
We hebben haar toen laten inspuiten en hiermee was ze snel weer op de been. We wisten wel dat het een aflopende zaak was, dus ik heb toen Jona gekocht om haar rustig te kunnen beleren zodat Skola op pensioen kon. Volgens de kliniek kon ik gewoon verder trainen, maar ik gunde haar haar laatste maanden happy en relax op pensioen. Skola heeft haar pensioen een paar maanden volgehouden, maar werd steeds nijdiger en pissig naar haar kudde. Ik besloot haar heel lichtjes weer op te pakken en ze draaide als een blad aan een boom terug naar haar vrolijke zelf, ook al was het amper werk te noemen (wat rondjes stappen en een klein beetje tölt), ze had het mentaal toch nodig blijkbaar. Typisch Skola...
Op een dag in februari voelde ik even een onregelmatigheidje, meteen weer op de wei gezet natuurlijk. Elke dag werd ze slechter tot na een week ze alleen nog maar sliep en het leven weg was uit haar ogen. Opnieuw inspuiten zou ons misschien 3 maanden extra gegeven hebben. Voor mij was dat niet paardwaardig genoeg.
Ze is ingeslapen en ik heb oprecht nog nooit zoiets vredig meegemaakt, hoe vreselijk ik het ook vond, nu ik het typ staan de tranen weer in mijn ogen

Ze leeft nu verder in mijn hart, voor altijd.