Bokt.nl

**Geplaatst**: 21-03-12 13:37

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 21-03-12 13:37

Eens Isapaardje!

En van die mensen die echt gaan van als je geen NH doet ben je een dierenbeul! En die hangen dan meestal de zweverige, mieperige manier aan...

Als je mieperig gaat doen met een dominant paard ben je pas echt de sjaak.

**Geplaatst**: 21-03-12 15:11

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 21-03-12 15:11

Of mensendie meteen superbrave ervaren 20 jarige opeens gaan rounduppen, ah gosh, arme beest snapt er geen bal van...

**Geplaatst**: 21-03-12 15:41

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 21-03-12 15:41

haha nou dat hadden wij op stal, kwam een MR dame even wat laten zien, met van die brave 16 jarigen... arme dieren gingen stuk voor stuk door het lint, ééntje is zelfs over de bakrand gesprongen...

**Geplaatst**: 21-03-12 16:04

Geplaatst: 21-03-12 16:04

Ik hoorde zelfs van iemand wiens paard alles voor haar doet (wederzijds respect) maar toen kwam eens een grondwerk-expert langs.

Het paard heeft HEM gejoin-upt. :')

Bewijst maar weer dat het niet zomaar een simpel trucje is, maar dat je echt moet weten wat je doet!
En ik denk, ondanks een gebrek aan ervaring, dat ik wel eens zou kunnen weten wat ik doe.

Ik doe op het moment als keuzevak gedrag (ERG leuk!) en ik kan een angstig paard bij ons op stal gewoon half in slaap doen vallen door 'm over zijn neus te kriebelen.

Daarbij liep een merrie die bij het freestylen naar voren kwam als dominant zijnde gisteren braaf achter mij aan. Ze keek wel af en toe in andermans stal naar binnen maar als ik dan doorliep, kwam ze mee, tot ze bij haar eigen stal was. Vaak gaat zo'n beest dan met de snoet naar buiten uit hun achterraampje staan hangen, maar zij draaide netjes mee tot ze weer met haar neus naar de deur stond. Kon ik mooi hoofdstel en zadel af doen zonder gezeur.

Nu HEB ik best wel een klik met dat paard, maar het blijft een dominant, braaf manegepaard.

Ik denk dat ik ook veel geleerd heb van de kleine Dartmoor merrie op mijn ex-vrijwilligerswerk. Anderhalf jaar geleden werd besloten dat ik wel met haar kon wandelen (goede ervaring voor mij) om haar bomproof te krijgen. Op containers na lukte alles. Ik ben geduldig langs die containers gegaan, en elke keer ging ze wel braaf staan kauwen etc. maar toch was iedere volgende keer zo'n container weer eng. Verder heeft ze echt met plastic dat wapperde over haar rug gelopen dat het haar niks kon schelen, maar goh wat bleven die kliko's eng!

Drie weken lang ging het op de kliko's na perfect, en opeens had ze een ommezwaai: ze was wel weer lang genoeg een volger geweest, nu was het weer tijd om te leiden! Ze ging lopen steigeren (op een fietspad, VOOR een druk terras :')

) en maakte zich zo druk (en ik maar negeren) dat ze uitgleed en omviel, halve achterbeen opengehaald. Heeft ze overigens op die schaafwonden niks aan over gehouden, ze was niet eens stijf de volgende dag. Maar goed toen is er even HEEL grondig grondwerk met d'r gedaan.

Kom ik afgelopen herfst die wei in, was ze aan het draken omdat ze geen geduld had.
Dus ik eens streng van "En nu is het KLAAR" maar dat blijkbaar vooral met mijn houding laten zien. Ineens had ik zonder voorbereidend werk en geheel per ongeluk een join-up. _O-

Dus ondanks dat mijn project (of mijn rol erin) met haar niet geslaagd was, heb ik er toch per ongeluk veel van geleerd!

Lang verhaal, maar ik dacht, laat ik Merrieveulen eens aftroeven.

**Geplaatst**: 21-03-12 16:13

Geplaatst: 21-03-12 16:13

Duidelijkheid en leiderschap uitstralen?!
Ik denk dat dat het enige is wat je doet.
Het dier is waarschijnlijk blij mee; eindelijk een tweebener die hij begrijpt haha.
Het paard voelt aan dat jij de leider bent, accepteert dat en klaar.

Daar gaat het ook vaak fout naar mijn idee (en ja ik maak me er zelf ook wel eens schuldig aan hoor met mijn eigen paarden dat ik toch te veel toesta). Maar paarden mogen alles, alleen dan net ineens dat ene niet, en dan is het een dom dier dat het niet begrijpt ... nee paard is niet dom; mens is dom hahaha.

Kan ook zijn dat een paard een traumatische ervaring achter de rug heeft.
Heeft mijn tweede pony gehad en om die reden werd hij bij de vorige eigenaar niet gelongeerd. Mij lukte het ook niet best, maar ik wilde er niet voor vluchten. Hij had wat te verwerken ... vorige week zag ik wat. Toen ik hem wilde terugnemen, door wat druk op de lijn te zetten, flipte hij (terwijl het een rustige pony is). Helemaal door het lint, rennen, rennen ... had komisch kunnen zijn als ik niet de blik in zijn ogen zag. Hij begreep er echt niets van en ik ook niet, want naar mijn idee deed ik niets fout waardoor hij zo ging rennen. Ik keek hem in de ogen en ineens wist ik wat er loos was, hij had ooit wat meegemaakt waar hij nu tegenaan liep ... de lijn was onder zijn kaak blijven hangen en strakgetrokken. Daar zat zijn trauma, ik weet dat hij aan alle kanten is bijgeknoopt met touwen en riemen om zijn neus maar tussen de knieën te krijgen, want zo 'hoorde' het volgens één van de vorige eigenaren. En nu had hij druk op een voor hem zeer gevoelig punt wat niet weg wilde gaan.
Ik ben op mijn hurken gaan zitten, wat hij niet had verwacht, en hij stopte (gelukkig) ... na wat praten kwam hij naar me toe, heb snel die lijn los gemaakt en hem zacht pratend gestreeld. Ik zag de blik in zijn ogen veranderen.
Daarna andersom, gewoon in stap, niets meer. Hij keek me paar keer aan zo van 'is dit echt goed??'. Hij strekte ineens het hoofd en brieste, maar gooide het gelijk weer omhoog alsof hij een grote zonde begin, weer dat oortje naar mij toen ik zei dat het goed was. Al stappend zag ik hoe hij echt ontspande en de rust vond aan de longeerlijn, ik denk de eerste keer in zijn leven.

En hoewel het technisch niets van longeren weg had, vond ik dit toch weer een knap staaltje 'communiceren met je paard'

**Geplaatst**: 21-03-12 16:28

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 21-03-12 16:28

Dat klopt hoor Isapaardje! Ik ken niet alle "trucjes" maar ik weet wel wat voor het dier prettig communiceren is. Amadeus, waarvan ik gisteren hoorde dat hij verkocht is (hopelijk naar een particulier die de tijd kan nemen zijn rug weer recht te breien), was daar heel sterk in. Als ik iets te veel met de voorkant van mijn lijf naar hem toe stond, liep hij niet meer met me mee. Stond ik met mijn rug naar hem toe, volgde hij braaf.
Dus als ik weer aan die teugels stond te trekken omdat hij iets anders te bekijken had, keek ik eerst naar mijn eigen houding - en verrek, dan stond ik niet volledig met m'n rug naar hem toe.
Was ie heel scherp in. 6-jarige die houvast nodig had. :')

Dat paard dat angstig is heeft inderdaad duidelijk geen leuk leven gehad, tot ie hier kwam tenminste. Als je hem in de bak hebt staan en je gaat erop is hij heel anders! Dressuren vindt ie duidelijk prima. Springen weet ik niet wat er gaat gebeuren - de littekens op zijn voorbeentjes wijzen op het een en ander...

Je kunt, als je weet waar je naar moet kijken, erg veel lezen uit een dier zijn houding en inderdaad zijn reacties op voorwerpen.
Alleen is het soms moeilijk - voor mensen lijken sommige dingen heel onbelangrijk, die voor dieren juist heel erg uitvergroot worden.

Kan er een hoop verhalen van mijn docent over vertellen.

Maar goed, om op dat leiderschap terug te komen: ik hou voor nu het voorbeeld van de alfa-wolf aan. Wat doet zo'n wolf? NIET agressief, maar gewoon rustig en leiderschap uitstralen. Die neemt de juiste houding aan. Maar als mens zijn wij dit niet gewend - we zijn gewend om vooral veel compromissen te sluiten. Moet je dan niet tussen een roedel wolven gaan staan, geheid dat ze jou de omega maken.

Wordt een mens verteld dat hij autoriteit uit moet gaan stralen, worden ze vaak streng, agressief, en gaan ze straffen.

Maar de alfa-wolf HOEFT dit niet. Natuurlijk doet hij het, als het echt nodig is, wel, maar over het algemeen straalt hij vrij veel rust en vertrouwen uit. Gentle leadership, noemen ze dat geloof ik.

En ik merk dat dat aardig in mijn straatje past. ALLE dieren reageren sindsdien ook beter op me.

Wil je dingen gaan forceren, gaat het vaak mis.

Maar ja zelfs dat agressieve en straffen etc. lukt de meeste mensen al niet. Geen wonder dat honden en kinderen en paarden op de halve wereld zo slecht opgevoed zijn!

**Geplaatst**: 21-03-12 17:34

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 21-03-12 17:34

Ik heb hier een hele interessante kudde lopen, het observeren van hun gedrag is echt super. Een aantal zonder traumatisch verleden en een stel met een verleden.
ik kan daar uren naar kijken en ook van leren. Heb ook veel geleerd van Annemarie van de Toorn en Emiel Voest.
toch ook hier een eigenaardige eigenwijze dartmoor lopen, deze pony heeft al lang geleden voor mijn dochter gekozen en hij heeft ook besloten dat de meeste (alle) volwassenen eng zijn. Hij is al jaren hier, toen 3 nu 11, maar nog altijd is mijn dochter (nu toch ook al een hele dame) voor hem alleen betrouwbaar. Hij duld ons maar daar houd het dan ook verder mee op.

**Geplaatst**: 21-03-12 17:41

Geplaatst: 21-03-12 17:41

Oh, hA, ha, ik was blijkbaar nog met t onkruid bezig

mysa schreef:
Of mensendie meteen superbrave ervaren 20 jarige opeens gaan rounduppen, ah gosh, arme beest snapt er geen bal van...

**Geplaatst**: 21-03-12 17:44

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 21-03-12 17:44

Esje: Soms kunnen de dieren met het traumatische verleden via sociaal leren dan weer van de dieren zonder het verleden oppikken.

Mijn ene konijn bv. (de nieuwe) zoekt nu zelf toenadering. Hij durft nog niet echt, maar heeft wel gezien dat ik zijn nieuwe vriendin (die ik al vanaf dat ze een baby was heb) niks flik wanneer ze naar me toe komt.

**Geplaatst**: 21-03-12 18:48

Geplaatst: 21-03-12 18:48

hmm hebben jullie weleens wat van Hempfling gelezen? Hij schrijft en benadrukt ook dat het hele omgaan met een paard (of dieren in het algemeen, zelfs mensen) valt of staat met de persoonlijkheid van de 'leider' (net als Irwin overigens, maar die coacht het ook. vandaar ook mijn keuze om daar meer mee te gaan doen). heel veel eigenaren zijn geen goede leiders voor hun dieren, en het páárd in al zijn eerlijkheid is toch degene die bepaalt wanneer hij iemand leider-waardig vindt. dit is niet te faken, paard prikt er dwars doorheen. een hoop instructeurs en trainers leren je kunstjes aan (en dat kan óók een goede agressieve JU zijn, de meeste paarden zijn van het rondjakkeren wel meer dan genoeg onder de indruk) om je paard om de tuin te leiden of dusdanig in zijn persoonlijkheid te vernederen dat je ermee kunt omgaan zonder al te veel problemen. vroeg of laat kom je toch weer problemen tegen, de meeste paarden raken tenslotte afgestompt omdat er altijd met de (on) nodige botheid wordt gereageerd.

als het om paarden gaat, moet je de leider écht zijn. het is niet te bewerkstelligen met trucjes of een stukje toneel. het is mijns inziens grotendeels werken vanuit je gevoel/ instinct, leren het paard écht te zien, en daarbij ben je dan mooi geholpen met aangeleerde technieken en voorwaarden waarvan bekend is dat het paard er waarde aan hecht. inderdaad het 'in zijn face' staan. hoeveel mensen gaan er niet met hun gezicht naar hun paard toe staan, terwijl zij ín de trailer staan bij het laden. daar staan ze dan, rechtop met hun navel in het paard zijn smoel. en dan vinden ze het vreemd dat ie niet komt. ja OK, paarden zat die de navel op zich niet zo'n heel groot probleem vinden, maar dat in combinatie met een spannende trailer, slechte ervaringen, noem het maar, kan wél problemen geven. mijns inziens staat bij paarden niets op zichzelf, alles is met alles verbonden, je bent onderdeel van de omgeving waarin je je op dat moment met het paard bevindt, en het paard ook. van nature zal een paard een trailer eng vinden, in eerste instantie, maar het gaat erom hoe ermee wordt omgegaan. mijn dieren liepen er alledrie de eerste keer zo in. waarom? nou ik ging toch ook? ik weet alleen ook manieren zat te bedenken waarmee ze het acuut niet meer zouden doen. heeft niks met de trailer te maken, maar met het geheel op dat moment. hoe ik me gedraag, hoe een ander zich gedraagt. daarbij opgeteld herinneringen uit het verleden, etc. etc.

@ nemurin, vwb die grondwerk expert, dat vind ik helemaal niet zo raar eigenlijk. moet je voorstellen, je hebt een paard met een goede relatie met de mens (zijn baasje), en dan komt er een mens langs die hem zonder enige aanleiding op z'n flikker komt geven. je moet een paard nooit meer domineren dan strikt noodzakelijk. als je paard nummertje 7 is op de dominantieladder moet jij een 6 zijn. ben je een 1, dan is je paard bang van je. en juist die overdominantie kan zulke heftige reacties geven. bij Faram kan dat ook agressie zijn, hoewel hij te beleefd is meestal om echt ver te gaan, heeft hij weleens iemand een bloedneus geslagen. Flicka en Zneddie slaan dan om naar angst, afhankelijk van de persoon.

dominantie bij paarden is sowieso een discutabel onderwerp vind ik. écht heel dominante paarden maak je zelden mee. er zijn nauwelijks paarden die per sé bovenaan de ladder willen staan. natuurlijk zitten er grote verschillen in hoe hoge eisen een paard aan zijn leider stelt. zóú je te maken krijgen met een écht dominant boven-aan-de-ladder-paard, dan heb je een groot probleem. als een paard echt wil slaat ie je namelijk gewoon naar de andere wereld. dit komt alleen maar zelden voor, wat logisch is want waarom zou je iemand die zich echt wel bewijst niet volgen? paarden die wél zo dominant zijn zijn over het algemeen die dieren, die al op hun bek zijn gegaan in hun vertrouwen in mensen. mensen hebben vaak geen idee. ze willen best het beste maar laten hun paard op bepaalde punten onbewust in de steek. denk aan dieren die het op concours nogal spannend vinden maar echt wel hun best doen. baasje is nerveus, en reageert de spanning af op het paard, al dan niet bewust. voor sommige paarden is dat echt een forse deuk, al dan niet herstelbaar.

geinig ook dat je zo'n klik hebt met het paard dat je beschrijft. vaak werken die dingen toch naar beide kanten merk je dan. het is niet alleen de mens die het paard kiest maar ook andersom. en net wat je zegt, mensen faken graag leiderschap door een grote mond te hebben, of losse handjes. beestje schrikt wel even en durft überhaupt niets meer te doen, maar het lost in wezen niets op. beest wordt er zeker niet gelukkiger van. bij paarden zie je dat ook, de hoogsten in rang zijn vaak echte 'heren', om het zo maar te zeggen. de rustiger dieren, niet de stampijmakers. die zitten meer onderin, juist omdat het dáár van groot belang is dat je niet als aller onderste eindigt.

maar goed ik l*l weer veel te veel, het onderwerp is ook gewoon te groot, je blijft nuanceren en aanvullen he....

@ Esje, dat heeft mijn Zned dus ook. er zijn een paar mensen die hem bijv. de deken kunnen aandoen zo in de wei, de rest niet. hij is ook nog steeds angstig voor onze stalhouder bijvoorbeeld. Zned kan heel snel omslaan van argwaan naar dominant/ over assertief gedrag. vorige week wilde een stalgenootje hem dus pakken om hem te verplaatsen, lukte niet. bij een volgende poging had ze z'n manen te pakken en heeft geprobeerd te blijven hangen. helaas... juist met dat soort roofdieren-grijpacties maak je zo'n beest hysterisch. het is dus ook niet meer gelukt om hem nog te pakken.

@ Isa, dat is toch erg als een paard zo gebruikt is door mensen dat ie niet eens meer 'normaal' een paar rondjes aan de longe kan lopen... mensen gaan zó aan de zaken voorbij tegenwoordig... echt pijnlijk.

pff nou ik heb er drie uur over gedaan om dit te schrijven, zit op m'n werk namelijk haha! ik vind het echt leuk dat jullie ook met gedrag bezig zijn, heel herkenbaar sommige dingen haha!

oh ja beetje jammer, Zned is vandaag weer begonnen te headshaken...

**Geplaatst**: 21-03-12 18:50

Geplaatst: 21-03-12 18:50

Klopt Nemurin en dat zie je hier dan ook gebeuren, schuchter maar zeker gaan ze iedere keer stapjes vooruit.
Juist die onderlinge communicatie is fantastisch. Ik heb een merrie die haar hele leven binnen heeft gestaan of even een uurtje in de bandages etc in een paddock van 4 bij 4op en top verwend, behandelt als een semi mens. Echt die viel van haar geloof toen ze hier kwam. reageert nog altijd niet helemaal volgens de paarden regels maar het gaat al stukken beter.

**Geplaatst**: 21-03-12 18:51

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 21-03-12 18:51

@ merrieveulen je l.lt helemaal niet teveel, juist elkaar op deze wijze aanvullen maakt dit topic zo leuk. wat me wel opvalt is dat we zo goed allemaal op een lijn zitten, misschien hebben wij daarom zorgenkindjes?

**Geplaatst**: 21-03-12 18:56

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 21-03-12 18:56

Merrieveulen: Ja wanneer iets echt klikt, werkt dat anders dan dat de ene dominant is over de andere (mens of paard). Paarden zijn duidelijk in staat een soort wederzijdse vriendschap te hebben en daar ook mee om te gaan. Zodra die relatie er is willen ze veel meer voor je doen dan wanneer je gewoon leiderpaard probeert te zijn maar er absoluut geen klik mee hebt.

Wat wel zo is, is dat dominantie etc. misschien niet helemaal werkt bij paarden (daar zou je hengst voor moeten zijn

en zelfs dan gaan de merries vaak voor die hengst door het vuur), maar dominant DOEN over de ander is zeker wel mogelijk.

**Geplaatst**: 21-03-12 19:20

Geplaatst: 21-03-12 19:20

klinkt bekend. Flicka is niet erg sociaal opgegroeid, de eerste tijd van haar leven. haar moeder hield haar en zichzelf afgezonderd omdat beiden ziek waren. kwamen ze te dichtbij dan vielen er rake klappen, en werden ze beiden niet ontzien. eenmaal bij mij heeft Flicka ook nog een poos alleen gestaan, ze was écht veel te zwak en ziek om in de groep te functioneren, hoewel we dat wel hebben geprobeerd.

dit heeft wel sporen na gelaten, ze is super met mensen, snapt ze goed en vindt alles best, ook van kleine kinderen. met andere paarden gaat het allemaal wat moeizamer, Flicka gaat te snel nog van het verkeerde uit en schiet gelijk in de zelfverdediging. paarden mogen niet te dichtbij komen, en ook al wil een ander paard heel aardig een beetje snuffelen, zij zal in eerste instantie reageren met de oren in de nek. soms bedoelt ze daar niet direct wat mee maar een ander paard leest het zoals het paard is. hierdoor zit Flicka eigenlijk altijd onderaan de rangorde, ze voelt zich snel bedreigd en zal niet voor een hoger plekje strijden. ze gaat confrontaties het liefst uit de weg.

dat is dus nog weleens lastig. met Zneddie gaat het wel goed, vorige week heeft ze hem nog in een woede aanvalletje zomaar mét aanloop in zijn kont gebeten, ik wist niet wat ik zag! zou mooi zijn als ze eindelijk eens wat meer voor zichzelf opkomt.

@ esje ik denk het wel. het werkt op elkaar in. volgens mijn instructrice is Zneddie meer mijn paard voor hém dan voor mij. kreng. misschien hebben we juist zorgenkindjes omdat we het allemaal alle ruimte geven, en constant erop zitten te loeren of we niet iets verdachts zien? ik heb in ieder geval wel gemerkt dat ik veel meer 'zie' dan andere mensen. afwijkende bewegingen, ook onderbuikgevoel trouwens.

@ nemurin ik denk dat dat niet werkt bij alle paarden, dominant doen. sommige hou je (tijdelijk) wel voor de gek, maar uiteindelijk moet het paard je toch als volwaardig kunnen vertrouwen, en ik denk wel dat de meeste paarden mensen zó door hebben.
overigens zijn in een natuurlijke groep de hengsten niet de dominantste, dat is de leidmerrie. de hengst houdt de boel van achter bij elkaar en is er om de groep te verdedigen indien nodig. eigenlijk is de rol van de hengst veel kleiner dan vaak werd en wordt gedacht.

Dominantie en vertrouwen, en dat dan in balans. dat is de basis voor een goede relatie met een paard. ik zeg altijd, onze verhouding moet 51 en 49% zijn. ik MOET dat beetje meer hebben maar meer dan een beetje hoeft het ook niet te zijn. als ik maar het laatste woord heb. en dat krijg ik gelukkig, praktisch onvoorwaardelijk. en óók in panieksituaties. of eigenlijk ontstaan die praktisch niet meer...

**Geplaatst**: 21-03-12 20:13

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 21-03-12 20:13

Merrieveulen: wat versta jij onder dominant doen? Want ik voel een misverstand aankomen.

Nou ja, dominant ZIJN, dan. Het moet in je zitten.

**Geplaatst**: 21-03-12 20:49

Geplaatst: 21-03-12 20:49

esje01 schreef:
wat me wel opvalt is dat we zo goed allemaal op een lijn zitten, misschien hebben wij daarom zorgenkindjes?

Wij zien meer in onze zorgenkindjes dan een gebruiksvoorwerp dat niet meer goed functioneert en daarmee rijp is voor de 'sloop'.
Daarom mogen onze paardjes blijven, in goede en slechte tijden.

Mijn zorgenkindje Isabella is weer lekker aan het sukkelen op dit moment trouwens.
Ze is enorm aan het verharen, nog erger dan een tijd geleden, maar het lijkt wel of ze al haar energie daar in zet, en even vergeet dat ze meer heeft dan alleen haar vacht ... ze valt ook vreselijk af, is heel wiebelig, maar is niet erg hongerig; hoewel ze beslist niet ziek is hoor. Ze is nog altijd goed alert en vrolijk en glanst, ondanks al dat haaruitval, als een spiegel.
Maar die spierverval staat me niet zo aan uiteraard ... moet nu extra gaan voeren, maar wat wordt er dan even niet bij gezegd (alleen dat ik goed moet opletten omdat ze niet veel mag hebben ... jaja; ik ga maar weer op mijn gevoel handelen denk ik

)

**Geplaatst**: 21-03-12 20:50

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 21-03-12 20:50

Ik heb geen zorgenkindje.

Moet ik eerst een paard voor hebben denk ik.

**Geplaatst**: 21-03-12 21:35

Geplaatst: 21-03-12 21:35

dominante paarden die met liefde het licht uit je ogen slaan ken ik zeker wel hoor,ze bestaan echt!
meestal gaat er een trauma of iets medisch aan vooraf maar bij een enkeling zeker niet.
linke soep is het.
maar op dit moment ben ik zoals eerder geschreven bezig om er 1 weer klaar te maken.
ach.....voor de 4e keer nog maar.... :')

dit paard heeft eigenlijk wel een goed karakter maar [vind ik] hij is verwent tot op het bot.
juist met dit paard zou ik blij zijn als de knoppen er weer opzitten want bij mij kan het wel gevaarlijk worden.
waarom? heel simpel,wij matchen gewoon niet en halen het slechtste bij elkaar naar boven.tja wat doe je eraan.....
heb wel heel duidelijk verteld dat dit echt de allerlaatste keer is dat ik het doe.

wat wel sneu is dat ik net in paniek gebeld werd.
paard had een flinke slokdarm verstopping en het zag er echt niet leuk uit.
gelukkig is het nu opgelost en nu maar hopen dat er geen longontsteking van komt.

**Geplaatst**: 21-03-12 21:38

Geplaatst: 21-03-12 21:38

Ik heb nog een leuk filmpje van Romy die de veulentjes voor het eerst zag! Haha, aansteller is het ook!

Verder vind ik het wel allemaal heel interessant om alles hier te lezen, ik leer er nog vanalles van

**Geplaatst**: 21-03-12 21:51

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 21-03-12 21:51

Sommige paarden hebben gewoon een kronkel in de kop. Als ze het niet uit trauma doen, tenminste. Als ze het wel uit angst of hun verleden doen, hebben ze geen kronkel in de kop, zijn ze alleen maar heel normale dieren die iets naars hebben meegemaakt en zich daaraan hebben "aangepast".

Dus een paard dat je met alle liefde het licht uit de ogen wil slaan, zou ik al gauw van zeggen dat ie niet spoort. Gewoon, dat zijn hersens fout zijn. Want echt kwaadaardige paarden bestaan volgens mij alleen als er iets mis is in de hersens.

Ik zeg wel volgens mij natuurlijk, maar in mijn ervaring komt het meeste rot-gedrag uit baldadigheid (en bedoelen ze er dus heus niet mee dat jij eraf dondert en al je botten breekt) of uit angst. Of uit pijn.

**Geplaatst**: 22-03-12 09:19

Geplaatst: 22-03-12 09:19

@ nemurin, ik denk dat ik al weet waar het misverstand zit, haha! bij 'dominant doen' denk ik al snel aan mensen die acteren, met van die 'adviseurs' erbij, die dan zeggen 'maar JIJ bent de baas! laat 'm dat maar merken!'. en dat resulteert dan in een baasje dat zich bot en grof gaat opstellen naar het paard, als paard dan een keer iets doet krijgt ie gelijk een veeg uit de pan, dat idee. jij bedoelt denk ik, met 'dominant doen', jezelf bewust opstellen als dominant dier, door middel van natuurlijk logische omgangsvormen en technieken. dat is inderdaad heel iets anders. ik ben zelf van nature helemaal niet dominant, en laat 'dominantie' nu ook gelijk mijn zwakke punt zijn in de omgang met mijn paardjes. de afgelopen jaren (heb Faram nu bijna 14 jaar) heb ik daaraan gewerkt, en met name met de komst van Zneddie (omdat ik bij Faram nog erg jong was, en Flicka absoluut NIET dominant is en ook amper lijkt te weten wat dat betekent) heb ik heel veel bijgeleerd. échte dominantie heeft niets te maken met de baas zijn, of 'het paard aankunnen'. het is wat je ze geeft, een baken van rust en vertrouwen, wat je uitstraalt. de kalmste mensen lijken het altijd het beste te doen bij paarden, de kalmste paarden overigens ook.

natuurlijk word je getest, paarden testen elkaar ook en het ene dier stelt véél hogere eisen aan een leider dan het andere. mijn drie eigen dieren zijn daarin heel verschillend. bij Flicka kan je gewoon mens doen, dat is eigenlijk goed genoeg. zij houdt van speelse aandacht, in balans met rust uiteraard. ze houdt ook van kleine kinderen, dat getut daar kan ze soms echt voor gaan staan en ze weet dat ze met haar lange manen en grote ogen onweerstaanbaar is voor de kleintjes. Flicka houdt je weleens voor de gek maar dat is meer een stukje kinderlijke speelsheid en gevoel voor humor dan echt een testje. als je bij haar te scherp wordt, wordt ze nerveus. ze vertrouwt mensen eigenlijk onvoorwaardelijk, maar controleert je wel, en echte fouten vergeeft ze je niet zomaar. ze is bijvoorbeeld ooit opgejaagd door een grote trekker, er is toen niks gebeurd maar ze was echt heel bang. daar is ze nog steeds niet helemaal overheen en soms kan ze dus in een soort paniek verschieten als er zo'n gevaarte aankomt.

Faram is een stuk meer mans, hij heeft echt een heldere leiding nodig, anders neemt hij de boel over. niet omdat hij graag de baas is, maar omdat hij wil dat een leider aan bepaalde voorwaarden voldoet. doe je dat niet, dan MOET iemand anders het doen en hij is dan de eerste die zich opwerpt. hij vergeeft fouten wel, op zich hoef je niet heel veel moeite te doen om hem te overtuigen, als je maar wel helder bent. Faram houdt heel erg van rust en is een stuk serieuzer dan Flicka. hij neemt zijn taak als hengst (het beschermen en houden van zijn merrie Mone) ook bloedserieus. hij is heel sociaal in de groep en een echte gentleman, ook naar mensen toe. wel kan hij met vreemden wat wantrouwend zijn. Faram is wel echt een paard, in die zin in tegenstelling tot Flicka. waar je voor Flicka bijna niets hoeft te weten/ begrijpen over paardengedrag, wil Faram wel ietsje meer. Faram houdt heel erg van mensen die rustig en zacht zijn, en hem serieus nemen.

Zneddie is nog weer heel anders, hij is heftig, in de breedste zin van het woord. hij verschiet heel snel van dominant-brutaal naar angstig-onzeker, en is over het algemeen heel wantrouwend naar mensen. deels is dit een natuurlijke eigenschap, deels een aangeleerd gedrag door ervaringen uit het verleden. Zneddie heeft geleerd dat mensen soms niet te begrijpen zijn en 'zomaar' agressief kunnen worden (zoals hem door de hoefsmid toendertijd fijntjes is aangeleerd), behalve mensen die je kent. Zneddie ziet mensen niet als één soort, één geheel. hij ziet ieder individu apart en handelt daar ook naar. hij heeft mensen in een split second door als het moet, hoewel hij meestal eerst kiest voor de voorzichtige aanpak, namelijk vluchten en van een afstandje kijken.
Heftig/ uitvergroot is wat je bij hem ziet. hij laat alles altijd direct en duidelijk zien. in het werk is dat echt ideaal, je weet precies wanneer je goed zit en wanneer je iets aan moet passen. Zneddie eist heel veel van mensen als het om gedrag gaat. dat is ook de reden waarom ik zoveel van hem heb kunnen leren, eigenlijk moest ik gewoon wel. Het belangrijkste voor hem is dat je laat zien dat je sterk en onverschrokken bent, als er iets 'engs' is ga jij erop af, en dat vindt hij inspirerend. hij doet dingen vaak ook gewoon na. Zneddie test je eigenlijk voortdurend, je moet dus constant scherp en alert zijn en hem laten merken dat je alles in de gaten hebt, van de omgeving en van wat hij doet. heb je je eenmaal laten zien, dan geeft hij zich ook direct en volledig en vergeeft hij kleine onhandigheidjes ook wel. bij hem moet je dominant zijn, maar absoluut niet bot of lomp, en hij vindt rust heel belangrijk.

@ Isapaardje, dat denk ik ook ja. ik bedoel wat voor idioot laat er nou zó vaak iets doen aan een ongezonde shet? die laat je toch gewoon lopen/ strompelen, doet alsof je het niet ziet en neemt er een luxe rijpaard bij? sjongejonge zeg dat je dat niet snapt!

vervelend dat Isa een dipje heeft. misschien is kwikbeet wat voor haar? ik ben er voor mijn beestje erg tevreden over, zet 'm goed aan in de spieren in ieder geval.

@ mariska, klopt helemaal hoor, punt is alleen dat de paarden daar niet voor kiezen. er zijn amper paarden die écht per sé de leiding willen hebben. in de meeste gevallen wordt het gedrag veroorzaakt door onjuist handelen van de mensen, waardoor het paard onzeker wordt omdat het geen echte leiding krijgt. veel paarden zullen dan de boel tegen wil en dank proberen recht te breien, dwz, de leiding overnemen. als de mensen dan daarop óók weer een niet zo handige reactie geven, krijg je al snel gevaarlijke/ agressieve paarden inderdaad.

Onze Mone was er ook zo één toen mijn zusje met haar begon. ik had haar twee jaar ervoor zadelmak gemaakt, niks aan de hand gewoon een normale haflinger. het eerste jaar is er vooral mee geragd door een meisje, en dat ging fout en daarna kwam mone stil te staan en werd strontverwend. ze deed alleen nog dingen voor biks. als ze opgehaald werd uit het land ging ze gewoon NIET de stal in voor er biks in lag, en dat werkte ook nog. ze was moddervet en misdroeg zich behoorlijk. de eigenaar kon haar alleen met een hengstenketting en een stok van en naar de wei krijgen. de eerste keren dat wij dit probeerden waren dan ook niet erg leuk zal ik maar zeggen. Mone kon agressief zijn en kende weinig nuance meer in haar communicatie met mensen, alles was groot, grof en lomp. mijn zusje heeft haar toch gekocht en het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar Mone is aardig omgeturnd inmiddels. je merkt er hier en daar nog wel wat aan, ze kan soms wantrouwig zijn en dan erg lelijk kijken, maar het agressieve is er wel vanaf.

zo heb ik ook ooit een paard te werken gehad (voor mij érg groot, goed over de 1,70 en ik ben maar 1,63) die bekend stond als gevaarlijk en agressief, maar waarbij angst en pijn de enige onderliggende problemen waren. dit paard sloeg nooit zomaar, maar mensen waren er altijd zo lomp mee geweest dat ook dit paard de kneepjes van de verfijnde communicatie met de mens gewoon liet liggen. mijn eerste 'werk' met dat paard bestond uit op een speciekuip zitten en touwtjes knopen, net zo lang tot paardlief eens écht de tijd had genomen mij te voelen en echt te zien, ipv bevooroordeeld te beginnen. was trouwens sowieso wel een apart paard, ze had behoorlijke mok aan de voorbenen en als je dat wilde behandelen sloeg ze keihard en gericht met de achterbenen naar voren, heel apart.

@ nemurin, ben ik het helemaal mee eens. echt in 99,9999999999999% van de gevallen ligt het probleem in essentie bij de mens. zet zo'n monsterpaard in een groep en bijna allen functioneren gewoon uitstekend. bij de zeldzame enkeling waarvoor dat niet geldt kan je inderdaad stellen dat er iets echt niet goed zit.
jammer genoeg krijgen paarden al vaak/ snel zo'n stempel 'niet goed in z'n hoofd', als ze naar gedrag laten zien, zonder dat er eigenlijk iets aan de hand is. Faram heeft ooit iemand een bloedneus geslagen die eigenlijk niet eens echt iets deed (ze wilde hem zonder mijn toestemming van weide verplaatsen), en Zneddie heeft mijn oudere zus geprobeerd aan te vallen, en ook een keer een kind. gestoord? welnee. Faram had groot gelijk, ik ken het meisje in kwestie goed genoeg om te weten dat dat mis zou gaan, en dat was ook de reden dat ze 'm eigenlijk niet mee mocht nemen. bij Zned heeft het ermee te maken dat de personen in kwestie op een bepaalde manier van hem af bewegen. hij is een jonge kerel die zijn grenzen aftast. als iemand dan op het verkeerde moment een pas naar achter doet, onzekerheid en zelfs een beetje angst laat voelen, dan is zijn reactie heel erg paards, heel erg eerlijk en ook logisch. alleen niet voor iedereen weggelegd he...

mijns inziens nemen mensen rot-gedrag ook veel te vaak persoonlijk op. een paard reageert op jouw gedrag, dingen die je op dat moment doet/ laat zien etc. het is niet zo dat een paard je op zo'n moment niet lief vindt, niet mag of wat dan ook (uiteraard kan dat wel ontstaan ook, er zijn natuurlijk een hoop paarden die problemen hebben met bepaalde individuen. wanneer die personen hun gedrag echter aanpassen...), als persoon, maar in het gedrág wat je laat zien.

**Geplaatst**: 22-03-12 09:21

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 22-03-12 09:21

@ lonniej haha die Romy, wat een mafkees! misschien wil ze zelf ook een baby? of ze voelt zich weer even baby, haha!

**Geplaatst**: 22-03-12 09:59

Geplaatst: 22-03-12 09:59

ik kan heel erg lang en met voorbeelden uit eigen ervaring een reaktie geven maar ik heb echt geen zin om een mega lap tekst te gaan zitten typen.
ik heb te maken gehad met linke soep veroorzaakt door het medische of omdat ze verziekt waren [rugzakje] maar ik heb er ook 1 gehad die je echt de stempel ''gestoord'' mocht geven.
dit paard liet toen hij wat ouder werd ook geen best gedrag in de kudde zien.
later ook de fokker gevonden en als jaarling was hij al niet te handhaven.
jammer want hij had erg veel vermogen maar ik hoef niet te vertellen waar deze is geeindigd.
dit zijn echt uitzonderingen,BIJNA altijd is er meer aan de hand.
zo heeft een eigen merrie ooit eens een veulen gehad.
ongeplande dekking bij oude eigenaar nog door een jaarling.
paard was ook niet 1 van de makkelijkste maar we wisten toen [jaaaaaaaren geleden] nog niet waarom.
ik wist wel dat haar afstamming om dit gedrag bekend stond.
veulen werd geboren,kon net op de beentjes staan en sloeg iedereen de wei uit.

later vonden we eindelijk de oorzaak van de merrie haar gedrag.
een behoorlijke tumor op een eierstok en eer we het wisten doorgeslagen naar de kop.
veulen had dit meegekregen [ervelijk] en was nog erger dan moeders.
dit is medisch en geen bal aan te doen.
[word toch nog een veel te lang verhaal]

**Geplaatst**: 22-03-12 11:31

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 22-03-12 11:31

Merrieveulen dat was inderdaad wat ik bedoelde, jij snapt 'm.

Ik dacht het ook niet te kunnen, maar ik ben zelf de laatste paar jaar ook veranderd, en daarbij blijkt dus dat ik het gewoon in me heb, om die kalme rustige leider te zijn die vertrouwen geeft.

OP het paard wordt het wat lastiger, omdat ik nog een vrij onzekere ruiter ben (twee jaar terug eens iets te hard af gelazerd, op zich niet erg, want had ik vaker gehad, maar deze trapte na). Maar bv. met het manegepaard waar het klikt is het niet eens moeilijk voor mij om me die houding aan te meten. Ik zit ook gelijk beter in het zadel zegt mijn instructeur. _O-

Als je een monsterpaard in de kudde zet trouwens, wel uitkijken dat ie niet stiekem ook een leiderpositie wil. Dan ontstaat er chaos in plaats van rust en neemt hij de andere paarden eerder mee in zijn gedrag dan andersom. Dat zegt men bij het afleren van angst bij honden ook, alleen is het daar makkelijker een dominantere hond uit te zoeken omdat die structuur duidelijker is.

Ben het ook met Mariska eens ja, dat is geloof ik ook wat wij al zeiden, meestal zit er wat achter maar heel soms heb je gewoon een paard met een kronkel in de kop.
Vlak voor ik bij de mencommissie kwam werd er een poging gedaan zo'n paard te beleren. Ze is uiteindelijk weggedaan omdat ze gewoon weigerde te sporen... :')

**Geplaatst**: 22-03-12 15:31

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 22-03-12 15:31

ja precies ja... ik heb ze zelf nog niet meegemaakt moet ik zeggen, paarden die gewoon echt niet sporen, anders dan om medische reden of inderdaad, het rugzakje. wel paarden met een minder makkelijk karakter maar écht niet sporen, nee gelukkig niet.

wat je zegt over monsters in de groep introduceren, helemaal mee eens! bij ons op deze stal is dat gelukkig ook nog niet voorgekomen, althans niet sinds ik hier kom (dat is nu 5 jaar). chaos overigens wel, haha! maar wij hebben hier allemaal vaste groepen, er wordt eigenlijk nooit gewisseld. wel wordt in de winter de groep buitenpaarden gesplitst, omdat er een paar zijn die weinig moeten eten en een paar die veel moeten eten. als er een nieuw paard komt gooien we die er ook nooit zomaar bij. meestal eerst met Faram en Mone, omdat die gewoon sociaal heel netjes en voorzichtig, maar ook direct genoeg zijn. eigenlijk ieder paard vindt wel aansluiting bij hen. afgelopen najaar kwam er een nieuwe bij, 16 jarige merrie met heel veel ervaring op allerlei gebieden. met Faram en Mone was het gelijk goed, maar op een gegeven moment kwam er de 17 jarige haflingerruin bij die af en toe ietsje te hoog van de toren blaast. hij draafde stoer op de merrie af, probeerde haar te intimideren, en BAM, daar had ie me toch een lel te pakken, haha! heeft het daarna ook niet meer op die manier geprobeerd.

nou ik heb er alweer een lekker dagje op zitten, fijn buitengereden met Faram hij had er zin in, dus een paar mooie stukjes voluit gegaloppeerd, heerlijk! daarna nog even lekker met m'n Zned getut, héél eventjes gelongeerd maar ik moet nu echt voorzichtig zijn met die headshaking van hem. vandaag viel het erg mee, toen hij leek te beginnen ermee zijn we ook gestopt. gisteren had hij er meer last van, toen waren we in het bos dus misschien houdt dat verband met elkaar.

zijn ijzer ligt er nog steeds onderuit, en ik heb de smid nog niet eens gebeld. zijn hoef is volgens mij al iets rechter geworden. ik heb besloten het stomweg af te wachten nu. gewoon afblijven en de natuur de kans geven, ik heb stille hoop dat het knie probleem niet terug zal komen... of ben ik nu gek?!