Bokt.nl

Citaat:

Ze is braaf onder het zadel, braaf voor de koets, maar wel sloom, vooral op de heenweg.

pien_2010 schreef:

Gewoon lekker buiten laten paar maanden en dan eens verder zien. Paardje met de paardjes zijn. Mijn instructrice zei altijd :" het is een fabeltje dat paarden slechter van de wei worden". Dus ook eens met ruitje.

Mungbean schreef:

Het kan ook heel goed een combinatie zijn.
Paarden die een enorme will to please hebben lopen door hun ongemakken heen (doodlopers).
Paarden die wat meer zelfbescherming hebben (vaak de robuustere rassen) zullen eerder op de rem gaan als niet alle condities 100% zijn.

Terugweg = leuker, dus meer bereid om ongemakken voor lief te nemen.
Heenweg / wel in de bak = will to please voor baasje is niet groot genoeg, dus ongemakken geven doorslag.

Komt uiteraard ook nog een sterk karakter bij kijken, dus er is waarschijnlijk ook wel winst te halen op dat gebied. Echter kun je pssm1 niet uitvlakken. Ongeacht hoe wel of niet symptomatisch ze tonen, die verkeerde suikers zijn er gewoon en zorgen voor schade.
Omdat koudbloeden een andere spiersamenstelling hebben dan warmbloeden zijn ze minder snel symptomatisch, maar het is er wel en het doet zeer.
Die drang terug van huis hebben 99 procent van de paarden en die mankeren echt niet allemaal wat.
TS, ik snap je argumentatie tegen een deken heel goed bij een mollige koudbloed. Echter, als ze deze winter opnieuw extra gevoelig wordt op de flanken dan kun je er de donder op zeggen dat je afgelopen winter met een aanval te maken hebt gehad. Dat is dan wel een moment om het toch met een deken te proberen.

Rizette schreef:

pien_2010 schreef:

Gewoon lekker buiten laten paar maanden en dan eens verder zien. Paardje met de paardjes zijn. Mijn instructrice zei altijd :" het is een fabeltje dat paarden slechter van de wei worden". Dus ook eens met ruitje.

Klopt, net als de fabel rust roest voor oudere paarden die dan vol met artrose nog dik aan de bak moeten.

ellepel schreef:

Ik wilde alleen even reageren op dat eerste kwartiertje sloom lopen.
Deed mijn ruin ook en ik ken veel paarden die dat doen.
We zeggen wel eens van hey het is het een dieseltje, die moet op gang komen.

Wat mij enorm heeft geholpen:

Loslaten, prima toch dat er een kwartier rustig aan gedaan word?
Niet elk dier is hetzelfde en toen ik het geaccepteerd had dat die van mij even er in moet komen was dat oké en zat ik er met veel meer plezier op.

Elisa2 schreef:

Rizette schreef:

Klopt, net als de fabel rust roest voor oudere paarden die dan vol met artrose nog dik aan de bak moeten.

Dat is geen fabel helaas..

Er zit wel een verschil tussen ze in beweging houden, rekening houdend met hun grenzen en over grenzen gaan natuurlijk.

Maar volledig stilzetten met artrose is een recept voor harde achteruitgang, helaas al een aantal keer meegemaakt.

Elisa2 schreef:

Klopt, net als de fabel rust roest voor oudere paarden die dan vol met artrose nog dik aan de bak moeten.

Nala schreef:

Hutcherson schreef:

Ik denk eerder dat de titel van dit topic 'had ik maar schijt aan wat anderen wellicht zouden kunnen denken over mij'.

Ik had precies hetzelfde met mijn ruin qua werken. Liever lui dan moe maa rohz wel voorwaarts. Moest altijd keihard werken om een normale snelheid te verkrijgen (op de rem bedoel ik dan), dier liep weg als ik met halster aan kwam waardoor ik vaak al gegeten en gedronken had en dacht: laat maar!

Maar ja, paard wel te dik (ondanks paddock paradise en enkel hooi als voeding) dus we moeten bewegen. Uiteindelijk kwam mijn jonkie erbij en die bood zelf aan wat te gaan doen met me. Die stopte nog net niet zijn hoofd in het halster van mijn ruin haha. Dus ben ik dat op gaan pakken en dat voelde zoveel beter.
Uiteindelijk gekozen mijn ruin te laten staan en dat vonden we allebei helemaal best. Kan me niet schelen wat anderen daarvan denken. Ik betaal de kosten, zorg dat ze niks tekort komen en heb ze vooral voor mijn plezier. Echter haalde ik toen geen plezier uit het moeten rijden en trainen.
We zijn inmiddels verhuist, paarden staan in de achtertuin en zijn onderdeel van het gezin. Af en toe gaan we een rit maken maar most of all staan ze lekker in hun eigen kingdom.
Ik krijg ook voldoening van het zorgen voor ze. Ik doe de hoeven, voeren, mesten, onderhoud, cuddletime, dekentjes op of af etc. En dat vind ik heerlijk. Een hobby moet geen moeten zijn. Schijt aan wat een ander daarvan vind. Maak van een ander zijn verwachting niet jouw verplichting.

Hier kan ik me heel erg in vinden helaas.
Maar het “risico” hetzelfde nog eens te hebben bij een volgende paard ga ik niet nog eens aan.
Zonder mezelf nu zielig te vinden, maar ik heb gewoon pech gehad met mijn eerste eigen paard: ze is niet makkelijk in de omgang, niet makkelijk qua stalling, niet makkelijk qua voeding, niet makkelijk qua tuigage, niet makkelijk te rijden, niet makkelijk te mennen… gewoon niks is makkelijk met haar.

Cantodea11 schreef:

Heb je al wel eens aan een bijrijder gedacht samen is toch altijd leuker als alleen?

josien_m_ schreef:

Elisa2 schreef:

Klopt, net als de fabel rust roest voor oudere paarden die dan vol met artrose nog dik aan de bak moeten.

Dat is geen fabel helaas..

Er zit wel een verschil tussen ze in beweging houden, rekening houdend met hun grenzen en over grenzen gaan natuurlijk.

Maar volledig stilzetten met artrose is een recept voor harde achteruitgang, helaas al een aantal keer meegemaakt.

Nala schreef:

Hutcherson schreef:

Ik denk eerder dat de titel van dit topic 'had ik maar schijt aan wat anderen wellicht zouden kunnen denken over mij'.

Ik had precies hetzelfde met mijn ruin qua werken. Liever lui dan moe maa rohz wel voorwaarts. Moest altijd keihard werken om een normale snelheid te verkrijgen (op de rem bedoel ik dan), dier liep weg als ik met halster aan kwam waardoor ik vaak al gegeten en gedronken had en dacht: laat maar!

Maar ja, paard wel te dik (ondanks paddock paradise en enkel hooi als voeding) dus we moeten bewegen. Uiteindelijk kwam mijn jonkie erbij en die bood zelf aan wat te gaan doen met me. Die stopte nog net niet zijn hoofd in het halster van mijn ruin haha. Dus ben ik dat op gaan pakken en dat voelde zoveel beter.
Uiteindelijk gekozen mijn ruin te laten staan en dat vonden we allebei helemaal best. Kan me niet schelen wat anderen daarvan denken. Ik betaal de kosten, zorg dat ze niks tekort komen en heb ze vooral voor mijn plezier. Echter haalde ik toen geen plezier uit het moeten rijden en trainen.
We zijn inmiddels verhuist, paarden staan in de achtertuin en zijn onderdeel van het gezin. Af en toe gaan we een rit maken maar most of all staan ze lekker in hun eigen kingdom.
Ik krijg ook voldoening van het zorgen voor ze. Ik doe de hoeven, voeren, mesten, onderhoud, cuddletime, dekentjes op of af etc. En dat vind ik heerlijk. Een hobby moet geen moeten zijn. Schijt aan wat een ander daarvan vind. Maak van een ander zijn verwachting niet jouw verplichting.

Hier kan ik me heel erg in vinden helaas.
Maar het “risico” hetzelfde nog eens te hebben bij een volgende paard ga ik niet nog eens aan.
Zonder mezelf nu zielig te vinden, maar ik heb gewoon pech gehad met mijn eerste eigen paard: ze is niet makkelijk in de omgang, niet makkelijk qua stalling, niet makkelijk qua voeding, niet makkelijk qua tuigage, niet makkelijk te rijden, niet makkelijk te mennen… gewoon niks is makkelijk met haar.

Rizette schreef:

josien_m_ schreef:

Maar hoe erg is dat? dan leven ze korter, dat is dan zo.

Als je een paard ziet als een verbruiksartikel dan is dat idd zo.