Hoe is het met Frum…
Lekker druk, zullen we maar zeggen. Hij heeft bijna twee weken stilgestaan voor oud & nieuw. Frum schiet zonder vuurwerk al alle kanten op, dus ik nam het risico even niet.
Hier een filmpje van de eerste keer er weer op:
[
Video ]
In het begin werd hij zo bol en jolig… Het leek even rodeo te gaan worden, maar hij hield zich in. Ik heb hem een beetje dommig de energie eruit laten lopen, want ik was zelf ook niet in een serieuze bui. Lekker hectisch en opgekropt door de bak.

Maar ach, na zo’n vakantie ook niet heel raar. En kijk hoe lief hij achteruit probeert te gaan voor mij.

Niet diagnoaal, maar dat kan hij ook echt niet. Dit is al moeilijk zat. Na het filmpje is hij nog een stuk met de staart in de lucht door de bak gegaan. Hij was zo vrolijk.
Maar dan afgelopen dinsdag…. Ik kreeg spontaan het idee om te proberen een bosrit te maken. Waarom weet ik niet. Het was ons nog nooit gelukt om bij het bos te komen. Gezien mijn ervaringen en de huidige staat van mijn rug had ik nog het verstand om de laag stof van mijn bodyprotector te vegen. Met opzadelen was hij al onrustig, daarna was hij helemaal van de kaart omdat er net een lading hout was gebracht door de groothandel… Daar wordt hij al helemaal spastisch van. Vervolgens zat ik midden op de weg vast in een steigerpirouette, omdat voor de spoorlijn een werktuig van ProRail stond...
En toen kwam het moment dat hij niet af moest slaan naar de bak, maar verder moest lopen voor het bos. Je had zijn gezicht moeten zien.

Na 10 meter moest ik er weer af, omdat er een picknicktafel stond en hij daardoor een dame op leeftijd bijna van de fiets sprong. Ze schoot de bosjes in, ik sprong van Frum af en heb uitvoerig mijn excuses aangeboden. Eerst mevrouw erlangs gelaten, toen aan de hand maar weer verder. Frum was nogal overdreven aan het snuiven, snurken en schrikken, maar met mij voorop liep hij wel mee. En zowaar, we haalden de bosrand!
In het bos ben ik opgestapt (wonder dat het nog lukte). Ik ben wel vier keer afgestapt voor boomstammen op de grond, omdat ik zijn hart nog voelde kloppen in zijn hals en hij niet meer met vier benen aan de grond kwam. Maar buiten dat ging het best goed! Hij vond het eerder leuk spannend dan vervelend spannend. Het leek in elk geval niet op de totaal mislukte buitenrit. Toen was hij zwaar gefrustreerd aan het happen en liep het zweet er in straaltjes af. Daar was nu echt geen sprake van. Het meest rustige stukje heb ik gefilmd, maar niet te lang, omdat het toch nog niet helemaal verantwoord was om met één hand te rijden. Hij vond het spannend, maar stiekem ook heel leuk. Ik was zo trots! Kwam niet eens meer uit mijn woorden.
[
Video ]
(Ik heb het stuk met “Bosrit… Je bosrit! Ik bedoel: je eerste bosri.. HMPFH… Ho…” er maar afgeknipt.

Ik kwam niet meer uit mijn woorden en Frum werd wat te spectaculair.)
De terugweg deden we wel onder het zadel, maar dat was misschien een beetje overmoedig van mij met bodyprotector.

We hebben in totaal wel 12 mensen de stuipen op het lijf gejaagd, die ik steeds mijn excuses aan moest bieden. Volgende keer maar gewoon weer lopend heen en lopend terug, alleen in het bos erop.
Frum is zo autistisch dat hij het heerlijk vindt om altijd dressuur te rijden in dezelfde bak. Liever geen gekkigheid. Hij wordt er nooit flauw van. Toch kan ik het zelf moeilijk accepteren. Ik rijd veel in het bos en ik vind afwisseling noodzakelijk voor de paarden. Frum was de enige die nog nooit in het bos was geweest. Ik had hem thuis wel wat vrij laten springen, maar dat is het dan ook niet helemaal. Inmiddels is het bos te nat om er nog te kunnen rijden (wat een water!!!), maar ik hoop dit wel vaker met hem te kunnen doen.
Gisteravond schoot hij weer 4 rondjes in een spastische galop door de stal voordat ik de singel vast kreeg. Naweeën van de bosrit… Hij wist niet meer wat hij kon verwachten met rijden. Toen we afsloegen naar de bak, slaakte hij een zucht van verlichting.

Helaas kon hij niet meer halthouden, daarvoor had hij teveel spanning, maar verder was hij gewoon ‘ouderwets druk’. Was het over het randje geweest, dan had hij constant op twee benen gestaan. Na de meest mislukte buitenritpoging was hij wel een aantal weken van slag.
Dus heel blij met mijn oranje (geschoren: gele) monster.