Het ergste wat ik zelf ooit heb gedaan (wat ik me tenminste kan herinneren) is urenlang crossen en mn verzorgpony chocolade koekjes voeren. En die pony altijd maar braaf door rennen...
Op ons stalletje hebben we 2 meiden lopen die 10 jaar geleden (waren toen 11) bij ons als verzorgsters begonnen zijn. Nou die konden er ook wat van!
- Even een leuke foto maken van alle 4 de paardjes: (voor de mensen die het niet gelijk zien.. check het halstertouw...

- Op een dag kwam ik op stal en lag het hele erf vol met bix! (volgens mij hadden ze gewoon een hele zak over het erf verdeeld) En die paarden stonden misselijk uit te buiken.. Gelukkig geen koliek oid.
enz...
maar ik vind het jammer als kinderen zelf wel weten hoe het moet. Ik wilde altijd zoveel mogelijk leren, las veel boeken (echt informatieve boeken) en ik was altijd heel erg bereid om te doen wat de eigenaar zei. Later kwam daar natuurlijk een eigen mening bij, en dat mag ook want de eigenaar van je verzorgpaard heeft niet per definite gelijk. Maar ik vind dingen zoals een hele zak biks aan de paarden voeren gewoon gevaarlijk, en ik vind eigenlijk dat je dat soort dingen gewoon hoort te weten.
Door schade en schande leert men... (zolang de "schade" maar beperkt blijft natuurlijk
)
. Oepsssss. Blij dat ik nooit gepakt ben, anders was de eigenaar denk ik wel boos geweest... Ik was zeker 2 uur tot 3 uur weg. Gelukkig heeft niemand t gemerkt
Ik was ook wel een erge penny in de zin van dat ik met mijn zus vroeger natuurlijk altijd speelde dat we paarden waren. Tot voor kort had ik buurmeisjes die precies hetzelfde speelden op het grasveldje onder mijn raam
En natuurlijk las ik veel over paarden, informatieve boeken maar ook de Penny of course. Zomaar een weiland in lopen zou ik nooit gedurfd hebben, ik vond het al heel wat om zomaar een paard te aaien
Ik fotografeer alleen pennypaarden voor mijn portfolio en wil altijd ook een rondje op mijn superknappe penny-model rijden
ik was 12.. ) Gaan buitenrijden en ik ging voor het eerst buiten galoperen. Dat was natuurlijk heel spannend, mijn nichtje was mee op de fiets. Ik een prachtig pad uitgezocht, helemaal zenuwachtig want daar gingen we dan! Ik weet niet waarom maar ik heb alleen maar heeeeel hard gedraafd want kreeg haar niet in galop.. Nou waren mijn wijze woorden: Dan probeer ik het wel op de terugweg! Natuurlijk was dat volgens ponylief ook een veel beter plan, want: naar huis!
Oh mijn god, het pad was lang genoeg voor een rustig galopje, niet voor de racewedstrijd die pony met zichzelf hield! Ik ben voor mijn gevoel nog nooit zó hard gegaan! en natuurlijk waren we heel gauw aan het eind, waar je dus links of rechts moest. Ik bedacht me dat rechtdoor de struiken in het beste was want ik kreeg dat beest met geen mogelijkheid meer stil! (mijn gegil heeft waarschijnlijk ook niet echt geholpen
Maar was te schijterig om dit ook daadwerkelijk uit te proberen.. Waarschijnlijk maar goed ook...
echt te lief!


Let ook vooral op het mooie roze halstertouw op de achtergrond en het lelijke matje in de manen

die striem heeft er echt 3 uur op gestaan maar Truus was weg hoor! ( de pony's trouwens ook!