Bokt.nl

Avalanche schreef:

Ja, zoiets zou erg fijn zijn.

Eerst ga ik op zoek naar een comfortabele trailer, want ik denk dat dat deel van het probleem is. Bij de andere trailer was de klep het probleem. De laadvloer zelf was prima, maar de klep op een paar plaatsen niet goed. Anyway....... even nadenken en overleggen wat wijsheid is.

Rex_Rolfo schreef:

Haha, briljante analyse Prairy

Avalanche schreef:

Hij is omgedoopt

Avalanche schreef:

Toch is het bijzonder hoe je een paard na een jaar kunt leren kennen.

Dit wordt gewoon geen braaf paard, dat zit er niet in. Wat het wel is: een opgevoed paard, en nu best een heel beleefd paard, en daar ben ik dan wel weer trots op

En toch is dat ook wel iets wat erin zit. Dit paard is zo sensibel dat ie van mensen verwacht dat ze net zulke kleine signalen nodig hebben als hijzelf, en zeer beledigd is wanneer dat niet het geval blijkt. En óók erg beledigd is wanneer je grotere hulpen geeft dan strikt noodzakelijk

En er zit geen rem op.
Wat we dan wel weer merken, is dat als je duidelijk maakt dat je luistert en hem echt probeert te snappen, en liefdevol bent en geduldig, die reacties wel steeds kleiner worden en meer beheerst.

Gisteren eigenlijk een heel mooi momentje gehad, en ik vergat dat in mijn frustratie: een schrik, en halverwege begon ie na te denken, en kwam zélf terug, en dat zijn van die momenten die hoopgevend zijn. Uiteindelijk komen we er wel denk ik.

Maar de realiteit is ook gewoon dat het geen simpel paard is, dat hij heel heet kan worden, ontzettend sensibel is, hele lange benen heeft die achter de oren kunnen...... maar ook dat ie gisteren per ongeluk tegen mij aan kwam en 'sorry' zei en dat vind ik dan mooi he.

Want hij is ook gewoon zo gaaf. En ik vertrouw hem, hij is zo eerlijk, en is supervoorzichtig met me, en we zijn zo wijs met elkaar en die heerlijke momenten aan het eind van de dag, als ik bij hem ga zitten met een bak slobber (FibreBeet tegenwoordig) en als ie klaar is, aai ik over zijn gezicht en kriebel ik 'm achter de oren.
Favo kriebelplek is op de schouder, precies waar het schouderblad overgaat in de hals. Maar zo heel zacht aaien vinden we allebei heel fijn, en hij aait terug, met zijn neus over mijn gezicht.

En dat zijn ook de momenten dat ik denk: wat kan het me ook verrotten of hij nooit in de trailer gaat, of ik er nooit op kom....... die momenten samen, die knuffels...... die connectie, daar doe je het toch uiteindelijk allemaal voor......

En op die momenten vergeet ik alles he. Dan is er alleen nog maar dat grote zwarte paard, en heel, heel veel liefde.

Ik heb dat ook met rijden. Op zeker moment 'klikt' het, dan weet mijn lijf precies hoe het moet, en dan gaat rijden als vanzelf, en dan is het of de benen van je paard jouw benen worden, en is er een connectie, en vergeet ik alles.
Mijn vorige paard vond rijden echt geweldig.......

ik hoop dat ik het nog een keer voor elkaar krijg...... en anders is er een bak slobber en een fluwelen neus