We zijn twee dagen verder en het gaat best aardig hier. Ik vind het vreselijk en denk er veel aan, maar probeer veel afleiding te zoeken en mezelf niet gek te maken met ‘wat als..’. Dat ik er een soort van vrede mee heb geeft mij de rust en bevestiging dat ik de goede keuze heb gemaakt. Ik moet nog wel veel huilen omdat ik hem gewoon ontzettend mis. Je leest het veel vaker, maar als het bijvoorbeeld begint te regenen dan is het eerste wat je denkt: ohja Autan staat ook buiten. Maar dat is dan niet zo en dat is heel confronterend.
Mijn kleine lichtpuntje in deze dagen: Xander vrolijkt mij op met onze ritjes samen. Het is niet Autan, maar hij is zo lief en vandaag voelde het alsof hij extra zijn best deed. Ze voelen meer dan wij denken gok ik.
Bedankt Het voelt wel wat dubbel tegenover Autan maar probeer er toch van te genieten.
ikke
Berichten: 38637
Geregistreerd: 06-03-01
Woonplaats: next to nowhere
Geplaatst: 26-09-21 16:48
Ketly schreef:
Bedankt Het voelt wel wat dubbel tegenover Autan maar probeer er toch van te genieten.
Hij keek over zijn wolkje, zag dat het goed was en knikte....
(vrij naar Genisis 1)
Ketly
Berichten: 6010
Geregistreerd: 27-02-10
Geplaatst door de TopicStarter: 27-10-21 17:15
Ik heb zelf mijn hele topic weer doorgenomen en met een lach en een traan alles foto's weer bekeken van mijn knappe Autan. Wat mis ik hem ontzettend. Ik merk dat ik veel afleiding zoek omdat ik nog steeds heel verdrietig wordt als ik aan hem denk.
Ik vond het naar alle mensen die mij vanaf het begin hebben gesteund en ook door de moeilijke tijd hebben geholpen in en buiten dit topic nog wel de moeite waard om nog een laatste keer te updaten in dit topic om dit helemaal af te kunnen sluiten. Ik heb helaas twee weken geleden nog een keer afscheid moeten nemen. Dit keer van mijn kat die nog bij mijn ouders woonde. Hij bleek een tumor in zijn hoofd te hebben waardoor hij net daarvoor al een oog moest missen. Ik was toevallig vrij en ben bij het inslapen geweest. Ze is 12 jaar onderdeel van mijn leven geweest dus jullie kunnen begrijpen dat ik mij de afgelopen periode erg ellendig heb gevoeld.
Maar gelukkig heb ik ook nog een paar wat leukere dingen te melden. Ik rijd nog steeds op de friese ruin waar ik het ontzettend leuk mee heb. Ik krijg alle mogelijkheden en kansen en ik kan wel zeggen dat hij veel pijn verzacht heeft in de tijd dat het allemaal even niet meer zo positief leek voor mij. We moeten samen nog veel leren maar waar ik nooit gedacht had om weer plezier in het rijden te krijgen geeft hij me dit stapje voor stapje weer terug.
En een voor mij nog een hele spannende en nieuwe stap. Hoe raar is het om dit topic te beginnen met het einde van het avontuur met mijn Garola, en een soort van 'af te sluiten' met weer nieuws over haar? Ik heb namelijk de mooiste kans gekregen die ik mij kan bedenken. Toen ik Kim (eigenaresse van Garola enn ook een Bokker) vertelde dat ik misschien volgend jaar weer eens wilde kijken naar een paard kreeg ik meteen antwoord dat als ik het wilde ik Garola haar veulen over mocht nemen. Hoe vreselijk mijn verhaal ook gelopen is, dit voelt als een heel groot geschenk. In overleg met Kim mag ik dus plaatsen dat als alles goed gaat, ik volgend jaar het veulen van Garola in mijn bezit krijg. Mijn kleine lichtpuntje in deze hectische tijd. Dankjewel Kim, ik ben je zo dankbaar.