Bokt.nl

**Geplaatst**: 30-05-12 19:37

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 30-05-12 19:37

@Merrieveulen, he wat een vervelende ervaring zeg! Wel erg mooi dat hij zo goed op jou reageerde en dat hij toch zijn rust bij jou vond, ondanks zijn paniek!

Wat Romy precies in haar kogel heeft:

2 jaar geleden waren we aan het rijden in het weiland. Romy is nogal een karakter, zoals jullie inmiddels wel weten. En tijdens het rijden had ze het weer op d'r heupen en maakte veel bokkesprongen en was erg jolig. Helaas was er een redelijk natte hoek in de wei.. Daar reden we net, Romy besloot om een mooie sprong te geven. Helaas kwam ze verkeerd neer, gleed met haar achterhand weg en zakte er haast helemaal onderuit. Herstelde net voordat we samen op de grond zouden liggen, maar liep direct stok en stokkreupel.

Ben er meteen afgesprongen en heb de tuinslang er opgezet om te koelen. Daarna herstelde ze redelijk, dus ik heb met mijn stalgenootjes overlegd om haar goed in de gaten te houden en het eventjes aan te kijken. Helaas werd het niet minder, dus heb ik toch een dierenarts laten komen. Die kwam op het erf, melde al meteen dat hij weinig met een kreupel paard kon, maar hij wilde wel even kijken.

Dus wij op en neer gelopen op het harde, en hij constateerde dat het waarschijnlijk spieren/pezen waren in haar lies. Hij vond 6 weken rust wel een goed plan en ze mocht gewoon op de wei. Nouja, een dierenarts geloof je natuurlijk. (en ik was toenertijd net 17 geworden, dus nog vrij onnozel wbt dierenartsen) Dus ik Romy 6 weken rust gegeven, maar het werd niet minder. Dus nogmaals overlegd met deze dierenarts en die zei dat ze nog wat langer rust nodig had, omdat ze al wat ouder was duurde het makkelijk wat langer. Dus uiteindelijk verlengd met 2 weekjes extra rust.

Daarna vond ik het écht niet goed gaan met haar en heb toen besloten voor een second opinion te gaan bij een andere kliniek. Dus die heb ik gebeld, mijn verhaal gedaan en ze vonden het verstandig dat ik even met haar naar de kliniek zou komen zodat we uitgebreid onderzoek konden doen.

Toen we daar kwamen is ze ook écht helemaal binnenstebuiten gekeerd. Buigproef, röntgenfoto's (6 stuks maarliefst!), uitverdoofd en uiteindelijk wilden ze een echo van haar maken. Maar omdat ze uitverdoofd was, kon dat pas de volgende dag. Heb haar daar dus moeten achterlaten. Gut, dat was echt niet leuk..

Na het uitverdoven was wel duidelijk dat het vanuit haar kogel kwam, maar de vraag was dus nog wat het precies was. Dierenarts zei al wel dat ik me moest voorbereiden dat het niet mis zou zijn gezien het feit dat ze echt niet goed liep. (in eerste instantie dacht de dierenarts aan een breuk in haar been.. Toen sloeg mijn hart zó extreem over, gelukkig gaven de röntgenfoto's toch uitsluitsel van dat!)

De volgende dag werd ik eind van de middag gebeld met de schade. In de kogel, aan de achterkant zitten de sesambotjes. Die worden samengehouden door een ligament. En dát ligament is bij Romy helemaal stuk. Er zitten scheuren en gaten in en is helemaal stuk. Het kán genezen, met héél veel tijd en geduld. Ook een stapschema gekregen om het weefsel te stimuleren om te genezen. En nu het heerlijke probleem. Romy moet zich rustig houden. Ze mag geen korte draaien maken, niet wild doen en vooral dat been niet teveel belasten. Juist, hoe doe je dat dus.. Ze mag inderdaad geen pijnstillers, want dan voelt ze de pijn niet meer en loopt ze haar been helemaal stuk. Zodra dat ligament helemaal doorscheurt is het eigenlijk ver einde verhaal met Romy.

Maarja, daar zit dus mijn dilemma! Hoe hou ik in godsnaam een dier rustig, die zo hoog in het bloed staat en maar ál te graag een sprintje trekt, het liefst vanuit een scherpe bocht en die vooral niet haar been ontziet. En daarom heb ik er soms echt moeite mee, ik kan haar niet opsluiten in de box, dan trapt ze alle muren eruit. Die zou echt geen boxrust kunnen verdragen.

Dus dat is een beetje Romy's verhaal. En we zijn nu voor de 3e keer opnieuw begonnen met de revalidatie, omdat ze, zodra het ver genezen is er geen pijn meer aan voelt, te snel zich misdraagt en dus alles weer terug uitscheurt..

Mirgino, he bah wat naar! Heel veel sterkte! :(:)

**Geplaatst**: 30-05-12 19:42

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 30-05-12 19:42

toen wij een paard met HB hadden mocht die ook niet veel lopen. tegen de pijn kreeg hij wel pijnstillers, maar daarnaast ook tranquigel, een kleine dosis. dat haalde het vuur er net zoveel uit dat hij zich rustig hield. is dat niet wat voor Romy?

**Geplaatst**: 30-05-12 19:49

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 30-05-12 19:49

Merrieveulen, natuurlijk moeten de voorwaarden kloppen! Dat geldt voor bitloos net zo hard. Ik heb liever dat er een bit in zit, ik weet niet waarom, maar een klein beetje druk op de mondhoek/lagen lijkt me nog altijd prettiger dan dat je hele kaak gelijk knel gezet wordt tussen een stel touwtjes. Maar je kunt het paard niet vragen wat ze fijner vinden, en het verschilt ook nog eens per paard. Zeker als ze een gevoelige mond hebben zou ik bitloos overwegen, als zelfs het liefste bit nog te veel is.

Waar het mij om gaat is dat wij met enorme, sterke KWPN merries mennen. Die merries allemaal stuk voor stuk kennende, zou ik bij geen van hen ook maar durven overwegen bitloos te gaan proberen.

Daar zijn ze te heet en te onstuimig en vooral te groot voor, en daarbij zijn ze ook niet eenkennig genoeg.

Dus dit geldt puur voor mijn situatie. Ik had natuurlijk niet zo hard moeten roepen er niet op te willen stappen als jij het bij jouw pony doet, want ik ken je pony niet.
Maar heb je bitloos nou nog een noodrem? (Hoewel ik moet zeggen, bij Ulona werkt de noodrem ook niet, die tut hobbelt gewoon door als ze echt wil.)

**Geplaatst**: 30-05-12 20:02

Geplaatst: 30-05-12 20:02

net als met bit eigenlijk. échte paniek vergt meer dan welk hulpmiddel dan ook, zoals ik ook afgelopen weekend heb mogen ervaren. vertrouwen in de mens is het belangrijkste, en natuurlijk een gedegen training en omgang, zodat het paard éérst naar jou kijkt ipv zomaar panikeert. niet elk paard is daar makkelijk in en er blijven ALTIJD en bij ieder paard situaties die je niet voorziet, en die het dier gewoon teveel zijn. bij een hoop combi's kom je die situatie nooit tegen, dus zal je eigenlijk nooit weten wat hij nu echt doet in een panieksituatie.
een ander overkomt het wel, en dan ben je blij dat je nog kunt doordringen. soms is een pijnprikkel dé manier om een paard terug in het hier en nu, en uit zijn paniek, te krijgen. soms is diezelfde pijnprikkel garantie op nog grotere paniek.

dat soort situaties zijn nu eenmaal moeilijk. als ik bitloos ga dan doe ik dat dusdanig dat het net zo goed is als het met bit geweest zou zijn. en gelukkig hebben de meeste paarden helemaal geen problemen met bitten, een hoop mensen roepen dat hun paard het bit vervelend vindt maar het zijn er veel minder dan mensen denken. het gros van de paarden met bitproblemen heeft geen problemen met het bit zelf, maar bijv. met de ruiterhand, die grof is, of bijv. een probleem met de tanden.

en inderdaad, een hoop mensen vinden tegenwoordig een bit zielig, en kiezen dan voor bitloze optomingen die (aangetoond!!!) een grotere pijnprikkel kunnen geven bij dezelfde hoeveelheid druk. die dingen waarbij je een touwtje om het hele hoofd hebt lopen heb ik bij Flicka getest (met een riempje want ik vond dat touwtje écht te dieronvriendelijk), maar de beklemming van het hoofd (roofdierengedrag!!) vond ze vreselijk.

de mijne doen het allemaal goed op de serreton, die werkt heel eenvoudig maar wel precies, en heel zacht.

verreweg de meeste bitproblemen komen door de ruiter. ook paarden met héél gevoelige mondjes zijn meestal wel met bit te rijden, als de ruiter zich dan maar aanpast, en met een even gevoelige hand rijdt. en lieve bitten, precies! men moet ook eens leren kijken naar de paardenmond. mensen kopen maar lukraak een bit, en vaak matcht dat dan niet met de opbouw van de mond. Faram bijvoorbeeld heeft een heel grote tong. hij heeft dus een dun bit met tongvrijheid (myler MB04). door zijn smalle onderkaak kan hij sowieso geen enkelgebroken bit hebben.

Zneddie heeft een ondiep, fijn smoeltje, idem voor Flicka, dus ook zij hebben relatief dunne bitten. ondanks dat men altijd dacht dat dikker vriendelijker is. ja, dikker verdeelt de druk meer, maar als daarvoor eigenlijk geen ruimte is, is dat ook weer niet fijn.

ik ben het met je eens dat bitloos niet zomaar met elk paard kan, 100%! ik zou niet één van de paarden van onze stalhouder (KWPN Gelders) willen mennen zonder bit, ammenooitniet! die paarden zijn met een boerenhand en stang gereden altijd, voor je die bitloos kunt mennen hebben ze eerst een hele nieuwe opvoeding/ training nodig, anders overleef je het sowieso niet.

volgens mij zijn we het stiekum weer eens met elkaar eens, haha!

**Geplaatst**: 30-05-12 20:12

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 30-05-12 20:12

Echte paniek vergt blind vertrouwen in de mens, het is alleen wat makkelijker vertrouwen uit te stralen als je ernaast staat of erop zit, denk ik. Lijkt me. Maar als je op de wagen zit kun je het nog met je stem proberen.

Ik vond die met dat touwtje ook vreselijk, het lijkt me niet fijn om je hele kaak omklemd te hebben. Als iemand dat bij mij doet heeft dat hetzelfde effect als aan mijn haren gepakt te worden: angst! Je wordt gegrepen!

Wat een serreton is weet ik niet.

Ik heb alleen die met dat touwtje gezien.

En precies, een fijn mondje is ook met bit te rijden. Desnoods zo'n zacht bit.

En jammie, Gelders!

Ben ik zeker met je eens. Pony's misschien, maar ei-gen-lijk geen Welshjes, die zijn te eigenwijs. Alleen die hebben vaak nog wel fijne neusjes etc. dus misschien wat gevoeliger dan een haflinger ofzo.

En ja, stiekem met elkaar eens. _O-

**Geplaatst**: 31-05-12 07:45

Geplaatst: 31-05-12 07:45

een serreton is een kaptoom-achtig ding. echte Spaanse serretons hebben een neusriem van ijzer, vaak met tandjes aan de binnenkant (met daarover een laagje leer) of bijv. een fietsketting met een dun laagje leer, of gewoon een strip glad ijzer.
die vind ik persoonlijk niet bijster diervriendelijk, een neusbot is hard, ijzer ook, en alleen een laagje leer doet daarin niet zoveel, niet meer dan een tweede huid.

de serretons die ik gebruik lijken meer op een Weense kaptoom, hebben een dikke, brede neusriem zonder ijzer maar met een dikke padding erin. de binnenkant is bekleed met suède om draaien tegen te gaan. deze neusriem kan zich dus net als elke andere gewoon naar het neusbot vormen. ik maak gebruik van vijf ringen, ééntje midden bovenop (gebruik ik eigenlijk nooit), en twee van opzij welke precies zo hoog zitten dat ze netjes naast de neusbrug vallen. dan zitten er lager nog twee. ik gebruik zelf vooral de twee laagsten, omdat de neusriem dan het stilste ligt en de discriminatie van hulpen dus beter doorkomt. het is tevens de zachtste inwerking en werkt op de hele bovenkaak. de inwerking komt dan het meest overeen met een bit op tong en lagen, grote drukverdeling, goede discriminatie van hulpen en je maakt gebruik van de hele bovenkaak.

paniek vergt inderdaad écht vetrouwen, wil je er heelhuids uit komen. wat Zneddie overkwam afgelopen weekend, dát was echte paniek. en inderdaad, op de wagen sta je er dan nog eens heel anders voor dan ohz of aan de hand. ik ben ook echt blij dat ik ernaast liep en niet op het wagentje zat, dan had ik de actie die ik nu uitgevoerd heb namelijk helemaal niet kunnen doen.

zelf kijk ik niet per definitie naar een ras, natuurlijk hebben rassen over het algemeen een bepaald karakter, een shet is nu eenmaal bijdehanter dan een arabier, even generaliserend. ik kijk wel liever naar het indidivuele karakter, zo is Flicka bijv. absoluut geen shet, eerder een volboed.
ik pas me altijd per paard aan, hoe ik ermee omga. hoe dominant is het dier, hoeveel kan ik toelaten en hoeveel vooral niet?

wij hebben op stal nu nog acht gelderse paarden in alle leeftijdscategorieën. stuk voor stuk compleet verschillend. één merrie is super meegaand, een echt werkpaard, maar voor de wagen vaak heel heet en super voorwaarts. haar spanmaatje is ook heel gelaten, maar juist traag als ik weet niet wat.
de derde merrie is een echt sportpaard, en kan behoorlijk dominant zijn.

in de grote lijnen zijn de Gelderse paarden rustiger dan die van mij, die heel alert zijn op hun omgeving en op wat hun begeleider doet. de Gelderse zijn heel 'droogjes', over het algemeen, maar zijn wel echt individuen. geen van de paarden die er nu staan zou ik zomaar bitloos rijden, maar er zijn er wel bij waarbij het mogelijk zou zijn als je de training even serieus neemt.

kijk, waar ik niet van hou is machtsmiddelen gebruiken om bijv. training te sparen. een hoop mensen wil of kan niet zelf investeren in gedegen training. paarden trainen is vooral ook heel veel zelfreflectie. bijna alles wat een paard doet (en dan vooral de dingen die we NIET willen!) wordt veroorzaakt door degene die ermee werkt.
een goede opleiding in basis, een correcte en zo volledig mogelijke training, vergt tijd en investering van de mens. de meesten willen 'gewoon lekker buitenrijden', dus zien bijvoorbeeld het nu van training niet zo. anderen willen met hun vierjarige gewoon per sé op concours ongeacht of ze daar aan toe zijn of niet. sterker nog, een hoop mensen kan überhaupt niet inschatten wat zijn paard op welk moment nodig heeft.

ik denk dat als je daar begint, grondig werkt en je eigen ambities even opzij kunt zetten, je het beste machtsmiddel aller tijden meekrijgt, namelijk je eigen persoonlijkheid, je eigen gedrag. een paard is niet eigenwijs naar zijn leider, maar hij test hem wel uit, omdat nu eenmaal gecontroleerd moet worden of de leider nog wel voldoet. immers, als jij als paard zijnde je leider kunt 'pesten', hoe moet die leider jou dan beschermen?
de testjes van een paard zijn niet persoonlijk, paarden reageren op het gedrag dat men laat zien. een paard doet geen dingen 'om je te pesten', die dingen die ze doen hebben een voor hen belangrijke functie. instinctief moeten ze je testen. en daarbij is het minder dominante paard eerder tevreden dan het meer dominante.

**Geplaatst**: 31-05-12 07:51

Geplaatst: 31-05-12 07:51

Tja er zit natuurlijk wel individueel verschil tussen de diertjes van hetzelfde ras... en het ligt ook gedeeltelijk aan opvoeding en wat de eigenaar verwacht. Ik ken koudbloedjes die enorm heet en hoog in het bloed lijken omdat hun eigenaar dat van ze wil. Dat stralen ze dan toch uit. -O-

In mijn ervaring zijn Gelderse paarden juist erg nuchter en eerlijk, meestal werkwillend, maar er zitten dus ook luie irritante donders tussen. Die heb ik alleen nooit zelf meegemaakt.

Ze zijn vaak inderdaad heel droog ja, maar dan niet a la Friezen, die zijn dan weer te flegmatiek (over het algemeen genomen, ik ken dan weer juist een heel fanatieke Friese merrie).
De KWPN tuigers zijn per definitie allemaal zenuwachtig, wordt ook gezegd, maar Tank is best rustig. Ze schrikt alleen makkelijk, maar ze is voor de wagen een heerlijk paard. Ulona voldoet in alles aan een hyperactief paard, meer wat je van een arabier zou verwachten: fel, heet, druk in het hoofd, vreselijk ochtendhumeur. _O-

Ik ben het wel eens met dat je niet die machtsmiddelen zou moeten gebruiken (tenzij je heel erg goed weet wat je doet en waarom en het anders niet kan). Maar wat ik ook vind is dat veel mensen niet in staat zijn zonder dat iemand het ze leert om een goede leider te zijn. Als je tegen een hondeneigenaar ook zegt "je bent niet dominant genoeg" gaan ze vervolgens heel agressief tegen hun hond doen. Dat is niet hetzelfde. Juist het tegenovergestelde: ze worden een pestkop. Die hond gaat zich dan ook verzetten - dat zou ik wel doen als hond, want ik laat me niet pesten.
Dat zie je bij paarden net zo goed. Dan krijg je gevechten en verhalen van "het klikt niet". Dat is inderdaad ook niet omdat het paard jou pest, maar omdat jij niet weet hoe je een leider moet zijn en hij dus blijft testen en zijn dominantie neerzetten.

Ok, ik heb ook een aantal paarden waar ik echt niet mee klik. Die rijd ik liever niet. Omdat het blijft botsen en voor mij niet veilig voelt.

**Geplaatst**: 31-05-12 08:06

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 31-05-12 08:06

JAAAA PRECIES!!!!

'je moet meer baas zijn', 'je moet strenger zijn'. in esstentie kloppen die opmerkingen, maar mensen kunnen er niet mee omgaan en omdat ze niet wéten hoe ze leider moeten zijn, wordt het inderdaad gepest. een hoop dieren laten zich er dan wel onder houden, om het zo maar te noemen, maar niet door het geweldige leiderschap.

écht leiderschap moet je verdienen, door je zo op te stellen dat je zowel nét de dominantste bent, en daarnaast ook een vriend, iemand waarop ze altijd terug kunnen vallen. je moet er voor ze zijn om ze te beschermen, maar dat kan alleen maar als jij de dominantste bent.

en daar gaat het nog weleens mis. stel, je hebt een dominantieladder van 1 tot 10, waarbij 10 het dominantste is. en stel, je hebt een paard die een 3tje is op die ladder. jij moet voor dat paard een 4tje zijn. word je hoger, dan ben je te eng, te veel. echt goede, passende dominantie icm echt goed vertrouwen is een fijn lijntje. een paard dat een 7 is heeft dus een mens nodig die een 8 kan zijn. en een 9 heeft er één nodig die een 10 kan zijn. de hogeren op de ladder zijn vaak de dieren waarbij het misgaat met mensen. dat zijn vaak ook de meer gevoelige en slimme dieren.

er is een groot verschil tussen agressiviteit en assertiviteit. bij een paard mag en moet je assertief zijn naar zijn lijf, duidelijke signalen geven en een duidelijk kader. veel mensen zijn agressief, al dan niet bewust. een paard ziet een hoog gehouden zweep die met rondjes wordt gezwiept al snel als een teken van agressie. en laat dat nu zijn hoe veel mensen longeren. mensen wéten het gewoon echt niet.

**Geplaatst**: 31-05-12 12:28

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 31-05-12 12:28

Je moet zoveel geven als nodig is. Als een paard stopt met een beetje teugeldruk (en je zit natuurlijk) hoef je er niet met je volle gewicht aan te hangen inderdaad.

Maar het verschil tussen agressief en assertief kent ook niet iedereen.

**Geplaatst**: 31-05-12 14:28

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 31-05-12 14:28

daarom. en dat is zo jammer, want paarden hebben echt wel een bepaalde asseriviteit en directe benadering nodig, ook hier de één meer dan de ander. ágressief kan meerdere kanten op en is zelden nodig, echt heel zelden. sommige paarden zullen daarvan bang worden, met alle gevolgen van dien. écht bange paarden zullen in verzet komen (vluchtgedrag of zelfverdediging), de iets minder bange zullen braaf doen wat je zegt, maar niet omdat dat zo goed voelt (zoals het in mijn optiek zou moeten zijn), maar uit angst voor de consequenties.
en dan heb je nog de groep paarden die agressie beantwoordt met agressie, word je als mens ook niet blij van.

**Geplaatst**: 31-05-12 14:44

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 31-05-12 14:44

Mirgino; veel sterkte.

Wat Romy betreft; ja dat is een goede vraag; hoe pak je dit aan. Kun je de kogel niet met een bandage intapen als ze naar buiten mag, op momenten dat je 'kuren' kunt verwachten? Verder geen idee ... ik heb hier een laag in het bloed staande pony, maar die kon zich ook nooit rustig houden. Als zij vond dat ze weer kon draven, dan deed ze dat, al resulteerde het weer in kreupelheid na een paar uur. Weet zij veel

Ook veel sterkte, hopelijk wordt Romy een keertje wijs en zal ze zich als een goed revalidatiepatiënt gaan gedragen.

**Geplaatst**: 02-06-12 18:48

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 02-06-12 18:48

Vandaag ben ik supergelukkig, ik kan denk ik wel zeggen dat mijn kindje super opgeknapt is. Met ondersteuning van glucosamine, de osteopaat, de smid en een fantastisch meedenkende veearts heeft mijn dochter vandaag in het Z1 een score gereden van 65% en een score van 68,3%.
Hij zit super in zijn vel, glimt als een spiegeltje (met het warme weer wel last van zijn longen) en voelt zich weer echt pony! (endat is wel het allerbelangrijkste)

**Geplaatst**: 02-06-12 20:59

Geplaatst: 02-06-12 20:59

wauw esje wat supergoed! gefeliciteerd ook met de resultaten! echt zooo fijn, zo'n score is dan ook extra dik verdiend!

check ook even mijn nieuwe topic:
http://www.bokt.nl/forums/viewtopic.php?f=22&t=1630522

**Geplaatst**: 03-06-12 21:22

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 03-06-12 21:22

Esje01, wat gaaf! Trotser kun je vast niet zijn!!

Nou... Vanavond is de dierenarts bij Romy geweest...

Ik moest vandaag de paarden uit de wei halen, voeren en poep scheppen. Dus ik was lekker bezig en ging de paarden uit de wei halen. Romy komt gezellig met me meegewandeld en ik zag al dat ze niet echt lekker liep. Het laatste stukje schoot ze in een soort van draf achtig iets en toen schrok ik me écht helemaal wezenloos..

Zo kreupel als dat ze nu is, ongelovelijk. Alsof ze haar been gebroken heeft ofzo. Heb dus mijn stalbaas gebeld, terwijl ik Romy al aan het koelen was. Heb overlegd en ze zouden snel thuis zijn. Dus samen gekeken naar Romy, want ik wist echt even niet meer wat ik moest doen. Uiteindelijk samen besloten de dierenarts te bellen.

Romy stond niet meer op haar rechter achterbeen (juist, dat been wat al stuk is.) Liep zo kreupel als een hoepel en haar hele been is gloeiend warm, vanaf haar sprong tot op de kootholte toe. Ook trilt haar been constant.

Dierenarts dus gekomen. Kon niet goed zeggen wat het was. Ze stond echt goed kreupel en hij vond het ook wel echt slecht eruit zien. Maarja, wat doe je. Uiteindelijk zijn we ervoor gegaan om Romy een week absoluut op rust te zetten met pijnstillers en een onstekingsremmer. Precies wat ze dus eigenlijk niet mag.

Het is niet haar al bestaande blessure waarschijnlijk, maar weer iets anders erbij. Uiteraard kiest ze dan weer haar al kapotte achterbeen uit. Nu dus een week op (box)rust, indien ze zich echt rustig kan houden mag ze eventueel wel op de wei. Hier gaan we niet van uit en hebben dus al een stuk wei uitgezocht waar we het gaan afzetten voor Rooms. Over een week moeten we kijken hoe ze loopt zonder de pijnstillers. Loopt ze dan nog steeds zo slecht, moet ze per direct naar de kliniek. Dan kan het of zijn dat er nog meer ligamenten kapot zijn, of het kan zijn dat ze een scheurtje in haar bot kan hebben. Maar bij allebei kon het nu geen kwaad om haar een week rust te geven.

En dan moet ik morgen weer een week weg met stage. Heerlijk...

**Geplaatst**: 03-06-12 21:24

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 03-06-12 21:24

Oef, sterkte! :(:)

**Geplaatst**: 03-06-12 21:54

Geplaatst: 03-06-12 21:54

sterkte lonniejj..... Y;(

**Geplaatst**: 03-06-12 22:24

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 03-06-12 22:24

jeetje Lonniej wat kl*te zeg! word je toch niet blij van. ik hoop voor jullie dat het een beetje snel verbetert. zo niet, gaan er dan nieuwe foto's gemaakt worden?

heb je dan ook iets van tranquigel oid om haar rustig te houden?

**Geplaatst**: 03-06-12 22:38

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 03-06-12 22:38

Als het niet verbetert worden er inderdaad weer foto's gemaakt, echo's en hij had het ook over uitverdoven. Maar ik denk dat ik alleen foto's en een echo laat maken dan.

We hebben nu inderdaad iets liggen om haar eventueel te geven om haar rustig te houden. We kijken eerst even of ze zichzelf rustig houdt, maar anders gaat er tranquigel (of een ander merkje oid) erin.

En ik ben er inderdaad niet blij mee.. Heb daarstraks echt even een huilbui gehad, heb een rotgevoel van hier tot tokio en en vreselijke hoofdpijn. Ik voel me er zo rottig onder, ik heb er echt een slecht gevoel over. Hopen dat het maar voor niks is en dat ik er echt naast zit. Maar zoals ze vandaag liep.. Pfoee. -O-

**Geplaatst**: 03-06-12 22:41

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 03-06-12 22:41

Uitverdoven is een diagnostisch trucje, volgens mij doe je die voor je de röntgen en echo doet. Maar dat kan hij je ongetwijfeld uitleggen en dan kan jij beslissen wat je wil doen.

Kan me zeker voorstellen dat je je rot voelt, gewoon lekker uithuilen (en dan daarna genoeg drinken). :(:)

Als het slecht gaat met je paard hoef je er echt niet vrolijk bij te lopen hoor!

**Geplaatst**: 03-06-12 22:47

Geplaatst: 03-06-12 22:47

lonniej,dat klink niet goed.heeft romy dan gek gedaan op de weide of iets dergelijks.Hopen dat het met de pijnstillers beter gaat worden.

momenteel gaat het met ruana redelijk goed.Ik ben haar nu een week of 4 stevig aan het longeren.Vorige week(week 5)heeft ze 4 dagen stil gestaan omdat ik er op vakantie ben geweest.toen ik vrijdag terug kwam zag ik dat ze er goed uit zag.haar spieren hebben lekker kunnen ontspannen en ze ziet er uit als een mooie stevige tinker,echt zoals het moet.
gister het zadel er even op gelegd en het ligt al stukken beter.nog een paar weken en ik kan met het zadel er op gaan trainen.
momenteel staat ze 24/7 op het land.iedere dag komt ze er wel even van af en dan ben ik met haar bezig.omdat ze op stal last had van de warmte,ging ze schuren tegen de etensbak,met kale plekken tot gevolg.die beginnen nu ook mooi weg te trekken.

**Geplaatst**: 03-06-12 22:48

Geplaatst: 03-06-12 22:48

Ja, klopt. Dat hebben ze toen gedaan met haar eerste blessure. Maar toen moest ik haar dus daar een nacht laten, omdat ze geen echo konden maken vanwege de zwelling die ontstond door die verdoving. Romy reageert daar best heftig op en heeft toen echt nog bijna een dag lang een flinke zwelling gehad.

Dus vandaar dat ik zoiets heb van, hmmm. Maar als het moet, dan moet het. Romy's gezondheid gaat voor. Ik hoop gewoon echt dat ze volgende week een heel stuk verbeterd is..

**Geplaatst**: 03-06-12 22:54

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 03-06-12 22:54

Ja of het was een eenmalige spuitplek... zwellingen ontstaan geloof ik door de injectietechniek, niet door de verdoving zelf.

Maar ja goede kans dat ze inderdaad weer zo'n ding krijgt dan.

**Geplaatst**: 03-06-12 23:03

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 03-06-12 23:03

kan kloppen, Flicka heeft dat ook gehad. bij het inbrengen van een naald gaan er toch vaak cellen van buitenaf (huid bijv) mee naar binnen. Flicka had dat dus na haar enting, hele borstspier was dik en ze was toen ook iets koortsig.

**Geplaatst**: 03-06-12 23:05

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 03-06-12 23:05

Bij Heelkunde was mij geleerd dat het gewoon door een onhandige techniek komt, of doordat het dier op het moment van prikken beweegt, of doordat er voor het uithalen niet eerst weer aangezogen wordt (dan kan er spul van wat in de naald zitten in de huid blijven, niet de bedoeling). Dat veroorzaakt dan afweerreacties op de plaats van spuiten. Vandaar de term spuitplek.

In de koe die wij moesten "inenten" zat er aan één kant van de hals ook een knobbel van een halve meter. Was eerder op de dag misgegaan. Beest had er niks van (want we spoten in principe gewoon fysiologisch zout in) maar kan me voorstellen dat als het een entstof is de spier "ziekjes" wordt.

**Geplaatst**: 03-06-12 23:10

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 03-06-12 23:10

inderdaad ja, dat komt ook voor. logisch ook, als een paard bijv. beweegt, óf de DA beweegt tov het paard natuurlijk, haha!