Moderators: Coby, balance, Dyonne, Sica, C_arola, Neonlight, Firelight
magicmist schreef:Helaas weet ik uit ervaring dat de gemeentes moeilijk kunnen doen bij aanvragen wmo en vervoer.
Voorbeeld vanuit ons zelf. Twee kinderen. Beiden autisme. De 1 zit op speciaal onderwijs en de ander op normaal onderwijs. Beiden moeten om 8.30u op school zijn. Tja. Lastig. Gezocht nr een oplossing. Opvang kost je twee uur( ondanks dat je kind er 10min is).
Doodleuk wordt er gezegd.zoek maar een oplossing. Gelukkig redde ik het net met de fiets.
Nu volgende probleem. Geen enkele kinderopvang gaat nr de speciale school. Dus ben afhankelijk van mijn ouders.
De gemeente heeft inmiddels wel toegezegd dat we vervoer mogen regelen. Maar de opvangen willen geen kind vanuit speciaal onderwijs. Dus ja. Weer een probleem.
Het lijkt in Nederland super geregeld. Maar nee. Helaas blijkt in de praktijk anders.
JoSav schreef:Er is weer genoeg gebeurd.
De muizen hebben zich van de stallen en schuren naar huis verplaatst.
De asielkat is afgeketst vanwege een wurgcontract met alleen maar plichten maar helemaal geen rechten. Dat was echt heel extreem. Tot periodieke huisbezoeken aan toe. Dat ging ons veel te ver en kan ik er echt niet bij hebben.
Voor deze kat 100 andere. Helaas voor hem.
Dat is ook gebleken want diezelfde middag hebben we een lieve, aanhankelijke kitten van 9 maanden opgehaald. Was wel een verdrietig verhaal waarom ze weg moest. Huur opgezegd en daar sta je dan met je gezin…
Qua pech is het voor ons ook nog even doorbijten…
Mijn ipad is kapot gevallen. Het beeldscherm is op meerdere plaatsen gebarsten. Hij begint daardoor wel weer heel erg te sputteren nu.
Verder ben ik zelf ook heel knullig gevallen, maar behalve pijn in mijn hele lijf is er niks gebroken. Het is wel duidelijk dat het allemaal even wat veel is.
Ik ben daardoor ook onhandiger, want ik krijg heftige pijnaanvallen die je hele lijf ontregelen. Met dit soort leuke dingen als gevolg.
Jullie berichten raken me. Ik weet ook niet goed hoe ik erop moet reageren.
Ik zit er gewoon even doorheen. Het is even te veel om te behappen, op alle fronten. Dus ik ga even door een dal. Ik voel me lichamelijk slechter, omdat ik zoveel over grenzen ben moeten gaan. Meer nog over grenzen dan een paar maanden terug, toen de artsen unaniem nog tegen me zeiden dat ik teveel over grenzen ging en dat echt moest gaan doseren. Niet goed dus.
Ik slaap daardoor slechter, heb daardoor meer pijn, maak me zorgen, snap dingen niet meer en ben vergeetachtig, slaap nog slechter en heb dusdanig veel pijn dat ik niet meer weet waar ik het zoeken moet. Ik zit daardoor in een negatieve cirkel. Ik kom er wel weer uit, maar geldzorgen kun je er dan niet ook nog bij hebben. Echt even een dip.
We komen nog wel rond, voorlopig, maar onze hele buffer is weg. En sparen lukt ook niet meer. De bodem is inmiddels bereikt. Mijn neurotische brein kan daar niet zo goed tegen. Dat knaagt toch aan je.
Familie om op terug te vallen hebben we niet en het is schuiven en puzzelen geworden mede omdat er nog zoveel moet gebeuren. Dat is vervelend. Dat geeft zorgen, want wat als de pech aanhoudt? Het gaat nu immers al zo lang zo… slecht…
Ik moet me gewoon weer herpakken. Alles een plekje geven.
Ook accepteren dat ik waarschijnlijk niet meer beter word en accepteren dat de verbouwing nu noodgedwongen veel langer gaat duren. Een jaarplan werd anderhalf jaar en dat zal nu misschien wel 3 jaar worden.
En als de pech aanhoudt wel meer dan dat. Het is wat het is, maar voor mijn gezondheid is kamperen en behelpen in huis dusdanig belastend dat ook dat z’n tol eist. Maar het kan niet anders want het geld dat er in komt moet nu gewoon naar andere dingen en dan blijft er niks over voor verbouwen.
Ik zag licht aan het einde van de tunnel, qua planning en budget met “maar” een halfjaar vertraging. Dat was te behappen, op je tandvlees.
Dus ik moet dit even verwerken. Nog wat langer overleven.
Het voelt echt even als een soort schaduwbestaan en ook die knop moet weer om.
Daarom gaan we informeren over een scootmobiel of elektrische rolstoel op afbetaling. Er zijn waarschijnlijk aanpassingen nodig dus een tweedehands is vermoedelijk geen optie, maar dat gaan we allemaal eerst overleggen.
En ook dat is een knop die om moet.
Ik zit nu 95% van de tijd achter de geraniums omdat het slechter met me gaat en dat kan écht niet. Dat is geen leven. Al helemaal niet voor een kind.
Hopelijk biedt zo’n scootmobiel dan wat meer mogelijkheden om onze wereld weer wat te vergroten, mits we het rondgebreid krijgen.
Maar op dit moment vind ik alles stom en doet alles pijn. Opkrabbelen maar weer. Komt wel weer goed.
Dat dan mensen die je buiten zo’n forum verder helemaal niet kent toch iets voor je willen betekenen? Ja, dat raakt me wel. Ook als ik me eigenlijk veel te bezwaard voel om hulp aan te nemen, want ik heb geleerd dat ik dan mensen tot last ben en dat mag niet.![]()
Genoeg geklaagd.
Nee, wacht nog 1 ding…
Manari gaat weer grondig kennis maken met grenzen. Zij moet echt aan het werk gezet worden. Van haar mens tolereert ze braaf correcties, maar van mij niet zonder slag of stoot en dat betekent dat ze echt strenger moet worden aangepakt. Hoe dat in de praktijk gaat met zoveel op ons bordje moet nog even blijken, maar foei wat is die af en toe stout…
Ik vind jullie fijne mensen. Een beetje steun, op wat voor manier dan ook, is op dit soort momenten zó welkom.