Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-02-03 00:02

Geplaatst door de TopicStarter : 06-02-03 00:02

NaVy! schreef:
Dit heeft ze nooit verdient, ten eerste Donja niet, niet zo´n eind, het was zo´n vechter!!

Weetje...misschien was het niet eens zo vreselijk einde. Klinkt grof, maar ze had geen pijn, is vrij rustig ingeslapen. Achteraf misschien hadden ze het, wat ze zelf ook zeiden, beter eerder kunnen doen, zodat ze niet nog een dag om het uur ong. probeerde op te staan. Maar ze heeft gelukkig geen pijn geleden en tot het eind onder de mensen geweest. Het meest ontroerend was bijna nog, het feit dat ze bleef bedelen om lekkers. Ze at en dronk als de beste...ook al lag ze plat.

Toen we er probeerde te laten opstaan, als ze zelf aangaf weer te willen, probeerde wij haar te helpen. Dan probeerde ook het meisje, jette, haar te lokken met voer, tijdens een van de slopende pogingen stond Jette daar:"Kom dan Donja, toe! Als je blief Meis, sta op! Toe dan! Dom paard, ga nou staan...Kom doe het voor mij!"

Bij het het woord Dom brak haar stem, en in tranen eindigde haar relaas...deze woorden, de laatste opsta poging waar we bij waren, staat echt mijn netvlies gebrand.....huilend stond ik hier bij haar schouder te duwen..te vergeefs...ik had het Jette zo gegund Verdrietig

Het is gewoon zo oneerlijk, zo onwerkelijk, dat je helemaan niks kan doen, dat de DA niks kan doen...je kan er gewoon niet bij! Het moeilijke was, dat ze niks had, ze was gewoon 'op'. Haar tijd was g ekomen, er waren g een symptomen om te bestrijden.....alles wat je kon doen was hopen, smeken en bidden....

Ik kan het ook niet echt bevatten, dat ze er niet meer is....Niet dat ik extreem veel met het paard op had, ook al had ik gigantische bewondering voor het tweetal!, maar ik nooit een doodsstrijd van zo dicht bij meegemaakt...

DE gevoelens zijn zo dubbel als het paard zijn hoofd op je schootlegt, en rustig blijft liggen, de ogen sluit en geniet van je streling. Ik voelde vertedering, medelijden, hoop, angst, liefde...je word gewoon overmand door gevoelens....

**Geplaatst**: 06-02-03 00:27

Geplaatst: 06-02-03 00:27

Ow getver wat brengt jouw verhaal weer nare ervaringen bij mij boven..... net als dat meisje zat ik twee jaar geleden ook bij mijn verzorgpaard van toen 24. Ook hij kon niet meer uit zich zelf opstaan en we hebben hem tot 2 keer toe moeten helpen (paard van 1.68.....) Na die 2e keer heeft hij 2 weken in de binnenbak gelopen en geslapen zodat hij de ruimte had om te liggen en vooral om op te staan. Op miraculeuze wijze is Pepper er weer boven op gekomen. Hij liet zijn vechtersmentaliteit weer eens zien en ondanks dat het lichamelijk niet meer goed ging was hij nog echt niet van plan om afscheid van mij en zijn bazinnetje te nemen. Echt wat heb ik toen af zitten janken destijds..... ik zat zelfs bij de 2e keer al op de brommer toen de manege-eigenares belde terwijl het spek- en spekglad was toen. Mijn ouders hebben me er toen weer afgehaald (het stomme kreng wilde ook niet starten door de kou) en ik heb toen vervolgens een hele tijd zitten te janken in de schuur omdat ik niet naar hem toe kon.
Begin nu alweer te janken....... Verdrietig

Maar goed, wens dat meisje van me maar heel veel sterkte!! Het verliezen van je lievelingspaard is iets verschrikkelijks maar het was uiteindelijk wel het beste voor Donja.

**Geplaatst**: 06-02-03 01:10

Geplaatst: 06-02-03 01:10

Wat een zielig verhaal zeg... Ik zit echt moeite te doen om droge oogjes te houden.

Hier op stal is vorige week een shetlander ingeslapen van een klein meisje van 8 jaar, ook zo zielig. Dat meisje huilde ook zo hardverscheurend, we hebben ook met zijn allen staan janken... Ook hetzelfde verhaal, pony kon niet meer opstaan, en als ze stond viel ze weer om. Meisje wilde zo graag bij haar ponietje blijven slapen, en haar vader en zij zijn uiteindelijk ook de hele nacht gebleven... Ze was er ook bij toen de pony een spuitje kreeg, ze zat op haar knietjes bij de pony haar te aaien tot ze weg was en nog een hele tijd daarna.
Zo erg hoe kleine kinderen zo'n verdriet kunnen hebben...

**Geplaatst**: 06-02-03 05:49

Geplaatst: 06-02-03 05:49

Oh, dat is gewoon vreselijk. Zo heb ik ook mijn paardje aangetroffen een paar jaar geleden. Ik heb hem nog twee dagen verzorgt en het was in het midden van de winter. Ik had dan ook net een operatie achter de rug. Benji is dan ook later ingeslapen omdat hij niet meer kon op staan. Ik vind het zo vreselijk voor dat kind. Ik heb ook ergens ontzettend medelijden met haar. Ik kan niet zeggen of de pony beter zal worden maar ik hoop dat ik het verkeerd heb en dat ze gezellig weer met zijn tweetje dingen kunnen doen. Ik hoop voor het allerbeste voor beiden!

**Geplaatst**: 06-02-03 10:07

Geplaatst: 06-02-03 10:07

wat een verhaal, ik zit hier met tranen achter de computer, zo mooi (dat zo n liefde van een kind bestaat) maar ookzo triest. Ik zit zelf met een macho van 20 die zich nog helemaal niet oud voelt, maar ik hoop dit nooit te moeten meemaken, laat mij maar een telefoontje van de staleigenaar krijgen dat ie niet wakker is geworden. Wens het meisje veel sterkte en een leuke tijd met de nieuwe ze verdient het. Deze pony zal het paardje niet kunnen doen vergeten, maar de pijn misschien iets kunnen verzachten.

**Geplaatst**: 06-02-03 12:05

Geplaatst: 06-02-03 12:05

Wat onzettend rot voor dat meisje, maar wat ontzettend lief van die staleigenaresse. Ik heb het met verbazing zitten lezen. Zulke mensen moet je met een kaarsje zoeken volgens mij.

**Geplaatst**: 06-02-03 12:40

Geplaatst: 06-02-03 12:40

Ach jeetje, ik heb echt vreselijk met Jette te doen Verdrietig

!
Tiko, je hebt gelijk hoor, dat je zegt dat het voor Donja waarschijnlijk nog niet eens zo´n heel vreselijk einde was... Ze was al wat ouder en "kon" gewoon niet meer en is ingeslapen met mensen om haar heen die veel van haar gehouen hebben Lovers

! Dat betekent natuurlijk niet dat het verdriet minder is Huilen

! Wens Jette maar heel veel sterkte!! Helaas weet ook ik hoe het is, om afscheid te moeten nemen van een hele lieve pony....

**Geplaatst**: 06-02-03 17:13

Geplaatst: 06-02-03 17:13

Elke keer als ik dit topic lees, zit ik toch weer met tranen in m'n ogen, danzie ik weer voor me, hoe dat paard daar lag en Jette die er bij zat tehuilen.
Ik heb Jette niet meer gesproken daarna, maar ik hoop zo, dat ze wel weer wil beginnen met een nieuwe pony. Dat ze net zo'n band krijgt met die pony als ze met Donja had, en haar verdriet een beetje kan vergeten. Ik gun het haar zo, en heb zo veel medelijden met haar....

**Geplaatst**: 09-02-03 03:22

Geplaatst: 09-02-03 03:22

Als God bestaat, en ik zie hem als ik straks boven ben, is mijn eerste vraag:
Waarom moeten goede mensen en dieren doodgaan?
Het gaat toch beter met de wereld zolang zij er bij zijn?
Afscheid moeten nemen is en blijft hartverscheurend.........
Zeker voor een kind.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-02-03 01:03

Geplaatst door de TopicStarter : 10-02-03 01:03

Wat prachtig verwoord.....ik weet niet precies, maa door deze woorden schiet me weer een brok in de keel!