De dag van mijn laatste post is huisgenoot met ambulance naar ziekenhuis gegaan... en daar ligt hij nu nog, met een zeer onzekere prognose qua weer naar huis komen. Hij heeft nog maar 20% hartfunctie, dus moest aan de zuurstof en er begon ook meteen die avond al een vrij vervelend gesprek over al dan niet re-animeren. Waar huisgenoot bij was, dus die kreeg meteen grote angstogen. Vrij tactloos eigenlijk, maar ik begrijp het natuurlijk wél... ze moeten weten wat ze mogen/moeten doen. Hij weigerde een beslissing daarover te nemen, en ik kan dat ook niet, want het is zijn leven (en dood).
Nu zijn dus de zorgbezoekjes aan huis weggevallen. Maar goed, nu weer andere dingen te regelen, ik kan ook niet dagelijks op bezoek geen auto, geen rijbewijs, buren kunnen ook maar niet op afroep naar Groningen een en weer rijden).
Jaopie doet het iets beter nu, heb ik de indruk, hij heeft nu 2 x 's morgens de Speedibeet gehad, dat gaat er goed in (Khava krijgt niets, daar hoef ik zelf niets aan te doen, want J. zorgt zelf wel dat Kh. bij zijn happerij weg blijft, hahaha). De Vitalbix krijgen beiden.
Hij leek toch iets uitgevulder, vanochtend.
Wat er nu gaat gebeuren? Ik weet het niet, ik heb de foon de hele tijd standby, maar je hebt hier in deze uithoek zo'n enorm slecht bereik, soms valt de hele foon acuut uit als er iemand belt.
Ik zou weer aan het werk willen (schilderwerk dat ik een paar maanden geleden on hold moest zetten, opdracht buiten de deur die ik moest uitstellen om bovenstaande redenen), maar dat gaat op dit moment niet lukken.
Ik zou willen dat er - hoe dan ook - eens wat structuur en rust in de hele situatie kwam, want dit alles maakt dat ik erg gestresst raak (nou was ik dat al, maar het is ook niet de bedoeling dat ik weer aan de rode wijn ga hangen en de Oxa verdubbel... wat ik af en toe dus wél doe om kalm te blijven... maar dat is dan weer geen goed idee als er gehandeld moet worden...). Ik ben doodmoe ook.
De moed er inhouden maar, met de Dober trainen en wandelen, paarden bezoeken, op nieuws wachten.