Bokt.nl

bedazzled1 schreef:

Half jaren zeventig kreeg ik als snotbel en na lang zagen van mijn vader mijn eerste paard. Vader die van huize uit zelf handelaar in boerenpaarden was geweest tot aan zijn huwelijk had aan een bevriende handelaar in "moderne" paarden gevraagd of hij zo niks staan had. Het moest niks speciaals zijn want het zal waarschijnlijk niet lang duren, da paard, als ze daar elke dag moeten voor zorgen aldus de redenatie. dus ze spraken af dat hij eens ging kijken wat hij staan had en dan zou hij ene brengen. Gratis nog wel ! paar dagen later stopte de vrachtwagen en daar was hij... Quick. Schijnbaar kwam hij van een manege in het Antwerpse en was hij eigenlijk bestemd om linea recta naar het slachthuis in Anderlecht te gaan. Quick was graatmager, daarom waarschijnlijk ook nog geen slacht, en dampig. Dampig zoals in 5 passen zetten, hoesten en naar adem snakken. ook was hij aftands en volgens mijn vader, toen paardenkeurder voor een verzekering en specialist in tanden, rond de 15 jaar. Maar hey, ik had eindelijk mijn eigen PAARD ! Eerste gebod.... de wei op, niks stal eigenlijk maar een soort van afdak. Tweede gebod... elke dag een hoopje brandnetels die 3 dagen "gestorven"waren want daar ging, volgens de overlevering, de strot van open (en hij was er helemaal zot op). Derde gebod... nooit maar dan ook nooit hooi. gelukkig waren er weides in overvloed dus eten had hij genoeg. Na een maand of 2 toen er wa vlees aangekomen was en hij raar genoeg nog maar zelden kuchte ben ik daar op beginnen rijden, wel enkel maar wandelingen. In het begin maar een half uurtje of zo maar gaandeweg kreeg hij langzaam meer adem en conditie. 2 jaar heb ik daar mee rondgetrokken soms wel dagen van 5/6 uur en hij werd alsmaar beter en beter. Na die tijd was er natuurlijk geen sprake meer van hem terug te sturen naar de handelaar en heeft vader hem gekocht voor een prikje en omdat hij zag dat de "verslaving" blijvende was mocht ik mij aansluiten bij de plaatselijke lrv-club. Gedurende het seizoen moesten we 3x per week te paard naar de "oefening", dat was circa 5 km heen, 1 uur achtal training en dan terug 5 km naar huis. Op tornooi reden we een dressuurproef een achtallenproef en sprong ik met hem een beginnelingen springparcours. Hij deed het allemaal met de vingers in de neus zonder ook maar ooit 1 medicijn gedurende al die tijd. In het voorjaar en zomer enkel gras en netels en in de winter kreeg hij dagelijks een emmer natgemaakte zemelen met een paar handjes geplette haver en als er sneeuw lag een beetje geweekt haverstro en 2 voederbieten. Kan mij zelfs niet herinneren dat er ooit een veearts geweest is maar ja, dat was toen ook nog een zeldzaam ras al zeker eentje die op de hoogte was van paarden. Quick heeft mij gebracht tot de dressuurklasse midden maar toen was het rijk uit. Hij had niet de looks en al zeker niet de gangen om in die klasse veel te kunnen betekenen en was toen waarschijnlijk ook al de 20jaar voorbij. We waren enkel zover geraakt omdat hij zo werkwillig, doorbraaf en eerlijk was. Ik had toen ook zelf niet de kunde en ervaring om op dat moment nog hogerop te geraken. Ik heb hem 8 jaar gehad en hij is bij mij gebleven tot zijn laatste dag. Van zijn dampigheid had hij heel af en toe een beetje last maar dat was verwaarloosbaar, ik herkende dat ook meteen en dan deden we het gewoon, zo lang als nodig, wat kalmer aan. Klinkt allemaal een beetje melig ik weet het, maar naar mijn bescheiden mening kan je ook met een dampig paard nog een mooie toekomst hebben en is het niet slechter om hem conditie en adem te laten opbouwen als de lichamelijke omstandigheden het toelaten. Denk ook dat het heel belangrijk is om de triggers (want die zijn er) te herkennen/vinden en zoveel als mogelijk te vermijden. Wens je nog heel veel succes en vreugde met Misterio en ook al is het begin hobbelig en moeilijk en zie je soms door de bomen het bos niet meer.... wie weet wat de toekomst brengt.

ikkedus schreef:

Als dit verhaal waar is, zou het die meneer misschien wel een boost kunnen geven om te weten dat het paard goed terecht is gekomen. Dat helpt wellicht mentaal een stukje. Het
Wellicht is het dan te regelen dat hij blijft en dat de man af en toe eens langs kan komen. Als dat medisch gezien voor zowel man als paard haalbaar is uiteraard.
Mocht de man eigenaar zijn en willen blijven, dan lijkt me dat wel een hele lastige situatie om hem eventueel naar terug te brengen, maar goed, zover is het nog niet.

Dreamboy schreef:

Het is natuurlijk helemaal nog niet zeker of deze mijnheer nog eigenaar was toen het paard gedumpt werd of dat hij hem al verkocht had. Misschien zit hij al jaren in die gesloten inrichting. Dit paard heeft geen jaren rond gezworven, dan was hij wel verwilderd geweest en al veel eerder gespot door iemand.

stitchlover schreef:

Het siert je dat je, naast het zorgen voor Misterio, ook zelf nog zo actief zoekt naar de (vorige) eigenaar!

Wat een wending, ik ben benieuwd wat het vervolg hiervan is.

Dreamboy schreef:

LadyDii schreef:

Pestkop