Nou, ik heb dus gebelt met Utrecht.
Geen goed nieuws, hij heeft inderdaad EMND!
Ze konden op de scan zie dat Jukebox zich aan het proberen was te herstellen.
Ze vonden dat het naar omstandigheden, vergeleken met de vorige keer dat ze hem zagen, "goed" met hem ging.
Hij zal alleen nooit meer écht bereden kunnen worden.
Dat zou te zwaar voor hem zijn, en hem teveel energie kosten.
Hij moet, zeg maar, een gezelschapspaard worden.
De vooruitzichten zijn onbekend.
Het kan heel langzaam slechter met hem gaan, het kan ineens heel snel slecht met hem gaan of hij kan zo blijven en misschien iets "optrekken".
Maar echt beter worden zal hij nooit.
We moeten vanaf nu altijd die Vit. E en Sel. blijven geven.
Er was nog iets (ben de naam vergeten) wat hij moet/kan krijgen maar dat is extreem duur en erg moeilijk te verkrijgen.
Ook moeten we er voor zorgen dat hij altijd eten tot zijn beschikking heeft. Dat mag nooit op zijn.
We zouden hem vanavond op kunnen halen maar ze hebben mijn toestemming gevraagt om hem nog even daar te houden zodat ze wat extra tests konden doen.
Er is natuurlijk zo weinig bekend over deze ziekte.
Ze wilden graag een suiker test en een spierbioptie doen.
Ik heb mijn toestemming geven. Alles (zolang Juke er geen pijn aan heeft!) om meer te weten te komen over deze ziekte.
Mijn gevoelens op dit moment zijn erg dubbel.
Ik dank god dat hij nog leeft en gewoon met me mee kan naar ons nieuwe huis maar aan de andere kant....
Ik zal eens afscheid van hem moeten nemen. Dat kan over enkele jaren zijn maar ook over enkele weken.
Wat ook, nee...vooral, pijn doet is dat "andere mensen" maanden lang op mijn paard hebben kunnen rijden.
Op het moment dat ik hem eindelijk mee naar huis kan nemen mag dat niet meer.
Ik was verliefd geworden op Juke. Zijn uiterlijk, zijn karakter maar ook op zijn manier van rijden.
Dat zal ik nooit mee maken.
Ik moet nu even stoppen. Het wordt me allemaal teveel.