double schreef:Denk dat ik me juist heel goed kan inleven in jouw manier van denken. Als ik de ruimte had gehad om Oakland te houden of het financieel kon opbrengen om hem gewoon op zijn stal te laten staan had ik dat ook zeker gedaan. Helaas waren dit geen opties en lag de beslissing ook niet bij mij alleen.
En geloof mij, de band tussen mij en mijn paard was ongelofelijk sterk. We gingen door het vuur voor elkaar.
Mijn reactie op inlevingsvermogen zijn meer bedoeld voor de jongere ruiters die hier reageren met "Ik heb geen paard, maar als ik er een had zou ik hem nooooooooit weg doen".
Gezondheidsredenen zijn van iedereen verschillend. Voor mij was het een reden om mijn paard te moeten verkopen, voor een ander zal het een reden zijn je paard juist te houden.
Ok, double (zo kwam het niet helemaal over).
Het lijkt me heel, heel erg moeilijk om een paard te verkopen waar je zo'n band mee hebt. Ik moet er niet aan denken om Sam weg te doen, ook niet voor 1 miljoen (wat toch niemand voor hem betaalt
).
Mijn paard staat het hele jaar buiten en is daarom niet zo moeilijk qua verzorging, al ga ik elke dag of 2x per dag naar hem toe (hij staat vlakbij huis). Bovendien heb ik hem gekocht met de wetenschap dat we alles financieel goed op een rijtje hebben. Ik werk momenteel niet, maar zou het altijd weer op kunnen pakken als mijn vriend werkloos wordt bijvoorbeeld (en dat is helemaal niet aan de orde).
Tuurlijk kunnen er vreselijke dingen gebeuren, maar veel zaken (niet alles) heb je zelf in de hand of kun je ver van tevoren zien aankomen qua financiele problemen. Ziekte overkomt je en dat is al erg genoeg.
Maar de vraag wordt gesteld over het nu, volgens mij, en dan is mijn antwoord nee.