Geplaatst 
ken inmiddels ook de geselecteerden. Ik gun het ze. Maar het is wel een aparte selectie. En niet omdat ik niet mee mag maar omdat ze simpelweg totaal niet naar de plaatsing en scores gekeken lijken te hebben. 
1 van de vier geselecteerden (mijn niveau. Die van niveau 1 ken ik niet voldoende om te oordelen) heeft daadwerkelijk hoge plaatsingen en scores gereden en de beker gewonnen (waardoor je automatisch selecteert)De andere drie hebben regelmatig flink lagere scores gereden dan mij en dan een andere ruiter die ook niet geselecteerd is (terwijl die ruiter consequent in de top vier reed.)
De enige ruiter van niveau 1 die ik ken is wel logisch. De overige drie heb ik niet kunnen volgen/ken ik niet, maar die van mijn niveau zijn niet logisch. Dat ze mij niet meenemen is logisch. We hebben simpelweg niet genoeg gescoord. Alleen: die wat ze wel meenemen hebben op 1 na minder gescoord.
Ik mag van mezelf altijd 1 dag balen en dan nieuwe doelen stellen: dat zal voor ons de interclub zijn met Sam (ook met een team maar dan de clubs ipv de provinciales) en gewoon starten met Rêve en kijken wat die vindt van het spelletje.
Morgen gaan we naar Chris.
en verder gewoon zoals gepland. 21 augustus gaat Rêve mee op wedstrijd als alles goed blijft gaan.Ik weet niet of dit een ‘deukje’ is. We hebben ‘deukjes’ gehad. Maar dit was een vrij gemene uithaal. We hebben nog wel eens een discussie gehad waarbij het best pittig ging maar niet persoonlijk. Maandag werd hij persoonlijk en onfair… Ik ken mezelf: ik weet wanneer ik mensen uitlok of dingen zeg (of met mijn lichaamstaal) waardoor ze zich in het nauw gedreven voelen. Het is bijna eng (aldus een vriendin en mijn man.) hoe ik perfect kan omschrijven welke woorden en welke houding geleid heeft tot welke reacties. Ik weet zelfs met welke blikken ik de meeste mensen kan doen zwijgen zonder dat ze beseffen dat ze op mijn blik reageren.
(afgelopen zondag nog per ongeluk omdat ik niet aan het opletten was en instinctief reageerde. Zodra het gebeurde wist ik het maar was er nog weinig aan te doen zonder het erger te maken. ) ik probeer dat te voorkomen maar door mijn opvoeding en jeugd heb ik heel veel geleerd dat niet perse netjes is maar me wel heeft helpen overleven en dat raak je niet kwijt of iig niet gemakkelijk. Als je je eigen boodschappen niet ‘ziet’ is het onmogelijk om anderen te snappen en voorspellen zoals ik vaak doe. Als ik me niet bewust zou zijn van mijn ‘fouten’ zou de wereld nog verwarrender zijn dan ze al is voor me. Heel vaak laat ik 99% van de details van een interactie weg omdat mensen het altijd raar vinden hoeveel ik zowel van mezelf als van de ander gedetecteerd heb. Maandag was ik er wat klaar mee in de zin dat ik geen excuses wilde horen maar ook niet in discussie wilde gaan. (Heb weken geleden al tegen een vriendin gezegd dat het me niet eens meer interesseerde omdat het duidelijk was dat we een andere visie hebben op onze relatie tot elkaar. Of meer: dat het punt gekomen was dat ik niet meer ging blijven proberen.) Het bleek echter dat hij mijn input niet nodig had. Toen ik gewoon zei ‘K ik ben wel een beetje klaar met de excuses eerlijk gezegd. Mijn frustratie is gewoon dat ik me voeg of de rest vd week kan creperen.’ (Afspraken vast krijgen bij hem is moeilijk en alle voorgaande keren was het aanpassen of wachten tot mijn volgende afspraak.)
En daarop kwam dat het mijn dogma’s waren die zorgde voor de situatie niet zijn communicatie.
want hij had niet gezegd dat ik niet op mijn gewone uur kon komen enkel gevraagd om vroeger te komen. (En theoretisch gezien heeft hij gelijk maar hij had ook niet gemeld dat mijn normale uur ook kon en alle vorige keren was het verplaatsen of niet. Dus zó raar vind ik het dan niet dat ik er van uit ga dat het vroegen of pech hebben is.)Daar ben ik letterlijk niet op in gegaan. Ben gewoon voor hem gaan staan (en daarmee alles wat hij nog wilde zeggen gestopt. Dat leek me het beste vooral voor mij. Ik had genoeg gehoord voor die dag.
) en hij heeft nog zo’n vijf woorden uit me gekregen (waarvan vier over mijn arm die lam was.) en één ‘cava’ over hoe de wedstrijd geweest was. daarna heeft hij muziek op gezet. Als ik besluit van te zwijgen krijg je me daar toch niet uit. Vrijdag ging iets beter. Opnieuw: ik was maandag teleurgesteld om de reden die maflinger noemt en vervolgens gekwetst omdat hij het voor mijn gevoel bewees met zijn uitspraken. Maar ik besef ook dat ik hem wellicht in een rol duw die hij niet wil dus ik had me eigenlijk al voor genomen van afstand te nemen. Je kan vriendschap niet dwingen en ik kan niet blijven aanbieden en steeds het deksel op de neus krijgen. Dus vrijdag ging rustig. Stiller dan voorheen en oppervlakkig maar niet gespannen. Gewoon Kinesist en patiënt. Niks meer maar ook niks minder.
En vanmorgen dus het bericht dat hij naar Italië was.
nu ben ik wellicht veeleisend. Maar letterlijk: ‘ Toch maar beslist om te vertrekken met de kids. Het is een weekje Italië geworden (net vertrokken) Ik zal P of S vragen of ze overnemen…
Mijn excuses voor mijn late beslissing.’
Sturen en vervolgens niks meer. Ook niet of iemand zal over nemen. Is geen manier om met patiënten om te gaan.
Heb uiteindelijk zelf gebeld. Één kinesiste was ronduit onbeschoft (nu heeft die mogelijk reden en daar kan ik wel mee om.) maar ze gaf me S door en S kwam uit de lucht vallen. Hem was niks gevraagd en P pakt geen patiënten meer over (recent vader geworden en hij heeft me letterlijk gezegd dat hij niet meer in valt.) dus ik weer zeker dat als ik niet gebeld had ik daar gewoon hoor niks gezeten had want ik had een afspraak om 19:30 en S werkt maar tot 17:00 op maandag. Met wat pech had ik zelfs voor een gesloten praktijk gestaan.
(volgens mij geeft ie licht in het donker nu. 
Dus ik voel me niet onrechtvaardig behandeld of persoonlijk aangevallen. Ik heb al drie hele mooie IPK's gereden met Sam. Ik hoop voor de groep die nu gaat dat het ook een prachtige herinnering wordt.
