Bokt.nl

Zebrastreep schreef:

Ik denk dat we nog wel 100 pagina's steeds kunnen herhalen maar de TS is op de hoogte en weet het nu. Is nog steeds aan haar om er wat mee te doen. Het is de verantwoording van de ts hoe ze handelt hiermee.



Hoe erg je ook vindt dat het niet de juiste oplossing is naar jouw mening.

LadyDii schreef:

Spenk schreef:

Heftige update! Stond misterio misschien aan huis bij deze man?

Het kán dan een scenario zijn dat de beste man hem vrij gelaten heeft met het idee 24/7 buiten is goed voor zijn longen en dan red hij zich wel vlak voor de zelfmoord poging..

OF toch echt een flinke tijd rondgelopen en zo iets aan de luchtwegen gekregen wat niet tijdig is behandeld.


Anyway het gissen is hopelijk snel voorbij....

DuoPenotti schreef:

Hij/zij zou het anoniem kunnen doen, zodat ts weet wat de medische geschiedenis is van het paard.

Ik denk eigenlijk, als dat de reden is, het niet gedaan is uit dierenkwelling, maar eerder uit wanhoop.
Geen stal kunnen vinden, te duur, maar paard te goed om in te laten slapen.
Wie weet wat voor problematiek meer dat mensen hem niet plaatsen op marktplaats.

Je ziet ook wel eens van die honden vast gebonden, met brokjes en mandje erbij met soms zelf een zielig briefje. Op een plek waar het dier zeker gevonden word.
Van iemand die juist van het dier houd maar geen oplossing meer ziet. Heel schrijnend vind ik dat.
(uiteraard niet die hem zo aan een boom knopen ergens afgelegen)

LadyDii schreef:

Oké.. even een hele anderen update.

Ik ben in contact gekomen (na veel zoeken) met één van de vorige eigenaren zijn BROER, aan wie een mevrouw Misterio 11 jaar/10jaar geleden heeft verkocht. Deze man heet "Hans"(echte naam).

Zijn broer heeft het verhaal aangehoord en noemde meteen de echte naam van Misterio, althans, de oude roepnaam van Misterio die mij bekend is. Helaas is zijn broer, Hans, niet meer thuis en woont in een 'besloten ziekenhuis' omdat hij zelfmoord heeft willen plegen en mentaal erg ongezond is. (Dit zou een he-le-boel verklaren!!!!)

Zijn broer gaat op zoek naar het paspoort en als deze niet te vinden is, gaat hij proberen te achterhalen áls Misterio is verkocht, aan wie. Hij zou mij z.s.m. terugbellen.

Misschien dus toch inderdaad het scenario dat iemand ernstig 'ziek' is en hem niet meer kon verzorgen en betalen. Heeft de stalhouder hem dan losgelaten? Is hij verkocht en door de astma losgelaten? Is er iets anders?

Geen idee.. máár, 1 stap dichterbij!!!!!!!!!!!!

LadyDii schreef:

Oké.. even een hele anderen update.

Ik ben in contact gekomen (na veel zoeken) met één van de vorige eigenaren zijn BROER, aan wie een mevrouw Misterio 11 jaar/10jaar geleden heeft verkocht. Deze man heet "Hans"(echte naam).

Zijn broer heeft het verhaal aangehoord en noemde meteen de echte naam van Misterio, althans, de oude roepnaam van Misterio die mij bekend is. Helaas is zijn broer, Hans, niet meer thuis en woont in een 'besloten ziekenhuis' omdat hij zelfmoord heeft willen plegen en mentaal erg ongezond is. (Dit zou een he-le-boel verklaren!!!!)

Zijn broer gaat op zoek naar het paspoort en als deze niet te vinden is, gaat hij proberen te achterhalen áls Misterio is verkocht, aan wie. Hij zou mij z.s.m. terugbellen.

Misschien dus toch inderdaad het scenario dat iemand ernstig 'ziek' is en hem niet meer kon verzorgen en betalen. Heeft de stalhouder hem dan losgelaten? Is hij verkocht en door de astma losgelaten? Is er iets anders?

Geen idee.. máár, 1 stap dichterbij!!!!!!!!!!!!

bedazzled1 schreef:

Half jaren zeventig kreeg ik als snotbel en na lang zagen van mijn vader mijn eerste paard. Vader die van huize uit zelf handelaar in boerenpaarden was geweest tot aan zijn huwelijk had aan een bevriende handelaar in "moderne" paarden gevraagd of hij zo niks staan had. Het moest niks speciaals zijn want het zal waarschijnlijk niet lang duren, da paard, als ze daar elke dag moeten voor zorgen aldus de redenatie. dus ze spraken af dat hij eens ging kijken wat hij staan had en dan zou hij ene brengen. Gratis nog wel ! paar dagen later stopte de vrachtwagen en daar was hij... Quick. Schijnbaar kwam hij van een manege in het Antwerpse en was hij eigenlijk bestemd om linea recta naar het slachthuis in Anderlecht te gaan. Quick was graatmager, daarom waarschijnlijk ook nog geen slacht, en dampig. Dampig zoals in 5 passen zetten, hoesten en naar adem snakken. ook was hij aftands en volgens mijn vader, toen paardenkeurder voor een verzekering en specialist in tanden, rond de 15 jaar. Maar hey, ik had eindelijk mijn eigen PAARD ! Eerste gebod.... de wei op, niks stal eigenlijk maar een soort van afdak. Tweede gebod... elke dag een hoopje brandnetels die 3 dagen "gestorven"waren want daar ging, volgens de overlevering, de strot van open (en hij was er helemaal zot op). Derde gebod... nooit maar dan ook nooit hooi. gelukkig waren er weides in overvloed dus eten had hij genoeg. Na een maand of 2 toen er wa vlees aangekomen was en hij raar genoeg nog maar zelden kuchte ben ik daar op beginnen rijden, wel enkel maar wandelingen. In het begin maar een half uurtje of zo maar gaandeweg kreeg hij langzaam meer adem en conditie. 2 jaar heb ik daar mee rondgetrokken soms wel dagen van 5/6 uur en hij werd alsmaar beter en beter. Na die tijd was er natuurlijk geen sprake meer van hem terug te sturen naar de handelaar en heeft vader hem gekocht voor een prikje en omdat hij zag dat de "verslaving" blijvende was mocht ik mij aansluiten bij de plaatselijke lrv-club. Gedurende het seizoen moesten we 3x per week te paard naar de "oefening", dat was circa 5 km heen, 1 uur achtal training en dan terug 5 km naar huis. Op tornooi reden we een dressuurproef een achtallenproef en sprong ik met hem een beginnelingen springparcours. Hij deed het allemaal met de vingers in de neus zonder ook maar ooit 1 medicijn gedurende al die tijd. In het voorjaar en zomer enkel gras en netels en in de winter kreeg hij dagelijks een emmer natgemaakte zemelen met een paar handjes geplette haver en als er sneeuw lag een beetje geweekt haverstro en 2 voederbieten. Kan mij zelfs niet herinneren dat er ooit een veearts geweest is maar ja, dat was toen ook nog een zeldzaam ras al zeker eentje die op de hoogte was van paarden. Quick heeft mij gebracht tot de dressuurklasse midden maar toen was het rijk uit. Hij had niet de looks en al zeker niet de gangen om in die klasse veel te kunnen betekenen en was toen waarschijnlijk ook al de 20jaar voorbij. We waren enkel zover geraakt omdat hij zo werkwillig, doorbraaf en eerlijk was. Ik had toen ook zelf niet de kunde en ervaring om op dat moment nog hogerop te geraken. Ik heb hem 8 jaar gehad en hij is bij mij gebleven tot zijn laatste dag. Van zijn dampigheid had hij heel af en toe een beetje last maar dat was verwaarloosbaar, ik herkende dat ook meteen en dan deden we het gewoon, zo lang als nodig, wat kalmer aan. Klinkt allemaal een beetje melig ik weet het, maar naar mijn bescheiden mening kan je ook met een dampig paard nog een mooie toekomst hebben en is het niet slechter om hem conditie en adem te laten opbouwen als de lichamelijke omstandigheden het toelaten. Denk ook dat het heel belangrijk is om de triggers (want die zijn er) te herkennen/vinden en zoveel als mogelijk te vermijden. Wens je nog heel veel succes en vreugde met Misterio en ook al is het begin hobbelig en moeilijk en zie je soms door de bomen het bos niet meer.... wie weet wat de toekomst brengt.