antje_vip schreef:Ik weet niet of ik het al een keer genoemd heb:
Ik kwam thuis van school, zei mijn moeder dat het hoefbeen van mijn (bevangen) pony eruit was! Ik helemaal in paniek natuurlijk en al bijna in tranen... bleek dat de hoefsmid was geweest om te bekappen
O wat erg! Wel bijna de slappe lach hiero

Ik werd eens opgebeld door een vriendin die mijn paard even ging rijden: "Bo, ik heb geen beltegoed maar kan je me even terugbellen? Er .... eh..... er is iets gebeurd."
En dat dan met een hele zware ondertoon als in: je paard is dood.
Dus ik met hartkloppingen terugbellen: "Ja, Bo, sorry maar ..... eh.... er is iets heel ergs gebeurd."
Ik een hartverzakking: "WAT IS ER GEBEURD DAN?"
Zij: "Nou, ik wilde het hoofdstel omdoen en Cassey rende weg met de teugels om haar hals.... en nu is je frontriem stuk."
Ik schiet van opluchting in de slappe lach. Vraagt ze of ik niet boos ben.
Ik: "Mens, ik dacht dat mijn paard dood was! Tuurlijk ben ik niet boos! En Jezus! Wil je me NOOIT meer zo opbellen?"