Deze brief staat vandaag in de Hoefslag nr. 42 als antwoord op de column van Karin Retera in de Hoefslag nr. 40. Helaas heeft de Hoefslag de bijgaande beelden niet gepubliceerd.
TroetelcultuurOnder deze titel breekt Karin Retera in haar column Hoefslag nummer 40 een lans voor de verloedering in de dressuursport. Volgens haar is de houding waarin Power en Paint middels de bijzetteugels gedwongen wordt niet moeilijk voor een paard om aan te nemen. Op zich heeft ze daarin gelijk. Een paard kan in deze houding uitstekend hinderlijke vliegen van zijn borst verjagen. De flexibiliteit van de wervelkolom van de hals is daar o.a. ook voor bedoeld. Maar geen paard zal het in zijn hoofd halen om zich in deze houding voort te bewegen en daar heeft de natuur een speciale bedoeling mee. Middels het hoofd, de nek en de hals is het paard tijdens de beweging in staat om zijn romp aan de voorzijde op te liften. Via de afgebogen nek wordt middels de met de romp verbonden spier (branchiocephalicus) de romp aan de voorzijde tussen de schouderbladen omhoog gebracht. Deze 'oplifting' van de romp in de beweging heeft tot doel om het lichaam in evenwicht te brengen om de daaruit voortvloeiende en door de FEI voorgeschreven lichtvoetige en gebalanceerde bewegingen mogelijk te maken. Aan deze voorwaarde kan slechts optimaal worden voldaan als de nek het hoogste punt is zoals door de FEI onverkort in the Rules for Dressage Events wordt voorgeschreven.
Article 401.6.
The head should remain in steady position, as a rule slightly in front of the vertical, with the supple poll as the highest point of the neck, and no resistance should be offered to the rider. Mw. Retera constateert voorts dat Power en Paint een ontspannen en gelaten indruk maakt. Ontspannen paarden lopen niet met de oren naar achteren gericht en bij hen puilen de ogen niet bijkans uit hun hoofd. Dat moet mw. Reterea, die zichzelf onder de professionals schaart, toch zeker weten. Gelaten is Power en Paint inderdaad. Hij wordt immers in deze houding gedwongen en moet dit allemaal over zich heen laten komen. Bij verzet loopt hij zelfs het risico om zijn kaak te breken. De hoofd- en ooguitdrukking spreken voor de werkelijke paardenprofessionals echter boekdelen.
Te gek voor woorden zijn de argumenten die mw. Retera aandraagt om deze geforceerde en a-functionele trainingsmethode te rechtvaardigen. Volgens haar komt de pony met deze manier van bijzetten 'beter door de nek' en zal hij tijdens het rijden het desbetreffende gewricht gemakkelijker ontspannen waardoor hij voor zijn amazone smakelijker in de aanleuning zal zijn.
Alsof deze volstrekt zinloze criteria überhaupt in een dressuurproef worden verlangd. Het hoofd, de nek en de hals zijn samen de balanceerstok van het paard en als de werking van deze natuurlijke balanceerstok het paard wordt ontnomen, doet men het paard geweld aan.
"Movements that are being ridden without regard for their gymnastic effects on the horse’s gaits are tricks and have no place in a systematic gymnastic training program" (Dr. Thomas Ritter).
Voorts leven we volgens mw. Retera in een maatschappij waarin het paard in een toenemende mate 'gehumaniseerd' wordt. De troetelcultuur zou hoogtij vieren. Bij het zien van deze beelden, -en niet alleen deze beelden, maar ook die van ruiters die in deze geforceerde houding hun paard menen te moeten trainen - viert echter niet de troetelcultuur, maar de dwangcultuur in de dressuursport hoogtij. De daaruit voortvloeiende spastische presentaties van de dressuuroefeningen staan haaks op hetgeen de FEI voorschrijft.
Article 401.3.
The horse thus gives the impression of doing of his own accord what is required of him.De storm van kritiek die ontstaan is bij het zien van deze beelden wordt niet bepaald gevoed door emoties, zoals mw. Retera ons wil doen laten geloven en waarachter zij zich tracht te verschuilen om deze a-functionele en paardonvriendelijke trainingsmethodes goed te praten. Een groeiend aantal paardenmensen gaat gelukkig steeds meer beseffen dat deze geforceerde trainingsmethodes en presentaties niet in de dressuursport thuis horen en in strijd zijn met hetgeen de FEI binnen dit kader voorschrijft.
Het publiek constateert in toenemende mate dat de dwangcultuur in de dressuursport wordt gevoed door juryleden die het met de FEI regels en het welzijn van het paard niet zo nauw nemen.
Deze regels vormen de enige en ultieme garantie voor het paard dat in en buiten de ring de natuurlijke bewegingen, het welzijn van het paard en de schoonheid van de dressuursport wordt gewaarborgd.
Mw. Retera zal het ongetwijfeld met mij eens zijn dat de juryleden die deze regels aan hun professioneel opgepoetste laars lappen niet in een juryhokje thuis horen.
De bijgevoegde beelden spreken mijns inziens voor zich.
Geforceerd en daaruit volgt een spastische bewegingsvorm gespeend van elke natuurlijke schoonheid en gratie.
Klassiek en daaruit volgt een gebalanceerde bewegingsvorm met een natuurlijke schoonheid en gratie zoals door de FEI wordt verlangd.
Karel de Lange, Steenbergen