Rubs schreef:Ik vind het een prachtig paard, met een mooie gevoelige uitstraling.
Ze is erg extravert, wat ik zelf een heel groot voordeel vind, want zulke paarden communiceren alles naar je. Het dwingt hun mens wel erg om in het moment te blijven, en te werken met wat je aangeboden krijgt. Dat kan dan wel anders zijn dan je je had voorgenomen. De strijd aangaan met zulke types is toch een kansloze exercitie.
Fouten maken is niet erg, ze is dol op je!
Wat een lieve woorden
En je slaat de spijker op zijn kop wat betreft haar communicatie. Ik waardeer en stimuleer het ook hoe lastig dat af en toe ook is. Zaterdag dacht ik lekker even op te stappen met het zadel en wat in de bak te gaan werken. Zodra ze het zadel zag liep ze weg van haar hooi naar het draad, met het hoofd omlaag, neus bij het handvat en oren op half 7. “Ik heb hier geen zin in”. Zadel maar weer terug in de auto gelegd en ze liep weer terug naar haar hooi. Dan maar lekker kriebelen en grondwerk en haar overduidelijke wens accepteren.
NikkivanOlst schreef:Wat een bijzonder gaaf paard en speciale band hebben jullie al! Bijna alles gelezen, maar wat hebben jullie de laatste tijd grote stappen gemaakt!
Ik volg dit heel graag mee, mooie inspiratie voor mijn eigen aankomende traject

Het is een eclectisch en zeer dynamisch proces dus heel leuk als je hier inspiratie uit kan halen
en veel van het proces heb ik ook niet kunnen vastleggen, maar is wel van belang geweest. Het tijd doorbrengen, vertrouwen kweken. Al het wandelen en grazen en kriebelen.
Afgelopen weken was de opdracht van de instructrice om de emotie uit de galop te halen. Ze vond aanspringen erg moeilijk, lukte nog niet op stemcommando en er kwam een hele draak naar boven, snuivend en briesend. Dus, consequenter zijn in hulpen zodat ze echt op de stemhulp gaat reageren en heel veel aanspringen in galop. Volhouden hoeft niet, het aanspringen onder de knie krijgen was belangrijker. Immers belangrijk als ik er op zit en ze schrikt en weg gallopeerd, ze niet ook nog die emotie er bij krijgt en helemaal niet meer te houden is.
Na enkele keren specifiek hier aan werken ging het perfect en gisteren ben ik achter de billen van een brave tinker aan(hoewel Gul liever voorop loopt) naar buiten gegaan.
Op een mooi galop pad midden in het bos hebben we het eerste galopje onder de man gedaan
geen bokje niks, wat onzekerheid en onwennigheid maar vooral heeeeel veel plezier toen ze doorhad wat een vrijheid het haar biedt als ik er op zit.
Weeeer een stukje in de zevende hemel met dat paard