Geplaatst 
het was wel een leuk ding, ik ben niet zo gek van shetlanders... Er is maar één ding dat er hier NIET in komt, dat is een shetlander. Het dichtste dat ik bij een shet gekomen ben was Pharaon (welsh mountain )en dat was miserie genoeg. Hij had geluk dat we samen op gegroeid zijn en hij een stukje ziel met me deelde want die heb ik meermaals op het spit willen steken. 
Types als Sam en Joy (als hij zich aan de regels houdt) zijn eigenlijk de ideale maatjes voor mij. Rêve is al tegen het grootte aan. Niet kwa rijden, maar vooral kwa poetsen en zadelen.
Als ik haar kont en rug echt goed wil zien heb ik een krukje nodig. Kwa rijden is Rêve wel een zaligheid tov Sam kwa gangen... Ik weet nog dat ik de eerste keer op Rêve draafde aan de longe en ik had meteen een smile en mijn man zei "voelt ze fijn?" (want ja hoe ze voelen onder het zadel weet je pas als je er op zit uiteindelijk.) en ik kon alleen maar zeggen "Ze voelt alsof je op een wolkje mee lift. 
"Kwa uiterlijk is Rêve wel meer "mijn ding". Beetje stoerder en zwaarder dan Sam. Ik denk ook niet dat Joy echt veel "lichter" gaat worden kwa bouw dan Rêve. Iets eleganter misschien maar niet perse minder stoer. Het is nu al best een blokje.
Sam is echt een fiets met vierkante wielen.
Als die echt 100% ontspannen is "laat" hij je zitten maar zodra hij enigszins spanning heeft test ie je core stability behoorlijk zeg maar. Kreeg ooit een paard aangeboden om te rijden met de waarschuwing "ze gooit wel heel hoog op."
Was ook een aardige dame, 1.70 geloof ik. Vergeleken met mijn Sammeke toch wat centimeters extra... Er op geraken was ook een ding. Da's nog wel een leuke in de categorie "het leven met paarden in Kath-stijl."
We hadden geen krukje en de eigenaresse had rugproblemen. Ze onderschatte mijn gewicht enigszins en kon me ook niet helemaal balanceren (en ik kon nipt aan het zadel met mijn handen dus ik kon echt amper wat om mezelf te balanceren) en onze timing zat niet helemaal op 1 lijn omdat we haast hadden (prijsuitreiking.
) waardoor ik soort van op mijn buik op die rug belande en me nog net op tijd kon vast grijpen aan haar hals om er niet aan de andere kant af te duiken. Jullie weten dan dat ik echt hele slechte heupen heb dus ge-luk-kig was dat echt een engel van een merrie die gewoon bleef staan terwijl de eigenaresse mij hielp om mijn been over die knol te krijgen (terwijl we 100 keer sorry zeiden tegen de merrie in kwestie, die gewoon met de oortjes op ons gericht stond te kijken van "Ik ben echt op pad met mongolen.") Ik zit nl graag lang dus mijn voet in de beugel zetten had totaal geen zin in dit geval.
Let wel: dit was op een vlaams kampioenschap. Wij moesten dus twee van de 12 beste ruiters van onze provinciale van dat jaar voorstellen die allebei in de prijzen gereden hadden.
Uiteindelijk raakte ik in de juiste positie op die merrie. Ik kom in de prijsuitreiking, er werd aan elke deelnemer gevraagd om een "begeleider" mee te hebben. Nu weet ik dat een aantal provinciales prijsuitreiking te paard af geschaft hebben wegens te gevaarlijk. Ik meen zelfs dat de provincie waar ik rijd de enige is die het nog doet op "gewone" wedstrijden. De anderen enkel op kampioenschappen en zelfs dan vaak niet. Het laatste vlaams kampioenschap moesten we zelf rennen.
Maar het kampioenschap daarvoor was wel te paard maar zijn er wel twee valpartijen geweest. Dus ik dacht dat de begeleider was om het "stil staand" deel "veiliger" te maken zeg maar... Nee hoor.. Ineens kwam er door de speakers dat de ruiters mochten af stappen en de begeleiders het paard mochten vast houden. 
eigenaresse en ik keken echt naar elkaar van "NEEE!!!!!" (ja tóen zat onze timing wel goed.) Niks aan te doen, ik val half van die merrie af omdat ik nog steeds met Sam in mijn hoofd zat en de grond dus langer op zich liet wachten dan gewoonlijk.
eigenaresse zag het gelukkig gebeuren en wist me te stabiliseren met één arm zodat ik niet op mijn kont langs die merrie zat. Merrie in kwestie zuchtte eens. Wij waren ons ziek aan het lachen (wat niet hielp, niet bij het opstappen en niet bij het er af komen.)Dus blijkbaar deden ze daar zeg maar bij elke prijsuitreiking zoals op de grote wedstrijden de ruiters "op het podirum" prijzen aan nemen, dan de ruiters weer op het paard en dan dus het rondje.
Ik sta dus langs een meisje van mijn grootte die ook een groot paard had. En zij zegt tegen me "Wist jij dat ze dat gingen doen?" dus ik zeg "nee, en ik heb geen idé hoe ik weer op dat paard ga geraken. Als we het op dezelfde manier gaan doen als aan de stallen mogen we niet meer mee doen de volgende keer vrees ik." dus ze schiet in de lach. Blijkbaar had ze dat schouwspel mogen bijwonen. We lopen terug naar onze paarden. Eigenaresse en ik staan een beetje verloren te kijken naar dat paard. Ineens laat eigenaresse die merrie los (waarop ik die teugels vast greep want paard was braaf maar jong.
). Blijkbaar had de begeleider van het meisje dat langs me stond een krukje weten te veroveren dus eigenaresse zodra dat meisje een voet in de beugel had "Mogen we dat krukje lenen?!!!" en dat meisje op dat paard "Geloof me, ze hebben het nodig." Wij schoten dus terug in de slappe lach waardoor het zelfs met krukje niet bijzonder soepel ging maar ik kwam op het paard. Eigenaresse zei nog eens "denk er aan, ze gooit hoog op" en ik reageerde dus met "Gezien hoeveel moeite het kost om er terug op te geraken ben ik niet van plan om er langs te gaan." wat het meiske naast me dan weer de slappe lach gaf.
Dit alles duurde overigens maar een vijftal minuten. We waren met vijf in de prijsuitreiking dus eer iedereen zat en de begeleiders op veilige afstand waren, waren er wel wat minuten voorbij.
We vertrekken, ik zet die merrie in draf en ze had grote passen maar op zich zat ze best fijn. Het was even wennen aan het ritme maar zodra ik dat te pakken had was een kleine verruiming ook geen probleem.
dus ik rijd de losrijpiste in, donder weer bijna van die knol en die eigenaresse: "HOE dan?!!" dus ik zeg "Sam loopt niet zo groot maar hij zit minder makkelijk." en zij: "Ik ben blij dat Sam te klein voor me is want daar zou ik dus nooit op kunnen zitten dan."
Ik moet echt het eerste paard nog tegen komen dat moeilijker zit dan Sam. Heb toch wel een aantal grote paarden gereden (1.75 en hoger) die echt heel ruime gangen hadden. (Heb een zomer jonge paarden gereden die verkocht werden voor de topsport. Dus echt geen "simpele HTK paarden"). Maar bij die grote gangen is het tot op heden altijd "gewoon" ritme vinden en mee volgen geweest... het paard van mijn vorige trainster was de enige die ook nog vrij hoog op gooide maar nog steeds fijner dan Sam. Daarom dus dat mijn liefde voor Sam zo onrealistisch is... Er is echt geen enkel rationeel argument om zo gek te zijn van dat paard en toch is hij echt mijn zielsmaatje... en extreem, ik weet zelf dat het extreem is. Mijn man plaagt wel eens dat Sam een beschermde diersoort is maar zo is het ook haast.
Ik maak zoveel tamtam rond dat paard.. Niet omdat hij dat perse nodig heeft maar omdat ik gewoon blind ben door liefde en wíl dat hij zo behandeld wordt. Zelfs Chris is altijd extreem voorzichtig als hij aan Sam moet komen en toont altijd meerdere keren dat iets echt niet te vast zit of dat een hulp echt niet te ruw is omdat hij weet dat ik ze anders niet geef. Zelfs als ik er niet op sta te kijken is er niemand die ook maar enigszins bruut met Sam durft zijn omdat ze weten dat ik het aan hem merk zodra ik hem zie als er iets voorgevallen is.
Het was fijn geweest voor mij als één van de wissels er op gestaan had. 
" 
‘
