Bokt.nl

Dreamboy schreef:

Ik vind het wel humor.

Rivendell schreef:

Maar die eigenaar woonde toch heel ver in Duitsland? Zo ver kan dat paard toch nooit gelopen zijn?

pimaude schreef:

Dit is natuurlijk ook wel een klein beetje flauw. Wacht dan even met reageren tot je het verhaal kan vertellen.

Monique1963 schreef:

Wel traumatisch denk ik voor het paard. Kennelijk een eigenaar hebben die jij niet gelukkig kunt maken, die dan je weg doet omdat hij uit het leven wil stappen, moet je het zelf maar uitzoeken, ontheemd, geen baasje meer, geen kudde, geen normaal eten, zoeken naar je huis.
Gelukkig word je dan gevonden door een Diana. En de eigenaar is dan ook blij en mag je gelukkig van hem blijven bij Diana. En wie weet komt de eigenaar ooit nog wel eens kijken bij je, als hij beter in zijn vel zit.
Ik hoop dat dat de successtory wordt!

pillow schreef:

Monique1963 schreef:

Wel traumatisch denk ik voor het paard. Kennelijk een eigenaar hebben die jij niet gelukkig kunt maken, die dan je weg doet omdat hij uit het leven wil stappen, moet je het zelf maar uitzoeken, ontheemd, geen baasje meer, geen kudde, geen normaal eten, zoeken naar je huis.
Gelukkig word je dan gevonden door een Diana. En de eigenaar is dan ook blij en mag je gelukkig van hem blijven bij Diana. En wie weet komt de eigenaar ooit nog wel eens kijken bij je, als hij beter in zijn vel zit.
Ik hoop dat dat de successtory wordt!

Och och wat weer een verhaal. Je weet totaal niet wat er gebeurd is en fantaseert er maar op los. Met gevolg dat hier weer tig pagina's over gesproken wordt.

bedazzled1 schreef:

Half jaren zeventig kreeg ik als snotbel en na lang zagen van mijn vader mijn eerste paard. Vader die van huize uit zelf handelaar in boerenpaarden was geweest tot aan zijn huwelijk had aan een bevriende handelaar in "moderne" paarden gevraagd of hij zo niks staan had. Het moest niks speciaals zijn want het zal waarschijnlijk niet lang duren, da paard, als ze daar elke dag moeten voor zorgen aldus de redenatie. dus ze spraken af dat hij eens ging kijken wat hij staan had en dan zou hij ene brengen. Gratis nog wel ! paar dagen later stopte de vrachtwagen en daar was hij... Quick. Schijnbaar kwam hij van een manege in het Antwerpse en was hij eigenlijk bestemd om linea recta naar het slachthuis in Anderlecht te gaan. Quick was graatmager, daarom waarschijnlijk ook nog geen slacht, en dampig. Dampig zoals in 5 passen zetten, hoesten en naar adem snakken. ook was hij aftands en volgens mijn vader, toen paardenkeurder voor een verzekering en specialist in tanden, rond de 15 jaar. Maar hey, ik had eindelijk mijn eigen PAARD ! Eerste gebod.... de wei op, niks stal eigenlijk maar een soort van afdak. Tweede gebod... elke dag een hoopje brandnetels die 3 dagen "gestorven"waren want daar ging, volgens de overlevering, de strot van open (en hij was er helemaal zot op). Derde gebod... nooit maar dan ook nooit hooi. gelukkig waren er weides in overvloed dus eten had hij genoeg. Na een maand of 2 toen er wa vlees aangekomen was en hij raar genoeg nog maar zelden kuchte ben ik daar op beginnen rijden, wel enkel maar wandelingen. In het begin maar een half uurtje of zo maar gaandeweg kreeg hij langzaam meer adem en conditie. 2 jaar heb ik daar mee rondgetrokken soms wel dagen van 5/6 uur en hij werd alsmaar beter en beter. Na die tijd was er natuurlijk geen sprake meer van hem terug te sturen naar de handelaar en heeft vader hem gekocht voor een prikje en omdat hij zag dat de "verslaving" blijvende was mocht ik mij aansluiten bij de plaatselijke lrv-club. Gedurende het seizoen moesten we 3x per week te paard naar de "oefening", dat was circa 5 km heen, 1 uur achtal training en dan terug 5 km naar huis. Op tornooi reden we een dressuurproef een achtallenproef en sprong ik met hem een beginnelingen springparcours. Hij deed het allemaal met de vingers in de neus zonder ook maar ooit 1 medicijn gedurende al die tijd. In het voorjaar en zomer enkel gras en netels en in de winter kreeg hij dagelijks een emmer natgemaakte zemelen met een paar handjes geplette haver en als er sneeuw lag een beetje geweekt haverstro en 2 voederbieten. Kan mij zelfs niet herinneren dat er ooit een veearts geweest is maar ja, dat was toen ook nog een zeldzaam ras al zeker eentje die op de hoogte was van paarden. Quick heeft mij gebracht tot de dressuurklasse midden maar toen was het rijk uit. Hij had niet de looks en al zeker niet de gangen om in die klasse veel te kunnen betekenen en was toen waarschijnlijk ook al de 20jaar voorbij. We waren enkel zover geraakt omdat hij zo werkwillig, doorbraaf en eerlijk was. Ik had toen ook zelf niet de kunde en ervaring om op dat moment nog hogerop te geraken. Ik heb hem 8 jaar gehad en hij is bij mij gebleven tot zijn laatste dag. Van zijn dampigheid had hij heel af en toe een beetje last maar dat was verwaarloosbaar, ik herkende dat ook meteen en dan deden we het gewoon, zo lang als nodig, wat kalmer aan. Klinkt allemaal een beetje melig ik weet het, maar naar mijn bescheiden mening kan je ook met een dampig paard nog een mooie toekomst hebben en is het niet slechter om hem conditie en adem te laten opbouwen als de lichamelijke omstandigheden het toelaten. Denk ook dat het heel belangrijk is om de triggers (want die zijn er) te herkennen/vinden en zoveel als mogelijk te vermijden. Wens je nog heel veel succes en vreugde met Misterio en ook al is het begin hobbelig en moeilijk en zie je soms door de bomen het bos niet meer.... wie weet wat de toekomst brengt.

pillow schreef:

Monique1963 schreef:

Wel traumatisch denk ik voor het paard. Kennelijk een eigenaar hebben die jij niet gelukkig kunt maken, die dan je weg doet omdat hij uit het leven wil stappen, moet je het zelf maar uitzoeken, ontheemd, geen baasje meer, geen kudde, geen normaal eten, zoeken naar je huis.
Gelukkig word je dan gevonden door een Diana. En de eigenaar is dan ook blij en mag je gelukkig van hem blijven bij Diana. En wie weet komt de eigenaar ooit nog wel eens kijken bij je, als hij beter in zijn vel zit.
Ik hoop dat dat de successtory wordt!

Och och wat weer een verhaal. Je weet totaal niet wat er gebeurd is en fantaseert er maar op los. Met gevolg dat hier weer tig pagina's over gesproken wordt.

Monique1963 schreef:

Wel traumatisch denk ik voor het paard. Kennelijk een eigenaar hebben die jij niet gelukkig kunt maken, die dan je weg doet omdat hij uit het leven wil stappen, moet je het zelf maar uitzoeken, ontheemd, geen baasje meer, geen kudde, geen normaal eten, zoeken naar je huis.!

LadyDii schreef:

Ik heb zo een fotoshoot, daarna zal ik jullie inlichten.

tot straks.

LadyDii schreef:

Ik heb zo een fotoshoot, daarna zal ik jullie inlichten.

tot straks.