Geplaatst pmarena schreef:Oh jammer, zit het niet in Reve haar naam verwerkt ofzo, in combinatie met jouw naam... haha ik zie al zo'n *gulp* voor me dat de jury zich even verslikt
Nee, ik heb haar naam nooit verwerkt... Pretty en ik hadden geen liefde voor elkaar. Na verloop van tijd een vorm van wederzijds respect maar geen liefde.
Om een ide te geven van Pretty op wedstrijd:
Eerste proef die we reden werden we na de groet uitgesloten wegens langer dan 30 seconden protest. Ik kwam van een vrij fjine pony en was een 16 jarig gupje dus ik zat te huilen van frustratie. Dat zag de jury natuurlijk en hij kende me van de jaren met Ex. Bovendien liepen we ruim een kwartier voor en met mijn niet gereden proef werd dat dus 20 minuten. Jury roept me dus ik kijk op (want Pretty ging dus echt niet dichter) en zegt "Ik moet je uitsluiten wegens protest maar durf je haar door rijden?" dus ik zeg van wel. Zegt hij "is ze het je ook waard?" waarop ik mijn schouders op haal en zeg "ze is de enige optie die ik heb."
Houd bij al deze verhalen rekening met het feit dat onze wedstrijden kleinschaliger zijn. We kennen alle officials, we kennen vrijwel alle juryleden en als je een paar jaar regelmatig mee rijdt, dan kennen alle juryleden ook jou op zijn minst van naam. We hebben dus een veel "persoonlijkere" omgang met elkaar dan ik bij jullie altijd het ide heb.
Jury zegt dus "rijd haar maar door, de volgende ruiter start pas over 20 minuten. Ik ben er niet, doe wat je moet doen want als je nu buiten gaat hoef je nooit meer te proberen binnen te komen."
Na twintig minuten had ze me bijna door het raam gegooid, was mijn trainster komen roepen dat ik "in godsnaam van dat paard af moest komen" en hadden de mensen die aan de tafeltjes tegen het raam zaten létterlijk de tafeltjes naar de achterkant van de kantine verschoven in het geval van.
maar ze had ook één rondje braaf gelopen dus, beloont en buiten gegaan. Beetje later kwam ik dus bij dezelfde jury terug binnen. Ik groet, deze keer kwamen we wél rond, vraag me niet hoe, maar het lukte. Toen ik af groette, groette de jury niet terug maar gaf hij een klein applaus 
Pretty was een paard dat nogal schrikkerig was, niet perse sensibel want eens ze ging had je echt niks meer in te brengen, maar ze kon echt om de meest debiele dingen rennen. Op de dezelfde locatie als hierboven was een grote poort. (binnenbak) en de jury zat voor een grote spiegel achter een tafel. Ze pastten net tussen die hekjes en de achterwand met spiegel met hun tafel. Pretty schrikt van het geluid achter de poort (ze heeft zich nooit 100% over die poort heen kunnen zetten.), draait 180° en rent recht op de spiegel af (wat voor haar natuurlijk uit zag als "bak") én op de jury.... Jury + schrijver springen dus achter die tafel uit en willen naar de deur die naar de kantine leid. (inmiddels had Pret haar naam al.) Op het allerlaatste moment bedenkt Pret zich dat die tafel in de weg staat en ze kon wel springen maar was er geen fan van.
Dus vlak voor de tafel gooit ze zich om. Door dat te doen leek het alsof ze op de jury mikte ipv op de spiegel dus die twee sprongen door die kantine deur heen. 
Ik had haar kort daarop onder controle. Let wel: Pret was echt razend snel, op een paar galopsprongen was die de bak door. Dus dit alles had maar een 10tal seconden geduurd. Jury komt dus terug de bak binnen (met mijn hoofdschuddende trainster achter zich aan.) kijkt naar mij, naar mijn trainster, terug naar mij en zegt "ja... Ik weet eigenlijk niet goed wat doen. Technisch gezien had je haar tijdig terug onder controle... Er bestaat niks in het reglement dat aansluit op deze situatie. ". Dus mijn trainster doet een facepalm en ik mompel iets van "sorry". Jury wandelt rustig naar de tafel, zet zich neer, belt en zegt "-2 voor een omloopfout, bij F terug hervatten...." één wedstrijd zat de jury wederom vrij dicht tegen de hekjes aan, opnieuw een binnenbaan (we deden het trouwens nergens goed, binnen of buiten maakte weinig uit.
) maar ze hadden daar zeg maar de ring en "achter" de jury" kon de volgende combinatie stappen. We moetsen bij C aanspringen in galop, ze tikt het hekje aan, reageert geërgerd maar ik geef been en rijd verder. Dat was dan een volte en daarna bij C hoefslag volgen. Zodra ze bij C kwam gaf ze een bok naar het hekje dat gedurfd had haar aan te raken.... alleen bokte ze dus over de jurytafel heen... ) Daarna moesten we bij A in draf en dan F-E korte diagonaal. Terwijl ik de korte diagonaal op rijd zie ik de jury en zijn schrijver zo'n kleine meter van de tafel af zitten ipv er achter... één keer is ze me ontsnapt tijdens het opzadelen op een weide van een hectare. Ze maakte een soort bronco sprong vanuit het niks en plots had ik het hoofdstel vast en liep mijn knol al 20m verder.
Mijn trainster kwa maan. Zag een bruin paard vrolijk los lopen en een ruiter ietwat gelaten soort van achter haar aan wandelen en dacht "Dat moet Pretty zijn." en ging met haar camion in de uitgang staan zodat ze iig al niet meer het open veld op kon. Maar begin maar met vangen op een hectare. Ik denk dat zo ongeveer alles wat handen vrij had bij ons stond op een gegeven moment. (teamwork may make the dream work maar die knol kregen we er niet mee te pakken. Het hielp niet dat 95% eigenlijk liever niet in haar buurt wilde komen. 
)Toendertijd hadden we een official die nu internationaal gegaan is en hij stond bekend op zijn nauwkeurigheid en stiptheid. Echt tot in het extreme. Dus hij komt aan en roept over het hele terrein: "MEVROUW *ACHTERNAAM* U MOET BINNEN!!!" waarop ik me dus naar hem toe draai en zeg "Ik kom zodra ik mijn paard te pakken gekregen heb...."
Ik wist tot op die dag niet dat iemand zo paars kon worden zonder flauw te vallen....
Gelukkig was Pretty best een sl*t en ging ze uiteindelijk ruinen versieren aan de paddock. Een van de ruiters met een paard dat er wel tegen kon (en mijn toenmalige crush) heeft haar bezig gehouden tot ik haar te pakken had. We waren nog nét op tijd om te starten en ze heeft nooit meer een betere proef of hogere score gelopen als daar. Terwijl we terug gingen naar de trailer kreeg mijn moeder telefoon van mijn trainster die heel enthousiast (echt ik hoorde het tot bij mij en mijn moeder liep een meter van haar af want niemand liep graag dicht bij Pret) "ZEG TEGEN KATH DAT ZE NIET BOOS MAG ZIJN OP HAAR WANT ZE STAAT EERSTE!!!!" _:+Gedurende een prijsuitreiking heeft ze meer dan eens gebruik gemaakt van alle ringen die er lagen. (hekjes waren grote galopsprongen, dat telde ze niet als sprong).
Ze heeft me meer dan eens echt letterlijk achter gelaten in het zand. Ze vloog zo snel onder je uit dat je gewoon zat op de plek waar ze vertrokken was.
Na verloop van tijd ben ik gewoon soort van reflexmatig gaan mee bewegen met mijn paard. Na genoeg trauma grijpt je brein vanzelf in. En dan was er die ene keer dat er gedurende de wedstrijd een kleine misrekening gebeurde waardoor tijdens onze proef de bak langs ons gesleept werd met een grote tractor....
letterlijk élk paard op het terrein sprong alle kanten op... En voor het eerst, en laatst, in haar gehele leven, liep Pretty doodgemoedereerd haar proef door. Pretty.... Het paard dat ooit over de bakrand de beton op sprong omdat de lavendelplanten waar ze al een uur langs door liep ineens eng waren....... Maar tractors met rammelende sleepdingen? No problem.... 
Echt dat paard.... Na 3 jaar wedstrijd rijden met haar had elke jury wel iets met haar/ons mee gemaakt.
Dus nee, haar dochter heeft geen enkele verwijzing naar haar mee gekregen. Dat leek me het veiligst.
Inmiddels heb ik heel veel verhalen waar ik hartelijk om kan lachen maar ik kan niet zeggen dat ik mijn tijd met Pretty als leuk ervaren heb... heb het al meerdere keren gezegd: Pretty is het enige paard waar ik bang voor geweest ben en het enige paard waar ik nooit iets mee gehad heb. Ik vind altijd wel "iets" in een paard dat me aan trekt waardoor ik connectie kan maken. Maar bij Pretty was er gewoon niks... Ze was lief als ze wilde (ze wilde alleen niet vaak.) maar ik kan nog steeds niet veel positief over haar zeggen eigenlijk.
Behalve dat ze me heel veel geleerd heeft (door schaai en schande) en dat ik door haar echt niet meer snel onder de indruk ben van paarden... 
Wat mijn zin voor zelfbehoud dan weer niet ten goede gekomen is maar goed.Maflinger_S schreef:Joy heeft nu iets meer body dan zijn moeder destijds maar er is zeker wel gelijkenis.
Jij en je man zijn zo te lezen echt gezellig samen. Ik hou d'r van als je samen lekker onzin kunt uitkramen en de ander je gewoon helemaal begrijpt om vervolgens samen in een deuk te liggen.
Rêve gaat het zelf wel regelen. Jij kunt hoogstens wat bijsturen. Ik zeg doen!
Ik denk dat dat het hengst zijn ook is. Hij heeft een wat zwaardere halsaanzet naar de kaak toe en in het algemeen wat "meer bot". Dat lijkt me zijn mannelijkheid die zich voorzichtig toont.
Mijn man en ik zijn eigenlijk de hele dag door aan het discussiëren maar nooit "serieus". Altijd over flauwekul zoals hierboven.
De keren dat we serieuze discussies hebben (dus grenzend aan ruzie) zijn nog steeds makkelijk op 1 hand te tellen. Maar vooral mijn moeder wordt soms wel eens gek van ons omdat we allebei best wel sch**t hebben aan de wereld en men nogal eens gaat "meevolgen" als wij tegen elkaar bezig zijn. Zeker als we met de paarden bezig zijn kunnen we er wat van... Heel vaak lukt het ons niet lang om serieus te blijven overigens maar meestal net lang genoeg dat mensen niet goed weten wat ze moeten denken. één van onze standaard zinnen is "we kunnen niet scheiden want we kunnen allebei de notaris niet betalen!"
Vandaag de laatste keer bij vervang fysio geweest. Heb last van mijn linkerschouder (meer last dan normaal). Ik was een beetje in gedachten verzonken dus hij zegt "ge zijt zo stil" waarop ik op kijk en me bedenk dat ik eigenlijk vergeten was dat hij het was....
Het duurde net te lang voor ik antwoordde dus ik besloot voor eerlijkheid te gaan en zeg "uh ja sorry, ik was eigenlijk vergeten om te doen alsof ik vrolijk ben..." Na een korte stilte en een paar keer knipperen zegt hij "uhm... Dat.... Is goed.... Denk ik?"
arme gast... dus ik wilde het goed maken en zeg "ja sorry, bij K doe ik me de moeite meestal niet om enigszins benaderbaar te zijn ma bij u normaal wel..." en hij "uhm, ik weet niet of ik dat nu als een compliment moet opvatten of juist niet...."Ja eerlijk, ik ook niet.
Ik had last van mijn schouder (meer dan anders) en hij wil die losmaken, voelt, aarzelt, voelt opnieuw aan mijn ribben, aarzelt opnieuw en zegt "uw ribben..." en toen schoot ik dus al in de lach.
zegtie "gij weet precies wat ik ga zeggen?" dus ik "uhm, ik denk het. Dat mijn ribben niet in verband staan." en hij "ja wat er mee scheelt weet ik niet ma ze staan alleszins niet gelijk de rechter..." dus ik "Dat krijg je als ze de afgelopen 8 jaar meerdere keer per jaar gebroken worden en alles bij elkaar mijn gehele leven gemiddeld genomen minstens 1 keer per jaar gebroken zijn geweest...."Hij heel droog: "Leuke sport, dat paardrijden....."
Het rijden zelf is het probleem niet.... Geplet worden, gebeukt worden en vallen helpt niet...
Hij zelf had nog niemand gehad met necrose in de knie maar vond mijn knieën nu iig nog wel soepel (ik zit altijd in kleermakerszit, in dit geval kan dat in mijn voordeel zijn.). Mijn dokter ook eindelijk kunnen bereiken. Ze vertelde me wat ik al wist en zei "maar dat wist jij al voor de MRI he. De schade zit exact waar jij zei dat de pijn zat. " dus ik zeg "jep. Necrose is een hele specifieke pijn en ik herken het inmiddels." morgen ligt een brief klaar voor de andere knie (ook met oog op de controle arts) en een doorverwijsbrief naar de endocrinoloog om te kijken of die iets voor me kan betekenen om mijn botten te ondersteunen en de necrose zo stabiel mogelijk te houden. Ik neem nl pillen tegen osteoporose (die indirect dus ook helpen met de necrose, botafbraak is botafbraak immers dus een booster voor de aanmaak helpt sowieso) maar na vijf jaar en "verslechtering" (al denk ik niet dat het verslechtering is maar meer dat het nu pas in beeld gebracht wordt maar dat terzijde) gaan ze blijkbaar kijken of er medicatie is die meer kan betekenen.
? 
) 
en met mijn eeuwige stomme kop heb ik ze er per ongeluk in gestoken.) en die hadden wel altijd veel voor me gedaan. Dus dacht... nu in de acute fase voor mijn knie... kan ik ‘s nachts slapen...
Links ook, dat is de misvorming van de knieschijf. 
ik heb geen eigen paard dus ik fluister altijd tegen ze “sleep me mee!” 
