Bokt.nl

**Geplaatst**: 02-01-20 00:29

Geplaatst: 02-01-20 00:29

Cilianne schreef:
@talida: ik kijk precies ook meer naar dat mijn paard niet stuk gaat dan de jongere ruiters rond mij. Ik ben heeeeeeel zuinig op hem juist omdat ik weet hoeveel geluk ik heb met hem.

Is 0,0 garantie dat paardlief heel blijft

Nadat ik mijn ouwe crack een plezier wilde doen, en dr met pensioen stuurde (niet dat dat lukte maar das een ander verhaal

) ging een paar maand later opvolger nr 1 kapot. Niks aparts gedaan, simpel paar pasjes achterwaarts en dr hoefbeen brak. Vermoedelijk een poosje ervoor op een steen getrapt waardoor er al een scheurtje in zat. Opvolger nr 2 was dusdanig verreden dat ik die niet meer voor elkaar kreeg. Opvolger nr 3 was maar 3 jaar oud, kreeg een tumor in de keel, 2x geopereerd maar mocht niet baten. Opvolger nr 4 klikte gewoon niet, 7 jaar geprobeerd, ook een verreden dier. Opvolger nr 5 kreeg vanaf dr 4e levensjaar elk jaar wel wat, en dat ging van kwaad tot erger en eindigde in een geopereerde chip in de kogel die artrose en botontkalking tot gevolg hadden, plus een kaakbreuk met ontstoken kiezen die nu nog problemen geven (deze draak zoals ik dr altijd noem, heb ik nog steeds en is met pensioen). En opvolger nr, waar was ik? nr 6 kreeg fijn een klap op dr sprong van de draak, sprong naar de klote en ook die mocht met pensioen. De 3 jarige Haf is dus opvolger nr 7, en ik mag echt hopen dat die nu eindelijk eens heel blijft. Ze staat mede om de reden van de dame Draak, en opvolger nr 6 is ook geen lekkertje, apart van de rest. Als deze nu ook weer kapot gaat geef ik het echt op.
Maar het zijn dus allemaal van die freak dingen waardoor ze kapot gingen (ok 2 pasten gewoon niet) en aldus kijken naar hoe de bak is, voorzichtiger zijn dan normaal, het helpt allemaal echt niet.

**Geplaatst**: 02-01-20 11:15

Geplaatst: 02-01-20 11:15

@ Rina, je hebt volledig gelijk

, klinkt als mijn traject met mijn honden 8-)

.

Met zuinig zijn bedoel ik geen domme risico's nemen omdat ik per se nog wil rijden terwijl dat bvb door weersomstandigheden niet het beste idee is.
Ik ben recreatief buitenrijder en met onze ijslanders gaan wij bijna overal door, ook waar mensen met grote paarden van gruwen

(in hoog tempo draf door 15cm bosgrondmodder is geen probleem), alleen ligt mijn 'bijna' op een iets ander punt dan een aantal andere ruiters uit onze kudde, met ijs of dikke sneeuw ga ik bvb niet, en als ik de ene dag een wandeling van 3u maak, krijgt hij de dag erna sowieso rust, dat soort zaken. Hier misschien vanzelfsprekend

.

**Geplaatst**: 02-01-20 13:55

Re: Paardrijden op middelbare leeftijd: hoe ga jij daar mee om?

Geplaatst: 02-01-20 13:55

Ik denk dat heel veel mensen in hun ogen zuinig zijn op hun dieren, maar alles voorkomen kan gewoon niet.

Mijn oudste is bijna 27 en die leeftijd heb je wel in je achterhoofd. Liet ze gister even lekker rennen om de beurt en haar met dr zoon van nu 21. Ik zeg 100x rustig, maar ze gaat als een wilde tekeer. Toch moet ze dat een beetje kwijt om de zoveel tijd, ondanks 24/7 buiten.

Haar dochter van bijna 13 deed flink mee over het pad, dus mijn man hield haar even vast. Daarna mocht zij alleen door de bak en ze begon bij hem schijnheilig braaf, maar daarna kwam alles eruit en dan kijk ik echt niet meer. Echt een kind van dr moeder.

Met rijden ben ik niet echt bang, maar ik let al jaren op de bodem. Vooral omdat ik met mijn ene ruin samen ben gevallen zo een 12jr terug denk ik??
En buiten heb ik vaak het gas erop, maar nooit op onbekende paden.

Wel kan ik goed relativeren. Als je ziet hoe de paarden zichzelf redden als ze hard over het pad om de wei gaan bijv, dan kunnen ze dat ook onder het zadel als je ze niet in de weg gaat zitten. Als ik het gas erop heb, laat ik ze ook echt los. Ze mogen zelf kijken en hebben ook de ruimte voor om een hobbel of kuil op te vangen.
Ik zie vaak mensen met erg veel contact buiten rijden en dan krijgen paarden niet de ruimte om te kijken waar ze lopen en bij een misstap een ruk in de mond die best hard kan zijn. En mijn rem werkt goed, juist door niet de hele weg te trekken.

Als we over bevroren grond buiten rijden, stappen we alleen maar en zijn ze zelf al heel voorzichtig. Maar tegenwoordig laat ik ze ook wel staan en wacht tot het weer zachter is. Of we wandelen aan de hand.

**Geplaatst**: 02-01-20 16:36

Re: Paardrijden op middelbare leeftijd: hoe ga jij daar mee om?

Geplaatst: 02-01-20 16:36

Idd superpony, ik rij in het bos/veld met semi losse teugel en vaak gewoon volledig los zodat hij kan kijken en zelf inschatten naar tempo en gang. Alleen bergafwaarts galopperen - wat meneer op terugweg wel is durft - sta ik niet toe

**Geplaatst**: 02-01-20 17:19

Geplaatst: 02-01-20 17:19

Monique1963 schreef:
Vandaag er weer afgekletterd. Leuk begin van het nieuwe jaar. Vraag ik me echt af, moet ik blijven rijden op mijn 56e. Van die dingen...

Ik heb een stuk van je vlog gelezen. De zoektocht naar een nieuw passend paard vond ik heel herkenbaar en knap geschreven.

I.v.m. het eraf vallen. Ik had er eentje, zelf zadelmak gemaakt en ingereden, die gemiddeld om de 4 maanden, onverwacht in een rodeopaard veranderde. Ik moest er gewoon af en het lukte hem. Het bleef maar duren tot hij op 7 jaar alle krediet bij mij verloren had. De liefde was over en ik werd gewoon bang. Ik hield koppig vol maar het plezier was weg. Kon ik het niet meer? Werd ik te oud?
Ik heb hem verkocht naar een passende ruiter.

Ik heb een nieuwe, normale warmbloed gekocht en het vertrouwen is al terug 99 %. Ik heb er in 3 jaar geen enkele keer afgevallen. Zijn sporadisch bokje of steigertje is niet kwaad bedoeld. Het is weer leuk en hij is weer mijn maatje. Nee, ik ben niet te oud, ik wil nog jaaaaren rijden!

Ik kan het iedereen aanraden, heb je er eentje waarmee het na de normale tegenslagjes echt niet lukt, geef het dan gewoon toe en verkoop hem eerlijk naar een passend persoon. Ik heb de mijne een jaar te lang gehouden. Was ik nog doorgegaan, ik zou finaal gewoon gestopt zijn met rijden en dat kan toch ook de bedoeling niet zijn.

**Geplaatst**: 02-01-20 18:08

Geplaatst: 02-01-20 18:08

koend schreef:
Monique1963 schreef:
Vandaag er weer afgekletterd. Leuk begin van het nieuwe jaar. Vraag ik me echt af, moet ik blijven rijden op mijn 56e. Van die dingen...

Ik heb een stuk van je vlog gelezen. De zoektocht naar een nieuw passend paard vond ik heel herkenbaar en knap geschreven.

I.v.m. het eraf vallen. Ik had er eentje, zelf zadelmak gemaakt en ingereden, die gemiddeld om de 4 maanden, onverwacht in een rodeopaard veranderde. Ik moest er gewoon af en het lukte hem. Het bleef maar duren tot hij op 7 jaar alle krediet bij mij verloren had. De liefde was over en ik werd gewoon bang. Ik hield koppig vol maar het plezier was weg. Kon ik het niet meer? Werd ik te oud?
Ik heb hem verkocht naar een passende ruiter.

Ik heb een nieuwe, normale warmbloed gekocht en het vertrouwen is al terug 99 %. Ik heb er in 3 jaar geen enkele keer afgevallen. Zijn sporadisch bokje of steigertje is niet kwaad bedoeld. Het is weer leuk en hij is weer mijn maatje. Nee, ik ben niet te oud, ik wil nog jaaaaren rijden!

Ik kan het iedereen aanraden, heb je er eentje waarmee het na de normale tegenslagjes echt niet lukt, geef het dan gewoon toe en verkoop hem eerlijk naar een passend persoon. Ik heb de mijne een jaar te lang gehouden. Was ik nog doorgegaan, ik zou finaal gewoon gestopt zijn met rijden en dat kan toch ook de bedoeling niet zijn.

Hi Koend, dank voor je uiteenzetting. Ik word wel eens moe van mijn schrikpaard, maar ze heeft ook heel erg veel goede dingen. Ze is niet stout of een rodeopaard, ze schrikt alleen helaas veel. Ik doe haar niet weg, wel komt er zsm een ander paard bij om te rijden. Moet ik alleen nog even een geschikt huis vinden en het onze verkopen LOL.

**Geplaatst**: 02-01-20 19:30

Re: Paardrijden op middelbare leeftijd: hoe ga jij daar mee om?

Geplaatst: 02-01-20 19:30

Fijn dat de totaalbalans nog altijd positief is, dan kun je er nog voor gaan.

Ik bedoel alleen maar dat het geen schande is om toe te geven dat er geen match (meer) is. In zo'n geval moeten zowel het paard als de ruiter een nieuwe kans krijgen.

**Geplaatst**: 02-01-20 20:41

Re: Paardrijden op middelbare leeftijd: hoe ga jij daar mee om?

Geplaatst: 02-01-20 20:41

Hi Koend, ik heb zeker in het begin op de wip gezeten van wel of niet. Maar het is niet het paard dat naar doet, het was in het begin wennen. Nu is het een schat van een dier, wil het heel graag goed doen, maar dat schrikken is een drama en ik zit het 100 keer uit, maar de 101e keer lig ik er weer af. En we doen ons best met allerlei (schrik)trainingen maar het onvoorspelbare blijft. We hebben zeker een klik al blijf ik natuurlijk haar bediende ;-)

**Geplaatst**: 02-01-20 21:53

Geplaatst: 02-01-20 21:53

Soms moet je gewoon wachten ....
Mijn zelfgefokte merrie was de eerste jaren lui én explosief.
Onberekenbaar dus. Maar ik vond haar ook niet zo geschikt voor de verkoop dus knoeide maar wat door. Nu is ze 12 en veel gelijkmatiger. Als bospaard is ze onovertroffen. Goed voorwaarts met heel soms nog een kleine explosie. Ik kan alleen met haar het bos in maar ze is ook geschikt als voorpaard met de jonge paarden. Uiteindelijk is ze dus toch het 'ouwevrouwenpaard' geworden dat ik wilde hebben.
Ik ben wel erg benieuwd hoe het gaat worden als we (DV) beiden oud zijn, wil ik dan nog weer een opvolger?

**Geplaatst**: 02-01-20 22:08

Geplaatst: 02-01-20 22:08

Vorig jaar na het verlies van mijn grote vriend Hercule
[IM] Hercule ♥ 21 jaar mijn soulmate
hebben we voor ons en voor onze Polie
[ITP] Polie en Hercule hebben plezier
een nieuw jonge merensruin Chico van 7 jaar gekocht.
Mijn 1ste testrit in de Pyreneeën waar hij me tot op mijn onderbroek nat spetterde

, dus gekocht

Ik ben inmiddels 61 jaar, dus het moest en moet een brave zijn. Het is een hele brave maar geen watje. Dus hoe ga ik er mee om?
Ik wandelde in het begin elke dag met hem zodat hij gewend bleef dat ik hem bij zijn vrouw weghaalde. Ik stopte heel veel tijd in hem, en toen het wandelen goed ging, klom ik er als hij rustig was eens op (allemaal buitenritten) en dat ging en gaat goed. Als hij wat onstuimig is, begin ik met wandelen. Als hij heel erg bang is, stap ik eventjes af of rijd er in draf langs, want ja ik ben wel een stuk voorzichtiger geworden want wil niet meer er af vallen. Daar vind ik mezelf te oud voor.
Dus vandaag, na een week vanwege ziekte, weer eens iets met onze Chico gedaan en een week niets doen is geen goed idee. Hij was erg trekkend naar Polie, en dus heftig en dus er naast gewandeld totdat hij braaf was. Verder fijn gereden. Moraal van het verhaal→ om de twee dagen voorlopig Chico rijden of hem even van de wei halen en ik blijf voorzichtig als hij te heftig is.

**Geplaatst**: 02-01-20 22:24

Geplaatst: 02-01-20 22:24

Ik ben 4 jaar geleden na een onderbreking van bijna 40 jaar weer gaan rijden op mijn 53e. Ik heb toen een 19 jarige Gelderse merrie gekocht, heel braaf en mak maar nog bloedfanatiek als ze een hindernis ziet. Ik rijd er mee in de verenigingslessen (dressuur en springen) af en toe een buitenrit of oefencross. Toen ik deze merrie kocht zei ik meteen al dat ik er een veulen van wilde fokken, inmiddels is ze al weer voor de tweede keer drachtig van de Groninger hengst Oscar. Ik heb deze hengst zelf gefokt en hij is nu van mijn dochter. Het eerste veulen is nu twee, superbraaf en zo te zien een goede opvolger voor haar moeder.

Vorig jaar ben ik ook met een 5 jarige Groninger merrie van mezelf gaan rijden, dit is een lekker voorwaarts paard van een wat meer rijpaard type. Als ik voor mezelf spreek vind ik het een eerste vereiste om een safe gevoel bij een paard te hebben. Ook deze schrikt wel eens en vorig jaar lag ik ernaast door een domme eigen fout maar dan is het opstappen en wegrijden, dan blijft het leuk om te doen!

**Geplaatst**: 02-01-20 23:22

Geplaatst: 02-01-20 23:22

koend schreef:
Monique1963 schreef:
Vandaag er weer afgekletterd. Leuk begin van het nieuwe jaar. Vraag ik me echt af, moet ik blijven rijden op mijn 56e. Van die dingen...

Ik heb een stuk van je vlog gelezen. De zoektocht naar een nieuw passend paard vond ik heel herkenbaar en knap geschreven.

I.v.m. het eraf vallen. Ik had er eentje, zelf zadelmak gemaakt en ingereden, die gemiddeld om de 4 maanden, onverwacht in een rodeopaard veranderde. Ik moest er gewoon af en het lukte hem. Het bleef maar duren tot hij op 7 jaar alle krediet bij mij verloren had. De liefde was over en ik werd gewoon bang. Ik hield koppig vol maar het plezier was weg. Kon ik het niet meer? Werd ik te oud?
Ik heb hem verkocht naar een passende ruiter.

Ik heb een nieuwe, normale warmbloed gekocht en het vertrouwen is al terug 99 %. Ik heb er in 3 jaar geen enkele keer afgevallen. Zijn sporadisch bokje of steigertje is niet kwaad bedoeld. Het is weer leuk en hij is weer mijn maatje. Nee, ik ben niet te oud, ik wil nog jaaaaren rijden!

Ik kan het iedereen aanraden, heb je er eentje waarmee het na de normale tegenslagjes echt niet lukt, geef het dan gewoon toe en verkoop hem eerlijk naar een passend persoon. Ik heb de mijne een jaar te lang gehouden. Was ik nog doorgegaan, ik zou finaal gewoon gestopt zijn met rijden en dat kan toch ook de bedoeling niet zijn.

Toch kan het ook anders gaan. Wij hebben in 2018 een ander paard moeten kopen. Ook nare val gehad maand na aankoop. Man rijdt ook hetzelfde paard, raakte daardoor ook vertrouwen kwijt. Dat ik mijn man er nog 3 keer naast heb zien gaan hielp mij niet echt om er weer op te durven. Toch rijden we nu alle 2 weer met veel en steeds meer vertrouwen. Ja het heeft ons veel tijd gekost, en we doen nog steeds rustiger aan dan sommige anderen misschien zouden doen. Maar mooie van ouder en dus meer ervaren worden vind ik ook dat ik me steeds minder druk maak om wat een ander er van vindt. Wij trekken gewoon ons eigen plan en doen waar we ons zelf veilig en vertrouwd bij voelen, en wat voor ons en ons paard goed werkt. Zie oa het topic in mijn onderschrift voor de weg die ik heb afgelegd, en waar we nu staan.

**Geplaatst**: 02-01-20 23:47

Re: Paardrijden op middelbare leeftijd: hoe ga jij daar mee om?

Geplaatst: 02-01-20 23:47

Mijn moeder (48) gaat zondag voor het eerst op mijn paard. (Heb al 4-5 jaar eigen paarden, maar het is een vooruitgang. )
Haar laatste rit was toen ze 7 was, en toen is ze gevallen van een steigerend paard. Erna heeft ze één keer op Emoij gezeten in een gekke bui, maar is er na 3seconden ook vanaf gevlucht, :')

. Ohja en op mijn merrie heeft ze is even gezeten, maar nadat ze een stap zette was mijn moeder der reactie; Ze beweegt!

Ja. Dat gaat goed. -O-

. Nouja, haar goede voornemen is om dit jaar elke zondag op Emoij z'n rug te klimmen en langzaam maar zeker te wennen zodat we samen op buitenrit kunnen! Ik op mijn bijrijdpaard, (Daar zal ik mam maar niet opzetten, ~~}>

) en zij dan op Emoij. Natuurlijk wel mijn droom, en die van haar, dus hier druk bezig om een angst te overwinnen!

**Geplaatst**: 03-01-20 20:00

Re: Paardrijden op middelbare leeftijd: hoe ga jij daar mee om?

Geplaatst: 03-01-20 20:00

Mag ik mij hier ook melden, ben nu 39 en wordt dit jaar 40. Middelbaar dus ;= vroeger behoorlijk op niveau gereden en er op een gegeven moment volledig mee gestopt. Nu zo'n 15 jaar later weer actief proberen op te pakken. ondertussen ondernemer, moeder van 2 kids (3 & 6 jaar) en kom tot de conclusie dat het allemaal een stuk minder makkelijk gaat dan vroeger

Vroeger stapte ik overal op en had ik geen angst nu merk ik toch dat het allemaal een stuk spannender is. Mijn cionditie is anders (behoorlijk aangekomen) en heb gewoonweg de ballen niet meer. Ondanks dat ik echt mijn techniek iet verleerd ben heb ik toch de verkeerde gekocht, veel te heet

mijn bijrijdster rijdt er zo mee weg, maar ik niet

Ik hoop nu mijn bijrijdster mijn merrie vaker rijdt ik er ook weer normaal op kan kruipen.

Heb trouwens na zoveel jaar eruit te zijn geweest wel mijn eigen stallen en alles in eigen beheer.

Dat is wel fijn. Heb een fokmerrie, veulen, rijpaard (die dus veel te heet is) en een 33 jarige shetlander staan. Oh ja een haflinger, maar die staat er hopelijk nier lang meer. Die is niet van mij.