Dorine,
ik zit hier zo woest en tegelijkertijd verslagen naar jouw berichtje te staren.
Kanker wens je niemand toe, en het onderspit delven al helemaal niet, maar als er nu iemand is die verdient om het gevecht te winnen, ben jij dat wel.
Ik ben zo kwaad, het is zo oneerlijk, waarom nu net jij?? Altijd zo'n vechter, zo'n optimist, altijd klaar om een ander te helpen, een hart onder de riem te steken, ...
Geniet nog van al wat je omringt, van Peter, Cerise, je ouders, natuur, het zonnetje dat schijnt, gezellig samenzijn met de mensen die om je geven
Ik wens je veel sterkte toe, maar ook je ouders, die wel honderden keren zullen denken: "Het is niet eerlijk, ouders horen hun kinderen niet te begraven, het moet andersom", en Peter, die zonder zijn Dorinepien zal verder moeten, en Cerise, en al je vrienden, en...
De laatste uren voor het einde,
dan wordt die grote wereld klein,
is plotseling alles onbeduidend,
tot aan het laatste beetje pijn.
Wat wij zo indrukwekkend vonden,
verliest zijn glans, verliest zijn zin,
maar achter gesloten ogen,
glanst een gigantisch groot begin.
Ik weet niet wie dit gedicht geschreven heeft, maar het staat wel in mijn eigen schriftje met troostgedichten. Ik hoop dat het jou en de mensen om je heen kracht en moed kan geven, en hoop, want Dorine, niet bang zijn, het komt altijd weer goed, het maakt niet uit hoe, maar je zal altijd bij degenen die je liefhebben zijn, en zij zullen niet alleen zijn, maar jij ook niet
Liefs,
Leen.
ps: je mag altijd pb'en (ook als je me zou willen toevoegen aan msn)