shadow0 schreef:Vind ik nog niet zo gek hoor, dat de paarden bepalen wie zij als paardenmensen zien. Ik denk dat het belangrijkste daarbij is op wie een paard durft te vertrouwen.
Dus een paardenmens is iedereen van ons op het moment dat een paard hem of haar gaat vertrouwen? Dat vertrouwen wordt maar al te vak beschaamd, en een paard dat de ene dag als een hondje achter je aan loopt (dus vertrouwd?) en de volgende dag zijn grenzen aan het verkennen is, ziet je de ene dag als vertrouwenspersoon en de andere dag als speelkameraadje of rivaal? Ben je de ene dag dan paardenmens en de andere dag mens met paard?
Bovendien, Shadow, merk ik aan je opmerking dat je weinig verstand hebt van het omgaan met gehandicapten en de interactie tussen mens en paard. Gehandicapten (verstandelijk of lichamelijk) kunnen soms heel vreemd uit de hoek komen, in een beweging het paard een aai geven, direct daarna een klap. Ze zijn heel vaak niet redelijk tegenover het dier, niet duidelijk en niet konsekwent. Het aangepaste gedrag van het paard als reactie op een kind, beginnend ruiter of gehandicapte zie ik niet als teken van "daar loopt een paardenmens" of "niet".