Bokt.nl

**Geplaatst**: 31-01-19 12:20

Geplaatst: 31-01-19 12:20

superpony schreef:
Ook hoor Elisa2. Maar als men bijv een Z paard koopt, wil men opstappen en op Z niv rijden. Het zou vaak beter zijn bij het begin te beginnen bij een nieuw paard. Gewoon kennismaken, basis rijden etc.

Ik heb een robot staan en omdat het ooit op de meest vriendelijk manier erin getrapt en getrokken is, is het best lastig soms om dingen anders te doen. Als hij een ''foutje'' maakt is zijn reactie daarop meteen spanning. Dat moet je echt begrijpen en aanvoelen.

Ik zie ook heel veel paarden die in het M of Z moeten lopen, maar in de hand niet te hanteren zijn. Dat wordt allemaal maar goedgepraat en weggewuifd. Echt schandalig gewoon, dat mensen daar geen aandacht aan besteden of 100 smoesjes voor hebben. Ook dat scheelt je al zoveel in de training onder het zadel.

Ja precies, m’n Kwpn ruin liep z2 maar aan een touwtje mee lopen kon hij niet...

**Geplaatst**: 31-01-19 12:23

Geplaatst: 31-01-19 12:23

Superpony; tuurlijk draagt welzijn bij! Maar om het scherp te stellen is consequent zijn in alle omstandigheden nodig. Dat wil ik ermee zeggen.

Betreft het Z paard, ik geloof dat het juist heel goed is om een ervaren paard te kopen en daarvan te leren. Het samen leren met een jong paard levert vaak meer problemen op. Meer mensen zouden moeten kiezen voor een leermeester.

Edit: moet ie natuurlijk wel gewoon aan een touwtje kunnen lopen....

**Geplaatst**: 31-01-19 14:33

Geplaatst: 31-01-19 14:33

Kelly_ann schreef:
Superpony; tuurlijk draagt welzijn bij! Maar om het scherp te stellen is consequent zijn in alle omstandigheden nodig. Dat wil ik ermee zeggen.

Betreft het Z paard, ik geloof dat het juist heel goed is om een ervaren paard te kopen en daarvan te leren. Het samen leren met een jong paard levert vaak meer problemen op. Meer mensen zouden moeten kiezen voor een leermeester.

Edit: moet ie natuurlijk wel gewoon aan een touwtje kunnen lopen....

Eens, van een leermeester leren is heel handig, moet je alleen niet verwachten dat je omdat t paard t kan, jij ook binnen de kortste keren z rijdt

**Geplaatst**: 31-01-19 14:42

Re: bestaan ze nog? "gewone brave paarden"

Geplaatst: 31-01-19 14:42

Qua instructie is het ook niet zo makkelijk he. Ik heb jaren geinvesteerd in kennis op doen, en 25 jaar geleden een fulltime opleiding gedaan. Als ik daadwerkelijk mijn tarief moet berekenen op kennis en ervaring is het voor velen onbetaalbaar.

En veel mensen willen wel les, en die les moet super zijn, maar ze willen niet betalen, ja 15 euro per half uur.

Dan moet je mijn inziens ook niet zeiken dat je niet iemand in de baan hebt staan die veel weet.

**Geplaatst**: 31-01-19 14:57

Geplaatst: 31-01-19 14:57

Kelly_ann schreef:
Superpony; tuurlijk draagt welzijn bij! Maar om het scherp te stellen is consequent zijn in alle omstandigheden nodig. Dat wil ik ermee zeggen.

Betreft het Z paard, ik geloof dat het juist heel goed is om een ervaren paard te kopen en daarvan te leren. Het samen leren met een jong paard levert vaak meer problemen op. Meer mensen zouden moeten kiezen voor een leermeester.

Edit: moet ie natuurlijk wel gewoon aan een touwtje kunnen lopen....

Mee eens, laat de jonge paarden goed beleren en doorrijden door de profs die ook het grondwerk gedeelte voor elkaar maken. En laat onervaren mensen vooral leermeesters kopen die al goed bevestigd zijn in de basis.

**Geplaatst**: 31-01-19 14:59

Geplaatst: 31-01-19 14:59

Niet iedereen is expert bij geboorte. Heel veel ruiters zijn begonnen op een manege en ja sommigen willen ooit een eigen paard of pony. Moet je dan overal verstand van hebben?. Nee volgens mij niet. Zoek een ervaren stalhouder en zorg dat er mensen om je heen zijn met meer ervaring. Maar vooral sta open om iets te leren. Kijk, luister en observeer. Iedereen heeft moeten leren. Fouten maken is onvermijdelijk. Moet toch ook mogen. Zoek een eerste paard die al wat gezien heeft en geniet van elkaar!!

**Geplaatst**: 31-01-19 15:22

Geplaatst: 31-01-19 15:22

bumper schreef:
Niet iedereen is expert bij geboorte.

Niemand is expert bij geboorte. Geeft ook verder niets, maar wel realistisch om je te beseffen dat veel mensen heel weinig weten.

bumper schreef:
Zoek een ervaren stalhouder

Nou..... de meeste 'ervaren' stalhouders zijn boeren. En ervaring zegt niet alles, je kan het ook al 30 jaar verkeerd doen. Ik vind de meeste stalhouders nogal traditioneel in hun denkwijze, en ik heb regelmatig ruwheid gezien naar paarden, waar je met rust veel meer had bereikt, en veel minder spanning bij het paard creëert. Waarmee ik niet zeg dat ervaring verkeerd is, alleen lopen sommige oude rotten zelf ook behoorlijk met oogkleppen op, en vind ik veel stallen met 'ervaren' mensen nogal tekortschieten op het gebied van paardenwelzijn.

bumper schreef:
Maar vooral sta open om iets te leren. Kijk, luister en observeer. Iedereen heeft moeten leren.

Dat dus. En wees kritisch. Als iets geforceerd voelt, is het dat waarschijnlijk ook. Blijf vooral zelf nadenken, vragen stellen, luisteren, leren. Sommigen doen nogal minderwaardig over boekjes kennis, maar je kunt gewoon in een mensenleven niet alles meemaken en ervaren, en leren van de fouten van anderen kan je veel ellende besparen.

bumper schreef:
Zoek een eerste paard die al wat gezien heeft en geniet van elkaar!!

En ook daarin bij jezelf blijven. Nogmaals, je kunt in een mensenleven niet alles ervaren, en het is niet omdat het paard al wat gezien heeft, dat het ook netjes opgevoed is. Zoals Elvira hierboven schrijft:

Elvirawortel schreef:
m’n Kwpn ruin liep z2 maar aan een touwtje mee lopen kon hij niet...

Echt brave, goed opgevoede paarden die ook nog eens redelijk lopen (en Z is nog steeds basis) zijn er maar weinig, en als ze er zijn, zijn ze gruwelijk duur, en terecht. Tuurlijk is het wijs om geen groen paard te kopen als onervaren ruiter, maar realistisch bekeken zal je nog best het een en ander moeten doen voor je helemaal happy bent met je paard. En ook daarbij zul je ongetwijfeld fouten maken. En daar leer je dan weer van, en dat is helemaal niet erg

**Geplaatst**: 31-01-19 15:36

Geplaatst: 31-01-19 15:36

Dat touwtje herken ik. Vroeger ( ja ben niet heel piep meer) sprong je er gewoon op. Mijn fijne ruin kon ik ook amper mee rondlopen. Grondwerk had ik nog nooit van gehoord. Mijn vader hield hem vast en ik stapte op. Blij dat er wel wat veranderd is. Na 6 jaar manege mijn eerste pony. Dacht dat ik best kon rijden. Nou dat viel vies tegen. Op mijn pittige merrie heb ik leren rijden. Of ze zo pittig zou zijn bij een meer ervaren ruiter? We niet. Wat heb ik veel van haar geleerd. Maar dat was in de tijd van 2 keer per week ponyclub. Met z'n allen naar concoursen. 8tal rijden en allemaal wachten op de prijsuitreiking. Dat gezamenlijk doen is heel helpend geweest. Later mijn paard ( de ruin) . Rijvereniging werd al meer individueel. Braaf paard net zadelmak. Ook een hoop opgestoken.
Jaren niet gereden en 3 jaar terug een vrij groene merrie gekocht. Me toch op verkeken. Te groen voor mij, niet gelukt. Pijnlijk voor me maar realiteit. Herintreden is toch weer opnieuw leren en realistisch kijken naar wat je kunt.

**Geplaatst**: 31-01-19 17:11

Re: bestaan ze nog? "gewone brave paarden"

Geplaatst: 31-01-19 17:11

Maar wie zegt dat een paard dat alleen B of L loopt jong is? Ik vind echt niet dat iedereen het maar op een Z gereden paard moet leren. Dat is voor veel mensen ook echt veel te moeilijk. Ze hebben wel les, maar niet elke dag. En veel paarden mogen dan wel Z zijn, maar niet netjes gereden en dat geeft echt voor beginners weer problemen.

Een gewoon, braaf, gezond paard dat een B,L,M proefje kan lopen is ook prima. Leeftijd staat er los van.

Of iemand bij een groen paard past hangt van veel meer af dan alleen rijkunsten. Juist iemand die wil leren, kan prima wegkomen met een jonger paard. Het zijn vaak de o zo ervaren wijsneuzen die alles al weten en amper lessen, die problemen krijgen. Als men ''al'' L, M of Z gereden heeft, vinden ze zichzelf vaak al zeer kundige alwetende ruiters.

En niet iedereen wil wedstrijden rijden.......Gewoon braaf en gezond is voor veel mensen belangrijker. En ik zelf bijvoorbeeld hield best van trainen, maar zag al jaren het nut niet meer van wedstrijden.

En buiten dat, een jong, groen paard met ene goede start, zoals ik beschreef, kan een prima braaf paard zijn. Dat is niet altijd met 3 beginnen, omdat het vaak erg jong is. Een paard met slechte start, zo uit de wei plukken en er snel op willen, snel willen starten, is niet ieders doel. Sommigen doen gewoon netjes, rustig aan en bouwen vertrouwen op. Rijden netjes in en zien wel waar ze komen.

Ik heb eigenlijk alle combi's wel les gegeven, jong met ervaren, jong met onervaren, volwassen met ervaren en volwassen met onervaren. Kan nou niet zeggen dat het altijd 1 ding is waar het aan ligt wanneer het mis gaat of juist goed gaat.
Zoals gezegd; management en eigen houding en insteek maakt echt een heleboel verschil. En vergeet niet de omgeving. Invloed van mede pensionners kan echt funest zijn.

**Geplaatst**: 31-01-19 18:11

Geplaatst: 31-01-19 18:11

bumper schreef:
Dat touwtje herken ik. Vroeger ( ja ben niet heel piep meer) sprong je er gewoon op. Mijn fijne ruin kon ik ook amper mee rondlopen. Grondwerk had ik nog nooit van gehoord. Mijn vader hield hem vast en ik stapte op. Blij dat er wel wat veranderd is. Na 6 jaar manege mijn eerste pony. Dacht dat ik best kon rijden. Nou dat viel vies tegen. Op mijn pittige merrie heb ik leren rijden. Of ze zo pittig zou zijn bij een meer ervaren ruiter? We niet. Wat heb ik veel van haar geleerd. Maar dat was in de tijd van 2 keer per week ponyclub. Met z'n allen naar concoursen. 8tal rijden en allemaal wachten op de prijsuitreiking. Dat gezamenlijk doen is heel helpend geweest. Later mijn paard ( de ruin) . Rijvereniging werd al meer individueel. Braaf paard net zadelmak. Ook een hoop opgestoken.
Jaren niet gereden en 3 jaar terug een vrij groene merrie gekocht. Me toch op verkeken. Te groen voor mij, niet gelukt. Pijnlijk voor me maar realiteit. Herintreden is toch weer opnieuw leren en realistisch kijken naar wat je kunt.

Je bent er realistisch in en ik denk dat je daar al heel veel mee wint

Ik vind dat echt goed

superpony schreef:
Invloed van mede pensionners kan echt funest zijn.

Of van de 'ervaren' stalhouder..... in mijn geval. Ik was jong, onzeker en veel te beinvloedbaar, en hij wist het wel allemaal..... er ging teveel brok in, paard kwam te weinig buiten, want dat doen we nu eenmaal zo, zo is het altijd al gegaan, en teveel druk. Paard aan het bit longeren als ik eraf viel, paard was op een gegeven moment zo gespannen als iets...... een bommetje, werkelijk.

Wist ik veel, het was mijn eerste paard. Na een verhuizing ging het veel beter, en was ze veel relaxter en liever. Management doet idd veel.
Ik heb nu een oudere merrie en een jong paard, en ik ga er totaal anders mee om. En ze zijn super zoet

**Geplaatst**: 31-01-19 18:15

Geplaatst: 31-01-19 18:15

superpony schreef:
Maar wie zegt dat een paard dat alleen B of L loopt jong is? Ik vind echt niet dat iedereen het maar op een Z gereden paard moet leren. Dat is voor veel mensen ook echt veel te moeilijk. Ze hebben wel les, maar niet elke dag. En veel paarden mogen dan wel Z zijn, maar niet netjes gereden en dat geeft echt voor beginners weer problemen.

Een gewoon, braaf, gezond paard dat een B,L,M proefje kan lopen is ook prima. Leeftijd staat er los van.

Of iemand bij een groen paard past hangt van veel meer af dan alleen rijkunsten. Juist iemand die wil leren, kan prima wegkomen met een jonger paard. Het zijn vaak de o zo ervaren wijsneuzen die alles al weten en amper lessen, die problemen krijgen. Als men ''al'' L, M of Z gereden heeft, vinden ze zichzelf vaak al zeer kundige alwetende ruiters.

En niet iedereen wil wedstrijden rijden.......Gewoon braaf en gezond is voor veel mensen belangrijker. En ik zelf bijvoorbeeld hield best van trainen, maar zag al jaren het nut niet meer van wedstrijden.

En buiten dat, een jong, groen paard met ene goede start, zoals ik beschreef, kan een prima braaf paard zijn. Dat is niet altijd met 3 beginnen, omdat het vaak erg jong is. Een paard met slechte start, zo uit de wei plukken en er snel op willen, snel willen starten, is niet ieders doel. Sommigen doen gewoon netjes, rustig aan en bouwen vertrouwen op. Rijden netjes in en zien wel waar ze komen.

Ik heb eigenlijk alle combi's wel les gegeven, jong met ervaren, jong met onervaren, volwassen met ervaren en volwassen met onervaren. Kan nou niet zeggen dat het altijd 1 ding is waar het aan ligt wanneer het mis gaat of juist goed gaat.
Zoals gezegd; management en eigen houding en insteek maakt echt een heleboel verschil. En vergeet niet de omgeving. Invloed van mede pensionners kan echt funest zijn.

Een paard hoeft geen enkel niveau te lopen als de basis maar goed bevestigd is als jong paard. Dat het paard gewoon geleerd is in vertrouwen wat wel en niet mag, dat het netjes over de rug naar de hand toe gereden is en dat het op eigen benen heeft leren lopen. Volgens mij is dat een basis waar iedereen ten alle tijde op terug kan vallen.

**Geplaatst**: 31-01-19 18:54

Re: bestaan ze nog? "gewone brave paarden"

Geplaatst: 31-01-19 18:54

Mijn Flynn was zo'n uberzoet en braaf paard. Hij was zeker geen dooie rakker, maar oh zo betrouwbaar en altijd blij. Helaas is hij veel te vroeg overleven, de avond voor zijn elfde verjaardag.

Mijn nieuwe paard is mij ook verkocht als zijnde 'heel braaf'. En hoewel ze dat ook best wel is... ben ik twee weken geleden voor het eerst in mijn 21-jarige paardenbestaan van een paard afgevlogen :')

Ze is wat schrikkeriger dan Flynn, laten we het daar op houden.

En wat is braaf? Flynn was onverschrokken en vond alles leuk. Was ook retefanatiek buiten, hoe harder het ging hoe mooier hij het vond. Ik kon zijn halstertouw aan een peuter geven en hij zou geen stap verkeerd zetten. Maar een onzekere ruiter er mee naar buiten sturen.. Mwah

Sil (mijn huidige paard) springt alles en altijd. Zet Waar ze ook is, hoe hoog het ook is. Zet geen pas verkeerd in de bak. Haar vorige eigenaar was 70+ en hij reed er nog jachten mee. Maar tijdens de clinic schrok ze van iets, vloog weg en toen plofte ik er naast. Was me met Flynn niet gebeurd

Dus ja, wat is braaf? Flynn was braaf, en Sil is ook braaf. Maar beide paarden zijn 100% verschillend van elkaar.

**Geplaatst**: 01-02-19 02:33

Re: bestaan ze nog? "gewone brave paarden"

Geplaatst: 01-02-19 02:33

Elisa2, zeker en dressuurmatig hoeft niet eens.

Berdien, heel herkenbaar. En waarom een paard dan opeens wel dusdanig schrikt dat je valt, is lastig te zeggen, maar vaak een combi van dingen.

Ik zal een voorbeeld geven.

Mijn broer was zwaar gehandicapt en zat al jong in een elektrische rolstoel met allerlei knoppen. Zijn motoriek was slecht en werd steeds slechter.
Later kreeg hij ook een werkblad met een spraakcomupter, dus er kwamen veel geluiden uit de rolstoel.

Hij ging vroeger al mee naar de manege en was gek op de paarden. Toen kon ik hem nog voorop houden.
Later ging hij mee naar onze eigen paarden.

Nou heb ik van alles gehad; snel, schrikachtig, oren altijd plat, braaf, lomp etc etc. Er is werkelijk nog NOOIT ook maar 1 paardje geweest die bang was voor mn broer of slecht reageerde. Ze zaten aan de knoppen en als ze op de toeter drukte was er ook niks aan de hand.

De shet was echt zijn lieveling de laatste jaren. Die legde zijn hoofd op schoot en die gaf ik mijn broer in zijn handen. Hij kon allang niet meer echt vasthouden, maar deed zijn best en dan gingen we het bos in en liep de shet keurig mee.
Mn ene ruin liet ik voor de grap als ik erop zat een beetje tegen de rolstoel duwen.

Wij denken vaak allemaal teveel na en zijn vaak met veel teveel andere dingen bezig bij het paard. Het is niet voor niks dat ze vaak met kinderen poeslief zijn.

Er zullen vast paarden zijn die wel van een rolstoel schrikken, maar vaak is de spanningsboog dan al zo dat alles eng en spannend is. Een onzeker of bang paard moet gewoon op zijn hoede zijn en dat is volkomen logisch.
Mensen zeggen altijd; paarden zijn vluchtdieren, maar ik zeg altijd; ze observeren. En in een kudde zie je wie het voortouw neemt of iets goed is of niet.
Als de paarden mij vertrouwen, zal ik ze wel niet in gevaar brengen en daar vertrouwen ze echt op.
Dat wil niet zeggen dat ik loop te aaien, ik ben duidelijk en dat is wat ze waarderen. ( + het aaien natuurlijk

)

Mensen worden ook enorm bang gemaakt. Als ik terugdenk aan wat mij als kind werd wijsgemaakt door mijn eerste instructeur die waarschijnlijk zelf te bang was.........Zodra je die angst meeneemt, begin je al met achterstand.
En hoeveel mensen ik ook geholpen heb met angst en hoeveel begrip ik er ook voor heb. Angst maakt alles juist zoveel moeilijker.

**Geplaatst**: 01-02-19 08:30

Geplaatst: 01-02-19 08:30

@superpony precies dat ja! paarden observeren: nodeloos energie verspillen maakt dat je wel een hele makkelijke prooi wordt uit vermoeidheid. Dus dat doen ze liever niet.

Ik zie het bij ons altijd wel op de wei: er lopen er in meerdere groepen in totaal ongeveer 30. Soms gaat er eentje rennen. Meestal omdat hij/zij daar even zin in heeft - even de benen strekken. De anderen rennen dan meestal ongeveer vijf passen mee. De paarden uit de wei ernaast ook. En een paar weides verder kijken ze niet eens meer of het de moeite van het rennen waard is: de rest stopt toch na vijf passen? Hoeven zij niet eens te beginnen... Vaak als ze het idee hebben dat het misschien toch niet zo gevaarlijk is, gaan ze toch eens polshoogte nemen, de dapperste voorop...

Soms doen ze met zijn allen een sprintje, bokkend, springend. Maar dat is geen paniek of angst, dat is joligheid.
Met het vuurwerk op oudjaarsdag waren ze alerter, maar niemand ging er echt van in paniek. Paniek kost energie. Alertheid lang zoveel niet. Er werd ook gewoon gegraasd.
Opvallend was dat carbid schieten (doffe klappen) nog niet bijna paniek opleverde en zelfs de alertheid voor die doffe klappen was snel voorbij. De hogere frequentie van het vuurwerk bleven ze wel heel alert op.

Gisteren was ik in de rijbaan: helicopters vlogen voorbij (wij 'wonen' naast een vliegbasis ongeveer

), wat flink lawaaiige vrachtwagens, toeterende auto's, langsrazende motoren en nog wat prikkels. Ze kéken nog niet. Alle 30 niet. Nieuwe paarden altijd wel: de eerste dagen zijn de helicopters enorm spannend. Ze wennen er héél snel aan, zeker omdat de rest niet reageert.

Waar ze wél naar kijken: de dingen waar wij als mens op reageren. En dingen die ze niet kennen. Zo bleef mijn paard heel relaxed tijdens een wandeling afgelopen najaar toen een landbouwvoertuigen langsraasden. Maar ze schrok van een mountainbike. Tjah, die stomme haartjes op de banden van een mountainbike geven geluid. Dat geluid kende ze niet. Houten bankjes zijn niet eng. Maar de eerste keer dat we een houten bankje tegenkwamen dat uit hout gehakt was, en er dus anders uit zag: eng.

En dan nog de dingen waar ik zélf op reageer: ik schrik als een hond flink blaft. Pony reageert dan. Vermoedelijk meer op mij dan op de hond, want mijn eigen hond is ze écht niet van onder de indruk...

Wel merk ik ook bij ons verschil tussen de paarden onderling, vooral tussen de diverse fokdoelen... we hebben een handjevol 'sportgefokte' paarden. En verder huis-tuin-keuken paarden, pony's, koudbloeden, een enkele arabier, wat friezen, barokken en amerikanen (tennessee walkers, paints).
De enige die blijven hangen in die hoge energie: de sportgefokte. De rest koelt véél sneller weer af als ze geschrokken zijn. De twee heftigste zijn moeder en dochter en zijn van één eigenaar. Of het 'het bloed' of 'de eigenaar' is: de waarheid zal in het midden liggen. Ze zijn ook zo op de wei zonder eigenaar erbij.
De pony's en koudbloeden zijn de eersten die weer gaan eten als ze geschrokken zijn - die gebruiken eten vaak zelfs als middel om 'af te koelen': kauwen als kalmeringssignaal inzetten.
De andere paarden blijven vaak wel alert, maar niet paniekerig. Hoewel die dus wel sneller weer opnieuw beginnen te rennen.

Stukje 'type paard', stukje 'hoe gefokt', stukje opfok, stukje opvoeding en stukje 'hoe is de eigenaar'.

**Geplaatst**: 01-02-19 08:47

Geplaatst: 01-02-19 08:47

superpony schreef:
Elisa2, zeker en dressuurmatig hoeft niet eens.

Berdien, heel herkenbaar. En waarom een paard dan opeens wel dusdanig schrikt dat je valt, is lastig te zeggen, maar vaak een combi van dingen.

Ik zal een voorbeeld geven.

Mijn broer was zwaar gehandicapt en zat al jong in een elektrische rolstoel met allerlei knoppen. Zijn motoriek was slecht en werd steeds slechter.
Later kreeg hij ook een werkblad met een spraakcomupter, dus er kwamen veel geluiden uit de rolstoel.

Hij ging vroeger al mee naar de manege en was gek op de paarden. Toen kon ik hem nog voorop houden.
Later ging hij mee naar onze eigen paarden.

Nou heb ik van alles gehad; snel, schrikachtig, oren altijd plat, braaf, lomp etc etc. Er is werkelijk nog NOOIT ook maar 1 paardje geweest die bang was voor mn broer of slecht reageerde. Ze zaten aan de knoppen en als ze op de toeter drukte was er ook niks aan de hand.

De shet was echt zijn lieveling de laatste jaren. Die legde zijn hoofd op schoot en die gaf ik mijn broer in zijn handen. Hij kon allang niet meer echt vasthouden, maar deed zijn best en dan gingen we het bos in en liep de shet keurig mee.
Mn ene ruin liet ik voor de grap als ik erop zat een beetje tegen de rolstoel duwen.

Wij denken vaak allemaal teveel na en zijn vaak met veel teveel andere dingen bezig bij het paard. Het is niet voor niks dat ze vaak met kinderen poeslief zijn.

Er zullen vast paarden zijn die wel van een rolstoel schrikken, maar vaak is de spanningsboog dan al zo dat alles eng en spannend is. Een onzeker of bang paard moet gewoon op zijn hoede zijn en dat is volkomen logisch.
Mensen zeggen altijd; paarden zijn vluchtdieren, maar ik zeg altijd; ze observeren. En in een kudde zie je wie het voortouw neemt of iets goed is of niet.
Als de paarden mij vertrouwen, zal ik ze wel niet in gevaar brengen en daar vertrouwen ze echt op.
Dat wil niet zeggen dat ik loop te aaien, ik ben duidelijk en dat is wat ze waarderen. ( + het aaien natuurlijk )

Mensen worden ook enorm bang gemaakt. Als ik terugdenk aan wat mij als kind werd wijsgemaakt door mijn eerste instructeur die waarschijnlijk zelf te bang was.........Zodra je die angst meeneemt, begin je al met achterstand.
En hoeveel mensen ik ook geholpen heb met angst en hoeveel begrip ik er ook voor heb. Angst maakt alles juist zoveel moeilijker.

Zo herkenbaar. Ik kamp momenteel zelf met angst en ben mijn eigen grootste tegenstander. Ons paard is heel gevoelig en een grote spiegel. Gelukkig heb ik een goede juf die ons op weg helpt. Maar als er in de ponytijd al goed was om gegaan met de angst die ik toen al geregeld had, was dit misschien nu helemaal niet nodig geweest. Toen was het gewoon niet zeuren en weer doorgaan. Op hetzelfde paard ook nog eens. Bij onze dochter op de manege ging dat heel anders. Als het echt niet ging of geen goede match was werd er gewoon geruild. Allemaal blije kindjes en rustig bouwen aan vertrouwen.

Waarom het met ons vorige paard zoveel beter ging? Die spiegelde niet zo en was heel constant van karakter. Schrok ook wel eens natuurlijk, maar dat kon ik zelfs als ik zelf gespannen was af laten vloeien. Dat lukt met ons huidige paard met hulp van de juf al wel. Maar de tools die ik krijg moet ik nog internaliseren en dat kost tijd.

**Geplaatst**: 01-02-19 08:50

Geplaatst: 01-02-19 08:50

Mooi samengevat skippi01 ik denk ook dat het zo in elkaar steekt.

**Geplaatst**: 01-02-19 13:02

Re: bestaan ze nog? "gewone brave paarden"

Geplaatst: 01-02-19 13:02

Skippy01, Alles telt gewoon mee.
Ik denk echt dat tijdens het fokken en opfokken, juist bij toekomstige sportpaarden er ongelooflijk veel mis gaat en dat heel moeilijk terug te draaien is. Helemaal als ze daar jong stevig zijn ingereden, snel, snel, snel met veel spanningen.
Ik vraag me echt af of die paarden zo op een wei weten hoe zich te gedragen en genoeg tijd hebben om te schakelen naar paard zijn en spanning kunnen laten afvloeien. Als er veel spanning is in het leven, moet je op je hoede zijn. Paarden kunnen misschien niet vooruit denken, maar wel linken leggen, leren door herhaling, zowel positief als negatief.

Bij ons komen leger heli's over en die van ons reageren er nooit op. Toen we op een stal stonden, renden de paarden die enkele uurtjes buiten mochten zich helemaal kapot. Allemaal in hun eigen wei en rennen. Die van ons stonden samen ernaast en deden nooit mee.
Die paarden hadden geen kudde, geen steun. Het enige dat ze weten is dat iets eng is en ze naar binnen worden gehaald en ze dan een vorm van rust/ontspanning krijgen van het baasje.

Ik leer mensen altijd het paard juist los te laten en te laten kijken. Ze moeten kunnen observeren, juist in het bos bijv. Ik ben altijd verbaasd als ik wel voel dat er iets moet zijn, maar wij nog niks zien. Daarna zien we altijd ree of zwijn, ze hebben vrijwel altijd gelijk. Als ze reageren en je gaat gespannen zitten doen, omdat je zelf niet ziet waar ze op reageren, kan je wel de hele weg spanning hebben. Ik zie ze voorbij komen....
Je geeft ze ook een stuk vertrouwen door ze te laten observeren. Ik zelf zit er ook zo op met het idee dat er toch niks gebeurt. Heb ook geen enkele reden om anders te denken.

Als ik schrik doet mijn ene ruin bijv helemaal niet met me mee. Zo reed ik hem in de binnenbak tijdens carbid schieten op 31-12 of met zwaar onweer. Ik zit dan echt continu in zijn nek en hij loopt braaf rond. Het is weleens zo erg geweest dat ik stil stond en steeds zo erg schrok, dat we maar gestopt zijn. Door mij. Hij heeft daar niks van opgelopen.

SusanH, Het is zo te begrijpen. Maar angst werkt echt tegen je. Zelfs als je denkt dat je het uit kan zetten. De spanning in je lijf is gewoon funest bij rijden. Helemaal als een paard schrikt bijv is de kans dat je valt, veel groter dan als je ontspannen zit. Maar doe het maar eens na jaren angst. Het is een lang proces en het toegeven is al een hele grote stap.
De mensen die het niet toegeven en jaren met spanning rijden en het paard van alles de schuld geven zijn veel erger.

Ik heb altijd geleerd niet te gaan rijden bij een pestbui en dat je eigenlijk niet eens bij het paard in de buurt moet komen.
Het voordeel bij ons is dat ze 24/7 samen lopen. Ik moet er elke dag heen, maar ze lopen om me heen en al zou ik verdrietig of boos zijn, dat komt daar dan weer goed. Ik hoef niet een directe confrontatie aan te gaan door de stal te openen, ze vast te pakken en met ze naar buiten te lopen.

Lessen op de manege zijn ook lastig. Ik heb les gegeven en vaak moet het hele riedeltje wel afgewerkt worden. De manege accepteert het echt niet als je mensen een uur laat stappen, omdat niet iedereen aan draven toe is. En probeer de galop maar eens over te slaan. Bij beginners geen ramp, maar daarna.....

**Geplaatst**: 01-02-19 13:25

Re: bestaan ze nog? "gewone brave paarden"

Geplaatst: 01-02-19 13:25

Hoorde laatst iets wat me aan het denken zette nadat ik dit topic had gelezen.
Paard krijgt behoorlijk wat brok en muesli, want heeft energie nodig voor het rijden. Maar rijden durft ze niet zo goed, want paard is zo heet...

Sluit wel aan op de discussie hier.

**Geplaatst**: 01-02-19 13:29

Re: bestaan ze nog? "gewone brave paarden"

Geplaatst: 01-02-19 13:29

Als je de energie niet om kan zetten in werk lijkt me dat niet zo slim...

Maar ieder zijn redenaties toch?

**Geplaatst**: 01-02-19 13:30

Geplaatst: 01-02-19 13:30

san4nie schreef:
Hoorde laatst iets wat me aan het denken zette nadat ik dit topic had gelezen.
Paard krijgt behoorlijk wat brok en muesli, want heeft energie nodig voor het rijden. Maar rijden durft ze niet zo goed, want paard is zo heet...

Sluit wel aan op de discussie hier.

Dat zit er vaak zo in vastgebakken. En stalbazen en stalgenoten helpen daar niet bij, want die vinden ook dat ze biks en muesli moeten.....

Onze paarden krijgen niet echt hardvoer en hebben een prima basis conditie om normaal werk aan te kunnen. Een goede basis conditie door 24/7 lopen en hooi met vitamine, liksteen. Ik zou echt elke dag uren moeten gaan rijden voor dat dat te weinig is.

**Geplaatst**: 01-02-19 13:40

Re: bestaan ze nog? "gewone brave paarden"

Geplaatst: 01-02-19 13:40

Ieder z’n eigen keuze inderdaad, ik hoef er niet op.
Ben zelf ook niet van de kilo’s krachtvoer. Lijkt me zo simpel om dat als eerste te stoppen om je paard “braver” te krijgen. Maar dat het verschil van mening zijn.

En ik heb een braaf (goed opgevoed) dier. Die goede opvoeding had ie trouwens al toen ik hem kocht. Andere mensen zijn daar beter in dan ik.

**Geplaatst**: 01-02-19 14:48

Geplaatst: 01-02-19 14:48

superpony schreef:
Skippy01, Alles telt gewoon mee.
Ik denk echt dat tijdens het fokken en opfokken, juist bij toekomstige sportpaarden er ongelooflijk veel mis gaat en dat heel moeilijk terug te draaien is. Helemaal als ze daar jong stevig zijn ingereden, snel, snel, snel met veel spanningen.
Ik vraag me echt af of die paarden zo op een wei weten hoe zich te gedragen en genoeg tijd hebben om te schakelen naar paard zijn en spanning kunnen laten afvloeien. Als er veel spanning is in het leven, moet je op je hoede zijn. Paarden kunnen misschien niet vooruit denken, maar wel linken leggen, leren door herhaling, zowel positief als negatief.

Bij ons komen leger heli's over en die van ons reageren er nooit op. Toen we op een stal stonden, renden de paarden die enkele uurtjes buiten mochten zich helemaal kapot. Allemaal in hun eigen wei en rennen. Die van ons stonden samen ernaast en deden nooit mee.
Die paarden hadden geen kudde, geen steun. Het enige dat ze weten is dat iets eng is en ze naar binnen worden gehaald en ze dan een vorm van rust/ontspanning krijgen van het baasje.

Ik leer mensen altijd het paard juist los te laten en te laten kijken. Ze moeten kunnen observeren, juist in het bos bijv. Ik ben altijd verbaasd als ik wel voel dat er iets moet zijn, maar wij nog niks zien. Daarna zien we altijd ree of zwijn, ze hebben vrijwel altijd gelijk. Als ze reageren en je gaat gespannen zitten doen, omdat je zelf niet ziet waar ze op reageren, kan je wel de hele weg spanning hebben. Ik zie ze voorbij komen....
Je geeft ze ook een stuk vertrouwen door ze te laten observeren. Ik zelf zit er ook zo op met het idee dat er toch niks gebeurt. Heb ook geen enkele reden om anders te denken.

Als ik schrik doet mijn ene ruin bijv helemaal niet met me mee. Zo reed ik hem in de binnenbak tijdens carbid schieten op 31-12 of met zwaar onweer. Ik zit dan echt continu in zijn nek en hij loopt braaf rond. Het is weleens zo erg geweest dat ik stil stond en steeds zo erg schrok, dat we maar gestopt zijn. Door mij. Hij heeft daar niks van opgelopen.

SusanH, Het is zo te begrijpen. Maar angst werkt echt tegen je. Zelfs als je denkt dat je het uit kan zetten. De spanning in je lijf is gewoon funest bij rijden. Helemaal als een paard schrikt bijv is de kans dat je valt, veel groter dan als je ontspannen zit. Maar doe het maar eens na jaren angst. Het is een lang proces en het toegeven is al een hele grote stap.
De mensen die het niet toegeven en jaren met spanning rijden en het paard van alles de schuld geven zijn veel erger.

Ik heb altijd geleerd niet te gaan rijden bij een pestbui en dat je eigenlijk niet eens bij het paard in de buurt moet komen.
Het voordeel bij ons is dat ze 24/7 samen lopen. Ik moet er elke dag heen, maar ze lopen om me heen en al zou ik verdrietig of boos zijn, dat komt daar dan weer goed. Ik hoef niet een directe confrontatie aan te gaan door de stal te openen, ze vast te pakken en met ze naar buiten te lopen.

Lessen op de manege zijn ook lastig. Ik heb les gegeven en vaak moet het hele riedeltje wel afgewerkt worden. De manege accepteert het echt niet als je mensen een uur laat stappen, omdat niet iedereen aan draven toe is. En probeer de galop maar eens over te slaan. Bij beginners geen ramp, maar daarna.....

Ik ben het met je eens...maar..ik weet ook uit ervaring dat als je een paard dressuurmatig goed aan het werk zet, ze vaak..voordat je de totale nageeflijkheid en durchlassigheid hebt ook "ineens" van alles kunnen schrikken. En dat heeft niets met angst te maken maar met het feit dat ze het op dat moment wat lastig vinden. Als je door dat punt heen bent is er niets meer aan de hand.

Oftewel, er zijn verschillende oorzaken van angst en schrikken..maar de basis moet altijd vertrouwen zijn.

**Geplaatst**: 01-02-19 15:27

Geplaatst: 01-02-19 15:27

moonprayer schreef:
Elisa2 schreef:
Ik heb ook een super brave Sandreo gehad, paard had een instelling van: zeg maar wat ik moet doen en ik doe het. Niet kwalijknemend, wel heet maar niet op een vervelende manier. Niet snel onder de indruk of in paniek. Loopt nu bijna Z1 met zijn huidige amazone van 70 jaar...
Iedereen kon er in principe mee weg rijden, hij bleef gewoon altijd zijn best doen. (ook beginners)

Dus ja, ze zijn er..bepaalde foklijnen geven ook bravere paarden bij de warmbloeden en sowieso is ieder individu verschillend. Maar ook zijn ze zeer gewild en goud waard dus worden ze denk ik ook minder snel verkocht.

Sandreo is van Samber toch? Ik vind Samber afstammelingen fantastisch!!!! Precies wat jij zegt. Misschien zit ik er helemaal naast met sandreo en Samber haha

Sandreo's vader is Sandro Hit.

**Geplaatst**: 01-02-19 15:41

Geplaatst: 01-02-19 15:41

san4nie schreef:
Ieder z’n eigen keuze inderdaad, ik hoef er niet op.
Ben zelf ook niet van de kilo’s krachtvoer. Lijkt me zo simpel om dat als eerste te stoppen om je paard “braver” te krijgen. Maar dat het verschil van mening zijn.

En ik heb een braaf (goed opgevoed) dier. Die goede opvoeding had ie trouwens al toen ik hem kocht. Andere mensen zijn daar beter in dan ik.

Ik had ooit een lesgenootje die achteraf haar paard kilos haver bleek te voeren... ze vond dat ze niet genoeg aandacht van de juf kreeg :')

Vraag me daarom wel vaker af of mensen hun paard niet om die reden bepaalde zaken voeren :')

**Geplaatst**: 01-02-19 15:46

Geplaatst: 01-02-19 15:46

Elisa2 schreef:
superpony schreef:
Skippy01, Alles telt gewoon mee.
Ik denk echt dat tijdens het fokken en opfokken, juist bij toekomstige sportpaarden er ongelooflijk veel mis gaat en dat heel moeilijk terug te draaien is. Helemaal als ze daar jong stevig zijn ingereden, snel, snel, snel met veel spanningen.
Ik vraag me echt af of die paarden zo op een wei weten hoe zich te gedragen en genoeg tijd hebben om te schakelen naar paard zijn en spanning kunnen laten afvloeien. Als er veel spanning is in het leven, moet je op je hoede zijn. Paarden kunnen misschien niet vooruit denken, maar wel linken leggen, leren door herhaling, zowel positief als negatief.

Bij ons komen leger heli's over en die van ons reageren er nooit op. Toen we op een stal stonden, renden de paarden die enkele uurtjes buiten mochten zich helemaal kapot. Allemaal in hun eigen wei en rennen. Die van ons stonden samen ernaast en deden nooit mee.
Die paarden hadden geen kudde, geen steun. Het enige dat ze weten is dat iets eng is en ze naar binnen worden gehaald en ze dan een vorm van rust/ontspanning krijgen van het baasje.

Ik leer mensen altijd het paard juist los te laten en te laten kijken. Ze moeten kunnen observeren, juist in het bos bijv. Ik ben altijd verbaasd als ik wel voel dat er iets moet zijn, maar wij nog niks zien. Daarna zien we altijd ree of zwijn, ze hebben vrijwel altijd gelijk. Als ze reageren en je gaat gespannen zitten doen, omdat je zelf niet ziet waar ze op reageren, kan je wel de hele weg spanning hebben. Ik zie ze voorbij komen....
Je geeft ze ook een stuk vertrouwen door ze te laten observeren. Ik zelf zit er ook zo op met het idee dat er toch niks gebeurt. Heb ook geen enkele reden om anders te denken.

Als ik schrik doet mijn ene ruin bijv helemaal niet met me mee. Zo reed ik hem in de binnenbak tijdens carbid schieten op 31-12 of met zwaar onweer. Ik zit dan echt continu in zijn nek en hij loopt braaf rond. Het is weleens zo erg geweest dat ik stil stond en steeds zo erg schrok, dat we maar gestopt zijn. Door mij. Hij heeft daar niks van opgelopen.

SusanH, Het is zo te begrijpen. Maar angst werkt echt tegen je. Zelfs als je denkt dat je het uit kan zetten. De spanning in je lijf is gewoon funest bij rijden. Helemaal als een paard schrikt bijv is de kans dat je valt, veel groter dan als je ontspannen zit. Maar doe het maar eens na jaren angst. Het is een lang proces en het toegeven is al een hele grote stap.
De mensen die het niet toegeven en jaren met spanning rijden en het paard van alles de schuld geven zijn veel erger.

Ik heb altijd geleerd niet te gaan rijden bij een pestbui en dat je eigenlijk niet eens bij het paard in de buurt moet komen.
Het voordeel bij ons is dat ze 24/7 samen lopen. Ik moet er elke dag heen, maar ze lopen om me heen en al zou ik verdrietig of boos zijn, dat komt daar dan weer goed. Ik hoef niet een directe confrontatie aan te gaan door de stal te openen, ze vast te pakken en met ze naar buiten te lopen.

Lessen op de manege zijn ook lastig. Ik heb les gegeven en vaak moet het hele riedeltje wel afgewerkt worden. De manege accepteert het echt niet als je mensen een uur laat stappen, omdat niet iedereen aan draven toe is. En probeer de galop maar eens over te slaan. Bij beginners geen ramp, maar daarna.....

Ik ben het met je eens...maar..ik weet ook uit ervaring dat als je een paard dressuurmatig goed aan het werk zet, ze vaak..voordat je de totale nageeflijkheid en durchlassigheid hebt ook "ineens" van alles kunnen schrikken. En dat heeft niets met angst te maken maar met het feit dat ze het op dat moment wat lastig vinden. Als je door dat punt heen bent is er niets meer aan de hand.

Oftewel, er zijn verschillende oorzaken van angst en schrikken..maar de basis moet altijd vertrouwen zijn.

Een paard dat uit balans is met een ruiter op zn rug is snel in paniek, omdat hij het gevoel heeft om te vallen en daarom bang is dat hij niet kan vluchten en dat zorgt voor spanning. Als hij in balans is is hij minder gespannen omdat hij weet dat hij kan vluchten indien nodig en als hij in balans is wordt hij ook nagevelijk. Daarom ben ik voor een methode als 4dimention dressage, eerst de balans dan komt de rest van zelf