Tsja... Wat moet ik nog zeggen. Ik heb het eigenlijk twee weken lang uitgesteld om deze update te doen omdat ik het niet wilde typen.
Twee weken geleden hebben we ons liefste vriendinnetje in moeten laten slapen.

Het voelt nog steeds bij vlagen zo onwerkelijk dat ik nooit meer begroet zal worden door haar enthousiaste hinnik als ze mijn stem hoort. Nooit meer samen een rondje wandelen, nooit meer knuffelen. Nooit meer haar chagrijnige hoofd en haar pesthumeur als we weer iets deden waar ze niet zo veel zin in had, maar ook nooit meer haar oneindige enthousiasme als ze wél zin had in de activiteit van de dag. Nooit meer onze eeuwige discussies omdat zij toch een andere mening had dan ik, en nooit meer liberty doen waarbij ze zo fijn intunede op mijn lichaamstaal. Ik heb zo veel geleerd van dit paard... en door de jaren heen waren we zo op elkaar ingespeeld dat we zo op de millimeter precies wisten wat we aan elkaar hadden.
Maar het was op.
We hebben haar een half jaar lang op rust gehad, op zo goed mogelijke omstandigheden als we haar maar konden geven, alles gedaan om maar te kijken of we haar gerevalideerd kregen. Toen ze oorspronkelijk stil kwam te staan in het voorjaar liep ze minimaal niet helemaal lekker, maar de laatste weken was ze gewoon ronduit op drie benen kreupel in draf, en uiteindelijk zelfs in stap niet meer goed. Ik zag de laatste weken in haar uitdrukking dat ze pijn had. Ze hield zich groot maar ze had een beetje strakke rimpeltjes bij haar neus die ze normaal niet had.
Dus ik wist het eigenlijk al voordat de dierenarts bevestiging gaf. Het was goed geweest. Ze was op.
Maar ik ga haar zo missen...


