Bokt.nl

SandraVerl schreef:

Blijkbaar is een kort, on-topic antwoord, niet duidelijk genoeg. Dus dan maar de iets langere en ongekuiste versie.
Toen ik ging scheiden, stond mijn paard bij mijn schoonfamilie, ik moest dus snel een nieuwe stal hebben, maar deze moest binnen mijn budget passen. Een vriend boodt aan om mijn paard tijdelijk bij zijn moeder te zetten, dit zou gratis zijn tot ik een nieuwe plek gevonden had. Zijn moeder woonde voor mij te ver weg, ik had geen auto en geen rijbewijs, maar ik vertouwde hem, dus mijn paard ging naar daar.
Na 1 week vroegen ze mij om 5.000 frank (wat toen veel geld was, dat betaalde je toen vol pensioen op een manege), per maand te betalen. Die vriend van me wist dat ik, door de afwikkeling van de echtscheiding, op dat moment zeer krap bij kas zat en enkel kon overleven dankzij de steun van mijn ouders.
En toen kwamen zij met het voorstel om het paard voor die 5.000 frank over te nemen en hem terug aan mij te verkopen nadien. Zij hebben alles bedacht en uitgekiend en ik was zo naief om vertrouwen te hebben in hen. Moest ik toen geweten hebben dat ik daardoor mijn paard voor goed ging kwijt zijn, was ik nooit op hun voorstel ingegaan.
Ik vind het nogal kras dat men er hier blijkbaar geen probleem mee heeft, dat mensen op zo'n manier een paard verwerven.
Ik heb mijn 2de veulen ook verkocht, omdat hij te klein bleef waardoor ik niet met hem ging kunnen rijden. 1 keer heb ik zijn nieuwe eigenaar gesproken en nadien heb ik die mensen met rust gelaten. Maar die verkoop was een bewuste en weloverwogen keuze, waar ik vrede mee heb.

[***] schreef:

Bij mij waren de rollen omgedraaid
De nieuwe eigenaar van mijn oude pony heeft contact met mij opgezocht
Ze vroeg of ze mij op de hoogte mocht houden met foto's en of ik dat leuk zou vinden. Uiteraard vind ik dat heel erg leuk en volg ook trouw de foto's Geef advies wanneer ze erom vraagt. Dring mijzelf niet op en ben ook niet geweest om te kijken, echt puur alleen via social media.

Bij mijn andere heb ik na een paar jaar contact gezocht (ook nog via via) en die vond het heel erg leuk dat ik wilde komen. 1 keer geweest en misschien dat ik nog een keer langs ga, maar vraag het altijd netjes

Ik snap heel goed dat je graag wilt weten hoe het met je oude pony gaat, maar snap ook dat de nieuwe eigenaren daar niet op zitten te wachten. Denk dat je vooral heel open en eerlijk naar elkaar toe moet zijn. Als ik nu een pony zou kopen, dan zit ik er niet op te wachten dat iemand elke week komt kijken, maar als de oude eigenaar vraagt of zij/hij af en toe mag komen kijken hoe het gaat, zou ik daar geen problemen mee hebben. Zolang het bij kijken en knuffelen blijft en niet (wat ik hier ook las) commentaar geven en zeggen hoe ik het moet doen.

myk_en_shant schreef:

Wat vind bokt van de volgende situatie.
Twee jaar geleden is bij m'n merrie een oepsie veulen geboren.
Misschien herinneren jullie de topics hellup krijg onverwachts een cadeautje van amber en hellup kololiekje is geboren.

Noodgedwongen heb ik Vienna moeten verkopen, had geen plek voor een veulen op stal.
Had haar verkocht aan een bokker, vanaf het begin leuk contact met elkaar. Helemaal niet opdringerig, maar heel vrij en ongedwongen.
Als ze vragen had kon ze mij deze stellen, daar gaf ik ook altijd reactie op.
Via bokt en Facebook kon ik hun volgen, dit deed ik ook altijd met veel plezier.

We zijn na een half jaartje wezen kijken, ondanks het prutweer hebben we allemaal erg leuk gehad.

We hebben toen meerdere malen aangegeven, mocht je in de toekomst vienna willen verkopen, denk dan aan ons. Wie weet zijn wij in de gelegenheid om haar over te kopen, dan weet jij dat ze een goed huisje krijgt en dan heb je een zorg minder.
Kunnen wij haar niet over nemen, dan willen wij je gerust helpen met de verkoop. Aangezien ik nogal wat paardenmensen ken.

Dit vond ze een superplan.

Vorige week kreeg ik een mailtje van iemand die mij via bokt gevonden heeft, een noodkreet was het eerder.
Of ik de fokker was van vienna en of wij alsjeblieft haar willen overnemen, want ze had haar twee weken geleden gekocht, maar het klikte totaal niet met haar Tinker. En vienna werd als boksbal gebruikt.

Ze had haar vorige baasje ook tig berichtjes gestuurd met de vraag of ze haar alsjeblieft weer terug wil nemen.
Maar kreeg totaal geen reactie terug.

Dus ik kreeg op mijn bordje van of ik neem haar over of ze gaat naar een handelaar, want ik ben nu echt wanhopig.

Na veel tranen, overleggen, kwaadheid en teleurstelling hebben we haar opgehaald.
Waarom moet het nou zo.
Ze heeft vienna via een schaduwaccount verkocht, waarschijnlijk om zo te verkomen dat wij erachter zouden komen.

Je zult mij echt niet horen over het feit dat zr vienna ging verkopen, ik weet als geen ander dat situatie nu eenmaal kunnen veranderen.
Maar om nu zo via achterkanalen om te gaan, vind ik toch achterbaks.

En ik ben echt geen stalker of zo verkeerd persoon.
Zelf heb ik vorig jaar ook één van mijn Haflingers moeten verkopen, heb haar eerst weer aangeboden bij haar vorige eigenaar. Dit hadden we afgesproken, dus dit doe ik dan ook.

[***] schreef:

Heb je bij die eerste niet de behoefte om langs te gaan of zo? Ik vind het vrij dubbel, vragen staat vrij maar als eigenaar zou ik al gauw het idee hebben dat iemand langs komt om te kijken of het paard er wel goed staat etc.

Danique schreef:

SandraVerl schreef:

Blijkbaar is een kort, on-topic antwoord, niet duidelijk genoeg. Dus dan maar de iets langere en ongekuiste versie.
Toen ik ging scheiden, stond mijn paard bij mijn schoonfamilie, ik moest dus snel een nieuwe stal hebben, maar deze moest binnen mijn budget passen. Een vriend boodt aan om mijn paard tijdelijk bij zijn moeder te zetten, dit zou gratis zijn tot ik een nieuwe plek gevonden had. Zijn moeder woonde voor mij te ver weg, ik had geen auto en geen rijbewijs, maar ik vertouwde hem, dus mijn paard ging naar daar.
Na 1 week vroegen ze mij om 5.000 frank (wat toen veel geld was, dat betaalde je toen vol pensioen op een manege), per maand te betalen. Die vriend van me wist dat ik, door de afwikkeling van de echtscheiding, op dat moment zeer krap bij kas zat en enkel kon overleven dankzij de steun van mijn ouders.
En toen kwamen zij met het voorstel om het paard voor die 5.000 frank over te nemen en hem terug aan mij te verkopen nadien. Zij hebben alles bedacht en uitgekiend en ik was zo naief om vertrouwen te hebben in hen. Moest ik toen geweten hebben dat ik daardoor mijn paard voor goed ging kwijt zijn, was ik nooit op hun voorstel ingegaan.
Ik vind het nogal kras dat men er hier blijkbaar geen probleem mee heeft, dat mensen op zo'n manier een paard verwerven.
Ik heb mijn 2de veulen ook verkocht, omdat hij te klein bleef waardoor ik niet met hem ging kunnen rijden. 1 keer heb ik zijn nieuwe eigenaar gesproken en nadien heb ik die mensen met rust gelaten. Maar die verkoop was een bewuste en weloverwogen keuze, waar ik vrede mee heb.

Kijk, dat is al een ander verhaal. Dit kon ik natuurlijk niet weten Vervelend is dat ja, en zeker niet netjes.