Toen wij op zoek waren naar ons eerste eigen paard, reageerde ik op een advertentie van een Tinker merrie. Ik kreeg een bericht terug dat de huidige eigenaren eerst een huisbezoek (!) wilde doen bij mensen, om te zien waar hun merrie eventueel terecht zou komen. Zo gezegd, zo gedaan. Mensen kwamen langs en zijn uren gebleven, was heel gezellig en waren hele lieve mensen die duidelijk alleen het allerbeste voor hun paard wilden en daar ook terecht kritisch in waren.

Daarná pas kennis gemaakt met hun paard en gewandeld met haar. Daarna nog een keer, gepoetst, op buitenrit geweest en gevoerd. Daarna nóg een keer. En bij de derde keer besloten dat we haar wilde overnemen. Daarna onderhandeld over de prijs. Alles, van begin tot einde — echt waar — ging in alle rust voor iedereen. Iedereen kreeg de tijd en de ruimte om goed na te denken én te voelen en er zat absoluut geen druk achter. Als wij het niet waren geworden, dán pas waren ze verder gegaan met iemand anders. En zo stonden wij er vanaf het begin ook in; wij gaan níet mee in de huidige hectiek en chaos van een paard kopen. Wij gaan de tijd nemen, vanuit rust en gevoel en op zoek naar eenzelfde denkwijze van mensen die een nieuw huisje voor hun paard zoeken. En daar hebben we aan vast gehouden.
Dat doen we nog steeds, met als resultaat dat we komende vrijdag een pony op gaan halen als vriendinnetje voor onze merrie. Ook lieve mensen met eenzelfde denkwijze, mensen die ook vanuit gevoel een nieuw adres voor hun pony zochten en een goed gevoel hadden bij wie wij zijn en wat we te bieden hebben. En daardoor hun pony al ruim anderhalve week voor ons hebben gereserveerd, zónder aanbetaling, maar wél ook op basis van vertrouwen en gevoel.

Het kan écht anders.
