar verder krijgt niemand deze te zien, dat is mijn heiligdom, van mij en Dorret en dat pakt niets en niemand van mij af, ook de dood niet!
Het waarom, daar krijg je nooit een antwoord op, je zal het misschien nog lang blijven vragen maar er komt een tijd dat je het zal accepteren en dan vervaagt die vraag tot hij helemaal weg is.
Misschien is het voor jouw ook een idee om zo'n soort bundeltje te maken, alleen voor jouw en Dribbel, daar kan je zo ontzettend veel gevoel en pijn in kwijt.
Zelfs nu, 9 jaar later helpt het mij nog steeds, als ik in de put zit o.i.d. praat ik met Dorret en pak dan vaak mijn bundeltje en lees en jank en daarna voel ik mij vaak een stuk beter, zo heb ik voor mijn gevoel nog steeds intens contact met hem en weet dat het goed is........
- Botervlieg
-
- Berichten: 9130
- Geregistreerd: 20-04-03
- Woonplaats: adoptie-Ian woont bij www.aap.nl !
Geplaatst: 23-06-03 02:27
Zo zat ik eens met 2 vriendinnen na het shoppen op een theeterras.
Het was prachtig weer en omdat we dit niet vaak samen kunnen doen (alledrie 'drukdrukdruk') 'moest' het dus gezellig zijn.
Daar zat ik dan, de leuk te bederven met piekers die ik met geen mogelijkheid van me af kon zetten. Balen!
Toen kreeg ik opeens heel sterk een paardengeur in m'n neus.
(Op een terrasje op een binnenplaats in een winkelhart.)
Nou, als ik ergens altijd van opknap....!
Met een enorme grijns heb ik maar eens naar boven geknipoogd
en kon ik verder echt gezellig gezelschap zijn!
Ook op diep-ellendige momenten verschijnt plots zijn (altijd kalmerend) beeld voor mijn geestesoog.
Je hoeft nergens in te geloven om toch van dergelijke ervaringen te kunnen profiteren.
.
- Steefje
-
- Berichten: 1001
- Geregistreerd: 17-01-03
- Woonplaats: Limburg
Geplaatst: 23-06-03 08:49
Ik weet hoe je je voelt.. Ik heb mijn pony, Easy Boy, op 6 januari moeten laten inslapen. Ook al weer bijna een half jaar geleden. Easy Boy was pas 9 jaar, veel te jong dus. Ik had nog zoveel willen doen met hem maar heb daar de kans niet voor gekregen. Ik heb ook vaak gedacht: had ik maar... Ik probeer dit nu niet meer te doen, maar aan de leuke herinneringen te denken. De ene keer lukt dit en dan kan ik zelfs lachen om iets dat Boyke had uitgehaald, maar soms lukt dit niet en dan zie ik mijn pony voor me: broodmager met een infuus in zijn hals en met pijn. Nu ben ik weer aan het janken, maar misschien lach ik morgen weer. Hoe dan ook, het zal altijd pijn blijven doen.
Veel sterkte, ik hoop dat je, net als ik, een paar lieve vrienden/ vriendinnen/ouders hebt, die je begrijpen en die je helpen om ermee om te gaan.
Liefs,
Steefje
- Riaa_
- Berichten: 1454
- Geregistreerd: 20-10-01
Geplaatst: 23-06-03 15:09
Ik weet precies wat je mee maakt, ik heb het hier ook op bokt neer gezet, maar kan het ook niet begrijpen, hij keek me echt met een blik aan van help me, en als ik toch dood ga, ik vind jullie echt lief
vreselijk, en die blik vergeet ik nooit in mijn leven meer.....Heel veel sterkte nog, en probeer het te verwerken met je nieuwe pony, en probeer daar van te genieten, doe ik nu ook...
Liefs rianne
- Boogiegirl
-
- Berichten: 7815
- Geregistreerd: 26-06-01
- Woonplaats: Venlo
Geplaatst: 23-06-03 15:47
Mijn 'lievelingspony' ging ook dood, door een trap van een andere ppony kon hij niet meer beter worden. ik vond het vreselijk terwijl ik 'm nog niet eens zo lang kende en het was mijn eigen pony niet. Toch heb ik er heel erg lang verdriet van gehad en accepteren dat nooit, dat kan ik gewoon niet.
Appielover; wat vreselijk zeg! Als ik je verhaal lees wordt ik al woedend,
hoe kunnen mensen nou zoiets doen? als dat bij mijn pony zou gebeuren zou ik zo agressief worden dat ik die mensen die dat deden een mes door de kop steek. dan ben ik echt tot alles in staat!
Sterkte nog allemaal
- Botervlieg
-
- Berichten: 9130
- Geregistreerd: 20-04-03
- Woonplaats: adoptie-Ian woont bij www.aap.nl !
- sonjabelgium
-
- Berichten: 6907
- Geregistreerd: 11-09-02
Geplaatst: 23-06-03 16:26
. Dat wil niet zeggen dat ik niet van mijn huidige pony's hou, maar zo zwaar dat deze magie tussen haar en mij waren zal er waarschijnlijk nooit meer eentje wegen. "Sientje", ik mis je nog altijd meidje! - Boogiegirl
-
- Berichten: 7815
- Geregistreerd: 26-06-01
- Woonplaats: Venlo
Geplaatst: 23-06-03 17:04
Botervlieg schreef:" zou ik zo agressief worden dat ik die mensen die dat deden een mes door de kop steek. dan ben ik echt tot alles in staat! "
Dat je zulke dingen wel eens DENKT, okee, maar heb je het nou echt nodig om het hier zo neer te zetten?
Je moet het nou ook weer niet zo letterlijk opvangen..
en als ik dat denk zet ik het er ook neer, why not?
- Riaa_
- Berichten: 1454
- Geregistreerd: 20-10-01
Geplaatst: 23-06-03 17:27
Botervlieg schreef:" zou ik zo agressief worden dat ik die mensen die dat deden een mes door de kop steek. dan ben ik echt tot alles in staat! "
Dat je zulke dingen wel eens DENKT, okee, maar heb je het nou echt nodig om het hier zo neer te zetten?
Iedereen verwerkt het op zijn eigen manier die het beste voor hij/zij lijkt, jou manier zouden we ook accepteren!
- Joyce
-
- Berichten: 6375
- Geregistreerd: 02-05-01
- Woonplaats: Drenthe
Geplaatst door de TopicStarter : 23-06-03 17:32
Boogiegirl"]
[quote="Botervlieg schreef:" zou ik zo agressief worden dat ik die mensen die dat deden een mes door de kop steek. dan ben ik echt tot alles in staat! "
Dat je zulke dingen wel eens DENKT, okee, maar heb je het nou echt nodig om het hier zo neer te zetten?
Je moet het nou ook weer niet zo letterlijk opvangen..
en als ik dat denk zet ik het er ook neer, why not?
[/quote]
Idd als ze dat wil zeggen zie ik het probleem niet..
maar lekker spannend om hier een discussie over te gaan houden..
- Laui!
-
- Berichten: 16863
- Geregistreerd: 10-01-01
- Woonplaats: wherever I wanna be
Geplaatst: 23-06-03 18:22
Hercules heb ik nooit echt afgestoten, maar het leek gewoon niet met hem te klikken. Ik kon het niet met hem vinden en hij niet met mij. Ik heb dat beest heel vaak achter het behang willen plakken, maar hij was en bleef (en is en blijft) mijn karakterbonkie. Ik was heel blij dat het mijn vaders paard was, dan hoefde ik er iig niet elke dag op. We hebben veel geruzied, maar hij hoorde er gewoon bij. Zowat een jaar geleden is hij ook weggegaan, dit keer naar de slager. Het was gewoon de enige juiste keuze op dat moment en dáár heb ik absoluut geen spijt van (het verkopen van Hamara wel, dát nooit weer!). Ik kon niet eens huilen of er erg verdrietig om zijn. Kuul was niet meer, maar hij had ons 4 fantastische en leerzame jaren gegeven, so be it. Totdat ik een week later een fotoalbum in keek, ik kon opeens niet meer stoppen met huilen. Eerst voelde ik me schuldig omdat ik kennelijk niet genoeg van hem gehouden had en nu schaamde ik me diep want het was 'maar' een rotzak van een paard geweest.
Ik ging alleen trainen met Voltrack en kwam voor het eerst langs de plek van mijn ongeluk. Best heftig. Ik had geen paps meer erachter en geen Kuul. Ik ging alleen op wedstrijd en ik vond het eigenlijk allemaal niet zo jofel. Thuis stonden twee paarden, 1 was mijn Joop en die kon op dat moment geen wedstrijden lopen, de ander was op proef. De tweede wedstrijd die ik alleen reed was weer fantastisch. Voltrack en ik hebben daar laten zien dat we ook alleen kunnen lopen en dat we ondanks het gemis van een oude en wijze coach erachter toch heelhuids over de streep komen. Ik had Kuul niet zo heel erg gemist en ik was apetrots op mijzelf en mijn knolliebol. Daarna verdween het proefpaard en toen pas kwam de schok: een lege box.
Om het even kort te houden: de eerste drie maanden heb ik hem vreselijk gemist, me schuldig gevoeld over alles wat ik niet gedaan had toen hij er nog was, omdat ik hem teveel als 'vervanger' van Hamaartje had gezien en nog zo veel meer. Maar toen kwam onze hengst. Dat was vanaf dag 1 met de hele familie vallen als een blok. Fantastisch beest en toen was ik zelfs blij dat we onze krakkemikkige Kuul niet meer hadden, maar deze superatleet. Kuul missen? Geen moment meer! Pas toen het een jaar ná de onheilstijding & zijn dood was heb ik het eventjes moeilijk gehad, maar dan kijk ik naar buiten en zie 3 superpaarden en dan weet ik dat Kuultje op een wolkje zit en dat het zo goed is.
Bij Hamara was ik na een jaar vergeten hoe ze ook al weer echt was, maar Hercules staat nu nog op mijn netvlies gebrand, zijn huid, z'n hoofd, z'n manen, z'n streken... alles. Ik ben er niet echt verdrietig om, het was een opluchting toen hij eindelijk niet meer hoefde te vechten en zijn pijn over was. Het was echt veel en veel beter. Elke keer als ik een ondergaande zon zie, of de vergeet-mij-nietjes bloeien dan denk ik aan hem en aan Hamara. Het is veel beter zo en hoe moeilijk het ook had kunnen zijn (en wie weet hoe moeilijk het nog wordt, maar dat denk ik niet), het gevoel van die ene juiste keuze maken neemt niemand mij meer af!
- Mika
-
- Berichten: 1233
- Geregistreerd: 03-07-01
- Woonplaats: Drenthe
Geplaatst: 23-06-03 20:38
Eigenlijk is er niet zo heel veel wat ik kan zeggen tegen je, er is al zoveel gezegd, en wat we ook zeggen/doen, er is jammergenoeg zo weinig waarmee we je echt kunnen helpen.. Het enigste wat we kunnen doen is naar je luisteren als je je hart wilt luchten, of je een schouder aanbieden om op te huilen.. Men zegt altijd "tijd heelt alle wonden", natuurlijk zal dat ook wel zo zijn, maar bij de ene mens blijven de wonden langer vers/rauw dan bij de andere mens, laat je niet onder druk zetten en schaam je vooral niet voor je verdriet, want een ander heeft in mijn ogen niet het recht te oordelen over jouw gevoelens.....
Iedereen verwerkt dingen op zijn of haar eigen manier, neem hiervoor gewoon de tijd die jij daarvoor nodig bent en probeer je niks aan te trekken van wat andere mensen zeggen!
Sterkte meidje, hou je taai, als je wil praten, je hebt mijn nummer!
Liefs Sonja
- Percy
-
- Berichten: 12847
- Geregistreerd: 04-09-01
- Woonplaats: België
Geplaatst: 23-06-03 21:09
Tja, dat ene bijzondere paard. De mensen die zo'n paard hebben gehad, daarvan herken ik het verhaal meteen want ik heb hem ook gehad. 11 jaar is hij nu dood en nog steeds mis ik hem heel erg. Zoveel heb ik er daarna gehad maar hij zal altijd voor mij bovenaan staan. En natuurlijk is het niet leuk om zo'n fantastisch paard te moeten missen maar het is wel geweldig om zo'n paard gehad te hebben.
En of dat nu een Shet zoals Dribbel is, een Appaloosa zoals die van mij of een super sportpaard doet er niet toe. Het is die enorme band die telt.
- LadyJane
-
- Berichten: 1487
- Geregistreerd: 28-02-03
- Woonplaats: Woudrichem
Geplaatst: 24-06-03 12:41
Ook Queenie was nog veel te jong om te gaan. 10 jaar was ze. En als de hengstenboer, waar ze op stal stond die tijd, gewoon de da gebeld had toen Queenie ziek werd, was er waarschijnlijk niets meer aan de hand geweest....
- LadyJane
-
- Berichten: 1487
- Geregistreerd: 28-02-03
- Woonplaats: Woudrichem
Geplaatst: 24-06-03 12:42
Ook Queenie was nog veel te jong om te gaan. 10 jaar was ze. En als de hengstenboer, waar ze op stal stond die tijd, gewoon de da gebeld had toen Queenie ziek werd, was er nu waarschijnlijk niets meer aan de hand geweest.... Dat maakt het nog het ergst.
- linlovesyou
-
- Berichten: 990
- Geregistreerd: 02-12-02
- Woonplaats: Zoetermeer
Geplaatst: 24-06-03 17:32
Mijn lieve schat, is vorig jar augustus overleden... nu alweer bijna een jaar geleden, niet te begrijpen ik voel der neus nog tegen mijn wang aan duwen en der adem in mijn nek blazen...
Goldy was bijna 31.. ze was op, ze had pijn in der beentjes en had der laatste maandjes lekker in de wei doorgebracht... toch maakt dit het niet minder moeilijk... vanaf mijn 6e jaar is ze mijn maatje... mijn praatpaal, gewoon mijn alles...
en ineens is het weg... blijf je alleen achter, en mensnen begrijpen je verdriet niet... het gaat wel weer over, of het was maar een paard... hoe kan je zoiets zeggen!!
Ik heb mezelf maandelang opgesloten en wilde niet meer op de manege komen... ik had vroeger ook nog een verzorgpony gehad.. maar bij hem kon ik niet uithuilen, ik gaf hem juist de schuld waarom hij er wel was en mijn poepie niet meer... tuurlijk slaat dat nergens op, maar zo voel ik het..
er is geen manier om dit te verwerken.... tijd heelt de wond ook niet, juist omdat het zo plotseling was leg je je er niet bij neer... het blijft je lieverd en niemand kan daar ooit tussen in komen!!
Ik heb nu een pony gekocht, ze is echt een schatje en ben echt gek op haar maar het is niet goldy, dat zal ze nooit worden en zeker nooit vervangen... mensen denken vaak dat het dan over is met een ander paard.
toen ze net dood was, zei iedereen van neeem je nu weer een nieuw paard? en ik zei altijd terug als jouw vader of vriendje dood is neem jetoch ook niet gelijk een nieuwe... nee dat is anders vinden ze dan... waarom? een paard kan net zo belangrijk zijn als een mens en als mensen dat niet snappen is het berg voor hun!!
voel jezelf niet schuldig... jij kan er niks aan doen... het moest zo zijn... maar weet je je hebt voor altijd een speciaal plaatsje in haar hart... en jullie komen elkaar weer tegen... ooit...
God looked around in his garden
and found an empty space
Then he looked down upon his earth
and saw your tired face
He put is armed around you
and lifted you to rest
God's garden must be beuatiful
He only takes the best..
- linlovesyou
-
- Berichten: 990
- Geregistreerd: 02-12-02
- Woonplaats: Zoetermeer
Geplaatst: 24-06-03 17:42
Just this side of heaven is a place called Rainbow Bridge.
When an animal dies that has been especially close to someone here, that pet goes to Rainbow Bridge.
There are meadows and hills for all of our special friends so they can run and play together.
There is plenty of food, water and sunshine, and our friends are warm and comfortable.
All the animals who had been ill and old are restored to health and vigor; those who were hurt or maimed are made whole and strong again, just as we remember them in our dreams of days and times gone by.
The animals are happy and content, except for one small thing; they each miss someone very special to them, who had to be left behind.
They all run and play together, but the day comes when one suddenly stops and looks into the distance. His bright eyes are intent; His eager body quivers. Suddenly he begins to run from the group, flying over the green grass, his legs carrying him faster and faster.
You have been spotted, and when you and your special friend finally meet, you cling together in joyous reunion, never to be parted again. The happy kisses rain upon your face; your hands again caress the beloved head, and you look once more into the trusting eyes of your pet, so long gone from your life but never absent from your heart.
Then you cross Rainbow Bridge together....
- luckyzeven
- Berichten: 753
- Geregistreerd: 15-03-03
- Woonplaats: hoofddorp
Geplaatst: 25-06-03 21:33
dat was echt geen pretje om te zien.de veearts zei dat ik maar een maand of 2 moest gaan stappen met hem.maar hij werd steeds vaker kreupel.ik had een andere veearts erbij gehaald en die zij dat ik foto's moest maken in Emeloord.het bleek dus dat hij al heeel lang artrose had en dat hij super veel pijn had.het was een zeer sterke pony wie weet hoe lang hij dat al had.(hij was namelijk nooit gekeurd ofzo.)hij heeft nog een tijdje op pijnstillers gelopen maar dat hielp niet.we hadden toen maar besloten dat hij naar de slacht moest.ik heb de laatste dag een lekkere buitenrit gemaakt wat hij altijd zo leuk vond.en je raad het nooit.hij liep super goed.volgens mij voelde hij dat het zijn laatste ritje was.we hadden heerlijk gereden in de plas en de ochtend voordat hij werd opgehaald heeft hij bij zijn vriendjes in de wei gestaan om afscheid te nemen.ik had alles gefilmt en dat kijk ik regelmatig terug.toen hij de veekar in moest hinnekte hij........hij wist wat er zou gebeuren ik hoorde zijn gehinnek maanden lang.toen ik mijn nieuwe paard kocht was dat echt een opknapper.zij hinnekte ook toen ik haar voor het eerst zag.ik moest haar hebben.het vervelende is wel dat ik mezelf nog vaak betrap op dat ik ze vergelijk met elkaar.het liefst had ik mijn pony nog,mijn maatje ookal ben ik erg gelukkig met mijn drachtige merrie.ik leef met je mee.het enige wat ik kan zeggen is sterkte,en sorry dat ik zoveel getypd heb maar ik moest het ff kwijt. 
- LiJa
- Berichten: 218
- Geregistreerd: 03-01-03
- Woonplaats: amstelveen
Geplaatst: 26-06-03 13:14
Dit is heel kenbaar voor mij
Mijn pony(21) was al een tijdje kreupel en heb toen foto s gemaakt van zijn benen,helaas was zijn hoefbeentje door zijn hoef gekanteld en kon niets meer aan gebeuren.Op 23 sep 99 heb ik hem laten afmaken.
Ik wist dat hij er vrede mee had omdat hij normaal altijd heel gek in de trailer deed en altijd de diaree had.Die bewuste ochtend niet hij was heel kalm en drukte zijn snoet in mij gezicht en duwde toen mij weg.En liep met mijn vriend en vader mee,niks aan de hand(normaal sloeg en beet hij mij vriend het was een echte clown.Toen riep ik nog keihard Ik hou van je hij keek om en hinnikte naar me(Wat ik toen voelde is met geen pen te beschrijven)
Vanaf dat moment realiseerde ik het me nog niet echt.
Pas 4 maanden later kwam het allemaal weer terug.De hele dag huilen en heb ik er wel goed aan gedaan etc.
Ik heb toen hulp gezocht want ik was zwaar depressief ook aan de anti depri gegaan niks hielp.Ik miste mijn pony zo erg dat ik niet meer normaal functionerde. Ik had toen ook mijn andere paard.Met hem wou ik een jaar niks te maken hebben.Mijn toenmailge bijrijdster heeft hem gedaan.Ben wel steeds geweest maar ik wou het niet en wou hem verkopen.Gelukkig na 2 jaar ben ik er een beetje uit gekomen maar dat gemis is er nog iedere dag en huil ook nog iedere dag om mijn pony.
Veel mensen begrijpen dit niet en vinden mij een aansteller.
Maar de band die ik met mijn pony had dat komt maar 1 keer in je leven voor.Ik zal hem altijd missen ieder moment van de dag.
Nu ben ik heel blij met mijn paard Mazzeltof en ben blij dat ik hem niet heb weg gedaanHij kom er tenslotte ook niks aan doen.
Ik weet dat ik er goed aan gedaan heb en soms droomik van hem en dat is het zo echt dan knuffel ik hem en rijden we door de bossen en als ik dan wakker wordt ishet net of ik hem een minuut geleden nog gezien heb.
Groetjes Danielle