CalipsoLover schreef:Sorry, even een egopost want het is hier de laatste tijd weer heel snel gegaan en ik heb niet genoeg kunnen bijlezen. Ik doe m’n best om het in te halen!
Maar heeft iemand hier ervaring met een jong paard dat schopt? Dat Marie met haar voorbenen lelijk kon doen wisten we al, maar ze heeft deze zondag weer een wonde opgedaan helemaal rondom haar been net onder haar oksel, geen idee hoe ze er aan komt. De eerste keer verzorgen was al moeilijk, gisteren was het terug een klein beetje open dus wou ik het weer verzorgen met MSM zalf, maar deze keer heeft ze wel 20x getrapt, echt richting mij. Ik doe altijd mijn tok aan, tijdens het werken is ze zo braaf maar in de omgang kan het zo een tr*t zijn. Ik ben normaal echt niet voor straffen, maar dat gericht trappen kan echt niet door de beugel. Iemand tips hoe je dit afleert?
fransje23 schreef:Voor de verzorging kun je nu een praam of een bern optillen gebruiken maar dat is geen lange termijn oplossing.
Probeer eens haar benen aan te raken met een zweep of bezemsteel. Contact blijven houden tot ze het been rustig neerzet dan contact weg en belonen. Ook volhouden en zo stoïcijns mogelijk proberen te blijven. Ze moet leren om niet te reageren op aanraking van de benen.
Bij het antwoord van Fransje sluit ik me graag aan, inderdaad ernaartoe werken dat ze leert dat het okey is als jij haar aanraakt. Bij mijn grote kerel heb ik het langzaam opgebouwd door steeds af te wisselen tussen een plek die niet prettig werd ervaren en een plek die hij wel heel fijn vond. In zijn geval kroelen bovenaan bij de staartaanzet, op de schoft en onder zn buik. Dan begon ik met kroelen op een fijne plek, en liet ik mijn andere hand over zijn lichaam langzaam richting de "probleem" plek gaan. Als ik merkte dat hij ook maar een klein beetje spanning begon op te bouwen ging ik met mijn hand weer weg van de "probleem" plek, maar bleef ik wel stoicijns doorkroelen alsof er niks gebeurde. Dat bouwde ik dan langzaam op tot het aanraken van de "probleem" plek geen probleem meer was. Dit opbouwen bestond dan uit in de eerste instantie steeds dichterbij de "probleem" plek kunnen komen, en constant blijven kroelen, naar het aanraken van de "probleem" plek steeds wat langer te laten duren, en als dat ook goed ging het kroelen zo nu en dan even te onderbreken, en dan dit onderbreken steeds vaker/langer te doen tot het goed was.
De fokker heeft mij ooit als tip gegeven, toen ik pas net met hem aan de slag ging en hij een jonge donder was, dat als je hem aanraakte/borstelde/iets dergelijks en hij probeert het te ontwijken je ervoor moet proberen te zorgen dat je de plek blijft aanraken tot hij weer stil blijft staan. Blijft hij stil staan, dan direct je hand weghalen. Het weghalen van de druk is namelijk de beloning, en het ontwijken/wegdraaien wil je juist niet belonen. In de praktijk vond ik dat moeilijker dan het klonk, zeker in bepaalde situaties waarbij je inderdaad ook nog eens als mens erg kwetsbaar bent voor de kracht die een paard kan hebben. Maar al met al heb ik wel het idee dat het echt wel heel goed werkt.
Voor nu (en dan stap ik ook weer van de praatstoel af en ga ik weer in de meeleesmodus
) is het inderdaad wel belangrijk een veilige manier te vinden om de wond te kunnen verzorgen en jezelf daarbij te bechermen. Een praam is denk ik zeker iets om naar te kijken. Het andere been omhoog houden heeft bij mij kerel eigenlijk niet altijd even goed gewerkt, omdat hij dan gewoon zn hele gewicht in de strijd gooide en het opgetilde been niet "te houden" was waardoor hij alsnog weer op 4 benen terrecht kwam en alleen maar onrustiger werd. Maar ook vaak omdat ik alleen was en dus niet iemand bij de hand had om het been voor mij vast te houden. Hij heeft ook kort een trap-fase gehad als puber, en toen had ik (en nu nog steeds wel eens just to be safe) een manier gevonden om mezelf zo te plaatsen dat als er een been door de lucht vloog, ik buiten het bereik was. Als ik het linkerbeen moest verzorgen, deed ik dit vanaf de rechterzijde, en omgekeerd. Dan reikte ik via die kant naar de plek of plekken op het been die behandeld moesten worden. Als hij met het been dan (omdat het pijn deed, of gewoon als reactie op) alsnog wilde schoppen of slaan, dan zat ik aan de andere kant van zijn lichaam en kon ik in ieder geval niet geraakt worden. Tussendoor ook veel belonen, en indien nodig echt het moment zoeken en pakken om te kunnen belonen. Dus bijvoorbeeld al na een paar seconden aanraken meteen belonen, zodat het duidelijk werd voor hem wat ik van hem verwachte (stil blijven staan). Dit vond ik een fijne methode omdat ik enerzijds het ongewenste gedrag kon negeren/niet belonen zonder zelf gevaar te lopen of weg te moeten springen (is immers ook een beloning want geeft een voor hem gewenst resultaat), en anderzijds was dit een manier die het mogelijk maakte om ook in mijn eentje uit te kunnen voeren.
Dat gezegd hebbende, elk paard is natuurlijk anders, wat bij mijn kerels werkt hoeft bij andere niet te werken, en andersom. Hoop dus vooral dat er tussen alle adviezen hier iets zit wat voor jou ook blijkt te werken. Succes!