randalinpony schreef:Ik geloof niet in die mystieke paardenmens die altijd weet wat het juiste is om te doen.
Volgens mij gaat het maar om de manier waarop je de zaken, problemen enz aanpakt, en waarop die aanpak gebaseerd is. Is dat omdat opa het ook zo deed, of is dat omdat jij inzicht heb in waarom het paard doet wat ie doet, en je met respect voor dat dier, een oplossing zoekt, al dan niet met hulp?
Verder denk ik dat die zogenaamde 'aangeboren' natuur in veel gevallen te herleiden is tot opgroeien met.
Mijn zoon is vier en heeft al vanaf 3 weken dagelijk is stallen vertoefd. Hij loopt tussen onze kudde mini's alsof het zijn kleuterklas is, is aanwezig bij dekkingen en bevallingen, diergeneeskundige dramasituaties... Mocht hij ooit 'in de paarden gaan', dan zal hij waarschijnlijk een heel natuurlijke houding in de nabijheid van paarden hebben, maar dat is dan wel door ervaring...
Ook paardenmensen maken fouten, dus je eerste regel gaat niet op.
En als je met paarden opgroeit, ben je door het opgroeien en die ervaring mens-met-paard-met-veel-ervaring, maar dat maakt je nog niet automatisch paardenmens.