Bokt.nl

**Geplaatst**: 17-01-23 09:45

Re: Paardrijden: In de knoop met mijn ego

Geplaatst: 17-01-23 09:45

Ook "dure" onhandelbare of lastige paarden komen sneller in de handel terecht, vooral als deze een combinatie zijn geweest met minder bekwame mensen. Het gemene is alleen dat als ze wat mankeren waardoor ze zich zo gedragen ze ook sneller weg gedaan ipv dat ze de passende zorg krijgen die ze nodig hebben. De mens an sich is een vrij egoistisch wezen vind ik.

Ruinen is paardvriendelijker, kunnen ze tenminste in kuddeverband staan daarnaast zitten de hormonen hengsten vaak meer in de weg dan dat ze er baat bij hebben.

Voor de rest vinden veel paarden het werk niet meer leuk als ze niet goed gereden worden, pijn in hun lijf krijgen etc. Als er op een niet zo fijne manier gereden wordt associeren paarden de bak ook al heel snel met: niet leuk. Ken zoveel mensen die zeggen dat hun paard dressuur niet leuk vinden, terwijl die paarden een heel ander beeld laten zien als er op een andere manier met ze gewerkt wordt. (uitzonderingen daargelaten, die houdt je altijd)

Dan even ontopic, ik vind het wel belangrijk dat het paard zelf uit de wei of paddock naar me toe komt om mee te gaan. Gebeurd ook niet altijd en dan is mijn ego soms ook weleens gekwetst maar vaker ga ik nadenken waarom ze geen zin hebben. Het helpt vaak om het werk leuker en afwisselender te maken en soms hebben ze zelf ook gewoon een offday en dan laat ik het gewoon zo. Morgen weer een dag.

**Geplaatst**: 17-01-23 09:54

Re: Paardrijden: In de knoop met mijn ego

Geplaatst: 17-01-23 09:54

Mooie instelling Elisa! Het paard hoeft echt niet trappelend van enthousiasme bij het hek te staan als ik kom, maar weglopen/zuur gezicht trekken zou ik zeker serieus nemen.

Het werk moet ook opgebouwd worden, en dat is niet altijd even leuk. Als wij met de jonge paarden (dravers) gaan werken, komt er meestal een korte periode dat ze tijdens het conditie opbouwen wat moe worden en dan aangeven dat ze de baan uitwillen (meestal heel subtiel, gewoon een beetje uitwijken naar de uitgang). Dan moet je even pas op de plaats maken en of wat minder werken, of stoppen met toevoegen van kilometers. Als de conditie op peil is en ze ontdekken dat ze het werk makkelijk aankunnen, zie je ze ook vaak "groeien" in enthousiast zijn.

Ik vind dus niet dat je aan elk signaal van "nee" moet toegeven, maar als het ineens een duidelijke nee is waar het eerst een ja was, dan vind ik dat je als eigenaar verplicht bent om te kijken waar dat vandaan komt en er iets aan doen.

En ook bakwerk is leuk te maken. Saai dezelfde rondjes lopen zonder dat er uitdaging in zit, zou ook niks voor mij zijn. Zet een paar pionnen neer om te slalommen, leg een balk ergens neer en bouw daar je oefeningen omheen (zijwaarts er overheen bijvoorbeeld). Het paard wordt soepeler en begrijpt de oefening veel beter. Maar ook veel overgangen, schakelen in tempo, allemaal zaken die het eentonige bakwerk kunnen doorbreken.

**Geplaatst**: 17-01-23 10:32

Re: Paardrijden: In de knoop met mijn ego

Geplaatst: 17-01-23 10:32

Mooie post, kan ik mij in vinden

**Geplaatst**: 17-01-23 10:36

Geplaatst: 17-01-23 10:36

Captain schreef:
office schreef:
Hengsten zeggen soms duidelijker hun mening en dat is ook een reden dat we paarden massaal ruinen.

Ik denk dat hier 'merrie's' moet staan?

Ruinen heeft te maken met dat hengsten best eens praatjes kunnen hebben en men daar wel consequent mee om moet kunnen gaan. De meeste mensen willen gewoon geen gezeur met hun paard, en als je hengst geen belangrijke papieren heeft of extreem talent voor iets of een leuk kleurtje is het dus gewoon makkelijker om te ruinen.

Tel daarbij op dat een paardvriendelijke stalling vinden voor een hengst haast onmogelijk is.

Ik vind hengsten ook super fijn in de omgang. Mijn moeilijkste paard was mijn enige ruin.

**Geplaatst**: 17-01-23 10:44

Geplaatst: 17-01-23 10:44

prompter schreef:
Mooie instelling Elisa! Het paard hoeft echt niet trappelend van enthousiasme bij het hek te staan als ik kom, maar weglopen/zuur gezicht trekken zou ik zeker serieus nemen.

Het werk moet ook opgebouwd worden, en dat is niet altijd even leuk. Als wij met de jonge paarden (dravers) gaan werken, komt er meestal een korte periode dat ze tijdens het conditie opbouwen wat moe worden en dan aangeven dat ze de baan uitwillen (meestal heel subtiel, gewoon een beetje uitwijken naar de uitgang). Dan moet je even pas op de plaats maken en of wat minder werken, of stoppen met toevoegen van kilometers. Als de conditie op peil is en ze ontdekken dat ze het werk makkelijk aankunnen, zie je ze ook vaak "groeien" in enthousiast zijn.

Ik vind dus niet dat je aan elk signaal van "nee" moet toegeven, maar als het ineens een duidelijke nee is waar het eerst een ja was, dan vind ik dat je als eigenaar verplicht bent om te kijken waar dat vandaan komt en er iets aan doen.

En ook bakwerk is leuk te maken. Saai dezelfde rondjes lopen zonder dat er uitdaging in zit, zou ook niks voor mij zijn. Zet een paar pionnen neer om te slalommen, leg een balk ergens neer en bouw daar je oefeningen omheen (zijwaarts er overheen bijvoorbeeld). Het paard wordt soepeler en begrijpt de oefening veel beter. Maar ook veel overgangen, schakelen in tempo, allemaal zaken die het eentonige bakwerk kunnen doorbreken.

Zo pak ik dat ook aan met mijn paard. Als er voor hem geen duidelijk doel in zit (al is het maar van A naar B lopen) dan vindt hij er niets aan. :')

Rondjes draaien is stom, maar om een paar pionnen heen maakt het al beter.

Ik stop ook wel bij zijn "nee", maar vraag hem daarna wel weer opnieuw de oefening. Misschien was ik niet duidelijk genoeg? Of vindt hij het gewoon moeilijk? Door daar gehoor aan te geven of nog beter, het op een andere manier aan te bieden, houden we het leuk. Hij kan dan ook heel trots doen als hij het goed heeft gedaan. Lastige oefeningen houden we kort, en ben ik ook al tevreden met elke poging. Zo houden we het leuk en blijven ze enthousiast. En als ze een keer geen zin hebben, dan vraag ik even iets makkelijks om het positief af te sluiten en laat ik het erbij.

**Geplaatst**: 17-01-23 11:09

Geplaatst: 17-01-23 11:09

Precies zo doe ik het ook Jessix

En hier komen ze altijd uit de wei als ik roep.
Gisteren verbaasde mij het zelfs

De DA zou komen voor enting, ergens voor de middag zou van te voren even bellen als ze aanreed.
Had ze 5 minuten buiten staan, net een streep gras bij, belt ze ben er over 20 minuten.
Ik dacht nu moet ik ze wel gaan halen, heel misschien dat de merrie komt?
Ja die kwam meteen, maar de ruin die minder knuffelig is vooral eten gefocust die draafde zelfs naar me toe.
Nu hoeven ze van mij natuurlijk niet meer zoveel te werken, maar dat ze van het gras kwamen als ze pas net buiten stonden verbaasde mij toch ook wel.
Wel handig.

**Geplaatst**: 17-01-23 11:29

Re: Paardrijden: In de knoop met mijn ego

Geplaatst: 17-01-23 11:29

Interessant topic. Ik lees graag mee.
Ik heb hier een paard dat heel vaak "nee" zegt (lees; weglopen, soms staken) en in z'n leven duidelijk vaak niet is gehoord (ik heb hem nu een jaar, hij is 14 en heeft flink rugzakje). Ik vind het een lastige balans tussen hem de keuze geven (en dus niks doen) en toch wel wat doen in de hoop dat hij toch nog kan leren dat bepaalde dingen wél leuk zijn.

**Geplaatst**: 17-01-23 11:50

Geplaatst: 17-01-23 11:50

manzano schreef:
Interessant topic. Ik lees graag mee.
Ik heb hier een paard dat heel vaak "nee" zegt (lees; weglopen, soms staken) en in z'n leven duidelijk vaak niet is gehoord (ik heb hem nu een jaar, hij is 14 en heeft flink rugzakje). Ik vind het een lastige balans tussen hem de keuze geven (en dus niks doen) en toch wel wat doen in de hoop dat hij toch nog kan leren dat bepaalde dingen wél leuk zijn.

Dat laatste heb je natuurlijk voor een groot deel zelf in de hand: hoe beloon je hem voor dingen die hij wel voor je doet/probeert?

Ik ben bij de mijne bijvoorbeeld heel gul met voedselbeloningen en dat is vooral omdat ze zich heel snel zorgen maakt en niet heel dapper is (alles wat nieuw is, vindt ze eigenlijk niks). Ze is niet onbereikbaar bang of paniekerig, maar ik moet haar wel even over een drempel heen helpen. Ik luister wel naar de 'nee, ik vind dit een beetje spannend' door dus niet teveel druk erop te leggen, maar ik blijf wel vragen of ze toch even dat ene stapje dichterbij wil zetten of toch even een voetje over die balk wil stappen. Iedere poging wordt in elk geval beloond, sowieso met stem, en een íets grotere poging dus ook met een snoepje, zodat ze ten eerste leert dat als ik haar iets vraag, ze ervan op aan kan dat het veilig is en dat ze het ook kan, en ten tweede dat enge c.q. nieuwe dingen ook leuk zijn, want je krijgt er BISCUITS :wow:

™ voor als je ernaartoe loopt. Daardoor is ze heel veel dingen leuk - of minder spannend - gaan vinden en wordt het ook steeds makkelijker voor haar om over die eerste drempel heen te stappen.

Als ik erop zit stop ik overigens niet elke drie meter om haar een brokje te geven, maar daarom werk ik ook veel aan de hand met 'r (wat eigenlijk begonnen is als noodzaak vanwege blessures van zowel haar als mij, maar uiteindelijk vind ik het ontzettend leuk om te zien hoe ze groeit als ik met haar bezig ben aan de hand).

**Geplaatst**: 17-01-23 12:02

Geplaatst: 17-01-23 12:02

DuoPenotti schreef:
Precies zo doe ik het ook Jessix

En hier komen ze altijd uit de wei als ik roep.
Gisteren verbaasde mij het zelfs De DA zou komen voor enting, ergens voor de middag zou van te voren even bellen als ze aanreed.
Had ze 5 minuten buiten staan, net een streep gras bij, belt ze ben er over 20 minuten.
Ik dacht nu moet ik ze wel gaan halen, heel misschien dat de merrie komt?
Ja die kwam meteen, maar de ruin die minder knuffelig is vooral eten gefocust die draafde zelfs naar me toe.
Nu hoeven ze van mij natuurlijk niet meer zoveel te werken, maar dat ze van het gras kwamen als ze pas net buiten stonden verbaasde mij toch ook wel.
Wel handig.

Heerlijk toch als ze zo op je reageren! Bij mij komen ze ook aanrennen, maar ik heb ze aan huis, dus kom uiteraard vaker om te voeren dan om te trainen.

Ik vind het wel altijd heel leuk als ze zo blij doen. Voor mij zijn het sowieso gewoon huisdieren/hobbydieren. Het ontbreekt ze zeker niet aan talent, maar met fysieke problemen heb ik vaak genoeg aan de zorgtaakjes met daarbij een beetje spelen. Juist door mijn fysieke problemen ben ik me gaan verdiepen in een andere manier van omgaan en trainen met paarden. Ik haal daar zo veel plezier uit nu!

**Geplaatst**: 17-01-23 12:23

Geplaatst: 17-01-23 12:23

Ja klopt hier ook aan huis, dat scheelt zeker.
Al had ik vroeger op pension ook niet echt een probleem. En reed ik wel nog meer.
Ik vind het ook wel erg fijn dat ze gisteren meteen kwamen.
Ik loop ook met fysieke problemen, soms, heel soms zit ik er 2 keer in een week op, vaker komt voor dat het 1 keer in de 3 weken is.
Maar als ik rij is dat meestal wel midden op de dag, dus in die zin moeten ze dan denken >;)

het is nog niet bijna donker, dat betekent werk.
Maar denk dat ze eerder denken, dat betekent borstelen, snoepjes krijgen, aandacht krijgen, knuffelen.

Ik denk dat je prima kunt rijden/mennen, wat ook zonder in de knoop te komen met je gedachte of het wel eerlijk is.
Ja wij zullen dingen bepalen, dat zal altijd zo blijven.
Tenminste als ik ze de wei in zet wil ik net zo min meegesleurd worden aan het touwtje en moeten ze ook luisteren.
En ik zou niet weten wat er anders is als ze daarin opvoeden als dat je gaat rijden en ze aanleert wanneer ze aanstappen/draven of juist zachter gaan of net wat je als ruiter wilt.
Maar ik heb niet het idee dat een paard dat naar vind om voor je te doen.
Maar je moet wel duidelijk zijn, altijd gelijk, niet vandaag dit en morgen mag dat niet en overmorgen weer wel.
Niet je eigen emoties botvieren, dus ik heb een k. dag dus paard is de pisang, ga dan maar alleen een wortel geven.
En voelen wanneer een paard aan zijn grens zit en ja als je verder wilt komen moet je die grens wel eens aanraken, maar er vol over is toch wat anders.
En toch zie ik bovenstaande zo vaak niet gebeuren.

En ja rekening houden met wat vind een paard leuk.
Mijn ruintje vind balkjes draven en een klein sprongetje echt leuk, mijn merrie niet direct.
Mijn kwpn-er werd helemaal blij van hindernissen, echt dan leefde hij op.
En niet alleen maar 50 cm, nee ook eens lekker omhoog trekken, dat vond hij prachtig.
Maar ook op wedstrijd gaan, als je het over een groot ego hebt, dan moest je bij hem zijn. Hij wilde dat iedereen hem zag, dan leefde hij op.

8 van de 10 keer snurkte hij in een soort passage met de staart op de rug rond met losrijden, want dan keek tenminste iedereen: showoff.
Maar ook op stal, toen op pension, niemand liep zijn stal voorbij zonder stil te staan, hij straalde dat uit.
Dus bijvoorbeeld een wedstrijdverbod, dat zou hij niet leuk gevonden hebben.
Oke, als hij niet wist dat het bestond had hij het vast ook niet gemist, maar toch.
Het is niet het beeld dat sommige hebben dat het dan meteen dwang is.

Voel je paard, is hij vandaag anders, waarom?
En als je dat weet kun je er mee omgaan er van leren en dan is het voor het paard ook fijn, want ze werken allemaal graag voor je. Of werken, iets voor je doen dan.

**Geplaatst**: 17-01-23 16:43

Geplaatst: 17-01-23 16:43

Ik heb mijn paardjes al jaren en heb z'n band van wederzijds respect opgebouwd dat ik hen alle 3 tegelijk kon longeren zonder longeerlijn op een hectare land. Lichaamstaal wederzijds respect en vertrouwen is de key.

**Geplaatst**: 17-01-23 17:34

Re: Paardrijden: In de knoop met mijn ego

Geplaatst: 17-01-23 17:34

Aan de ene kant vind ik dat er mensen zijn die echt doordraaien en te ver gaan in de vrijwillige keuzes van paarden. In die zin dat ze vaak uit eigen angst en gebrek aan kunde teveel afwachten en niet eens tot een basis van samenwerken komen, omdat ze in drievoud alles willen verzoeken en het paard dan alsnog toestemming moet geven. Daar zie ik wel wat ellende mee en vooral ook veel smoesjes uit voortkomen.

Het erge is dat die mensen denken dat ik te hard ben of met dwang werk. En dat heb ik inderdaad ook zo geleerd en ook dat bracht juist vaak meer spanningen en botsingen.

Zonder dat ik het door had of een goeroe volgde, ben ik toch maar gaan samenwerken met de paarden en is de band vaak alleen maar sterker geworden.

Ik ben vooral van de paarden zelf gaan leren. In mijn hele paardenleven heb ik niet zoveel geleerd van welke expert dan ook, als van de paarden zelf.
En waar ik een periode met angst heb gekend, kan ik nu juist goed met paarden met een verleden.

Maar er zijn wel dingen die "moeten". Ik wil ze wel kunnen pakken en een halster omdoen, voetjes optillen, geheel checken etc als ik denk dat het nodig is, of als de veearts, tandarts etc komt. Vaak bereid ik zo een bezoek al voor door ze van tevoren op stal te zetten en al een halstertje om te doen.

Maar op dat soort momenten moet het wel kunnen zonder dat er nog een berg stress bovenop komt, omdat ik dat moment heb uitgekozen om ze te pakken en iets te willen doen.

Er zijn ook 2 vaste voer momenten op een dag en 1 flexibele qua tijd, dat ze toch echt moeten komen om te eten. De 1e ronde doet mijn man heel vroeg voor het werk en de laatste ronde doe ik en dan wil ik daarna toch echt douchen en naar bed, dus ga ik niet 2 uur staan wachten. Gelukkig hoeft dat met voer meestal niet, maar sinds we ze 's avonds opsluiten komen ze wat moeizamer te voorschijn voor het laatste maaltje.

De rest van de tijd hangen ze altijd vrijwillig om me heen en is het heel gezellig en soms iets irritant.

Maar mijn motto is altijd; ik vertrouw mijn paarden, maar veel belangrijker; zij vertrouwen mij. En dat merk ik echt dat als ik iets stoms, geks of moeilijks wil, ze denken dat het normaal is en ze behoorlijk met me meegaan in mijn acties.
Zelfs de veulens denken; het zal wel normaal zijn.

Ik denk eigenlijk niet zo heel veel na en volg doorgaans mijn gevoel. Mijn merrie is gevoelig en heeft een verleden. We hebben naar mijn idee grote stappen gemaakt in kleine stapjes. Maar toen de mini shet en veulen kwamen, zag ik hoe zij het aanpakte om geaccepteerd te worden door haar en herkende ik veel van mijn eigen stappen.

En ik merk vooral als de basis goed is dat je dan behoorlijk ver kan gaan en veel kan vragen en doen. Zoals bij de veulens leren ze van de kudde, maar ik hoef ook zeker niet alles aan te leren en nieuwe dingen nemen ze doorgaans gelijk aan.

**Geplaatst**: 17-01-23 18:22

Geplaatst: 17-01-23 18:22

senna21 schreef:
Het verschil tussen de mens en een paard:
Een paard heeft geen ambities.
Een paard ís.
Daarom zijn het voor ons ook zulke fantastische leermeesters om uit ons hoofd/ego te komen.

Maar omdat een paard ook gewoon is in het moment kan het soms ook 'nodig' zijn om even de beslissing voor het paard te nemen.
Voorbeeld?

Ik vind dat nee zeggen altijd zo lastig.

Voorbeeld: de deken. Het is koud, het paard accepteert de deken goed. Maar als ik die deken koud opdoe op een geschoren vacht is dat een onaangename sensatie voor een kort moment (ik haaaaat het ook om in een koud bed te stappen). Dus als je paard dan bozig kijkt naar je deken; doe je hem dan niet op?

Voorbeeld: De trailer wordt geaccepteerd maar ze rent er niet vanzelf in. Springen vind ze geweldig leuk maar kan alleen na een trailer rit. Een paard 'is', maar een paard kan niet heel goed vooruit denken. Die snapt dus niet dat die trailer rit nodig is om bij het leuke te komen. Gaan we dan niet springen?
(ja uiteindelijk kunnen ze leren dat er bij een trailerrit vaak iets leuks gebeurt daarna, maar de trailer an sich is natuurlijk gewoon een stom ding voor een paard die zich graag al bewegend uit)

Toegegeven. Al die grijstinten maken het niet makkelijker. Want waar ligt de grens dan?

Voor mij gaat het concrete opstal dilemma als volgt: ik wil best even een rondje extra stappen als ik niet zomaar op mag stappen maar ga er uiteindelijk toch gewoon op zitten. In neem die input van het paard wel mee. Ben er extra alert op of ik meer signalen krijg tijdens het werken. Controleer onderweg even vaker of we samen op 1 lijn zitten en of we er gedurende de training beide positief in zitten.
Doet het paard het de volgende keer dan weer? Dan ga ik echt puzzelen wat het kan zijn en aanpassingen doen.

Maar ik vind dat een normaal partnerschap. Een hoop luisteren en geven en nemen. Maar altijd onvoorwaardelijk toegeven aan de makken van mijn partner doe ik als mensen onderling ook niet. Wel grenzen in de gaten houden en onze 'emotionele bankrekening' op een goed positief saldo houden. Maar ik doe wel eens een opname van die rekening. (en dat mogen mijn paarden ook best een keer doen zonder hard-feelings)

Overigens kan en mag dit voor iemand anders echt heel anders zijn hoor. Gelukkig heb ik mensen en dieren om mij heen die bij mij passen.

**Geplaatst**: 18-01-23 11:00

Geplaatst: 18-01-23 11:00

prompter schreef:
Mooie instelling Elisa! Het paard hoeft echt niet trappelend van enthousiasme bij het hek te staan als ik kom, maar weglopen/zuur gezicht trekken zou ik zeker serieus nemen.

Het werk moet ook opgebouwd worden, en dat is niet altijd even leuk. Als wij met de jonge paarden (dravers) gaan werken, komt er meestal een korte periode dat ze tijdens het conditie opbouwen wat moe worden en dan aangeven dat ze de baan uitwillen (meestal heel subtiel, gewoon een beetje uitwijken naar de uitgang). Dan moet je even pas op de plaats maken en of wat minder werken, of stoppen met toevoegen van kilometers. Als de conditie op peil is en ze ontdekken dat ze het werk makkelijk aankunnen, zie je ze ook vaak "groeien" in enthousiast zijn.

Ik vind dus niet dat je aan elk signaal van "nee" moet toegeven, maar als het ineens een duidelijke nee is waar het eerst een ja was, dan vind ik dat je als eigenaar verplicht bent om te kijken waar dat vandaan komt en er iets aan doen.

En ook bakwerk is leuk te maken. Saai dezelfde rondjes lopen zonder dat er uitdaging in zit, zou ook niks voor mij zijn. Zet een paar pionnen neer om te slalommen, leg een balk ergens neer en bouw daar je oefeningen omheen (zijwaarts er overheen bijvoorbeeld). Het paard wordt soepeler en begrijpt de oefening veel beter. Maar ook veel overgangen, schakelen in tempo, allemaal zaken die het eentonige bakwerk kunnen doorbreken.

Dankjewel, en met jouw aanvulling ben ik het helemaal eens. Vaak moeten paarden ook "leren" werken voordat ze het leuk gaan vinden en als dat op een fijne manier gebeurd dan worden en blijven de meeste paarden enthousiast.

Nee zeggen goed interpreteren is denk ik ook een kwestie van paarden en de paardentaal goed kennen. Een paard weet niet altijd wat goed is voor zijn eigen bestwil uiteindelijk (in het geval met een koude deken)
Bij een trailerrit moeten ze het leren om leuke associaties te gaan krijgen, dan moet je soms ergens doorheen. Maar een paard die de trailer in gemept wordt zal er nooit leuke associaties mee krijgen.

Niet mogen opstappen ken ik zelf niet zo goed, maar ik denk dat daar veelal spanning onder zit en anders wellicht ongemak van een niet goed passend zadel/ geen fijne associaties met het rijden.

Het is inderdaad geven en nemen en vooral goed aanvoelen en beetje denken als een paard ook volgens mij.

Mensen die doordraaien in het paard vrijwillige keuzes laten maken vermenselijken het paard vaak teveel is mijn idee. Zij denken als mens en baseren de signalen daarop ipv dat ze denken als paard. Die in het hier en nu leeft en vooral leert door associaties.

**Geplaatst**: 18-01-23 15:28

Re: Paardrijden: In de knoop met mijn ego

Geplaatst: 18-01-23 15:28

Er gaat ook veel mis, net als met kinderen.

Als ik nu even kijk naar mijn quarter hengstveulen die hier is geboren ruim 8 maanden geleden wordt hij behoorlijk goed opgevoed door zijn moeder en oom. Met een paar weken oud kwam er een mini merrie met hengstveulen bij.

Hij heeft veel respect en wijkt bijv goed voor minimale druk. Hij is nieuwsgierig, maar niet snel onder de indruk. Heel veel mensen willen hun standaard ABC afwerken en tijdens de opvoeding en training hun riedeltje afwerken. Ze kijken te weinig naar wat ze al aangeboden krijgen en waar je al mee kan werken.

Vaak is er al focus van het paard op de mens, maar willen ze eerst het halster om, naar een bepaalde plek en dat alles op hun manier gaat.
Zeker met zadelmak maken en inrijden zie ik mensen tot in den treure longeren, hangen, doen etc. Zeker als het professioneel gedaan wordt, moet het in een bepaalde tijd en zeggen ze; we werken hooguit 30min per dag bijv. Terwijl je met heel veel kleine beetjes in de voorbereiding dat standaard schema wel in de wind kan slaan.

En natuurlijk zijn er paarden die al een verleden meenemen, maar dat wordt ook veel te vaak als smoes gebruikt. Ja, een paard reageert dan zoals het doet omdat er dingen misschien zijn mis gegaan, maar het leeft in het nu en je moet vooruit.
Dat zou je ook kunnen leren van paarden en hoe die met een nieuwe kudde genoot omgaan of hoe een paard zich gedraagt en wel of niet aanpast in een nieuwe kudde. MITS, de omstandigheden wel juist zijn.

Het vermenselijken vind ik helemaal niet zo erg. Mensen zijn mensen en moeten dingen nou eenmaal uitleggen of vertalen voor zichzelf. Ik zeg ook weleens; hij/zij heeft geen zin. Natuurlijk zien of weten we wat de situatie is of eraan vooraf ging, maar zo vertaal je dat en voor het paard maakt het geen donder uit hoe ik het naar menselijke taal vertaal.

Wat ik veel te vaak zie, met name op pensionstallen, is dat mensen met van alles bezig zijn, behalve met hun paard. Ze staan druk te l*llen, en doen dan tegelijk even rats boem een halster om en mopperen, want paard moet meewerken.
Als ze staan te poetsen tetteren ze echt de hele boel bij elkaar en paarden moeten maar braaf stilstaan. Zij zijn niet met hun paard bezig, maar verwachten wel dat het paard voor hun braaf stilstaat.

Met opstappen en losstappen vaak net zo. Het wordt niet als serieus onderdeel van het rijden en samenwerken gezien. En vroeger was het veel naast elkaar druk kletsen en nu zie ik mensen gewoon op hun telefoon zitten. Dan wordt de telefoon weggestopt, teugels worden a la minuut op maat "getrokken" vaak letterlijk en we gaan NU aan het werk, bam, spoor erin en gaan.

En het zijn helaas echt geen uitzonderingen. En je ziet het bij ouders met kinderen, mensen die met hun honden bezig zijn ook.

Vaak kunnen mensen beter een fiets of robot nemen.