Titane heeft vanmiddag tot de DA kwam lekker staan eten. Geloof niet dat ik me ooit eerder zo klote heb gevoeld. Hij zag er nog prima uit, wat me dan weer deed twijfelen.
Eenmaal uit de box was gelijk weer duidelijk dat hij helemaal niet in orde was, liep weer niet goed.
Hebben hem naar een rustige plek gebracht, waar hij eerst een verdoving kreeg. Even later een tweede spuit, zodat ie ging liggen, wat gelukkig zonder veel tegenstribbelen ging. En daarna de laatste spuit.
En gatver wat deed dat zeer. Heb staan janken als een klein kind en heb hem over zijn hoofd zitten aaien tot hij echt weg was.
Het leek zo onwerkelijk, maar zo nu en dan slaat het als een bom in dat hij er echt niet meer is.
