Oeh jij hebt nog een betere versie stef
Tja het hele soring vind ik echt walgelijk en extreem...
Citaat:
Je hebt twee soorten van "sore" maken:
Chemisch en mechanisch.
Chemisch: men brengt een zeer bijtend of brandend product aan op de pijp en enkels/kootholtes. Meest gebruikte producten zijn mosterd olie, diesel en kerosine (brandstof voor vliegtuigen). Daarna wordt er plastic folie over het been gedaan met een bandage daar weer over heen. Dit wordt ook wel "cooking" genoemd (het kookt als het ware in de huid). Dit wordt ca 24 uur omgelaten.
Mechanisch:
Kettingen worden om de enkels gedaan, bij iedere stap slaan die op de al kapot gebrande huid waardoor het paard z'n benen zo hoog opgooit om de pijn te omzeilen. Bij het bekappen wordt dan de achterkant van de hoef bij de hoefballen bijna compleet weggehaald waardoor het paard bijna niet meer normaal staan zonder pijn. Verder worden er soms ook spijkers e.d in het leven geslagen waardoor iedere stap nog meer pijn doet.
Omdat dit niet mag doen trainers er veel aan om het te verbergen. De littekens die ontstaan door het chemische soren maskeren ze , door bijv verf op de benen aan te brengen. Als er te veel littekenweefsel is van het branden doen ze nog iets veel gruwelijkers. Ze doen een bepaalde mix van chemicaliën op de benen die het hele vlees wegvreten. Hierdoor kan het paard van de pijn niet meer staan. Hierdoor zeggen ze ook wel "it cures it, or it kills it" gezegd, aangezien het paard vaak overlijdt door het veel te lange liggen.
Verder leren ze het paard niet te reageren op pijn door aanraking. De inspectie drukt vaak op de huid rond de enkels om te kijken of het paard dan terug deinst. De trainers leren het paard hier niet meer op te reageren, dit wordt ook wel "stewarding" genoemd. Vaak doen ze dit door ergens anders pijn te veroorzaken. Vaak gebruikt zijn "aligatorbek tangetjes" die ze dan in de mond, lippen of tong klemmen zodat het paard daar nog meer pijn heeft en dus niet reageert op de aanraking van de benen.