
Ik ben van mening dat een paard voor het leven is. Ik heb veel ellende met Duck mee gemaakt maar ik zou hem nooit maar dan ook nooit wegdoen en ik heb altijd geleerd dat “opgeven, daar doen we niet aan”. En nu heb ik gewoon een top opgevoed paard dat netjes naast mij blijft lopen ipv zich lostrekt en naar de wei rent. Die ik makkelijk zonder halster van plek naar plek kan brengen, die als ik zeg “staan blijven” ook echt blijft staan. Nee is nee, ho is ho en luisteren is ook daadwerkelijk luisteren.
Tuurlijk hebben we altijd nog zo onze momenten. Bijvoorbeeld dat Ducky af en toe express heel dicht bij de sloot gaat lopen, toch nog probeert een sprint te nemen naar de bakdeur die open gaat als we les hebben, “bang” is voor elk klein ding in de bak maar buiten onder een hijskraam doorloopt die nog mega herrie maakt ook en dan vervolgens niet over een schaduw durven te stappen. Of met longeren kan hij echt soms nog dreigen maar dan hoef ik maar een beweging te maken alsof ik naar hem toe ga en dan is het klaar. (Die hark vergeet hij niet meer

Ik zie het zo: door alles wat we meegemaakt hebben zijn we er alleen maar beter uitgekomen. Ik heb een super fijn top paard die zo knettergek als een deur is!

Nog iets leuks en stouts; toen ze nog in de paddocks stonden en Duck er klaar mee was dan maakte hij zelf de deur open en liep hij naar zijn stal. Daar ging hij dan voor staan wachten totdat iemand die open maakte zodat hij zijn stal in kon. Dus een “commando” achter gezet en nu als ik de paddock open doe en zeg; ga maar Duck dan gaat hij naar stal terwijl ik het mest uit de paddock haal. Als ik dan aankom bij zijn stal staat hij netjes in zijn stal en hoef ik alleen zijn deur dicht te doen. Het is ongeveer 200-300 meter (denk ik) naar zijn stal en hij moet om de binnenstal heen. Nadeel; zijn stal kan hij zelf openmaken (gelukkig het onderste schuifding niet maar sommige vergeten die soms dicht te doen) en dan gaat hij een rondje lopen en hoor je weer; Duck loopt los

