Ja Jezus. Die wat dat kleine teefje heeft wil ik veel succes wensen. Die vloog een paar minuten later ineens via de pup op mijn schoot naar mijn gezicht. Heb gelukkig nog steeds vrij goede reflexen (en had mijn glas weg gezet) dus heb haar soort van uit de lucht geplukt voor ze bij mijn gezicht was en haar een stukje van me af weer neer gezet en ze kwam gewoon terug hoor...
Ik weet echt dat opvoeding alles bepaalt maar ik goed liever eentje op die van nature gewoon rustig bij je komt zitten dan eentje die van nature stukken uit je wil halen.
Maflinger_S
Berichten: 12561
Geregistreerd: 01-07-08
Geplaatst: 13-03-22 21:14
Dat je liever een rustige pup hebt dan eentje die van nature stukken uit je wil halen snap ik helemaal in jouw geval. Stel je voor dat zowel je paarden als je honden op elkaar lijken ...
Mechelse herders zijn erg bewerkbare honden dus ik twijfel er niet aan dat dit een leuke hond kan worden met de juiste opvoeding.
Arras hier heeft een moeilijk karakter maar is desondanks een hele fijne hond. We moeten hem alleen niet met iemand anders ‘mee sturen’. Dat zal met dat teefje ook zo worden gok ik. Maar de meerderheid van dat nestje zal geen huishond worden.
Wij en nog één andere van de club zijn de enige die de honden binnen hebben zitten.
Wat jammer dat dat nog zo ouderwets gaat met de honden in kennels vaak!
Klinkt als een goede keuze jullie pup, ben benieuwd hoe het in huis gaat met drie. Leuk hoor! Hoe meer paard en hond hoe beter toch
Ayasha
Blogger
Berichten: 59618
Geregistreerd: 24-02-04
Geplaatst door de TopicStarter: 14-03-22 01:15
Ja volgens hun zijn honden die buiten zitten meer gefocussed en luisteren ze beter... Maar Arras is één van de snelst lerende honden er tussen en Yaiko mag nog niet veel. Maar hij gaat wel mee als hij een goede dag heeft (vooral om harten te stelen geloof ik) omdat hij gewoon graag mee wil. (Ze worden allebei knettergek als mijn man zijn overal aan doet die hij alleen op training gebruikt.) en in wat hij mag doen staat hij voor op zijn volle broers. Dus ik geloof er niet zoveel van.
Het enige dat wel is, is dat ze onze honden te dik vinden maar zij willen ribben zien....
Zei vandaag tegen een vriendin dat Sam echt geen verstand meer zou gaan krijgen. Waarop zij ‘hoopte je daar nog op dan?’
Nouuu ze hebben me altijd wijs gemaakt dat paarden kalmer worden met de jaren maar Sam heeft die nota niet gekregen geloof ik. en hij is dan zo happy met zichzelf terwijl hij doet alsof hij nog maar drie weken onder het zadel is. Mijn ‘Saham! Baasje is nog aan het herstellen’ kon weinig baten. (elk jaar rond deze tijd heeft hij zo’n ‘periode’ de komende trainingen heeft ie wat last van zijn ADHD en het gaat vanzelf over. Gewoon rustig blijven en negeren. ) Áls je lang genoeg geduld hebt en vaak genoeg ‘prrrr’ gezegd hebt en hem terug gevraagd hebt in tempo ontspant ie uiteindelijk wel soort van genoeg dat het weer uit ziet alsof hij aan het luisteren is.
Ze mogen nu een tweetal uur op het nieuwe gras (terwijl ik de stallen doe ‘s avonds) en mijn man stond bij me. Dus ik riep van aan de ingang (ze stonden achteraan) ‘Saham, Rêve! Ale, Kom!’ En ze kwamen allebei plichtsbewust aan gegaloppeerd. Mijn man echt: jij maakt echt honden van die beesten weet je dat?’
Ze komen dan op de paddock waar ze onbeperkt hooi hebben dus ze vinden het gewoon niet zo’n ramp.
Het gras is scherp, het voorjaar geeft veel energie → dus heb je joepie paarden zoals wij ook altijd hadden rond dit tijdstip. Inderdaad gewoon verstandig mee omgaan en dan gaat het vanzelf over. En soms als de Joepies te extreem zijn lieten we ze staan en gingen gewoon met ze spelen op de wei waardoor ze alles eruit konden bokken.
Daarom mogen ze er maar een paar uur per dag op om op te bouwen. Ze staan hier 20 uur per dag buiten (ik zet ze heel laat binnen en mijn man zet ze weer buiten als hij terug komt van zijn werk dus ze staan hier van tijd niet eens lang genoeg op stal om hun mix op te krijgen. ) Maar Sam bokt niet oid, hij herontdekt zijn innerlijke volbloed gewoon altijd rond deze tijd. Een "normaal tempo" is dan een opdracht op zichzelf zeg maar. Oortjes naar voren geprikt en gáán!
Ayasha
Blogger
Berichten: 59618
Geregistreerd: 24-02-04
Geplaatst door de TopicStarter: 14-03-22 17:53
Zo net hadden we even de chaos... wilde de paarden naar de grote weide brengen toen ze op geschrokken werden door een hond die los liep. Beide paarden dachten ‘NOPE!’ En peerde ‘m. Heb Sam zijn touw nog een paar meter kunnen vast houden maar een mais-stoppel veld is weinig vergevingsgezind als je over de grond mee getrokken wordt dus twee paarden los die de Rijksweg op konden. Terwijl ik naar achter rende in de hoop ze af te snijden en meer naar de huizen toe te drijven mijn man gebeld. ‘Paarden los op J zijn stuk kom helpen!!’
Sam besloot na een paar minuten dat hij bekende omgeving ging opzoeken en rende naar het stuk dat nog half af gemaakt is (daar hebben ze ooit gestaan). Daar kon mijn man hem in sluiten tot ik hem kon pakken. Rêve leek nog even haar zinnen op de weg gezet te hebben maar zodra ze zag dat Sam niet meer mee was besloot ze toch terug naar Sam te gaan. Inmiddels had ik Sam al terug vast. Rêve liet zich nog niet nog niet pakken maar volgde wel tot we ze terug thuis hadden.
Dus terwijl ik mijn toegetakelde hand inspecteerde en me stond af te vragen hoe ik aan twee kant n klappen gekregen heb. Eentje was van het vallen maar ik vermoed dat ik ook ergens een hoef tegen mijn ribben gehad heb... zei mijn man heel droog ‘als je de volgende keer hulp nodig hebt mag je dat wel wat liever vragen hè.’
Kon het niet helpen dat ik ondanks de angst in de lach schoot. we hadden nog bezoek ook...
Eind goed al goed en heerlijke nuchtere droogkloot die vent van jou. Ik love it. Hopelijk is de hoef niet te hard aangekomen.
jokari
Berichten: 9060
Geregistreerd: 06-06-04
Woonplaats: thuis
Geplaatst: 14-03-22 18:20
Pfff gelukkig zijn die pipo’s niet de grote baan op gevlamd. Ik hoop dat de schade aan jouw lijf meevalt.
Ayasha
Blogger
Berichten: 59618
Geregistreerd: 24-02-04
Geplaatst door de TopicStarter: 14-03-22 18:35
Manlief heeft net gekeken. Er staat een hoefvorm op mijn rug dus vermoed dat Rêve me geraakt heeft terwijl ik al lag. Ribben voelen gekneusd maar die zijn soort van chronisch gekneusd. Alsin: minste tik die ze krijgen liggen ze dwars...
Fysio mag over een paar uur de schade vast stellen.
Heup doet pijn gezien ik op rechts gevallen ben. Die zal nog wel even moeilijk doen. (Rechts is de Slechte heup) hand krijg ik niet goed op foto maar gezien mijn pols pijn doet en twee vingers blauwig ogen moet fysio daar ook maar even naar kijken Ringvinger is iig al gestopt met bloeden. Was trouwens met handschoenen. Zonder had het erger uit gezien vrees ik.
Zodra ik voelde hoe heet het touw werd én ik een hoef op me voelde heb ik los gelaten gezien ik het ide had dat Sam alleen maar harder ging rennen van het feit dat ik achter hem aan schoof. (Sam is bodemschuw dus zolang ik rechtop sta is er geen probleem maar iets op de grond dat hem achtervolgd is een groot probleem.)
Maar ze staan weer veilig bij ons... morgen terug de hengstenketting om Rêve. (Rêve gaf de aanzet.)
En je bent dusdanig machteloos dat je dus gewoon niet echt panikeert... ik dacht alleen maar ‘niet naar de weg, please niet de weg op.) en verder was ik gewoon aan het bedenken hoe ik ze het best kon af snijden om ze terug naar de huizen te krijgen. Ik wist dat eens ik Sam had Rêve ook zou komen maar daarvoor moest ik eerst Sam te pakken krijgen. Gelukkig hebben we die palen daar nog niet weg gehaald.
Ja dit was doodeng. Zei net ook tegen mijn man (we zaten even aan de stal) ‘en je bent compleet machteloos...’
Tis een gigantisch stuk dat aan de Rijksweg grenst (zeg maar 200 a 300m ‘opening’ ) en het gehele veld is meerdere hectares groot... ze insluiten is gewoon geen optie tenzij je ze naar de huizen toe kan drijven en je bent gewoon niet sneller dan hun. Dus dat ‘drijven’ is ook hoofdzakelijk op geluk.
Als mensen eens zouden leren van hun hond aan de lijn te houden was dit niet gebeurt... We zaten nog op het veld en die mongool zei ook nog ‘jamaar hij doet niks.’ Dus ik over mijn schouder ‘mooi, ga hen dat even vertellen voor ze op de Rijksweg zijn als je wil!’ gelijktijdig was ik mijn mobiel al uit mijn zakken aan het vissen om mijn man te bellen.
Ayasha
Blogger
Berichten: 59618
Geregistreerd: 24-02-04
Geplaatst door de TopicStarter: 15-03-22 00:50
Het verdict is minstens 3 ribben zwaar gekneusd en eentje hoogstwaarschijnlijk gebroken. Tot op heden heeft hij altijd gelijk gehad dus ik durf hem op zijn woord te geloven (mede omdat ik de pijn ook herken, het is niet mijn eerste keer zeg maar en altijd dezelfde f*cking ribben. Alsof ze er op mikken. )
Ik had eigenlijk niks gezegd van mijn ribben alleen dat er een klein ongelukje gebeurt was met de paarden maar ik moest op mijn buik gaan liggen en mijn reactie op de pijnscheut maakte dat mijn fysio zei "Kathleen wacht eens effe meid ik ga u een kussen geven." en toen ik me enigszins geïnstalleerd had kwam er "Zijt gij vol op uw buik gevallen eigenlijk?" dus ik zeg na een korte pauze om na te denken (dan weet ie al dat ie niet gelukkig gaat worden van het antwoord. ) "uhm, ja technisch gezien wel maar Rêve heeft me eerst geramd waardoor ik viel, Sam heeft me vervolgens in de voorwaartse richting gehouden en toen ik eenmaal lag heb ik een klap ter hoogte van mijn BH band gevoeld waarvan ik vermoed dat het een hoef was dus ik weet niet welke van de drie de oorzaak is van de pijn."
hij vroeg of hij mocht kijken wat hij altijd doet als er kleren "omhoog" moeten of BH banden los moeten. Bovendien heb ik de neiging om nogal ehm... Instinctief te reageren als ik weet dat er iets stuk is dus hij wordt dan sowieso heel voorzichtig. Dus ik zeg "ga uw gang" en ondanks dat mijn rug getatoeëerd is kon hij precies aanwijzen waar ik de hoef gevoeld had. Mijn man zei al dat de blauwe plek verdacht hoefvormig was.
Toen de marteling van het ribben checken over was zei de stagiair "kijk ook eens naar haar hand..." (wat hem een boze blik op leverde maar hij kent me inmiddels dus kreeg een knipoog terug .) dus ik steek braaf mijn hand uit (toen kwam ik er toch niet meer onder uit. ) en mijn fysio zijn eerste reactie was "aw..." dus ik "is dat uw professionele mening?"
Stagiair schoot in de lach en mijn fysio rolde met zijn ogen en schudde met zijn hoofd. Zegtie "Dat lijken allemaal brandplekken.." "Technisch gezien zijn het dat ook alleen niet van vuur maar van het touw." Ondanks dat ik mijn hand en vingers kan bewegen (al zijn mijn vingers wel stijf en mijn hand en pols pijnlijk, maar dat mijn vingers stijf zijn kan ook van die touwbrand komen IMO.) wil hij toch dat ik het in de gate houd want blijkbaar voelt mijn hand niet zo stabiel als zou moeten... (iets met de middenhandbeentjes die "te veel speling" hebben.) Maar de zwelling valt mee dus het kan ook "niets" zijn. Heb deze week toch mijn medicatie (woensdag) dus het is niet dat ik deze week veel had kunnen rijden.. Al wilde ik éigenlijk Rêve wel rijden morgen. Maar zal eerst maar zien hoe mijn ribben voelen want die zijn behoorlijk pijnlijk momenteel.
Gek, toen ik die beesten aan het vangen was en de stallen deed voelde ik dat ik stijf werd (wat een normale reactie is van mijn lichaam op eender welke val. Mijn spieren zijn weinig vergevingsgezind) maar pas toen ik aan het douchen was begon ik de rest te voelen..
Mijn man zei net "waarom hield ge die ook vast?" Ja kijk, in mijn verdediging... áls ik rechtop had kunnen blijven staan dan had ik Sam kunnen houden want zelfs als ie panisch is dan trekt hij normaal niet door als ik verticaal sta. En ik wist dat als ik Sam kon tegen houden Rêve ook niet ver zou gaan... Het ging alleen zo snel dat mijn hersenen iets te laat in calculeerde dat Sam bodemschuw is en dat de "vast kunnen houden theorie" het raam uit gaat zodra iets op de grond ligt en hem "achtervolgt" ongeacht of dat zijn baas of een leeuw is. Zodra ik op de grond lag werd Sam zijn motto "it's not paranoia if they're really out to get you"
Nou dat is weer een fraai avontuur, het lijkt soms wel of je het er om doet joh... je mag best wat minder spektakel hebben Oef brandwonden van kunststof zijn echt küt..... als je nog eens een nieuw touw nodig hebt: kijk voor katoen
Oei en die hoef! Dat klinkt alsof die ook je hoofd had kunnen raken...? En je voelde je al niet bepaald top
Die fysio's van praktijk "De Zielenknijper" zullen ook wel gedacht hebben
Ayasha
Blogger
Berichten: 59618
Geregistreerd: 24-02-04
Geplaatst door de TopicStarter: 15-03-22 01:18
Doet katoentouw dit minder? Ik dacht dat alle touwen dat deden. Heb sowieso altijd handschoenen aan (gelukkig maar) maar alsnog zijn het gemene plekken. En ik ben een watje wat dit soort pijn betreft blijkbaar want ik vloek elke keer als ik mijn handen moet wassen. Om één of andere reden pikt water verschrikkelijk. Voor de rest kan ik gelukkig wel alles want het is mijn rechterhand. Met mijn linkerhand kan ik niks. Maar als katoen dit minder doet dan moet ik daar idd eens voor kijken. Sowieso krijgt ze morgen de hengstenketting om. Want zo debiel reageert ze normaal niet op honden. Snap überhaupt niet waarom ze zo achterlijk reageerde. Echt, dit is een route die we al twee jaar dagelijks doen twee keer per dag, zowel bij licht als in het donker. Nog nooit enig issue gehad. Toen Joy er was liep ik met ze alledrie zonder problemen... Dus het is echt gewoon een bizar ongeluk geweest en ik ben zó dankbaar dat ze de weg niet op gegaan zijn.... Dan was ik ze allebei in één klap kwijt geweest..
Eenmaal ik in de douche stond besefte ik idd ook dat ze even goed mijn hoofd had kunnen raken. Ik vermoed dat het gebeurt is terwijl ze weg spurtte (dus gewoon lompheid, niet bewust).
Mijn fysio is overigens wel e.e.a gewend inmiddels.. Hij heeft de slechtste periode met Rêve mee gemaakt. In Rêve haar slechtste periode is het echt op een gegeven moment zo erg geweest dat de ene vewonding de tijd niet had om te genezen alvorens de volgende er was... Ik ging toen nog eens per week en als ik hem dan halfweg de week belde en hij hoorde mijn stem zei hij "wat heeft ze nu weer gedaan?" Het is Rêve haar schuld dat we op twee keer per week over gegaan zijn eigenlijk... "Je zit hier toch sowieso twee keer per week dan kan ik je net zo goed in plannen."
De stagiair was enigszins geschokt dat ik er nogal nuchter onder was. Hij vroeg of ik nu "gene schrik gepakt had" zoals ze dat in belgië zo leuk zeggen...
Nou, nee, Ik heb oprecht erger gehad.... Heb in mijn leven maar twee keer een periode van "angst" gehad na een incident met een paard, eentje daarvan was met Rêve toen ze me klem zette in de box en diezelfde ribben brak (alleen toen heb ik ze voelen breken.) en eentje is geweest met Pretty, haar moeder... Maar die laatste had me letterlijk mijn kop kunnen kosten. Die is tijdens de training door de planken heen gegaan en de stal in gerend. De stalgang was krap maar ging nog redelijk goed. Alleen die bocht van 90° de stal in was ehm... Niet veilig aan dat tempo zeg maar.
Het waren "standaard stallen" kwa hoogte (ofwel: Zelfs met een klein paard pas je daar niet onder als je op je paard zit.) dus heb me toen helemaal plat op haar hals moeten leggen terwijl ik mijn been zo dicht mogelijk tegen haar aan drukte (want ze ging geen rekening houden met mij terwijl ze die bocht nam.) en ze heeft toen alsnog mijn bovenrug, de achterkant van mijn cap en mijn knie geraakt... Cap was gebarsten ondanks dat ik echt zo laag lag als mogelijk was met hoe ik mijn been moest leggen om mijn knie en heup te beschermen. Twee dagen eerder was ik op wedstrijd getuige geweest van een botsing waarbij één van de ruiters haar been zo ver naar achter getrokken was dat ze haar heup brak dus ik vond mijn been beschermen ook belangrijk zeg maar. )
Nu is Pretty sowieso het enige paard waar ik ooit bang voor en op geweest ben... Twee dagen na dat dat gebeurde had ik les en gedurende die les deed Pretty wat Pretty nu eenmaal deed: op hol slaan en rodeo geven en normaal trok ik haar dan "gewoon" stil maar toen bevroor ik echt compleet en tegen de tijd dat ik haar stil had zat ik huilend en hyperventilerend op mijn paard.
Gekalmeerd, les uit gereden maar helemaal goed is het nooit meer gekomen tussen pretty en mij ondanks dat ik nog jaren met haar gereden heb daarna. Heb haar nooit meer vertrouwd. Ik kan met de beste wil van de wereld niet zeggen dat het me spijt dat ik Pretty maar relatief kort gereden heb (een zestal jaar in totaal en dan een paar maanden om haar terug op te pakken en te kijken of ze te rijden was voor het meisje dat haar nu heeft.)
en het "toonde" ook dat Pret en ik elkaar niet vertrouwde trouwens... heb ooit knallende ruzie gehad met een jury over een reactie van mij die zij "te bruut" vond. Bij het af groeten wilde pretty steigeren, het probleem was: Als je Pretty de kans gaf om te steigeren gooide ze zich boven op je. en dat deed ze zo dat zij zich niet bezeerde en dat jij niet weg kwam. Heel gecontroleerd en bewust. Dus ik voel haar op spannen en bedenk me niet en ik geef haar met de hand waarmee ik groet een knal tegen de zijkant van haar hoofd en trek haar tegelijkertijd naar links om en geef been (liever een 0 voor de groet dan wéér onder die **** liggen). De enige manier om te voorkomen dat ze het deed was nl door haar voor te zijn op die manier.
En toen riep de jury me dus bij zich dat dat grensde aan mishandeling... Ik had de dag voor die wedstrijd nog onder haar gelegen. Beest is de eerste keer dat ze dat deed volledig gecontroleerd geweest. Foto's naar meerdere DA's gestuurd omdat wij overtuigd waren dat er iets met haar moest schelen om zo te zijn maar nee... Iig niks dat op de fotos te zien was. Maar ik was echt niet van plan om er opnieuw onder te gaan liggen. Veelal mikte ze wel zo dat de schade vrij beperkt bleef (alsin: ze liet zich meer op zij vallen waardoor je met je been onder haar kwam zeg maar.) maar alsnog.... Na een klein haar van dat soort bullsh*t had ik de meeste van haar trukken door en was het ook klaar. Het enige dat ze nog deed was dat ze heel onverwacht 180° kon draaien en weg spurten alsof de duivel zelf haar op de hielen zat maar al de rest liet ze. (wat soort van bevestigd dat het niet medisch was want hetgeen ik vroeg werd enkel zwaarder.)
Maar goed, dat is dus eigenlijk het enige paard waar ik ooit bang voor geweest ben. Rêve haar moeder... Van dat paard alleen kan ik al boeken schrijven.. Dat paard heeft me zóveel leed en verdriet gegeven. Maar ze heeft me reflexen gegeven vanuit het zadel waar een kat jaloers op zou zijn. En toen ik nog een volledig werkende linker kant had en geen kapotte heupen en enkels had, had ik die ook vanaf de grond maar frustrerend genoeg heb je niks aan reflexen als de helft van je lichaam weigert om de beweging "op te vangen". Zoals vandaag maar weer bleek. Dan ga je gewoon languit op je plaat en hang je achter de knol die je nog vast hebt tot je het verstand hebt op los te laten.
Rocamor
Berichten: 12133
Geregistreerd: 21-11-02
Geplaatst: 15-03-22 07:56
En dat dat verstand dan ook geklutst is... noemt ze Rêve ook nog eens een lief paard, in het andere topic. Nog niet zo lang geleden was er ook een akziedentje (hoe schrijf je dat in het Belgisch ) tussen jou en haar en was je ook ietwat euhm gehavend.
Ik voorzie nog dat Joy op markplaats komt, die is te gecompliceerd voor jou doordat hij zo makkelijk is in vergelijk met je andere dieren
pien_2010
Berichten: 48486
Geregistreerd: 08-12-10
Woonplaats: Limousin
Geplaatst: 15-03-22 09:30
Nog nooit heb ik dat soort pijnlijke dingen mee gemaakt in al die 40 jaar. Vreselijk. Joh fok de volgende keer een merens, minder spannend maar wel een stuk veiliger Echt veel sterkte ik vind het rot voor je!
Die verhalen over Pretty blijven me verbazen. En dan zeggen dat je in totaal maar zo'n 6 jaar met/op haar hebt doorgebracht. Dat waren 6 lange jaren zo te lezen. Ik bewonder je doorzettingsvermogen.
Overigens maakt je laatste verhaal over het akkefietje met Reve en Sam mooi duidelijk dat je adrenaline-afgifte blijkbaar nog goed werkt, evenals de zenuwuiteinden in je verbrande hand. Met gekneusde en/of gebroken ribben kan je nog best rijden, weet ik uit ervaring. (Ik weet trouwens niet of dat voor jou ook geldt.) Alleen op- en afstappen was destijds een dingetje ...
jokari
Berichten: 9060
Geregistreerd: 06-06-04
Woonplaats: thuis
Geplaatst: 15-03-22 11:32
Hèhè Rocamor, dat schrijven wij als accidentje, van het Franse “accident” (een ongeluk).
Miljaar Kat, dat jij nog lééft na die knol (Pretty). Joy gaat idd nog saai worden voor jou.
Veel beterschap, ik hoop dat je lijf een beetje vlot herstelt.