gerlindie schreef:Is ze dan ook echt hoefbevangen weer?
Of 'alleen' een diepe hoefzweer?
In elk geval sterkte, en ik hoop dat een paar feestdagen met je gezin volgende week je goed doet, in plaats van extra energie te kosten

Zweer inderdaad. Smid is weer geweest en lijkt inderdaad “alleen” een zweer. Hoef is flink aangedaan, maar voorzichtig positief.
jokari schreef:Oh Jorieke… wat een pech weer… Ik hoop dat ze niet naar de kliniek moet. Ik duim voor jullie.
YvonneV schreef:wat een onzekerheden allemaal. Kan je niet iets met speeltuintegels, die worden hier in de omgeving heel vaak betaalbaar aangeboden.
Ondanks alles wens ik jullie toch fijne feestdagen toe.
Ik zit hier in tranen. Vind het zo lief.
En hele goede tip, dat zou nog best eens kunnen werken. Buiten de stal mag het denk ik niet, maar ze lijken erg op stal tegels dus wie weet!
Dan nog iets van een update, want smid is weer geweest.
Bevangenheid zijn we gelukkig voor geweest, maar er zit alsnog wel een diepe hoefzweer. Het is voor zover mogelijk opengesneden en in dat gat zit niks meer, maar behalve voorzichtig positief zijn we er nog niet. Het is afwachten hoe het ontwikkelt maar met schoentjes liep ze nu al dusdanig veel beter dat kliniek voorlopig is afgewend. De zool is behoorlijk aangedaan en wat er nog diep van binnen zit (of niet) is nu echt afwachten. Toch voorzichtig positief en daar ben ik heel erg blij mee. Het is nu kwestie van komende dagen goed in de gaten houden en hopen dat ze vooruit blijft gaan, want zit echt bij het hoefbeen en dat is best een risico.
Ze loopt er zo wel weer lekker vlot mee, maar zonder schoentje kan voorlopig nog niet.
De gemeente heeft mij gisteren 1x gebeld maar telefoon net gemist. Bij terugbellen geen gehoor. Daarna geen contact meer kunnen krijgen en ook niet teruggebeld. Vandaag ook niet. Tot zover voor de feestdagen heb je uitsluitsel.
Heb 24/7 vastgeplakt gezeten aan mijn telefoon, neem ik hem 5 minuten eens niet overal mee naartoe (tot wc aan toe) en… uiteraard…
Mijn gevoel zegt dat slecht nieuws brengen voor de feestdagen voor niemand leuk is en het daarom bij 1 belletje is gebleven. Maar 90% zeker is niet 100% zeker dus wat nu? Nog langer afwachten? Nog langer afzien? Trek de pleister er dan toch af, deze ellende word ik ook niet gelukkig van.
Maar ik weet het niet zeker en dat betekent dus ook dat ik voorlopig in onzekerheid blijf zitten.
En, stiekem en misschien een beetje naïef, heel hard blijf hopen.
Ik vind dit wel een domper. Onzekerheid en toch diep van binnen wel beseffen hoe dit dubbeltje gevallen moet zijn vind ik toch ook best wel vervelend.
Maar degene die mijn casus behandelt zal het zelf ook niet leuk vinden, want hij is absoluut erg begaan met mijn situatie. Dus in die zin snap ik wel dat je dan denkt ik deal hier na de vakantie wel mee en bel niet nog eens. Dan is het voor iedereen een domper op de feestdagen.
Maar ja, wat nu? Ik gruwel nu al van het idee weer zo te moeten afzien met na de vakantie weer naar/van school brengen. Voel me echt op. Alsof ik een marathon heb gelopen, maar dan zonder dat voldane gevoel. Zoiets. Ik val in herhaling.
Had het liever geweten dan had ik een plan de campagne kunnen opzetten nu het vakantie is en mijn leven niet draait om van en naar school… want zodra dat feest weer begint heb ik nergens meer ruimte voor. Had zelfs geen medicatie meer en ondanks staking zijn ze het komen brengen, ook al had ik eigenlijk vorige week al moeten bestellen. Dat hele riedeltje van moeten overleven en die onzekerheid wreekt zich aan alle kanten.
En als ik dan van Yvonne zo’n gulle donatie krijg met fijne kerstdagen ja, dan moet ik huilen van dankbaarheid en dat ik van jullie meer kan verwachten aan compassie rond de feestdagen.
Al zit ik niet te wachten op slecht nieuws, had ik dat liever gehad dan nog langer in onzekerheid.
Dan had ik tenminste wel 2 weken gehad om het een plekje te geven en iets op te zetten. Want na de vakantie is die ruimte er niet meer, omdat het dan alleen maar overleven is om de dag door te komen. Dat is scootmobiel, slapen, scootmobiel en eenmaal thuis in de zombie stand volhouden tot mijn man thuis is of het kinderbedtijd is.
Maar voor nu even de tanden op elkaar, lachen, en mijn kind een fijne kerst bezorgen. Daarna zien we wel weer. Het is even niet anders, ook al duurt dat even nu al veel te lang. Het is wat het is.
Heel heel erg blij dat het met Muzanna voorlopig weer met een sisser lijkt af te lopen. Ook al zijn we er nog niet en is het nu vooral afwachten of het beter blijft gaan.
Tot slot wil ik ook graag nog kwijt hoe dankbaar ik ben voor de steun hier. Dank jullie. Ik voel me op het moment best eenzaam.
Fijne feestdagen lieve mensen. Wat zijn er ondanks alles toch hele fijne mensen op de wereld.