petraaken schreef:Goed dat jullie er hebben kunnen over praten.
Eerlijk gezegd is het een last van mijn schouders dat we dit gesprek hebben kunnen voeren...
Mars schreef:Wat zonde inderdaad dat een goede vriendschap klapt door factoren van buiten en dan niet meer tot de communicatie komen met elkaar. Maar zo te horen hebben jullie beiden wel je zegje kunnen doen en op een volwassen manier tot meer wederzijds begrip gekomen.
Heb je wel een beter gevoel nu over hoe je hebt afgesloten met haar? Ik kan mij indenken dat het een intense tijd was, zulke situaties vreten energie.
Ja, veel beter, dit was echt zo'n ding dat ik "mee droeg". Iets waar voor mij heel veel negatieve emoties aan vast hingen die ik niet kon verwerken omdat ik gewoon niet snapte hoe het geëscaleerd was. En als ik situaties niet snap, dan gaan mijn hersenen rondjes maken zeg maar en blijf ik er in hangen. Ik begrijp nu vanwaar zij kwam. Ik hoop (en denk) dat zij nu ook beseft dat ik die dingen niet gezegd heb die haar verteld zijn. Ik ben het type dat zwijgt of het in je gezicht zegt. Er is niets dat ik over mensen zeg, dat ik ze niet in hun gezicht gezegd heb. Ik kon ook zo gokken welke personen zich gemoeid hadden overigens.
Op het moment zelf was ik zelf ook te boos/gekwetst. Mijn hersenen hebben toen wel e.e.a op geslagen waardoor ik nu, nu niet meer "in die emotie" zat 1 en 1 bij elkaar kon op tellen zeker met de ontbrekende info die zij me dan nu gaf. Ik kan de tijd niet meer terug draaien. Ik heb ook een aandeel hierin. Ik had ook kunnen zeggen "Joh, V, wat gebeurt hier allemaal? Kunnen we het hier over hebben asjeblieft?" en dat heb ik niet gedaan omdat ik gekwetst en pissig was en verschrikkelijk koppig.... En zij was ook gekwetst, en pissig en ze is even koppig als ik.
(dat is overigens iets dat ik vanaf de 2e les over haar gezegd heb in haar bij zijn. Daar hebben we aan telefoon nog over gegrapt, omdat ik zei dat er maar 1 roddel was die ze kon geloven en dat is dat ik altijd beweer dat ze koppig is waarop zij in de lach schoot en zei "Kath, dat zei je na les twee al terwijl ik langs je stond."
)
Het is jammer, enerzijds heb ik meer vrede, echt. De vretende gevoelens zijn nu weg. Anderzijds gleden we zo gemakkelijk terug in onze oude manier van communiceren met elkaar dat het haast eng was. Zo zeiden we bv op een gegeven moment allebei tegelijk echt in exact dezelfde woorden "hoe jammer het ook is, misschien moeten sommige dingen gewoon gebeuren om plaats te maken voor andere dingen die ook mooi zijn." (omdat we allebei nu een pad bewandeld hebben waarvan we weten dat we dat niet gedaan hadden als die ruzie niet gebeurt was. Ik had Rêve dan bv al met een andere hengst gedekt waardoor Joy niet geboren was en zij zou haar nieuwe paard waarschijnlijk niet gekocht hebben en daardoor haar huidige vriend niet ontmoet hebben want dan zouden we nu volop bezig geweest zijn met dat paard dat tóen jong was en nu in zijn optimale leeftijd zou zitten kwa wedstrijd.)
Dus ik besef wel dat hoe pijnlijk het ook is en hoe zeer ik haar ook mis (en ik mis haar oprecht nog steeds.). De ruzie ook gezorgd heeft dat ik een pad bewandeld heb dat me, met veel hindernissen, onafhankelijker en zelfzekerder gemaakt heeft wb mijn paarden. En me ook de kans gegeven heeft om me echt op elk gebied te ontwikkelen tot wie ik nu ben... Het feit dat ik contact met haar opgenomen heb is een testament van het feit dat ik vergevingsgezindheid ontwikkeld heb of aan het ontwikkelen ben (waar ik altijd erg wrokkig ben/was) en dat ik ook aan het opgroeien ben (eindelijk
) en gesprekken durf aan gaan/aan ga die ik eigenlijk liever zou vermijden. Want pfoeh, toegeven dat iemand me gekwetst heeft, dat zou ik een jaar geleden nooit gedaan hebben en zeker niet aan de persoon zelf... Ik weet natuurlijk niet wat het háár gebracht heeft. Maar ik besef wel dat zowel de vriendschap met haar die zo intens was, als de ruzie die dat ook was, mij op het pad gezet hebben dat ik nu bewandel en waar ik geleidelijk aan mijn weg in aan het vinden ben... En ik dénk... Als ik zo arrogant mag zijn... Dat ik mijn huidige "ik" leuker vindt dan de ik van pak 'm beet, 4 jaar geleden. Ik ben er nog niet. Ik heb nog veel te leren. Maar ik ben wel op weg.... En dat besef kwam eigenlijk toen ik het hele gesprek aan het verwerken was... Ik ben op weg...
En ik heb het al een beetje besproken met rocamor hier op bokt... Maar eigenlijk zou ik haar graag nog één mail willen zenden, deels om haar dat te zeggen... Omdat ik vind dat ze mag weten dat ze een belangrijke rol gespeeld heeft om me op de weg te zetten die volgens mij leidt naar zelfontplooiing, zelfacceptatie en ik hoop, uiteindelijk tot een goed mens dat in staat is om te vergeven en empathisch te zijn. Ik weet niet of iemand anders me op die weg gezet had gekregen. Ik was zó, zó boos op de wereld en iedereen er in door mijn verleden, mijn infarct, mijn lichaam... en ik realiseer me dat zij degene is geweest die mij de eerste stappen heeft doen zetten om die woede te erkennen en ook degene die me gemotiveerd heeft om te praten met mijn fysio, me ondersteund heeft in die eerste moeilijke maanden van die gesprekken...
en we kunnen niet terug naar wat we hadden, onze levens zijn te veel veranderd. Maar ik zou via die mail wel de deur op een kier willen zetten om terug contact te hebben. Niet zoals toen, maar gewoon... elkaar niet afdoen als iets wat "geweest is" maar gewoon twee mensen die een rol gespeeld hebben in elkaars leven en die met elkaar kunnen praten wanneer het zo uit komt/nodig is. Daarvoor hoeven we niet elke week/maand/jaar bij elkaar op de koffie te gaan.