Bokt.nl

**Geplaatst**: 28-06-15 10:53

Geplaatst: 28-06-15 10:53

Ik zou het niet kunnen, denk ik. Hypothetisch gezien, want ik heb geen eigen paard.
Een paard laten inslapen of slachten, alleen omdat hij oud is en niet meer geschikt voor het werk wat ik eigenlijk met hem wil doen... ik zou me er enorm schuldig over voelen. Mijn dieren zullen in principe bij mij blijven, omdat ik dat mijn verantwoordelijkheid vind.

De situatie wordt pas lastiger als er meer dingen mee gaan spelen. Wat als ik opeens mijn baan kwijtraak en niet meer voor mijn paard kan zorgen? Verkopen brengt ook de nodige gevaren en onrust voor het paard met zich mee. Maar als het paard verder nog prima gezond is en nog vrolijk van zijn leven geniet, zou ik het ook niet over mijn hart kunnen verkrijgen hem in te laten slapen. Dan maar zelf droog brood eten... Als mijn paard echter wél al mankementjes vertoont en medicijnen nodig heeft om nog paardwaardig te leven... Tsja, dan wordt het al een ander verhaal. Iedere situatie is anders. En als ik echt helemaal geen geld meer heb? Dan zou ik het dier denk ik toch ook laten inslapen of slachten. Ik zou me er schuldig over voelen, dat wel, maar ook weten dat het de beste keuze uit 2 kwaden was.

Het is, zeker als je een sterke emotionele band met je paard hebt, gewoon lastig om precies de grens te vinden tussen wanneer het nog paardwaardig is als grasmaaier in de wei, eventueel met medicijnen, en vanaf wanneer het paard wél lijdt. Of misschien is het vooral lastig om te aanvaarden dat die grens bereikt is.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-06-15 11:08

Re: Is dit niet een probleem verleggen??

Geplaatst door de TopicStarter : 28-06-15 11:08

Het is ook lastig......maar toch goed om eens over na te denken.

Ik hoop ook altijd dat de mensen waarvan ik hou rustig in hun slaap inslapen als ze héél oud zijn......heel mooi en vredig.
Het is alleen nog nooit zo gebeurt.......

En dat wil ik ook voor mijn dieren.......alleen is ook dat zelden of nooit gebeurt.
Vandaar ook de vraag hier.
Hoe kijken jullie tegen zo een moment aan.
Hak je knopen door op zo een moment, heel radicaal en verdrietig of gok je op wat enkele "goede "jaartjes erbij door je dier gratis weg te geven.

**Geplaatst**: 28-06-15 11:11

Re: Is dit niet een probleem verleggen??

Geplaatst: 28-06-15 11:11

Ik heb bij mijn eerste merrie geen keus gehad, niet eens afscheid kunnen nemen toen ze nog in leven was.
Zij is door een auto aangereden, over de auto gevlogen en haar nek gebroken.
Hierdoor ben ik altijd bang dat zoiets nog een keer gaat gebeuren.

Als één van onze paarden een been zou breken, zou ik ze direct in laten slapen, daar is geen twijfel over mogelijk.
Bij koliek + operatie ligt het aan de slagingskansen, maar hoe dan ook en wat voor ziekte/aandoening ook, ik laat mijn dieren niet onnodig lijden, ook niet psychisch.

**Geplaatst**: 28-06-15 11:20

Geplaatst: 28-06-15 11:20

maar wat als de diagnose was..

je paard is 12 jaar oud, paard kan nog een paardwaardig bestaan lijden na een operatie van 3500 euro (en het wordt je gegarandeerd, zelfs zonder dat er verder kosten voor medicatie bijkomen), maar je mag niets meer met het dier doen, hij moet daarna gewoon lekker op het land voor de rest van zijn leven en niet meer belast worden, maar hij is dan wel kerngezond?

en ondertussen krijg je een leuk paardje aangeboden, waar je nu geen plek voor hebt, of geen geld voor hebt om er een extra bij te nemen.. super leuk diertje, fijne klik en geschikt om mee te doen wat je voor ogen hebt..

ga je dan 3500 betalen en je paard daarna op pensioen zetten voor de komende 20 jaar in de wetenschap dat er dan geen ander paardje kan komen en dat je buiten hem poetsen en eten geven niets voor hem kunt betekenen en je verder ook niet meer kunt doen wat je leuk vind? dat nog bovenop de vraag natuurlijk wat je gaat doen om aan die 3500 euro te komen als je dat niet zou hebben. Het betreft een aandoening die ernstig is, paardonwaardig, maar hij gaat er niet dood aan.. weggeven aan iemand die er mee wil gaan dokteren (afschuiven) is dus een optie..

Want ik denk namelijk dat we er soms gemakkelijk over denken met z'n allen. omdat we in de luxe positie zijn om nog te kunnen doen wat we doen.. maar wat als het daadwerkelijk je eigen grenzen overschrijdt.. en dat je het bedrag misschien bijeen kunt lenen om het dier te helpen en een paardwaardig leven van nog wel 20 jaar te geven.. maar dit betekent dan wel dat je bijvoorbeeld een jaar lang zelf het moet ontberen + dat je je hobby voor de komende twee decennia wel zou kunnen vergeten.. alleen om het dier een operatie te kunnen bieden waardoor hij langer de zon ziet opkomen op de wei

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-06-15 11:23

Geplaatst door de TopicStarter : 28-06-15 11:23

@ koudbloedkim;

Ik denk dat we aardig in de zelfde hoek zitten, en dat merk ik ook aan de reacties van de meeste anderen.
Voor een gevoelig onderwerp doen we het eigenlijk heel leuk zo.!!

**Geplaatst**: 28-06-15 11:23

Geplaatst: 28-06-15 11:23

Als ik een paard heb dat niet ongelukkig wordt als 20 jaar grasmaaier, zou er bij mij geen enkele twijfel zijn om die operatie te laten uitvoeren.
En dat zeg ik niet omdat dat wel heel makkelijk zeggen is, maar ik sta hier 100% achter.
De band die ik met mijn paard heb, gaat zoveel dieper dan menig mens kan beseffen.

RaafSmits, inderdaad.

**Geplaatst**: 28-06-15 11:34

Geplaatst: 28-06-15 11:34

Hmmm, het blijft een moeilijk onderwerp. Ik heb van dichtbij drie maal meegemaakt dat er een paard (met beperkingen, niet meer geschikt voor de sport) werd weggegeven en alleen 'recreatief' gebruikt zou worden (2 a 3 maal per week buitenritje). Al deze paarden hadden Z-dressuur of hoger gelopen. Alle drie zijn ze toch weer gestart, ook al was dat zeer zeker niet de afspraak. Heel erg vind ik dat.

Ik zou dan ook nooit mijn paard weggeven. Als ze niet meer geschikt zijn voor het gebruiksdoel zal ik ze toch in laten slapen (nadat ik er natuurlijk alles aan gedaan heb, binnen mijn mogelijkheden, om het dier weer op niveau te krijgen). Dat heb ik met mijn eerste paard zo gedaan en dat heeft mij behoorlijk wat commentaar opgeleverd maar ik heb daar nog steeds het beste gevoel bij.

Edit: dus om de vraag van TS te beantwoorden, ja volgens mij is het het probleem verleggen maar ik ben van mening dat het paard daar het meeste de dupe van is.

Laatst bijgewerkt door Embe op 28-06-15 11:41, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-06-15 11:41

Geplaatst door de TopicStarter : 28-06-15 11:41

Phoe, dat is een lastige.!!!

Momenteel zou ik niet in staat zijn om dat geld voor die operatie/ behandeling op te kunnen hoesten.
Zou zelfs geen krediet krijgen bij de bank......momenteel.
En ik denk dat ook al zou ik het paard gratis aanbieden niemand bereid is om voor de kosten op te draaien als het paard daarna enkel en alleen als grasmaaier dienst zou kunnen doen.

Stel dat ik het geld bij elkaar zou kunnen schrapen zou ik het paard laten helpen, maar uitsluitend op een contract basis bij iemand neerzetten die ik vertrouw/ ken.
Ik zou dan denken aan begrazingsprojecten of iets dergelijks....in een kudde/ natuurgebied met toezicht.

Krijg ik het geld niet bij elkaar dan zou ik toch overwegen om het paard naar de slacht te doen.
Of ik daarna open zou staan voor een nieuw paard is maar zeer de vraag.
Dit lijkt me zo een traumatische gebeurtenis dat ik wel even de tijd zou moeten hebben om te kunnen verwerken.

Ik denk eerder dat het het eind zou betekenen van mijn status als paardeneigenaar.......gewoon omdat het verdriet té groot is.
En misschien vind ik de verantwoording die ik heb ook wel te groot.
( Het is ook niet voor niks dat ik in tegenstelling tot vele andere hier géén eigen paard heb )

**Geplaatst**: 28-06-15 11:43

Re: Is dit niet een probleem verleggen??

Geplaatst: 28-06-15 11:43

"Ik zou dan denken aan begrazingsprojecten of iets dergelijks....in een kudde/ natuurgebied met toezicht."

Dat vind ik persoonlijk ook altijd zo'n pennygedachte (sorry)... heel veel paarden doe je daar echt geen plezier mee.

**Geplaatst**: 28-06-15 11:44

Geplaatst: 28-06-15 11:44

4,5 jaar geleden kreeg ik de mogelijkheid om mijn verzorgpaardje in eigendom te krijgen. Ik verzorgde haar op dat moment al dik zeven jaar, dag in dag uit. Toen ik dat voorgesteld kreeg, heb ik geen moment getwijfeld ondanks dat ze toen 18 jaar was. We hebben heel wat ups en downs gekend en dit jaar ook weer. Vanaf maart staat ze al op rust en sinds deze maand weten we eindelijk waardoor ze achter niet helemaal goed liep. Tot en met augustus moeten we sowieso stappen aan de hand (opbouwend van 20 naar 25 naar 30 min per dag) en ze staat verder lekker 24/7 op de wei met soortgenootjes. Afgelopen woensdag weer een tegenslag. Ze had geen coördinatie meer over haar rechtervoorbeen. Dierenarts weer geweest. Conclusie een beknelde zenuw in haar schouder door of stoten of verkeerd liggen oid. Pijnstillers en gelukkig kan ze hem nu alweer goed bewegen. Ik heb vanaf dat moment ook besloten dat, mochten we eind augustus weer groen licht krijgen om meer te gaan doen, blijft dat lekker bij stapritjes buiten (wat we eigenlijk al deden) en verder lekker 24/7 buiten. Niet meer longeren of even laten rennen. Als ze dat wilt, mag ze dat zelf bepalen. 1 augustus wordt ze 22 jaar en ik hoop dat ik nog heel wat jaartjes zo van haar mag genieten. Lekker tutten, kroelen, wandelen en straks weer wat stapritjes. En al zouden die stapritjes ook niet meer kunnen, vind ik dat ook prima. Weg gaat ze nooit

En tuurlijk krijg je de vraag vind je het niet jammer dan? Mis je het rijden niet? Wil je geen verzorgpaardje erbij? Mijn antwoord: Nee. Ik vind het heerlijk om met haar bezig te zijn op welke wijze dan ook. & dan maar een dure grasmaaier. Zolang ik haar gelukkig en gezond bij me kan houden, zal ik dat doen.

Ik zou ook geen ander met haar 'problemen' op willen zadelen. En hoe een ander erin staat. Ieder zijn eigen keuze, maar die van mij zou het niet zijn. Aan de andere kant als het paard dan een beter pensioen krijgt dan bij zijn huidige eigenaar.. Lastig.

**Geplaatst**: 28-06-15 11:50

Geplaatst: 28-06-15 11:50

elenaMM77 schreef:
Want ik denk namelijk dat we er soms gemakkelijk over denken met z'n allen. omdat we in de luxe positie zijn om nog te kunnen doen wat we doen.. maar wat als het daadwerkelijk je eigen grenzen overschrijdt.. en dat je het bedrag misschien bijeen kunt lenen om het dier te helpen en een paardwaardig leven van nog wel 20 jaar te geven.. maar dit betekent dan wel dat je bijvoorbeeld een jaar lang zelf het moet ontberen + dat je je hobby voor de komende twee decennia wel zou kunnen vergeten.. alleen om het dier een operatie te kunnen bieden waardoor hij langer de zon ziet opkomen op de wei

Ik kan me goed voorstellen dat je dan tóch die stekker er uit trekt.

Ik kan wel een paar van mijn ervaringen vertellen trouwens.
Merrie van 23, bijna 24, kuddeleider, ex-fokmerrie, niet bereden, krijgt Cushing en wordt daardoor hoefbevangen. Heb ik in laten slapen. Paard zou, ook met behandeling, niet meer 24/7 in de wei kuddeleider kunnen spelen. Vond ik niet paardwaardig.

Merrie van 27, bijna 28, geen kiezen meer, kon alleen nog slobber met olie eten. Kerngezond, op die kiezen na. Benen als een 4-jarige. Kreeg een zenuwbeknelling in haar nek, waardoor ze wat atactisch werd. Daar kon ze nog steeds mee uit de voeten, en vermoedelijk had ze er ook geen pijn aan. Heb ik in laten slapen. Ik wilde niet een keer thuiskomen en haar liggend aantreffen omdat ze niet meer overeind kon komen.

Merrie, 11 jaar, rijpaard. Hoefbevangen geweest en daarna peesprobleem in achterbeen. Heb ik voor veel geld laten opereren, met 50/50 kans op slagen. Is nu aan het revalideren, maar loopt nog niet rad. Mag hier verder grasmaaien, zolang het duidelijk is dat ze niet écht pijn heeft. Hoewel niet rad lopen uiteraard betekent dat ze pijn heeft. En bij een volgende hoefbevangenheid, zeker als dat zou betekenen dat ze echt helemaal niet meer op gras zou kunnen, is het ook einde verhaal.

Ruin, 21 jaar, schimmel, rijpaard. Heeft melanomen, kreeg daar last van. Ook weer voor veel geld experimenteel laten behandelen met chemo. Gaat mogelijk ook nog deze zomer op proef aan één van de vaccins die nu ontwikkeld worden.
Als dit geen nog steeds bruikbaar rijpaard was, had ik 'm niet laten behandelen maar de ziekte gewoon z'n 'normale' weg laten gaan. Waarbij ik meteen zeg dat áls het geen rijpaard was, ik niet gemerkt zou hebben dat-ie er last van had...

Dus heel verschillende redenen om wel of niet te behandelen. Waarbij bruikbaarheid in combinatie met leeftijd bij mij absoluut meetelt.
En anderen zouden die Cushing merrie wel hebben behandeld, en die atactische merrie gewoon nog hebben laten lopen, dat weet ik ook. Maar ik ben écht liever een maand te vroeg dan een dag te laat.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-06-15 11:52

Geplaatst door de TopicStarter : 28-06-15 11:52

Embe schreef:
"Ik zou dan denken aan begrazingsprojecten of iets dergelijks....in een kudde/ natuurgebied met toezicht."

Dat vind ik persoonlijk ook altijd zo'n pennygedachte (sorry)... heel veel paarden doe je daar echt geen plezier mee.

Geeft niks

licht je toe??

**Geplaatst**: 28-06-15 11:53

Re: Is dit niet een probleem verleggen??

Geplaatst: 28-06-15 11:53

Ibbel, ik vind de meeste van jouw voorbeelden eigenlijk heel logisch.

**Geplaatst**: 28-06-15 12:00

Geplaatst: 28-06-15 12:00

KoudbloedKim schreef:
Ibbel, ik vind de meeste van jouw voorbeelden eigenlijk heel logisch.

Ik ook. Ik denk ook echt dat je het per paard moet bekijken. Mijn merrie vind aandacht heerlijk, maar niet perse in de vorm van rijden. Als ze maar lekker buiten kan lopen en aandacht krijgt. Maar je heb er ook zat waarbij dat niet werkt en er dood ongelukkig van worden.

**Geplaatst**: 28-06-15 12:06

Geplaatst: 28-06-15 12:06

elenaMM77 schreef:
maar wat als de diagnose was..

je paard is 12 jaar oud, paard kan nog een paardwaardig bestaan lijden na een operatie van 3500 euro (en het wordt je gegarandeerd, zelfs zonder dat er verder kosten voor medicatie bijkomen), maar je mag niets meer met het dier doen, hij moet daarna gewoon lekker op het land voor de rest van zijn leven en niet meer belast worden, maar hij is dan wel kerngezond?

en ondertussen krijg je een leuk paardje aangeboden, waar je nu geen plek voor hebt, of geen geld voor hebt om er een extra bij te nemen.. super leuk diertje, fijne klik en geschikt om mee te doen wat je voor ogen hebt..

ga je dan 3500 betalen en je paard daarna op pensioen zetten voor de komende 20 jaar in de wetenschap dat er dan geen ander paardje kan komen en dat je buiten hem poetsen en eten geven niets voor hem kunt betekenen en je verder ook niet meer kunt doen wat je leuk vind?

als ik het geld ervoor zou hebben liggen,dan is het antwoordt heel simpel : ja

ik hou van het dier,het paard,niet van zijn rug ,omdat ik daar zonodig op moet zitten... het is toch geen broodje wat je maar weggooit voor een ander broodje..

nee hoor,moet mezelf ook nog wel aan kunnen kijken in de spiegel savonds..

overigens mijn hond was 11,botkanker en daar heb ik haar achterpoot inderdaad laten amputeren,geen chemo gegeven en we hebben nog 7 fantastische maanden gehad :+:

,zou het per direct weer zó overdoen...

**Geplaatst**: 28-06-15 12:13

Geplaatst: 28-06-15 12:13

RaafSmits schreef:
Embe schreef:
"Ik zou dan denken aan begrazingsprojecten of iets dergelijks....in een kudde/ natuurgebied met toezicht."

Dat vind ik persoonlijk ook altijd zo'n pennygedachte (sorry)... heel veel paarden doe je daar echt geen plezier mee.

Geeft niks licht je toe??

Veel paarden die dat niet gewend zijn willen niet 24/7 zonder schuilmogelijkheid in een kudde/natuurgebied. Die worden daar niet bepaald beter van, zeker als ze oud zijn kunnen ze dan heel snel terug vallen in conditie. Paarden die vanaf hun vierde jaar in de sport lopen en 'geconditioneerd' zijn door ons (mensen) met een beperkt aantal uren op de wei, stapmolen, verzorging etc. zie ik niet zo snel een fijn leven hebben in een natuurgebied in een kudde.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-06-15 12:13

Geplaatst door de TopicStarter : 28-06-15 12:13

Ibbel schreef:
elenaMM77 schreef:
Want ik denk namelijk dat we er soms gemakkelijk over denken met z'n allen. omdat we in de luxe positie zijn om nog te kunnen doen wat we doen.. maar wat als het daadwerkelijk je eigen grenzen overschrijdt.. en dat je het bedrag misschien bijeen kunt lenen om het dier te helpen en een paardwaardig leven van nog wel 20 jaar te geven.. maar dit betekent dan wel dat je bijvoorbeeld een jaar lang zelf het moet ontberen + dat je je hobby voor de komende twee decennia wel zou kunnen vergeten.. alleen om het dier een operatie te kunnen bieden waardoor hij langer de zon ziet opkomen op de wei

Ik kan me goed voorstellen dat je dan tóch die stekker er uit trekt.

Ik kan wel een paar van mijn ervaringen vertellen trouwens.
Merrie van 23, bijna 24, kuddeleider, ex-fokmerrie, niet bereden, krijgt Cushing en wordt daardoor hoefbevangen. Heb ik in laten slapen. Paard zou, ook met behandeling, niet meer 24/7 in de wei kuddeleider kunnen spelen. Vond ik niet paardwaardig.

Merrie van 27, bijna 28, geen kiezen meer, kon alleen nog slobber met olie eten. Kerngezond, op die kiezen na. Benen als een 4-jarige. Kreeg een zenuwbeknelling in haar nek, waardoor ze wat atactisch werd. Daar kon ze nog steeds mee uit de voeten, en vermoedelijk had ze er ook geen pijn aan. Heb ik in laten slapen. Ik wilde niet een keer thuiskomen en haar liggend aantreffen omdat ze niet meer overeind kon komen.

Merrie, 11 jaar, rijpaard. Hoefbevangen geweest en daarna peesprobleem in achterbeen. Heb ik voor veel geld laten opereren, met 50/50 kans op slagen. Is nu aan het revalideren, maar loopt nog niet rad. Mag hier verder grasmaaien, zolang het duidelijk is dat ze niet écht pijn heeft. Hoewel niet rad lopen uiteraard betekent dat ze pijn heeft. En bij een volgende hoefbevangenheid, zeker als dat zou betekenen dat ze echt helemaal niet meer op gras zou kunnen, is het ook einde verhaal.

Ruin, 21 jaar, schimmel, rijpaard. Heeft melanomen, kreeg daar last van. Ook weer voor veel geld experimenteel laten behandelen met chemo. Gaat mogelijk ook nog deze zomer op proef aan één van de vaccins die nu ontwikkeld worden.
Als dit geen nog steeds bruikbaar rijpaard was, had ik 'm niet laten behandelen maar de ziekte gewoon z'n 'normale' weg laten gaan. Waarbij ik meteen zeg dat áls het geen rijpaard was, ik niet gemerkt zou hebben dat-ie er last van had...

Dus heel verschillende redenen om wel of niet te behandelen. Waarbij bruikbaarheid in combinatie met leeftijd bij mij absoluut meetelt.
En anderen zouden die Cushing merrie wel hebben behandeld, en die atactische merrie gewoon nog hebben laten lopen, dat weet ik ook. Maar ik ben écht liever een maand te vroeg dan een dag te laat.

Allemachtig......dat moet er behoorlijk inhakken.
Maar het is duidelijk dat je recht van spreken hebt hier.....helaas.

Persoonlijk denk ik dus dat ik daar niet tegen zou kunnen, want hoe nuchter je het ook zegt.....het zijn grote beslissingen.
Maar ik vind je wél paard waardig, omdat je deze keuzes durft te maken.

**Geplaatst**: 28-06-15 12:16

Geplaatst: 28-06-15 12:16

'overigens mijn hond was 11,botkanker en daar heb ik haar achterpoot inderdaad laten amputeren,geen chemo gegeven en we hebben nog 7 fantastische maanden gehad :+:

,zou het per direct weer zó overdoen...'

Zo zie je maar weer, voor iedereen is het anders. Heb jij je hond een heel groot plezier gedaan met zo'n zware operatie en het hele revalidatieproces voor maar 7 maanden extra tijd? Of voornamelijk jezelf?

Ik zou dat dus nooit gedaan hebben.

**Geplaatst**: 28-06-15 12:19

Geplaatst: 28-06-15 12:19

Embe schreef:
Veel paarden die dat niet gewend zijn willen niet 24/7 zonder schuilmogelijkheid in een kudde/natuurgebied. Die worden daar niet bepaald beter van, zeker als ze oud zijn kunnen ze dan heel snel terug vallen in conditie. Paarden die vanaf hun vierde jaar in de sport lopen en 'geconditioneerd' zijn door ons (mensen) met een beperkt aantal uren op de wei, stapmolen, verzorging etc. zie ik niet zo snel een fijn leven hebben in een natuurgebied in een kudde.

Ik ben sowieso niet voor het houden van paarden op die manier.
Ook sportpaarden kunnen gerust lekker de wei op met een schuilstal.
Het zijn de eigenaren die dat niet willen.

Uitzonderingen daar gelaten, er zullen best paarden zijn die beter af zijn in een vaste stal.

**Geplaatst**: 28-06-15 12:19

Geplaatst: 28-06-15 12:19

KoudbloedKim schreef:
Als ik een paard heb dat niet ongelukkig wordt als 20 jaar grasmaaier, zou er bij mij geen enkele twijfel zijn om die operatie te laten uitvoeren.
En dat zeg ik niet omdat dat wel heel makkelijk zeggen is, maar ik sta hier 100% achter.
De band die ik met mijn paard heb, gaat zoveel dieper dan menig mens kan beseffen.

RaafSmits, inderdaad.

Helemaal mee eens! En daarbij...een paard wat in de wei kan lopen dag in dag uit, kan ook nog stukjes wandelen. Tis dus niet zo dat je helemaal niks meer kunt, alleen niet dat wat je altijd deed...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-06-15 12:22

Geplaatst door de TopicStarter : 28-06-15 12:22

@ Embe

Veel paarden die dat niet gewend zijn willen niet 24/7 zonder schuilmogelijkheid in een kudde/natuurgebied. Die worden daar niet bepaald beter van, zeker als ze oud zijn kunnen ze dan heel snel terug vallen in conditie. Paarden die vanaf hun vierde jaar in de sport lopen en 'geconditioneerd' zijn door ons (mensen) met een beperkt aantal uren op de wei, stapmolen, verzorging etc. zie ik niet zo snel een fijn leven hebben in een natuurgebied in een kudde.[/quote]

Oké, maar het betrof hier geen realiteit geval maar een denkbeeldig paard.
Ik geloof niet dat mijn paard "in de sport" zou lopen.
Ben een recreatie ruiter.
Verder zou ik vallen op de wat meer natuurlijke rassen zoals Ijslanders of een elegante Tinker......dat idee.
Ik denk dat die al weer minder moeite zouden hebben met een begrazings project.

De vraag ís natuurlijk of je paard daar zo makkelijk voor in aanmerking komt........en ik ben het in die zin met je eens dat het dan ook maar weer allemaal moet passen.
Denk dat een toezichthouder ook niet onbeperkt paarden plaatst, dus in die zin heb je wel gelijk met je "penny gedachten "

**Geplaatst**: 28-06-15 12:26

Geplaatst: 28-06-15 12:26

Embe schreef:
'overigens mijn hond was 11,botkanker en daar heb ik haar achterpoot inderdaad laten amputeren,geen chemo gegeven en we hebben nog 7 fantastische maanden gehad ,zou het per direct weer zó overdoen...'

Zo zie je maar weer, voor iedereen is het anders. Heb jij je hond een heel groot plezier gedaan met zo'n zware operatie en het hele revalidatieproces voor maar 7 maanden extra tijd? Of voornamelijk jezelf?

Ik zou dat dus nooit gedaan hebben.

wat is dat nou voor rare domme vraag?? 8)7

je gaat natuurlijk geen hond laten opereren welke amper enige levenslust meer heeft,dit was een super blije hond,die net zo blij bleef toen haar poot geamputeerd was...

overigens was de operatie niet zó zwaar,en de revalidatie al helemaal niet,ze liep dezelfde avond gewoon rond....

**Geplaatst**: 28-06-15 12:29

Geplaatst: 28-06-15 12:29

Als ik puur naar mijn eigen situatie kijk...ik heb 10 jaar heel veel plezier van mijn pony gehad. De laatste twee jaar was ze gewoon klaar met rijden, ze was toen 28. Ze kreeg vaker last van haar artrose, dus ben ik (als toen 18 jarige) lekker gaan tutten en uren lang gaan wandelen om haar wel in conditie te houden. Wat genoten we samen en wat gunde ik haar die rust, na al die jaren samen hard gewerkt te hebben. Een andere pony, omdat zij oud werd? Dat kwam echt niet in mijn hoofd op, terwijl mijn vriendinnen wel allemaal door gingen met rijden.

Na 2 jaar wandelen, tutten en dergelijke kwam mijn studie periode eraan. Ik had het idee dat ze op de stal waar we stonden, steeds moeilijker kon meekomen, er kwamen steeds meer paarden, het werd drukker. Ik heb toen een moeilijk besluit genomen en haar naar een paarden 'rusthuis' in Drenthe gebracht. Dat besluit was moeilijk voor mezelf, omdat ik haar niet meer dagelijks kon zien. Voor mijn pony bleek het de beste beslissing ooit. Kleinschalig, met lieve eigenaren, veel naar buiten. Ze heeft het daar nog bijna 4 jaar uitstekend gedaan, totdat haar artrose zo ernstig werd, dat we jaar hebben moeten laten inslapen. Ze was toen ruim over de 30.

Ik besef me heel goed dat deze situatie niet voor iedereen is weggelegd. Mijn ouders hebben mij financieel bijgestaan, de pony was immers altijd zo goed voor hun dochter geweest, die verdiende een heerlijke oude dag. Echter, zij noemden haar altijd een paard met gouden hoefjes...

**Geplaatst**: 28-06-15 12:34

Geplaatst: 28-06-15 12:34

Ibbel schreef:
elenaMM77 schreef:
Want ik denk namelijk dat we er soms gemakkelijk over denken met z'n allen. omdat we in de luxe positie zijn om nog te kunnen doen wat we doen.. maar wat als het daadwerkelijk je eigen grenzen overschrijdt.. en dat je het bedrag misschien bijeen kunt lenen om het dier te helpen en een paardwaardig leven van nog wel 20 jaar te geven.. maar dit betekent dan wel dat je bijvoorbeeld een jaar lang zelf het moet ontberen + dat je je hobby voor de komende twee decennia wel zou kunnen vergeten.. alleen om het dier een operatie te kunnen bieden waardoor hij langer de zon ziet opkomen op de wei

Ik kan me goed voorstellen dat je dan tóch die stekker er uit trekt.

Ik kan wel een paar van mijn ervaringen vertellen trouwens.
Merrie van 23, bijna 24, kuddeleider, ex-fokmerrie, niet bereden, krijgt Cushing en wordt daardoor hoefbevangen. Heb ik in laten slapen. Paard zou, ook met behandeling, niet meer 24/7 in de wei kuddeleider kunnen spelen. Vond ik niet paardwaardig.

Merrie van 27, bijna 28, geen kiezen meer, kon alleen nog slobber met olie eten. Kerngezond, op die kiezen na. Benen als een 4-jarige. Kreeg een zenuwbeknelling in haar nek, waardoor ze wat atactisch werd. Daar kon ze nog steeds mee uit de voeten, en vermoedelijk had ze er ook geen pijn aan. Heb ik in laten slapen. Ik wilde niet een keer thuiskomen en haar liggend aantreffen omdat ze niet meer overeind kon komen.

Merrie, 11 jaar, rijpaard. Hoefbevangen geweest en daarna peesprobleem in achterbeen. Heb ik voor veel geld laten opereren, met 50/50 kans op slagen. Is nu aan het revalideren, maar loopt nog niet rad. Mag hier verder grasmaaien, zolang het duidelijk is dat ze niet écht pijn heeft. Hoewel niet rad lopen uiteraard betekent dat ze pijn heeft. En bij een volgende hoefbevangenheid, zeker als dat zou betekenen dat ze echt helemaal niet meer op gras zou kunnen, is het ook einde verhaal.

Ruin, 21 jaar, schimmel, rijpaard. Heeft melanomen, kreeg daar last van. Ook weer voor veel geld experimenteel laten behandelen met chemo. Gaat mogelijk ook nog deze zomer op proef aan één van de vaccins die nu ontwikkeld worden.
Als dit geen nog steeds bruikbaar rijpaard was, had ik 'm niet laten behandelen maar de ziekte gewoon z'n 'normale' weg laten gaan. Waarbij ik meteen zeg dat áls het geen rijpaard was, ik niet gemerkt zou hebben dat-ie er last van had...

Dus heel verschillende redenen om wel of niet te behandelen. Waarbij bruikbaarheid in combinatie met leeftijd bij mij absoluut meetelt.
En anderen zouden die Cushing merrie wel hebben behandeld, en die atactische merrie gewoon nog hebben laten lopen, dat weet ik ook. Maar ik ben écht liever een maand te vroeg dan een dag te laat.

Ik hoop oprecht dat ik het net zo zal kunnen doen als dat jij doet en gedaan hebt. $_/-\o_$

**Geplaatst**: 28-06-15 12:42

Geplaatst: 28-06-15 12:42

Ibbel schreef:
elenaMM77 schreef:
Want ik denk namelijk dat we er soms gemakkelijk over denken met z'n allen. omdat we in de luxe positie zijn om nog te kunnen doen wat we doen.. maar wat als het daadwerkelijk je eigen grenzen overschrijdt.. en dat je het bedrag misschien bijeen kunt lenen om het dier te helpen en een paardwaardig leven van nog wel 20 jaar te geven.. maar dit betekent dan wel dat je bijvoorbeeld een jaar lang zelf het moet ontberen + dat je je hobby voor de komende twee decennia wel zou kunnen vergeten.. alleen om het dier een operatie te kunnen bieden waardoor hij langer de zon ziet opkomen op de wei

Ik kan me goed voorstellen dat je dan tóch die stekker er uit trekt.

Ik kan wel een paar van mijn ervaringen vertellen trouwens.
Merrie van 23, bijna 24, kuddeleider, ex-fokmerrie, niet bereden, krijgt Cushing en wordt daardoor hoefbevangen. Heb ik in laten slapen. Paard zou, ook met behandeling, niet meer 24/7 in de wei kuddeleider kunnen spelen. Vond ik niet paardwaardig.

Merrie van 27, bijna 28, geen kiezen meer, kon alleen nog slobber met olie eten. Kerngezond, op die kiezen na. Benen als een 4-jarige. Kreeg een zenuwbeknelling in haar nek, waardoor ze wat atactisch werd. Daar kon ze nog steeds mee uit de voeten, en vermoedelijk had ze er ook geen pijn aan. Heb ik in laten slapen. Ik wilde niet een keer thuiskomen en haar liggend aantreffen omdat ze niet meer overeind kon komen.

Merrie, 11 jaar, rijpaard. Hoefbevangen geweest en daarna peesprobleem in achterbeen. Heb ik voor veel geld laten opereren, met 50/50 kans op slagen. Is nu aan het revalideren, maar loopt nog niet rad. Mag hier verder grasmaaien, zolang het duidelijk is dat ze niet écht pijn heeft. Hoewel niet rad lopen uiteraard betekent dat ze pijn heeft. En bij een volgende hoefbevangenheid, zeker als dat zou betekenen dat ze echt helemaal niet meer op gras zou kunnen, is het ook einde verhaal.

Ruin, 21 jaar, schimmel, rijpaard. Heeft melanomen, kreeg daar last van. Ook weer voor veel geld experimenteel laten behandelen met chemo. Gaat mogelijk ook nog deze zomer op proef aan één van de vaccins die nu ontwikkeld worden.
Als dit geen nog steeds bruikbaar rijpaard was, had ik 'm niet laten behandelen maar de ziekte gewoon z'n 'normale' weg laten gaan. Waarbij ik meteen zeg dat áls het geen rijpaard was, ik niet gemerkt zou hebben dat-ie er last van had...

Dus heel verschillende redenen om wel of niet te behandelen. Waarbij bruikbaarheid in combinatie met leeftijd bij mij absoluut meetelt.
En anderen zouden die Cushing merrie wel hebben behandeld, en die atactische merrie gewoon nog hebben laten lopen, dat weet ik ook. Maar ik ben écht liever een maand te vroeg dan een dag te laat.

Respect hoor! Hoop dat als ik ooit in jouw schoenen kom te staan ik het ook kan doen!

Voor nu is mijn shet gezond maar ik zal hem niet weg doen, ook al gaat zijn weidemaatje dood of weg dan blijft ie bij mij toto het eind. Mis ik het rijden? Nee heb een vriendin die mij zijn weidemaatje laat rijden. En als die er niet meer is dan kijk ik wel verder. Als hij ziek zou worden en hoog op leeftijd dan trek ik wel de stekker eruit. Het liefste laat ik ben schieten. Eerste paardje ook laten en slapen, was een groot bloedbad geworden dus dat NOOIT weer!