Moderators: Essie73, Coby, balance, Firelight, Dyonne, NadjaNadja, Neonlight, Sica, C_arola
Novocaine schreef:Oja, ik ben trouwens ook een keer van mijn leasepony, een shet afgevallen (ook alweer tijden geleden), en er gewoon weer opgestapt.. Want ik was gewend dat je wel érgens pijn voelde na het vallen.. Bleek mijn pols dus gebroken te zijn. Dus soms ging ik er wel een beetje te ver in.
Kelly_ann schreef:Novocaine schreef:Oja, ik ben trouwens ook een keer van mijn leasepony, een shet afgevallen (ook alweer tijden geleden), en er gewoon weer opgestapt.. Want ik was gewend dat je wel érgens pijn voelde na het vallen.. Bleek mijn pols dus gebroken te zijn. Dus soms ging ik er wel een beetje te ver in.
Hardstikke leuk en aardig, maar eigenlijk zie ik de bijdrage aan de discussie niet zo heel erg.....

Ben nu bijna 16 en rijd vanaf mijn 7e.Zeeuwtje68 schreef:Denk niet dat je moet blijven rijden als je er angst voor hebt! Ga dan een andere leuke hobby zoeken!
Zeeuwtje68 schreef:Ik ging er ook als ik er af viel meteen weer op. Denk niet dat je moet blijven rijden als je er angst voor hebt! Ga dan een andere leuke hobby zoeken!
Zeeuwtje68 schreef:Denk niet dat je moet blijven rijden als je er angst voor hebt! Ga dan een andere leuke hobby zoeken!
en niemand die dat eng vond of gevaarlijk (tenminste in mijn beleving).
of het ook verstandig was is een ander verhaal! Tegenwoordig is het wel een stuk veiliger..
Irma_Maandag schreef:Mijn ouders wàren er niet eens bij als ik eraf donderde; mijn vader was aan het werk, mijn moeder was thuis bij mijn jongere zusje en broertje. Ik kòn dus niet eens bang gemaakt of getroost worden door mijn ouders.
Nu was ik ook een redelijke "harde", die niet snel onder de indruk was (en ben). Ik klom er dus ook altijd weer op na een val. Later leek ik een voorkeur te hebben voor de lastige en bokkende manegedieren.
Ik denk toch dat ook dat het eerder genoemde meespeelt; in een gemiddeld gezin zijn tegenwoordig minder kinderen, waardoor ouders bijna overal bij kunnen zijn èn zich er dus gemakkelijker mee kunnen bemoeien. Ze zien alles, ook de foutjes en ongelukjes van hun kinderen; in mijn tijd kwam ik thuis met een bult of schram, als de ergste schrik of pijn alweer weg was.
Ook ik zie tegenwoordig minder doorzetters en meer onzekere kinderen, misschien dat dit toch de rol van de ouders (onbewust en goedbedoeld) is, die zaken sneller voor hun kind overnemen of oplossen.
Inderdaad, zoals eerder genoemd; een maatschappelijk verschijnsel, dit uit zich niet alleen op maneges, maar overal.
En volgens mij heb je helemaal gelijk! Imago01 schreef:Ik denk idd dat de hele maatschappij aan het veranderen is. Meer een soort Dr. Phil maatschappij. Op zich zie ik daar geen verkeerde dingen in hoor, er komt meer aan het licht dan dat men vroegah naar buiten wilde brengen of durfde te brengen.
En ook vind ik het helemaal niet verkeerd dat mensen met een leerstoornis, in wat voor vorm dan ook, meer begeleid worden, mits ze die kans met beide handjes aangrijpen. Iedereen moet een kans krijgen om van het leven te kunnen maken wát ze ervan willen maken en voor de een is het een droom om timmerman/-vrouw te worden en de volgende wil manager bij een grote organisatie worden.
Daar vind ik dan ook helemaal niets verkeerd aan, dat er meer dingen erkend worden.
Maaahaaaaaar door het bolletjeswrijven, om het zo maar even te omschrijven, worden wel meer mietige mensen gecreeerd. Tegenwoordig lijk je juist wel speciaal te zijn als je niets mankeert; juist de laatste jaren komen meer en meer 'mankementen' naar voren: de een gilt nog harder dan de ander om een pijnlijke rug, knieen, allergische dingen, zoetstofjes, kleurstofjes, ADHD, depressies, noem maar op.
Nog steeds niet verkeerd aan maar daarbij een ietwat 'Spartaanse' instelling zou voor velen niet misstaan en dat je op het ene gebied wat mankeert hoeft niet te betekenen dat je daarbij geen wat hardere instelling (voor jezelf dan) zou kunnen hebben.
Voorzichtigheid op het ene gebied kan geen kwaad maar af en toe letterlijk of juist figuurlijk op je bek gaan is een hele goede leerles en dat leer je niet door nooit risico's te willen of durven nemen...
Mamaaaaaa
Bleeeeehh.
) Kelly_ann schreef:Wat ik me eigenlijk afvraag, veel mensen hier vertelen over hun gelijk er op en zo weer wegrijden ervaringen. Hebben jullie ook gevallen en angstig geworden verhalen? En hoe is dit door je ouders/instructeru opgepikt?