Geplaatst 
maar uiteindelijk moest ik toch loslaten. Daar liep hij dan, los over het erf... niet te vangen. Achtervolging ingezet en weer terug de stal ingedreven.
Take 2...
Ging niet heel veel soepeler
wederom sleurde hij mij het hele erf over, blinde paniek. Je kwam maar een paar meter voorbij de stal en dan zette hij het op een lopen...Take 3...
Ik laat me niet de les lezen door een 3 jarige, dacht ik... In de houdgreep, hoofd licht gebogen, om de kracht uit de hals en de snelheid uit het lijf te halen. Toch weer paar stappen proberen... Mijn halstertouw, die inmiddels had plaats gemaakt voor een leadrope, verzwaard met 55 kg menselijk gewicht en strijdvaardig de stalgang weer op.
Tsja...
Net zo strijdvaardig kwamen we er weer uit. Cookie voorop, ik er waterskiënd achteraan...
Soms moet je toegeven, dat het paard je meerdere is... voor dat moment...
Vervolgens mijn vriend gevraagd om een poging te wagen. Stuk zwaarder en sterker, dus wie weet kon hij de rem erop krijgen. Ik wilde nog helemaal niets bijzonders. Ik wilde alleen 'de stal uit', om hem buiten te kunnen zetten. Niet meer en niet minder. Ik kon hem moeilijk de rest van zijn leven op stal laten staan en ermee aan het werk in de staat waarin hij zich nu bevond, neigde ook naar suicide.
Zo gezegd, zo gedaan... Paard, leadrope en meer kilo's... Ikzelf er voor om 'visueel' iets te remmen. Oke, dat werkte weliswaar wel iets, maar nog steeds vlogen we met paard en al het erf over. Cookie was niet van plan zich aan het halster te leiden. Dus erop stappen, leek op dat moment een heeeeeel ver van mijn bed-show. Als we er aan de hand al geen rem op kregen
Aangezien het probleem, van niet willen laten leiden, na dagen proberen niet minder werd (ook met brokjes werkte niet, want door de stress nam Cookie niets aan, je weet natuurlijk nooit of ze je proberen te drogeren
), bedacht ik het wat rigoureuzer aan te pakken. Want het was niet alleen heel vervelend, maar ook gewoon gevaarlijk wat hij deed.Omdat er een heel duidelijk patroon was in het gedrag (hals omhoog en knoerdhard rennen) besloot ik hem bij te gaan zetten. Hij was immers zadelmak en de singel dus gewend. Ik begrijp dat sommigen hier het mogelijk heftig vinden, maar neem van mij aan... fluwelen handschoentjes hadden in deze fase geen zin meer. Cookie was totaal niet ontvankelijk voor mensen, niet gehoorzaam en koos maar voor 1 ding, zich zelf. En als je daarbij in zijn weg stond, kon je nog een trap krijgen ook.
En zo geschiedde het dus. Ik zie mezelf nog staan
paard aan halster. Heeeeeeeel voorzichtig singel erover.... ZOEK DEKKING!!!!Evne wachten tot Cookie wat minder geladen was... singeltje vast.... ZOEKKKKK DEKKING!!!
En zo heel even met rust gelaten. Vooral niet teveel willen. Ik heb het opgebouwd... Eerst maar gewoon een singeltje om en weer op stal gezet. Later weer een stapje erbij. Zo konden we hem uiteindelijk met een singeltje, hoofdstel en bijzet voetje voor voetje leiden. Nog steeds blies hij weg of kwam hij steil overeind, maar het was in ieder geval enigszins in toom te houden en dat was wel weer te trainen in tegenstelling tot het extreme wegscheuren, waarbij je als mens(jes) echt helemaal nergens was. Uiteindelijk nam hij zelfs voorzichtig wat brokjes aan. Iets wat voorheen ondenkbaar was. Het enige waar die brokjes toen nuttig voor waren, was om mij terug te vinden ergens met mijn snufferd in de blubber, herkenbaar aan een spoor van biks die onderweg uit mijn zak gevallen waren
Na 2 weken doorbuffelen, was het zover... We konden zowaar vanuit de stal naar buiten lopen, een rondje om de stal lopen en de stal weer in.
Wat een overwinning... wat een werk... Voor feitelijk iets wat zo verschrikkelijk eenvoudig zou moeten zijn.
Zag jij er meteen een leuk paard in of was het een soort "ik ga het maar proberen?". 
