Woonplaats: dicht bij de Loonse en Drunense duinen
Geplaatst: 05-04-12 20:07
Hier nog een angst haas. O o o jullie willen niet weten hoe vaak ik tegen me zelf heb gezet van en nu stap ik nooit meer op verkoop de boel en ik kap er mee. En ja hoor week later en mevrouw zit weer op het paard. Vind het gewoon te leuk. Ik herken me ook in heel veel verhalen van jullie. Soms doet het me goed om te lezen dat ik niet de enige ben die zo is.
Gelukkig ben ik sinds een jaar niet zo heel bang meer. Met dank aan mijn huidig paardje. O wat ben ik blij met haar. In het begin stapte we alleen in de bak en als er mensen mee gingen ook buiten. Na een jaar een drafje en een toltje. Nu twee en een half jaar later doen we zelfs soms een galopje. Iets wat ik echt dood en dood eng vind. Nog steeds hoor en het gaat nog steeds niet van harte maar beiden kunnen er steeds meer van genieten. Rij zelfs af en toe alleen buiten iets wat ik nooit heb durven dromen. Ik ga nog niet ver weg alleen maar onze afstanden worden steeds langer. Dus mag me zelf echt een schouder klopje geven.
Echt als je me een paar jaar geleden had gezien. Toen ik nog klein was geen hindernis was te hoog geen paard te gek. Hoe gekker hoe liever ik ze had. Na een flinke val. Zo dra ze maar hun oren in de nek deden scheet ik al 10 kleuren stond. Dan sprong ik er al af. Of als ze iets hun hoogt omhoog deden. Stond ik er al langs. Zo dra ik maar dacht dat ze in galop sprongen sprong ik er al af. Ik ben toen weer begonnen met rijden door geblind doekt te gaan rijden. Zo dat het lichaam staal van mijn paard niet meer kon zien. En zo weer geen vertrouw op me zelf en het paard. En daar heb ik veel van geleerd. Heeft het nog wel even geduurt hoor dat ik weer op dit niveau zit. Maar ik rij weer en kan zelf weer genieten van ritjes en natuurlijk hebben we ook wel weer eens een terug val maar niet meer zo erg als het was. Mits het op mijn eigen paardje is of ik het paardje al wat langer ken. Op ander paarden stap ik eigenlijk niet meer op. Omdat ik me dan op een ander manier dan weer heel angstig voel. Ook al doet het paard helemaal niets.
Mijn buitenritje was zeer leuk. Paardje was braaf maar wel fel. Heb zijn rengalopknop eventjes weer gevoeld sinds tijden. Dat was niet de bedoeling maar er was een misvommunicatie tussen ons ruiters waardoor dit gebeurde. Stiekem was het best gaaf.
nou...sinds de paarden vlakbij staan en ik dagelijks op stal ben, gaat het zoooooveel beter Eergisteren een ritje gemaakt met P.C. voor de kar en ons dochtertje mee met haar grote liefde Dicky, op een gegeven moment op het ruiterpad aan het draven, komt er een enoooorme (Cayleigh zei nog "goh, daar kan ik zo een zadel op doen") hond blaffend de bocht omzeilen. P.C. vond 'm eng in ging in z'n achteruit maar moest van mijn naar voren, Dicky stond gewoon stil en gaf er helemaal niks om.
Ik roep dus naar het meisje dat ze haar hond terug moest roepen maar dat lukte haar niet echt en wat ik dacht was "wat ben ik blij dat ik niet op Cos zit "
Gisteren toch maar ritje met Cos en mijn man en jongste mee met P.C. Ongeveer 45 minuten gereden, galopje meegepakt tegen het einde (toen bubbelde ik ineens van lef ). Het was heerlijk...ik heb nu voor het eerst weer echt en vol overtuiging het gevoel "wij komen er wel"
Lulychellu
Berichten: 1027
Geregistreerd: 11-09-09
Woonplaats: Fryslan
Geplaatst: 09-04-12 18:04
Ja ik bouw het ook langzaam op. Ben gister op buitenrit geweest, nou ja wandelen met Lynn met zadel op en Elvira en dr verzorgster. Ben dr drie keer opgeweest was heerlijk. Ze was eerst heel gespannen maar ik bleef rustig en toen na 5 minuten liep ze al relaxt, heerlijk een paar km tot aan de drukke weg erop gezeten was zo blij en direct ook veel zekerder. Toen we weer een wat rustiger weggetje hadden er direct weer op, ging goed maar ze wou wel constant bij Elvira blijven, als die ging draven wou ze ook en dat wou ik nog niet en toen werdt ze al even een beetje druk, ging stijgeren en wou een sprintje nemen dus ik dr snel weer af. Daarna toen elvira weer bij ons was er weer op geweest maar ze vond het maar niks alleen dus daar moet ik dus wel aan werken, want ik kan niet telkens iemand meenemen op buitenrit dus ga deze zomer ook vaak proberen alleen met dr, hopelijk vind ze dat dan niet eng. Maar ben al heel erg blij en wordt al veel zekerder daar ben ik best trots op
Ik herken het verhaal, maar juist op de grond! Ik zit er liever op dan dat ik er naast loop. Ik val liever er af, dan dat ik op de grond val, terwijl ik het paard vast heb. Echt heel stom eigenlijk. Ik snap ook niet waar het vandaag komt, maar gewoon zadelen en dergelijke, vind ik allemaal niet erg, het stappen aan de hand, en vooral het loszetten in de bak, paddock of op het land, vind ik gewoon ronduit niet leuk. Werk op stal, en heb daar dus veel verschillende paarden in handen, waardoor ik het wel blijf doen (anders mijd ik het gewoon haha) Ik weet niet wat het is, en probeer mijn gevoel ook maar zo veel mogelijk te negeren, en gewoon doen!
Ik meld me ook! En vooral nu ik het laatste berichtje van @UnderIlse lees. Ik ben vooral een mietje als ik naast m'n paard loop. Als ik erop zit mag hij redelijk veel doen, maar ernaast? Echt niet! Hij springt namelijk nogal gemakkelijk opzij, en hij is echt groot! Lopen over straat vind ik ook niks, aangezien het hem niet interesseert dat ik naast hem loop :p. Heeeeel fijn! En ik zie overal het gevaar in. Dat is ook erg vervelend. Stalgenoten denken er nog niet eens aan of ik heb het alweer bedacht. Bij alles wat ze doen zie ik het gewoon. Daar wordt je bang van, en dat is erg vervelend!
StalBerguil
Berichten: 344
Geregistreerd: 12-01-09
Woonplaats: Ostfriesland Germany
Geplaatst: 10-04-12 12:30
Op de grond..nee geen last van
Maar leuk om te lezen dat het goed gaat met buitenrijden en dat men zekerder wordt
espiga1984
Berichten: 533
Geregistreerd: 10-07-09
Geplaatst: 10-04-12 13:05
Pff hier eigenlijk twee angsthazen bijeen. Zowel paard als ruiter dus en dat werkt natuurlijk niet zo goed.
Vrijdag wou ik met Spyke opnieuw een ritje alleen maken, maar dan niet het gebruikelijke toertje, maar wel een ander veldwegje in. Eerst de straat uitgestapt aan de hand en de baan overgestoken naar het landwegje. Meneer was natuulijk al nerveus, maar het was ook niet compleet nieuw. Dus na een paar meter stap ik op en Spyke zette voorzichtig de eerste stapjes. Tot een 50 tal meter... Paard: STOP!!! Ik ga niet meer verder baasje. Ik:Jawel hoor, hup vooruit! Paard: Neen ik schraap wel met mn voorbeen en ga wat sprongetjes maken en keer gewoon terug, ik ben toch veel sterker Ik: zucht, afstappen dan maar, weer op plek gezet, terug erop.
Spelletje begon terug. Ik werd het echt zat, maar ik had tijd en wou dus per se verder, ook al was het maar twee meter, hij zou verder gaan. Maar nee dus.. Ik dacht: ok blijf dan maar staan, ik ga wel alleen. Dat was eigenlijk wel een goede zet, want Spyke had toch schrik alleen, dus hij zou me wel volgen. En ja hoor, heel voorzichtjes kwam hij toch terug naar mij, tot er uit het bos twee mountainbikers tevoorschijn schoten Resultaat: paard schrikt en loopt recht naar huis, baasje er achter na... ZUCHT Op zo'n momenten wil ik hem ook wel liever kwijt, maar ik weet dat als ik hem terug doe, hij gewoon de rest van z'n leven op een wei staat tot hij helemaal rond is... Echter, ik heb niet opgegeven hoor, ik heb hem mooi terug van bij de voordeur gehaald, terug het landwegje ingelopen aan de hand, dan teruggekeerd en het normale toertje nog eens gewandeld.
anoniem45673
Berichten: 786
Geregistreerd: 07-12-10
Geplaatst: 10-04-12 13:25
Zo herkenbaar Fleur! Wat goed dat je toch hebt doorgezet en hem weer hebt opgepikt. Ik zie het al helemaal voor me! Paard weer beledigt dat tie weer terug moet.
Paarden pikken het echt precies op wanneer je het spannend vindt en ook die van mij denkt dan ‘mooi’, we zijn ergens bang voor, das makkelijk, zijn we eerder klaar. Terwijl een ander paard wat ik ken denkt, och mijn ruitertje is bang, geeft niet, ik help je wel en gaat kei braaf lopen.
Maar ook hier gaat het stap voor stap weer beter, sinds mijn wisseling van instructeur gaan we echt met grote sprongen vooruit, zowel technisch als psychisch. Afgelopen zondag heb ik zelfs voor het eerst weer alleen gereden sinds het ongeluk. Na het ongeluk heb ik enkel gereden als er iemand aanwezig was op stal, niet zozeer dat er iemand naast de bak moet staan, mar wel dat één van mijn stalgenoten gewoon in de buurt is. En het alleen rijden ging erg goed. Nu ik de druk heb laten vallen dat ik perse fatsoenlijk rond moet komen, gaan we stukken vooruit. 3 kwart van de bak is ook prima als dat lukt zonder spanning. En na een paar rondjes 3 kwart van de bak te hebben gebruikt, kunnen we daarna altijd wel gewoon rond. Ipv van begin af aan wanhopig proberen helemaal rond te komen en dus alleen maar spanning opbouwen.
MarjaG
Berichten: 979
Geregistreerd: 05-11-04
Woonplaats: Breukelen
Geplaatst: 10-04-12 13:29
Ik ben dit weekend 2 keer op en neer naar de weg gestapt, de tweede keer nog even het stuk bij de weg nog een keer extra op en neer. Beide keren zonder zelf ook maar een moment te spannen. Zelfs toen meneer schrok en even naar voren weg schoot geen spanning opgebouwd. Ben geloof ik klaar om een (klein) stukje de weg op te gaan.
nathalie2302
Berichten: 2891
Geregistreerd: 05-07-07
Geplaatst door de TopicStarter: 10-04-12 15:20
yaaaay....kijk ons nou...straks moeten we een nieuw topic met "de dappere dodo's"
Mijn instructrice zegt ook steeds: jullie komen er wel. Mijn jongste dochter stond me bij de poort op te wachten met de kreet: staande ovatie! En dat geldt ook voor de mede-angsthazen in dit topic! Ieder klein stapje verder is weer een overwinning.
Brievenbus
Berichten: 2116
Geregistreerd: 25-01-12
Geplaatst: 10-04-12 18:20
Wat heerlijk geschereven! Je zou blogs moeten gaan schrijven
Maar, euhmm.. ik meld mij ook aan! Als klein meisje, 7 Jaar gereden op een manege, alle 'pittbull's' gehad. 1 x flink gevallen en weg was het... Ik durfde niks meer. Ben toen gestopt met paardrijden. Gelukkig rijd ik nu af en toe nog wat paardjes (die ik ken). Ben nu bezig met een paard beleren en ik heb hem al 1x gereden! Ben zo trots op mezelf hihi. Mijn kanjer deed het perfect! Maar nogsteeds moet ik een paard 100% vertrouwen wil ik 'lekker' kunnen rijden... Helaas..
En nu ik hierboven lees, ik heb het juist op het paard ipv op de grond! Op de grond durf ik juist alles (zelfs na een steigerend paard op mijn hoofd ) Raarrrr...
Nee, met alles rond 't paard heb ik ook geen last, maar goed, mijn merrie is ook erg braaf aan de hand. Maar erop...
Vorige week had ik nog een overwinningsgevoel: 2x redelijk goede les, 1x zelf, alleen (!) gereden, dus zonder les - én ook écht gereden, niet alleern 'erop gezeten' (klinkt mss. raar, maar alleen gaat het veel slechter dan in de les, dus ik zoek vaak uitvluchten om niet alleen te rijden op de dagen dat ik geen les heb...).
Gisteravond ging het weer VRESELIJK. Het is niet te plaatsen: paard braaf, ik zo gespannen als een veer. Niet normaal. Hangen op m'n knieën i.p.v. benen los (daardoor ga ik dus ook klemmen op een verkeerde manier), bovenlichaam en schouders voortdurend strak... en ja, als je dan een tijdje rijdt neemt het paard die spanning op een gegeven moment wel over... dus toen ging het van de regen in de drup. Echt, het lijkt of ik totaal niet meer kan rijden op zo'n moment.
Vanavond longeren met pessoa, morgenavond hopelijk rijden met bijrijder, dan zij eerst en ik erna, dat werkt vaak wel goed.
Ik heb gisteren mijn 3e les gehad, na 8 jaar niet gereden te hebben eindelijk de moed weer gevonden. Ik heb 2 fjorden en in de afgelopen 3 weken al 6x gereden, het gaat super lekker. Alleen spierpijn!!!! En de galop sla ik nog even over, was altijd al niet mijn sterkste punt. Buitenrijden komt dan vanzelf wel weer. Succes allemaal!
Dona85
Berichten: 281
Geregistreerd: 23-09-09
Woonplaats: Zeeland
Geplaatst: 11-04-12 11:57
Verschrikkelijk he die angst... En het ergste is dat je weet dat je het hebt, maar er weinig aan kan veranderen....
Mijn tinker is als de dood voor vrachtwagens... en nu ook voor tractors en bestelbusjes... Maar ja hoe los je dat nou op als je voor een buitenritje altijd langs een drukke weg moet? Dus ik een paar weken terug maar gaan oefenen met hem aan de hand. Net bij ons het wegje uit, op het fietspad langs de grote weg. Komt ons van voren zo'n 'mini'vrachtwagentje aan dus ik al een beetje zo van 'eens kijken wat er gebeurt' Schrok wel maar viel mee, toen kwam er gelijk achter ons een grote vrachtwagen met 80km per u voorbij! Dat was dus foute boel! Hij duwt mij omver en wil ervandoor! IK koste wat kost dat touw vastgehouden terwijl ik over het asfalt heen wordt gesleept... Helemaal blauw en mijn handen onder de blaren natuurlijk, maar niet losgelaten!
Oei, dat klinkt inderdaad niet zo goed. Ik heb toch de indruk dat paarden als ze schrik hebben juist op hun leider moeten vertrouwen. Vandaar dat het dus niet goed is om zelf ook schrik te hebben. maar het is natuurlijk een vicieuze cirkel. Mijn paard zou ook minder bang zijn als er een ander paard bij is, maar soms wil ik gewoon alleen, en dan moet hij mij wel vertrouwen uiteraard.
Dona85, hoe is hij als er andere paardjes bij lopen? Is hij dan wel braaf, dit is toch meestal de beste manier om ze te laten wennen aan verkeer. Of in een wei zetten, lang een drukke weg, werkt ook goed. Die van mij zijn gelukkig verkeersmak. Vandaag weer gereden (in de bak) en ze schrok van iets, ging er even vandoor, maar ik bleef zitten, was eigenlijk niet eens geschrokken. Nu nog een keer de galop.
diesuus Met andere paardjes is hij de 1e keer wel wat braver, maar laatst ging ik met een vriendin rijden en haar paard is echt bomproof, maar Patrick schrok toch nog van een tractor en ging er in volle galop vandoor... De angst zit ook echt bij mij. En doordat ik angst heb krijgt hij het ook! Maar ik zie ook allerlei doemscenario's als mezelf met paard in een sloot of voor een vrachtwagen... IK heb helaas geen mogelijkheid om hem langs een weg in de wei te zetten. In de bak heb ik nergens last van dus daar oefenen we maar veel, en rijden we op zondag buiten want dan rijdt er niet zoveel grootverkeer gelukkig.
@Dona85 Overleggen met iemand die schriktraining geeft?
Laura_x_
Berichten: 4576
Geregistreerd: 24-11-06
Geplaatst: 15-04-12 17:11
Lang niet gepost hier.
Ik wilde toch even mijn 'buitenrit verhaaltje' met jullie delen
Vanmiddag ben ik dus op buitenrit geweest samen met de eigenaresse en haar ijslander. Nou, het ging echt super goed Ik heb de hele rit met '2 vingers' gereden en het ging echt relaxt! Op het eind moest ik wel even consequent zijn op de weg naar huis. We waren op een lang pad aan het draven (richting huis dus) en ze wilde boven mijn tempo uit. Even een paar keer laten zien dat ik dat niet waardeerde en toen was het ook klaar. Ik merk nu wel dat ik steeds meer consequent durf te zijn en niet meer bevries.
Alleen buitenrijden waag ik me nog niet aan, misschien deze zomer.
Ik denk dat ik weet waarom alleen buitenrijden minder goed gaat. Als we met de eigenaresse gaan (en haar ijslander) heeft ze steun aan haar maatje. Ik merk dat ze alleen toch wel aarzelend is. We moesten vandaag aan de kant voor fietsers en ik ging voorop. Ze stapte wel door, maar ik merkte dat ze het toch wel 'spannend' vond om, alleen, voorop te lopen. En dan heb ik ook nog eens spanning, wat weer leidt tot meer spanning bij haar.
We doen lekker rustig aan!
Gisteren een hele wandeling gemaakt in het bos met kaptoom en een lang touw, was echt genieten!