Bokt.nl

gipsyboy schreef:

mooi niet dat die van mij naar de slacht gaat. wil jij een kogel door je kop of liever een prikje in je arm ofzo en dan ook nog de gedachte dat hij wordt opgegeten als jij een paard zou zijn??
en paarden ruiken het bij het slachthuis want ze ruiken het bloed van hun vrienden (soortgenoten) nou echt niet dat ik dat mijn paard zijn laatste uurtjes mee laat maken

gipsyboy schreef:

mooi niet dat die van mij naar de slacht gaat. wil jij een kogel door je kop of liever een prikje in je arm ofzo en dan ook nog de gedachte dat hij wordt opgegeten als jij een paard zou zijn??

kiko schreef:

Ik heb vorig jaar 2 paarden verloren in 7 maanden tijd.
De eerste is ingeslapen (had tijdens de les een klap gehad van een ander paard en had zijn been op meerdere plaatsen gebroken en was niks meer aan te doen) en de 2e heb ik weggebracht (die had veel pijn (die was kreupel, was achteraf een verborgen gebrek). Dat doe ik dus nooit meer.
Bij het inslapen kun je tenminste fatsoenlijk afscheid nemen en bij de slager niet. Ik ben daar gillend naar buiten gerend en heb de klap gehoord.
Inslapen gaat best snel. Alleen het hart bleef nog heel lang kloppen, maar verder was hij al weg.
Ik heb nu weer een nieuw paard, heeft 5 maanden geduurd, want ik durfde niet meer na al die ellende. Maar als ik weer zo'n beslissing moet nemen dan krijgt zij een spuitje.

Perrokai schreef:

Ik ben niet tegen het eten van vlees of paardenvlees of slachten op zich en ook niet de manier waarop het paard weg is. Spuitje of pen. Alleen zou ik nooit mijn eigen paard, hond kat koe schaap of kip laten slachten omdat je een band met dat dier hebt van jaren. Een paard ruikt altijd dood en verderf bij de slager hoe vroeg je ook komt en hoe goed ze ook schoonmaken. Hoe sneller het dan gebeurt is hoe beter natuurlijk. Maar ik zou persoonlijk niet kunnen leven met de gedachte dat mijn dier op het laatste moment dacht, zij die ik altijd mijn vertrouwen en liefde hem geschonken brengt mij nu hierheen waar ik weet dat ik dood zal gaan. Al is het maar een kwestie van seconden, dan is dat al te veel. Een spuitje is iets heel anders, helemaal als het in een vertrouwde omgeving kan. En al gaat het wat langzamer na het in slaap brengen voelt het niets meer, weet het niets meer en ligt zeker niet bewust te vechten tegen de dood en voelt al helemaal niet het leven wegvloeien. En bij het tweede spuitje of het lang of kort duurt hij/zij vecht dan niet maar het ligt aan de bloedsomloop hoe snel het gaat niet aan de sterkte of het vechten van het paard. En wat er daarna gebeurt met grijpers en kadaverdiensten daar merkt hij niets meer van en als je er zelf niet tegen kan moet je wat anders regelen, heel simpel eigenlijk. En paardenworst ? Heerlijk maar ik ga niet op mijn eigen paard zitten kauwen en ook een ander niet, niet op mijn dier ! Waarom ? die anderen worden toch wel geslacht, en voor mij maakt het niets uit of het nou mijn koe, konijn, kip of kat of hond is, er wordt niets geslacht op een plek waar ze weten dat ze dood zullen gaan. Een dier is een dier en een paard is niets beter dan een koe en het heeft mij zijn vertrouwen gegeven....en ik steun het tot het bittere eind of ik er tegen kan of niet en hoe lang mijn nachtmerries ook duren...

kiko schreef:

Mijn tweede paard had ik zelf weggebracht. De verzekering had twee keuzes: of hij wordt opgehaald en gaat naar Kortrijk in Belgie en wordt daar volgens hun geslacht of ik moest ruim een uur rijden, maar kon hem zelf wegbrengen. Ik heb voor de 2e optie gekozen.
Ik ben bij het slachthuis wel heel goed opgevangen. Het was kleinschalig, maar het is verschrikkelijk als je daar naar binnengaat. Ik had hem van de trailer gehaald, wat achteraf dus niet moest. We hadden de trailer naar binnen moeten rijden.
Gelukkig liep mijn paard met me mee naar binnen, maar ik werd helemaal gek daar binnen, heb hem gillend weggegeven en ben naar buiten gerend en hoorde ook de knal (nu ik dit schrijf staan de tranen alweer in mijn ogen). Mijn vader heeft hem nog horen hinniken naar mij toen ik wegrende.
Nadat alles is gebeurd vroegen ze of we hem nog wilde zien. Ze zeiden dat er vaak werd gesjoemeld en dat ze vaak via de achterduur er weer uitgaan.
Mijn vader is toen gaan kijken, dus heb het bewijs dat ie nu over de eeuwige groene weides galoppeert zonder pijn samen met mijn andere paard die ik 7 maanden daarvoor moest laten inslapen.
Er was daar een jongen die mij geweldig opving, dat heeft me heel goed gedaan. Hij zei: ik hoop als je ooit weer een paard koopt dat ie net zo mooi is als deze, want dit is echt een geweldig mooi paard. En dat was hij ook, hij was Perfect en zo heette hij ook (Perfect B).
Ze hebben voor mij de staart afgeknipt en ze hadden ook netjes mij halster schoongemaakt.

(inslapen had ik liever gewild, maar omdat mijn paard zo zwaar was, leek net een hengst, zo was ie gebouwd., kregen ze er veel voor en zou ik niet veel geld overhouden voor een nieuw paard en na veel denken heb ik toen voor de slager gekozen, maar wel zelf wegbrengen)

Maar als ik weer voor de keuze kom te staan, dan krijgt mijn merrie een spuitje, want ik begin dan nooit meer aan een paard. Heb genoeg ellende meegemaakt. Ik durfde bijna niet meer aan een paard te beginnen.

xDodox schreef:

Ik denk hetzelfde. Ik zou het zelf ook niet leuk vinden om geslacht te worden. Paarden weten dan wel niet wat het is, maar wij wel. Ik vind ook dat ze een vredige dood moeten hebben.

kiko schreef:

Heel erg veel sterkte nog... (weet niet hoe lang dit geleden is?)
Ik heb het echt met kippenvel op mijn armen en met tranen in mijn ogen gelezen, vandaar dat ik dit dus absoluut niet wil.
Voor mij stond het al zo goed als zeker vast, maar nu helemaal

Dankjewel Fairytale

Het is nu een jaar geleden dat ik mijn paard heb weggebracht. Maar ik kan het me herinneren alsof het gister was.
Ik heb het gister met tranen geschreven toen ik het typte. Ik mis hem nog verschrikkelijk.
Hij wist het de avond ervoor. Hij keek me aan en leek net of ie wou vertellen dat het goed was en dat hij zich niet meer goed hoefde voor te doen. Ik heb toen voor de laatste keer met hem in de bak gespeeld, maar hij wou niet lopen, hij liep goed kreupel, terwijl de dagen daarvoor viel het wel mee.
Hij had zich groot gehouden voor mij en was eigenlijk heel blij dat ie die avond zo slecht liep, dus ik wist dat ik uiteindelijk toch de goede beslissing had genomen. Op de But liep hij nog niet goed en dan is het niet eerlijk om hem bij mij te houden.
Zijn laatste dagen heb ik echt afscheid genomen. Nog foto's gemaakt en we hebben hem gefilmd.
De dag zelf heb ik ook nog foto's van hem gemaakt. Op stal heb ik echt afscheid van hem genomen, want wist dat het daar niet zou kunnen. En hij heeft zelf ook afscheid genomen van alles. Ik deed hem nog even in de wei, maar hij deed geen pas. Hij keek echt om zich heen om alles op te nemen dat was heel apart. Hij wist het.
ik stop nu even want ik sta nu weer met tranen.

Ellebel schreef:

Maar als ik het goed begrijp is het slachten snel en netjes gegaan, het gaat hier meer om het gevoel wat je er zelf bij hebt. Ook belangrijk, maar wel ondergeschikt aan het belang van het paard. Dus ik snap niet helemaal waarom jij je paard nou zeker nooit meer zou laten slachten? Alsof hier zo'n horrorverhaal staat.