Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-06-11 01:58

Geplaatst door de TopicStarter : 08-06-11 01:58

Heel verstandig dat je je kinderen geleerd hebt om met dit soort dingen om te gaan maikeltje.
Ik heb dat mijn zoon ook van jongs af aan bijgebracht en wat je zegt ze komen daarna met de gekste vragen aan :')

.
Hier is helaas de cultuur heel anders mensen vertellen kinderen niets en tussen het overlijden van een persoon en de begrafenis zit 24 uur.
Huilen mag niet en het leven gaat door

.
Daarom wil ik er niemand bij hebben als Flash gaat.

Alleen als je het zelf aan kan wil ik een verslagje hoor, maar zou er inderdaad blij mee zijn.
Denk dat het goed is van je vriendin dat ze het een weekje heeft uitgesteld.
Oh wat verschrikkelijk ..........................

Geef haar namens mij ook een dikke knuffel morgen!!

Wat ongelooflijk dat hij zo´n opleving heeft gehad tijdens de fotoschoot.
Denk daaraan terug morgen dat zal helpen, aan deze ziekte is ook niets te doen en probeer het te accepteren.
Dit prachtige paard mag fijn genieten in de hemel op de oh zo groene weides, geen pijn meer en altijd schijnt de zon.
Hopelijk helpen je wijntjes om te slapen vannacht want jij hebt een grote opdracht morgen.
Heel veel sterkte voor jullie twee :(:)

**Geplaatst**: 08-06-11 08:50

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 08-06-11 08:50

Maikeltje, sterkte!

**Geplaatst**: 08-06-11 09:42

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 08-06-11 09:42

maikeltje heel veel sterkte vandaag!

@Blensik ja het is echt een kanjer! hij is erg lief en doet alles voor me en andersom ook..
ik schrok wel van haar been.. ik had er nog nooit van gehoord gelukkig maar dat ze nog een paar mooie dagen kan hebben samen met jou.
nogmaals heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 08-06-11 10:44

Geplaatst: 08-06-11 10:44

Maikeltje, ten eerste wil ik je heel veel sterkte wensen met deze moeilijke dag. Geef je vriendin ook maar een dikke knuf :(:)

Wat fijn dat jullie de kinderen gisteren afscheid hebben laten nemen,ik denk dat dat heel goed is. Ook ik zou graag een verslagje willen lezen als je daar aan toe bent. Gelukkig hebben jullie heel veel mooie herinneringen

Bren, haar been is idd flink opgezet. Ik denk dat je een hele eerlijke beslissing naar Flash toe neemt. en het is idd logisch dat voor veel mensen het moeilijk te bevatten is omdat ze op de fotos er goed en glanzend uitziet. Toch is het helaas de werkelijkheid, met Roc zei ook iedereen waarom hij ziet er prima uit, maar ik zag wel degelijk de verschillen met normaal net als dat jij met Flash doet.
Ik denk ook dat ze weer iets is aangekomen trouwens

Geniet nog maar even lekker van haar!! De tijd gaat toch al zo snel!
Een dikke kus

**Geplaatst**: 08-06-11 10:55

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 08-06-11 10:55

Hier kan ik misschien mijn verhaal kwijt, en tips ontvangen ipv een heel nieuw topic te maken.

Ik heb een BWP, een grote flinke van nu 22 jaar oud. Meneer is al sinds 2 maanden kreupel, hij toont deze kreupelheid echter alleen maar in draf. In stap en galop zie je 't niet, nu is dit ook wel vrij logisch aangezien de draf de voornaamste gang is. Echter zit ik te dubben wat ik moet, DA heeft gezegd dat dit altijd kan terugkeren, kan weken uitblijven maar ook weken achter elkaar komen en gaan. Nu is hij nog steeds niet compleet uit de wintervacht, glimt niet meer, rent niet meer uit zichzelf op de weide etc. Kortom ik heb 't gevoel dat meneer totaal niet meer gelukkig is

Nu vind ik 't ook echt jammer, maar ik heb geen behoefte aan een zorgenkind gewoonweg omdat er hier nog meer paarden rondlopen. Nu is mijn dilemma een beetje dat hij wel als weidepaard of gezelschapspaard kan dienen, máár waar kan ik hem naartoe brengen waarvan ik zeker weet dat ie niet meer gereden wordt? Daarom heb ik zoiets dan toch maar laten slachten? Dan weet ik wel zeker dat ie geen pijn meer hoeft te leiden...?

Wat vinden jullie?

**Geplaatst**: 08-06-11 10:58

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 08-06-11 10:58

KBTP, soms moet je een hele moeilijke knoop doorhakken....
Een paard wat niet meer gelukkig is... leeft niet prettig... een leven is meer dan een pijnvrij leven...

De enige zekerheid heb je als je haar laat inslapen of slachten....
Als je haar verkoopt...je weet nooit waar ze beland.. of ze nog doorverkocht wordt.. en wat ermee gedaan wordt...

Lastig...!
Mocht je nog vragen hebben over het slachten en het hele afscheid daaromheen mag je natuurlijk altijd een pb-tje sturen!

Sterkte kbtp!

**Geplaatst**: 08-06-11 10:58

Geplaatst: 08-06-11 10:58

het been is inderdaad heel erg dik...en dat met antibiotica

Ik schrok er van....Wat zal dat pijn doen,alles staat onder spanning..bloedvaten,spieren,gewrichten.
Triest hoor verdorie

Sterke maikeltje :(:)

Het hebben van paarden is soms gewoon niet leuk....laten we de goede en blije momenten vooral koesteren.

ktbp@Heb je de indruk dat hij er slecht uitziet door pijn?
Heb je weleens bloed laten afnemen of pijnstillers geprobeert?
Heeft de kreupelheid een naam?Spat ofzo?

**Geplaatst**: 08-06-11 11:00

Geplaatst: 08-06-11 11:00

Ktpb, ik weet dat een bokker haar paardjes naar een hele fijne plaats gebracht heeft waar ze heerlijk in een paradijsje staan. Ik plaats hier even het linkje
http://www.equinepensions.com/
Mocht je willen weten wie het is, en meer info, stuur me dan even een pbtje

Het zou toch fijn zijn als je paardje nog even heerlijk pijnvrij kan genieten

**Geplaatst**: 08-06-11 11:00

Geplaatst: 08-06-11 11:00

geerke schreef:
het been is inderdaad heel erg dik...en dat met antibiotica
Ik schrok er van....Wat zal dat pijn doen,alles staat onder spanning..bloedvaten,spieren,gewrichten.
Triest hoor verdorie

Sterke maikeltje

Het hebben van paarden is soms gewoon niet leuk....laten we de goede en blije momenten vooral koesteren.

ktbp@Heb je de indruk dat hij er slecht uitziet door pijn?
Heb je weleens bloed laten afnemen of pijnstillers geprobeert?
Heeft de kreupelheid een naam?Spat ofzo?

Dat is trouwens nog wel te vertellen, als ik echt alles zeker zou willen weten zou ik foto's moeten laten maken en dan kunnen er beslissingen worden genomen. Maar dat heb ik er niet meer voor over, hij is al ouder en een puur hobbypaard.

**Geplaatst**: 08-06-11 11:03

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 08-06-11 11:03

Vind het altijd zo zonde, als een paard rond de 20 is, leuk leventje heeft gehad, men toch altijd nog een paar jaar wilt rekken.
Waarvoor? Zodat het paard nog n jaartje gras kan eten..
Ja, dat heeft ie zijn hele leven al gedaan...
Tenzij het paard pijnvrij is hoor, en gewoon lekker zn pensioen krijg.

Een paardenleven bestaat uit meer dan pijnvrij leven... het bestaat ook uit gelukkig zijn... plezier hebben... kunnen rennen springen, spelen...

**Geplaatst**: 08-06-11 11:07

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 08-06-11 11:07

Jolanda, jou moest ik eigenlijk ook even hebben!

Naar jou mening was ik inderdaad ook erg benieuwd, sowieso zou ik graag willen weten welke papieren allemaal in orde moeten zijn voor de slacht.

**Geplaatst**: 08-06-11 11:09

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 08-06-11 11:09

ik PB je even oke?
Vind het niet zo fijn dit soort dingen in andermans topic te doen

**Geplaatst**: 08-06-11 11:50

Geplaatst: 08-06-11 11:50

O jee, helaas hoor ik ook in dit topic thuis. Gelukkig (klopt even af) gaat het nu even goed.

Ik heb mijn merrie sinds haar 3de. Ze was net zadelmak. Stom, stom, stom geen rontgen keuring want na 6 maanden was ze stok kreupel. Zware OCD, 7 fragmenten verdeeld over de twee sprongen. 40% kans had zij op genezing na een zware en langdurige operatie. Ze wilde omdat deze vrij lastig waren het eerst per been doen, dus twee operaties. Ze zouden bij de meest lastige stukjes beginnen (kans was klein er goed bij te komen namelijk) en zou dat niet lukken zou ze blijvend stok kreupel zijn en zouden zij haar niet meer wakker laten worden. Ik zou gebeld worden. Na een paar uur maar geen telefoon. Na 3 uur zelf gebeld en ze bleken nog bezig te zijn. Het ging goed namelijk en wilde het andere been er meteen bij doen, dat zou minder belastend zijn voor haar. In totaal in ze bijna 4 uur weggeweest wat erg lang is voor een paard na wat ik begrepen heb.
Ze had na de operatie veel pijn ondanks zware medicatie, dat ging mij aan mijn hart en kon het niet aanzien. Arm ding. Gelukkig ging het snel de goede kant op. Na 6 weken stalrust mochten we gaan revalideren. Ze mocht draven aan de hand, aangezien ik een astma patiente ben is dat niet een hele goede combi (altijd geprobeerd met hulp maar nooit gelukt), ik mocht dus ook fietsen met haar, wat ik ervoor wel eens gedaan had. De revalidatie ging erg goed en mocht er weer op.

Na 8 weken blokkerde ze, er kwam een chyropracter langs. Ze constateerde dat ze een verschoven halswervel had van een mogelijke valpartij (aangezien dit het eerste probleem was ging er toen nog geen lampje branden), ook had ze zwakken knieen. Behandeld en een nieuwe traings aanpak gekregen. na 8 weken ging het weer mis en de chyro kwam weer langs. Ditmaal een overbelaste schouder en een mogelijke peesblessure, ze wilde dat we naar een kliniek ginen. Zo gezegd, zo gedaan. idd een pittige peesblessure. Stappenplan gevolgd en daarna weer opbouwen. We waren nu in totaal een jaar verder en waren eigenlijk nog nergens en hadden erg veel gestapt. Het ging 3 maandjes goed ongeveer en ze werd weer erg kreupel. waarvan weet ik even niet meer. Zo wisselde het telkens dat ze na gemiddeld 3 maanden werk weer kreupel werd. Na telkens weer bij de kliniek te zijn werd ook telkens het probleem van het kreupelgebied verholpen. Het daadwerkelijke probleem zagen wij allemaal niet.

Uiteindelijk liep ik er meer naast dan dat ik er op zat en na 2 jaar waren we het goed zat. Er moest duidelijkheid komen waarom ze maar kreupel werd.
Inmiddels waren we 3 peesblessures, een aantal overvulde slijmbeurzen, zwakken knieen, slechte schouders, vastzittende nekwervels, valpartijen, glijpartijen en veel lessen verder van een instructrice die je begeleid naar aanleiding waarom een paard blokeerd. Want dat deed ze telkens, ze wilde wel werken maar na verloop van tijd nokte ze ermee.

Na lang zoeken met de dierenartsen samen met fysio's kwam er eindelijk een diagnose uit, ze bleek atactisch. En zou worden afgekeurd voor de sport. Ze mocht niet meer bereden worden. Het was klaar dachten we en gingen naar huis en ging ondertussen een plan bedenken wat te doen met haar, ze was immers nog maar 6 maar zonder te rijden pijnvrij. Ik besloot om haar op een natuurgebied te zetten met andere paarden die opgroeien of iets mankeren maar verder goed zijn.

Op stal kwam er iemand naar mij toe die mij vertelde dat er een goede osteopaat langs zou komen en die ervaring heeft in paarden zoals die van mij. Ik geloovde het niet maar liet hem even kijken. Ik was erg sceptisch hierover, mijn paard was immers al afgekeurd. Hij kon er wel degelijk iets mee en na 3 behandelingen zat ik er weer op. Ze kon weliswaar geen dressuur meer doen maar buitenritten waren uitstekend. Prima viond ik het. Ik wilde vroeger uiteindelijk als mijn paard een jaar of tien was als afwisseling wel eens endurance gaan rijden. Besloot dit om iets te vervroegen. Na flink wat trainen en een regelmatige osteopatische bezoekje ging het erg goed. We zijn zelfs klasse 3 startgerechtigd ondertussen. Uiteraard kost het ons meer moeite dan het gemiddelde paard maar dat is iets waar je rekening mee houd. Mijn paard weet vanzichzelf wat haar zwakke punten zijn en gaat daar goed mee om. Ze is vrolijk en loopt graag.

Helaas heeft het ook een keerzijde dat we pas na 2 jaar de ataxtie ondekt hebben. Ze heeft natuurlijk zo vreselijk gecompenseerd dat we er nog wel eens last van hebben.

Zo is er kogel artrose en spat bijgekomen en nog een paar keer overvulde slijmbeurzen.
Door een fout van SBB is er bij een ruiterpad uitgebaggerd en door de regen was dat onzichbaar, er stonden nergens waarschuwingen. Ik ging met vrienden rijden tot we ineens wegzakte. Wij meer dan de andere. Uiteindelijk zat ze tot haar buik vast en was in vreselijke paniek. door dat ze probeerde te steigeren kon ik er ook niet zomaar af. Ik heb mij via haar kont naar beneden laten glijden en naar haar toe gekropen. Ze ontspande wat en zodoende zijn we eruit gekomen. Hoe en wat weet ik niet meer, is een groot zwart gat geworden. Helaas had ze een hele zware pees blessure. Hij herstelde niet zoals het moest en ze had shock wave therapie nodig. Ze verbleef een maand op de kliniek en dat worp zijn vruchten af. Ze was 100% genezen. Natuurlijk was de opbouw ook belangrijk. Daarvoor heeft ze ook nog op de kliniek gestaan vanwege nagetred. Ze had een schroef in haar straal gekregen en herstelde niet goed, was bijna over geweest door zoiets stoms want het raakte bijna haar pezen.

De opbouw was goed gegaan maar ze had nog wel klachten na ons avontuur in het bos. Er liet weer een osteo komen. Ik heb nog nooit een paard horen schreeuwen van de pijn van een behandeling maar dit keer toch echt, ze had er ook weinig vertrouwen in. Haar hele lichaam zat zo vast door het los worstelen dat dit een groot probleem kon opleveren. Gelukkig voor ons ging het wel goed.

Onertussen nog een paar keer koorts en koliek kwam ook nog eens om de hoek kijken, heeft een maagzweer gehad en na een serieuze bloedwormen infectie was het plaatje weer compleet. Ik ontwormde goed maar op stal was er geen goed beleid, een ander paard was al erg ziek en ik vond mijn paard slecht presteren en dof worden. Een bloedtest was snel gemaakt en er kwam ook een zware bloedwormen infectie uit. Na behandeling knapte ze op. Ik ging op een particuliere stal staan zodat ik mer overzicht had wat er met mijn paard gebeurde. Na verloop van tijd begon ze knijpend adem te halen en ik liet dit onderzoeken. Ze vertoonde geen pijntjes maar wilde dat voor zijn.

Mijn DA kon niks vinden en verwees ons door naar utrecht. Uiteindelijk erg veel geld kwijt maar geen diagnose. Mogelijk last van haar lever ondanks dat ze dat niet konden vinden met een echo of last van stof wat ze ook niet met duidelijkheid konden zeggen. Ik moest haar maar 24 uur buiten laten. Geprobeerd en leek beter te gaan.

Na weer een keer overvulde slijmbeurzen gekregen te hebben vond mijn DA dat ik toch maar eens moest nadenken over haar toekomst hij vond dat ze wel veel mankeerde.

Na een paar maanden kreeg ze spat en ik dacht dat het klaar was. Maar aangezien mijn paard altijd snel een pijntje aangeeft is de schade vaak nog beperkt, zo nu ook we hebben haar een tildren infuus gegeven want de DA was er heilig van overtuigd dat ik dit wel moest doen. En blij toe. Het sloeg aan en dot het nog steeds. Dat is nu anderhalf jaar geleden geweest.

Ze heeft vanaf dat moment rustig aan gedaan en door mijn zwangerschap kreeg ze een sebattical, dat heft haar denk ik even goed gedaan. Ze gaat beter dan ooit tevoren.

Voorlopig mag ze nog lekker bij ons blijven en ze wordt eind deze maand 12, wat ik nooit verwacht had om eerlijk te zeggen.

**Geplaatst**: 08-06-11 13:10

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 08-06-11 13:10

Wauw dat been is echt heel dik Bren! En het was nog 2x zo dik?
Jeetje...

En mensen kunnen wel tegen je zeggen van "Als ze nog weer goed wordt hoef je haar toch niet te laten inslapen?" maar die hebben misschien niet helemaal door hoe het met Flash haar immuunsysteem zit - of nou ja, wat er nog van over is door die parasiet. Ik denk echt dat je de juiste beslissing maakt, hoor. Jij staat er dichter op dan wij en jouw DA weet ook beter wat er aan de hand is dan wij.

**Geplaatst**: 08-06-11 15:28

Geplaatst: 08-06-11 15:28

Jeetje Brenda , ik heb de foto`s gezien en het is inderdaad veel erger dan ik had verwacht , ik kan nu jouw keuze beter begrijpen .
oliebol ! sterkte meid enn alweer een digi knuffel :(:)

**Geplaatst**: 08-06-11 17:02

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 08-06-11 17:02

@ PBA_ Wat een verhaal zeg! ik hoop dat het goed blijft gaan nu!

**Geplaatst**: 08-06-11 17:07

Geplaatst: 08-06-11 17:07

Nemurin schreef:
En mensen kunnen wel tegen je zeggen van "Als ze nog weer goed wordt hoef je haar toch niet te laten inslapen?" maar die hebben misschien niet helemaal door hoe het met Flash haar immuunsysteem zit - of nou ja, wat er nog van over is door die parasiet. Ik denk echt dat je de juiste beslissing maakt, hoor. Jij staat er dichter op dan wij en jouw DA weet ook beter wat er aan de hand is dan wij.

Ik ga hierin mee...
Ik begrijp dat veel mensen zullen denken : jamaar elke keer is ze weer goed.

Nee ze is niet goed, want dan kreeg ze die terugvallen niet...
Als het klaar is, is het klaar.
Genoeg is genoeg....

Bren weet gelukkig heel goed hoe haar paardje in elkaar zit en hoe alles werkt....
Ze weet dus ook dondersgoed of ze deze keus wel/niet had moeten maken...

Wát zeg ik? Keus? Ze heeft geen keus... dit is geen keus.... als je een keus had, had je niet voor inslapen gekozen... dan kon je paard nog leven..
Afscheid nemen is geen keus... het is iets wat gebeurt... wat moet... waar je niets over te zeggen hebt....

**Geplaatst**: 08-06-11 19:44

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 08-06-11 19:44

Oeh ik vind het been ook erger dan ik had verwacht hoor! vooral als het dikker is geweest, snap ik je keuze heel erg goed Blensink.....

**Geplaatst**: 08-06-11 22:36

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 08-06-11 22:36

Jeetje, ik moet zeggen dat ik een beetje schrok van de foto's! :oo

Had niet verwacht dat het zo dik was. Vind echt dat je de goede keus maakt, vooral nu ik er echt een beeld bij heb!

Ik krijg meteen de uitslag, mag meekijken op de echo. Ik weet ook waar ik naar moet kijken, heb het inmiddels al een keer of 3 op de echo gezien en weet dus waar ik naar moet kijken! Ben ook echt benieuwd naar hoe of wat. Ze had vandaag weer een warme kogel, maar niet zo erg als voorgaande dagen. Ze lijkt toch weer wat op te krabbelen

**Geplaatst**: 08-06-11 23:04

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 08-06-11 23:04

Nou precies toch Jolliegirl? Als het paard alleen maar constant last krijgt van die benen (en dat heeft ze!) dan is het leven voor haar ook alleen maar bij vlagen leuk.
En paarden denken niet op lange termijn...

Vandaar dat ook al wordt ze misschien elke keer wel beter, het proces duurt iedere keer lang en ze heeft iedere keer wel last. Dat kun je het arme dier toch ook niet aandoen?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-06-11 23:15

Geplaatst door de TopicStarter : 08-06-11 23:15

MiesEnRijk dank je wel.

As, we hebben vandaag weer heerlijk genoten samen :+:

.
Heb haar meegenomen naar mijn vriendin waar ze in een mooie groene weide kon.
Zo heb ik nog wat mooie foto´s kunnen maken.
Vandaag was het been weer ietsje dikker dan gisteren.
Maar Flash was is de goede moed en hebben een heerlijke dag gehad.
Met deze leuke foto´s en filmpjes ga ik straks nog een ITP maken.
Misschien is dit wel de laatste.......................

KBTP als jij denkt dat jouw paard wel gelukkig is als weidepaard en/of gezelsschappaard zou ik dat zeker eerst proberen.
Goh wat zou ik graag willen dat ik voor deze keus stond dan wist ik het wel

.
Maar jij moet je eigen gevoel volgen, als jij goed naar je paard kijkt dan kun je zien of hij op deze manier gelukkig is en dan zou ik jou geval zeker voor deze oplossing gaan voordat ik aan slacht zou denken.
Jammer dat je een beetje moe lijkt te zijn van je paard en er weinig voor wilt doen verder.
Succes met je beslissing!

Jo ik denk dat alle paarden die pijnvrij zijn liever kiezen voor een groene wei en vriendjes dan voor de slacht ben het dan ook niet eens met je laatste zin.
Wat een paard wil is groen gras en met rust gelaten te worden, zo zijn paarden gelukkig.

Geerke het doet gelukkig niet ontzettend pijn.
Het ziet er erger uit dan dat het is, dit heb ik ook gehoord van een vrouw die hetzelfde heeft.
Drie weken geleden zag ik een vrouw met hetzelfde dikke been als Flash.
Ook allemaal korsten en ben op haar afgestapt en heb gevraagt of het pijn doet

.
Ze vertelde me dat het gevoelig was met weersveranderingen maar verder is het eigenlijk alleen maar lastig.
Ze zei wel dat het been zwaarder lijkt te wegen dan het andere been.

PBA welkom hier en wat heb jij ook een ellende meegemaakt met je merrie zeg :(:)

.
Het is ongelooflijk wat één paard wel niet allemaal kan krijgen.
Gelukkig dat het nu even goed gaat, alvast gefeliciteerd met haar 12de verjaardag en op naar de volgende 12 zonder al te veel problemen.

Marianne ja ongelooflijk he zo dik.
Ik denk na het zien van de foto´s dat mensen dat niet meer gaan zeggen.
Dit heeft overigens niets met de tekenbeet te maken, daarvan is ze genezen verklaard en heeft geen lyme.
Ik denk dat het hele probleem begonnen is sinds de kroonrandbeschadiging.
Mijn da zegt dat ze dit heeft overgehouden van een harde val, of en trap van een ander paard toen we haar in een groep bergpaarden hadden gezet om een beetje opgevoed te worden.
Mijn da wilde inprincipe doorgaan blijft zeggen dat Flash geen pijn heeft en vind haar goed eruit zien.
Oke de laatste keer vond hij haar ook afgevallen.
Ik zie aan Flash dat ze geen zin meer heeft om te vechten tegen dit probleem.
Net wat je zegt ik ben dagelijks 4/6 uur met haar bezig en ken mijn paard door en door.

Petrea dank je wel voor al je knuffels.
Ze doen me goed!!

intel_1x dank je wel!

lonniejj dat kan ik me voorstellen dat je schrok vandaar dat ik ze in een link heb gezet :(:)

.
Zo hoef je ze niet verplicht te gaan kijken en beslissen of je ze allemaal wilt zien.
Ben blij dat jullie nu wel inzien dat er geen andere mogelijk is.
En moet zeggen ik had niet verwacht dat het zo snel zou gaan.
Maar de laatste drie maanden is het ineens een heel stuk erger geworden.
Fijn te horen dat jouw paard stukje bij beetje beter gaat.
Ben benieuwd wat de echo gaat zeggen.
Hopelijk zien ze wat en is er iets aan te doen.
Veel sterkte en succes toegewenst.

maikeltje hopelijk gaat het een beetje met jou en je vriendin :(:)

.
Jullie zijn de hele dag in mijn gedachten geweest.
Dikke knuffel voor jullie

.

**Geplaatst**: 08-06-11 23:17

Geplaatst: 08-06-11 23:17

''Afscheid nemen is geen keus... het is iets wat gebeurt... wat moet... waar je niets over te zeggen hebt....''

Dit is mijn laatste zin. Ik snap niet helemaal wat je bedoeld Bren?

Edit:
Hmm wacht even.. je bedoeld : Dan had je paard niet voor inslapen gekozen?

ik bedoelde hier meer de dood mee in zn algemeen..
Als je een keus hebt.. kies je niet voor de dood van je paard.
Afscheid nemen is GEEN keus... want als je een keus had.. koos je niet voor de dood.....

Ben benieuwd naar je ITP topic.
Koester de foto's, en maak er maar lekker veel...!

**Geplaatst**: 08-06-11 23:23

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 08-06-11 23:23

Het was toch de Lyme waardoor haar immuunsysteem nu niks meer kan hebben, of heb ik het verkeerd onthouden?
Hoe dan ook, de reden maakt niet uit. Als jij ziet dat ze niet meer wil en niet meer kan vechten, dan heb je gewoon gelijk.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-06-11 23:56

Geplaatst door de TopicStarter : 08-06-11 23:56

Jolliegirl schreef:
Een paardenleven bestaat uit meer dan pijnvrij leven... het bestaat ook uit gelukkig zijn... plezier hebben... kunnen rennen springen, spelen...

Deze laatste zin bedoelde ik Jo.
Dat van afscheid nemen ben ik wel met je eens.

Marianne het heeft natuurlijk niet geholpen dat ze twee keer ontzettend ziek is geweest an de teek en het kan er inderdaad wel iets mee te maken hebben.
Maar de oorzaak komt daar niet vandaan.

Volgens mij heb ik weer eens problemen met mijn Nederlands vandaag

**Geplaatst**: 08-06-11 23:56

Geplaatst: 08-06-11 23:56

Ik heb ook een zorgenpaard gehad....

In 2008 kocht ik mijn eerste eigen paard. Ik was dolgelukkig!
Na even zoeken moest het Jasper worden: 9 jaar, M2 dressuur (laatste winstpunt twee weken voor ik hem zag gehaald), relaxed en gewoon een leuk karakter.
Goedgekeurd door de dierenarts, voor de zekerheid maar in de verzekering gedaan. 'Als ik die niet nodig heb gehad het eerste jaar, zeg ik die wel weer af' zei ik nog.

Ellende begon al in de tweede week dat ik hem had. hij werd kreupel. licht, maar wel kreupel. rust (ongeveer 2 maanden) hielp en we hebben een maand of 3 kunnen rijden. Toen kreeg Jasper een trap van een ander paard. Dat leek in eerste instantie niet heel ernstig, dus ik was al weer met rijden begonnen. na een maand bleek toch dat Jasper een botsplinter in zijn kniebanden te hebben. dus: stalrust en langzaamaan aan de hand stappen. resultaat: hoeven sleten erg, hij kreeg koliek en op een gegeven moment een hoefzweer, die niet door wilde zetten. Dat leek zelfs op hoefbevangenheid en ondertussen hadden we de dierenarts dagelijks op de stoep.... uiteindelijk gelukkig een hoefzweer, die er aan de kroonrand uit kwam. Dat stilstaan was dus niks. tegen advies van de dierenarts Jasper maar gewoon weer in de wei gegaan. daar leefde hij weer helemaal op gelukkig!

toen we eindelijk weer konden beginnen met rijden, werd hij steeds weer kreupel. aan verschillende benen, op verschillende plekken. Ondertussen hadden de ostheopaat en mijn instructrice al lang gezegd dat Jasper wel heel veel problemen had. waarschijnlijk voor de aankoop al. Dit, terwijl geen enkele dierenarts iets kon vinden!

Ten einde raad heb ik Jasper een maand bij mijn instructrice gestald, we waren toen bijna 2 jaar verder... Hij liep 3 weken goed, zelfs beter dan ik ooit had gezien. maar toen storte het kaartenhuis weer in en hij was weer kreupel. In die tijd kon ik niet meer genieten van de momenten dat ik nog wel kon rijden. Iedere keer was ik weer bang dat ie weer kreupel zou worden. Omdat hij niet meer geschikt zou zijn als rijpaard en ik het zielig vind om zo'n paard in de wei te zetten, heb ik besloten hem af te laten maken. Daarbij had ik het idee dat ik er echt niet gelukkig van zou worden, mijn droompaard in de wei te zien staan, zonder dat ik daarmee kon doen wat ik er graag mee wilde.
Ik heb voor Jasper alles gedaan wat er binnen de mogelijkheden lag, maar echt niks heeft geholpen. Jasper werd erg mager nadat hij bij mijn instructrice was geweest... blijkbaar was het voor hem ook genoeg?

Ik had de sterfdag al besproken... en in de twee weken die we nog hadden, haalde ik hem opeens uit de wei met een wond aan zijn oksel. nog antibiotica gehad van de DA, maar de volgende dag (ik was gelijk 's ochtends gaan kijken) kon ie er helemaal niet meer op staan.... Toen heb ik besloten dat het die dag maar moest gebeuren.

Tja, en daarna...
Ik ben gelijk weer begonnen met het rijden van een oud bijrijdpaard. ook kwam er snel andere bijrijdpaarden en ik had altijd wat te doen.
maar ik zou ook wel weer een eigen paard willen. Toevallig (bijna een jaar nadat Jasper overleden is) was er een paard bij mijn instructrice op stal, die te koop stond. ik heb een poging gewaagd, maar na de 'proefrit' sloeg de angst opeens om mijn oren. Ik ben best bang dat ik weer een paard koop die iets heeft, waar een dierenarts me niet op kan wijzen (eh... dierenartsen hebben ook wel een beetje afgedaan sinds Jasper. daar heb ik echt helemaal NIKS aan gehad!).
ik heb er best een traumaatje aan over gehouden....