Geplaatst Jaopie was enorm fit (combinatie van weinig gereden hebben wegens drab-bakken door prutsweer... met buitenrijden viel er niet zo secuur te oefenen, want dan was het aan aardig kanon, de Omega Power Mix muesli doet nu wel merkbaar z'n werk: 2 x daags een halfje), en tot mijn vreugde was hij dat ook nog toen ik in de binnenbak aankwam en 10 minuten had om los te rijden. Hij ging als een speer, ruim en vlot uit de benen, geheel tegenovergesteld dan bijv. de laatste keer, toen hij meteen inkakte bij binnenkomen van binnenbak....
Maar... toen er iemand langs de bakrand kwam kijken zakte hij al terug en toen ook Steef in de bak kwam ging hij meteen weer op de handrem... nou dat was duidelijk: geen dippie, geen energietekort, gewoon geen zin, en anderen als afleiding gebruiken om ich te kunnen drukken voor het werk.
Maar Steef had dat ook gezien, dus daar gingen we eens even aan werken.
De zweepzwiep ben ik zo hopeloos in, dat lieten we maar achterwege. Nu moest ik Jaopie met het uiteinde van de zweep ergens bij zijn onderbuik/lies aankriebelen (een soort aantappen, heel snel achter mekaar). Dat had ik nog niet eerder hoeven doen, dus ik keek aanvankelijk om, om te kijken waar ik ergens zat met dat uiteinde.
Zegt Steef: Ja moet je wel zelf vooruit blijven kijken, he?
Zei ik: Ja zeg, ik moet toch kijken waar ik ergens zit er mee, straks zit ik 'm op z'n tokus met dat ding!
Zegt-ie: Nee, da's niet zo lekker, nee.
Dat werd weer lachen, natuurlijk, maar ik was in een veel serieuzere stemming dan vorige les, en veel meer gefocussed ook, dus ik dacht: Nou niet weer een hele les overal een geintje over maken, maar rijden!
Jaopie reageerde nauwelijks op het gekriebel, maar als ik daarbij mijn gewicht duidelijk voorover plaatste ging hij er flink voorwaarts in mee. Niet alleen ik, maar ook Jaopie heeft kennelijk niks met het fenomeen zweep, ik vind het ook irritant rijden, steeds die teugels in 1 hand en maar kriebelen.
Ik snap het principe, maar was erg blij dat Jaopie een heel stuk sneller en beter op de gewichtsverplaatsing reageerde.
Zo had ik een groot deel van de les een veel beter voorwaarts reagerend paard, waardoor je dan weer aan andere aspecten van het rijden toekomt.
We gingen heel veel overgangen rijden, Steef vond dat ik vooral aan de gehoorzaamheid en tempocontrole moest werken, omdat hij zich o.a. wat zorgen maakte over Jaopie zijn kanonnerigheid buiten, wanneer ik naar de leslocatie en weer terug moet rijden.
Heeft-ie wel wat gelijk in, maar ik ken Jaopie al vele jaren en voel meestal het gedram of een explosie wel aankomen.
Toen kwam er IN de bak een kleine explosie. Jaopie is niet zo gecharmeerd van grotere honden, maar was aan de herdershond van de Semshoeve wel gewend.
Rijd ik op de korte zijde in draf langs het kantinegebouw, gaat daar net de deur open en komt die herder naar buiten. Jaopie zag opeens uit z'n ooghoek die herder aan de andere kant van het beschot lopen, nou PATS, een sprong vooruit, en een enorme uitslag met zijn achterbeen richting hond, waarmee hij loeihard het houten beschot raakte, zo hard dat het galmde als een kanonschot, en hij vloog er in galop vandoor.
Iedereen schrok zich een rotje, behalve ik, want ik wist meteen wat hem getriggered had. Stuurde hem terug naar de plek waar hij schrok en liet 'm over het beschot kijken. Daar liep nog de hond, en jaopie keek er rustig naar, zo kon hij zien dat dat toch echt geen bedreiging was.
Verder met de les: voorwaarts stappen, drie passen ritmisch tellen, dan halthouden, loslaten, weer aannemen, vasthouden en achterwaarts een paar pasjes, vandaar voorwaarts wegdraven (met impuls, anders overdoen!) en dan na 6 drafpassen (later werden dat er 3) terugnemen naar stap en de hele oefening weer opnieuw.
Hier zaten hele goeie stukken bij, Jaopie stond herhaaldelijk perfect vierkant stil, het achterwaarts was nog wat aarzelend, maar ging met het herhalen van de oefeningen steeds beter.
Vaak liet ik na halthouden net niet snel genoeg los, dat moet je echt in een seconde doen.
Met het achterwaarts gaan ging ik dus licht achterwaarts zitten, en hield de teugels gewoon aan. Als hij genoeg met impuls tot stilstand is gekomen staan die achterbenen er goed onder en veroorzaakt het vasthouden (niet trekken!) dat hij zijn benen alleen maar achterwaarts kan verplaatsen.
Dat ging IETS beter als ik daarbij mijn kuiten licht aandrukte.
Het voorwaarts vertrekken moest ook weer flitsend worden, ook daarvoor moet hij (en ik!) steeds voorwaarts blijven denken, met gewichtsverplaatsing naar voren en ruimte geven met de teugels ging dat een aantal keren ook zeer fijn, je voelde hem dan echt van achteruit weg komen. Timing is bij dit alles heel belangrijk, dat is een kwestie van oefenen, oefenen, oefenen.
In de draf kwam hij grote delen van de les geweldig VWNW over de rug, omdat hij super recht bleef, en ook daarbij moest ik op een gegeven moment tempo terugnemen, totdat hij zo langzaam draafde als maar kon, een aantal passen (je moest daarbij zijn hele rug voelen deinen en de links-rechts schommeling goed in je bekken kunnen voelen), daarna weer flitsend vooruit draven, en na een pas of 6 weer terug naar zo langzaam als het kon .
Dit ging ook steeds beter naarmate we daar vaker op door oefenden.
Steef deed ook nog voor hoeveel gewicht ik op de teugels mocht onderhouden, dat is dus bijna niets, iets van 200 gram meen ik mij te herinneren, dat viel nog niet mee, met name bij halt en achterwaarts.
Paard mag in geen geval op/tegen je hand gaan hangen, daarom moet je ook meteen even loslaten zodra hij halt houdt, dat is zowel zijn beloning als wel de verzekering dat hij niet voorover gaat hangen, maar juist op het achterbeen blijft/zakt.
Dit alles samen maakte het een vrij serieuze, rijtechnisch zeer duidelijke en interessante les, waarbij de invloeden van wat je al dan niet deed meteen aan het paard merkbaar werden.
Een geweldig gevoel, naarmate je verder kwam in de les, voelde je het beter gaan.
We zijn nu dus over de impasse van het "Sloompie in de Binnenbak" heen, hoewel ik daar natuurlijk wel superconsequent in moet blijven, en dat ook echt zonder poespas moet dooroefenen.
Jaopie is ook duidelijk krachtiger geworden, zijn achterhand raakt steeds meer eronder, een enorm belangrijke voorwaarde om goed verder te kunnen trainen. Ook zijn balans is drastisch toegenomen.
We hebben echt een horde genomen, eentje die wel een voorwaarde is om verder te kunnen komen in de training. Op paarden die niet voorwaarts (willen) denken en die niet met impuls en een betrokken achterhand
gaan, kun je bar weinig oefeningen correct rijden.
Ik maakte enkele JOEHOE momenten mee, ook Steef stond weer te loven en te prijzen als het naar wens ging.
Zoals Jaopie een aantal keren prachtig VWNW in draf uit die schouders kwam grijpen met een dansend lijf was een magisch gevoel dat ik een paar maal heb mogen beleven als ik in m'n eentje oefende, maar dat was dan vermoedelijk meer geluk dan wijsheid. Nu wist ik rijtechnisch precies wat er gebeurde en waarom, en hoe ik dat kon bereiken. Zodra ik onverhoopt toch iets te veel druk op de teugels had, strafte dat zichzelf, ogenblikkelijk voelde je Jaopie z'n rug verharden en plankerig worden, en verloor ik aan VWNW impuls. Ik voelde ook zowat alles wat er onder me gebeurde, was ook niet afgeleid of zoiets.
Heel leerzaam, en dit smaakt beslist naar meer!
Hoewel dit keer dus niet schaterlachend bijna NAAST het paard gelegen, wel even een kwaliteitsles gehad waarvan ik alle aanwijzingen/gevoel nog exact weet, dus daar ga ik stevig mee dooroefenen (huiswerk voor komende 14 dagen).
Dus reed ik BLIJ met "het Kanon" huiswaarts
Kan niet wachten tot de volgende les!
. 
had ik een heel gedetailleerd en technisch uitleg- verhaal neergezet over mijn trainingssessie met Jaopie vanmorgen, in de hoop dat andere daar ook wat mee konden, druk ik op de knop... WEG (was ik inmiddels uitgelogd).
. Niet altijd verstandig, ik weet het... 