Ik had ze überhaupt nog nooit gesproken, maar de arrogante blikken en het fluisteren als ik net voorbij liep waren al volop aanwezig. De andere bijrijder van 'mijn' paardje (noem het even voor het gemak mijn paard) zei dat ze in het begin idd gemeen waren en dat ik vanzelf wel zou worden opgenomen in het groepje... Kom op zeg, we zijn geen 11, toch?
Dat was wel een grote ergernis.Ook vond ik het heel irritant dat de (ontzettend kleine) weide aan de buitenbak grenst, dus dat sommige paarden gewoon de hele tijd met hun hoofd over de bakrand hingen en ik er steeds voor moest uitwijken.
Ook idd spullen die steeds verdwenen. Verschrikkelijk irritant.
En als laatste de soort slagboom van de buitenbak die zo moeilijk openging. Sta je daar met een opdringerig paard dat ding ophoog te tillen, wat voor geen meter lukt. En dan ook niemand die even helpt ofzo

